แค่เพื่อน. . .รึเปล่านะ? 2

เช้าวันถัดมาไอยาตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้ามืด อาจเป็นเพราะไม่ชินที่หรือเปล่าถึงทำให้เมื่อคืนเธอนอนไม่ค่อยหลับ หรืออาจจะเป็นเพราะเธอเอาแต่ครุ่นคิดถึงคำพูดของเอมิที่คุยกับเธอก่อนจะวางสาย ประโยคสุดท้ายนั้นยังวนเวียนอยู่ในหัวเธอสลัดยังไงก็ไม่หลุด เมื่อไม่สามารถข่มตาให้หลับต่อไปได้ ไอยาจึงพาตัวเองลงมาชั้นล่างที่พวกเพื่อนผู้ชายของเธออยู่

“เวกัสๆ. . . เว! ขึ้นไปนอนข้างบนเถอะ” ไอยาเขย่าไหล่เขาเบาๆ เมื่อลงมาถึงชั้นล่างเธอก็เห็นเวกัสนอนหลับอยู่ที่โซฟาคนเดียว โดยที่ไม่เห็นวินและเจไดแม้แต่เงา เห็นแต่เครื่องเล่นเกมส์ที่เชื่อมต่อกับจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่วางทิ้งไว้

“อ้าวไอยาตื่นแล้วแล้วหรอ”เสกัสขยี้ตามองเธอด้วยท่าทางงัวเงีย

“ทำไมเวนอนที่โซฟาคนเดียวหล่ะ แล้วเจไดกับวินไปไหน”

“พวกมันนอนห้องรับแขกอ่ะ เรานั่งคิดอะไรเพลินๆเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้” เวกัสยกมือขึ้นปิดปากหาวด้วยความง่วง

“เวกัสขึ้นไปนอนข้างบนห้องเถอะ นอนตรงนี้มันไม่สบายหรอก”

“อืม. . .” ไอยาหน้าแดงเมื่อเวกัสเอาแต่จ้องหน้าเธอเมื่อเธอบอกให้เขาขึ้นไปนอนบนห้อง

“เอ่อเว. . ไอยาขอใช้เครื่องซักผ้าหน่อย คือเราจะซักชุดเมื่อคืนไว้เปลี่ยนอ่ะ” เธอบอกขณะเดินตามเขาขึ้นมาข้างบนห้อง เธอรู้สึกประหม่าตอนเวลาที่อยู่ใกล้เขา อยากจะหาอะไรทำเพื่อลดความประหม่าในใจลงบ้าง

”ทางนี้. . ซักแล้วก็อบแห้งด้วยไม่นานก็ใส่ได้แล้ว“ เวกัสหันมายิ้มในเธอ ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าเช้านี้ไอยาแปลกไป ท่าทางเธอแสดงออกถึงความประหม่าที่มีต่อเขา ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่าที่รู้สึกว่าเธอมีอาการเหมือนจะ 'เขิน' เขา

“เวกัสเข้าไปนอนเถอะ นอนโซฟามาทั้งคืนปวดหลังแย่แล้ว”

“คับ”

พูดจบเขาก็เดินเข้าห้องไปนอน ทิ้งให้เธอยืนหน้าเห่อร้อนอยู่คนเดียว ไอยาเอาผ้าเข้าเครื่องเสร็จก็เดินกลับเข้าไปในห้อง กะว่าจะไปเอาโทรศัพท์ที่วางลืมเอาไว้ที่เตียงแล้วมานั่งเล่นที่ระเบียงโซนรับแขกด้านหน้าให้เวกัสได้นอนพักผ่อนในห้อง

เมื่อเธอเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าเขานอนหลับไปแล้ว เขานอนเตียงด้านที่เธอนอนเมื่อคืนแค่เห็นว่าเขานอนที่เดียวกับเธอใจไอยาก็รู้สึกแปลกๆ ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมา บรรจงค่อยๆปิดประตูเบาๆแล้วเดินอ้อมไปยังเตียงฝั่งที่เธอวางโทรศัพท์เอาไว้ ใบหน้าของเวกัสห่างจากโทรศัพท์ที่เธอวางเอาไว้ข้างหมอนแค่คืบ พอเธอก้มลงหยิบโทรศัพท์ มือเรียวของเขาที่กอดหมอนข้างอยู่ก็คว้าเอวเธอจนเธอเสียหลักนั่งลงบนเตียงข้างๆเขา

“เวกัส” เธอเรียกเขาเบาๆ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ยิน เขาคงหลับไปแล้วจริงๆไม่ได้ตั้งใจแกล้งเธอ ไอยาจึงยอมนั่งนิ่งๆข้างๆเขา ยอมให้แขนของเวกัสพาดอยู่บนเอวเธอ ระหว่างนั้นเธอก็ถือโอกาสพิจารณาใบหน้าของเขาตอนหลับไปด้วย เธอไม่เคยได้เห็นใบหน้าเขาใกล้ขนาดนี้มาก่อน ทำไมเธอถึงไม่เคยสังเกตมาก่อนกันนะว่าเขาหล่อมากขนาดไหน ใบหน้าเรียวยาวได้รูป คิ้วหนาเข้ารูปสวย ขนตางอนยาวเป็นแพ จมูกโด่ง ปากกระจับได้รูปเป็นสีชมพูน่าจูบ รวมๆเขาดูคล้ายกับไอดอลเกาหลีสักคนแต่เธอนึกชื่อไม่ออก สำหรับไอยาเขาดูหล่อมากทีเดียวแต่แปลกที่เธอไม่เคยเห็นเวกัสควงสาวคนไหนไว้ข้างกายเลยสักคน หรือเขาจะชอบเธอมาตลอดแบบที่เอมิบอกจริงๆนะ ระหว่างที่เธอกำลังพิจารณาใบหน้าเขา อยู่ๆดวงตาที่สะกดใจสาวๆคู่นั้นก็ลืมขึ้นมามองหน้าเธอ

“อะ เอ่อ. . .ตื่นแล้วหรอ”

เขาพยักหน้าให้เธอเบาๆแทนคำตอบ มุมปากเขายกยิ้มบางๆให้เธอ และมันก็กว้างขึ้นอีกเมื่อเขาสังเกตเห็นมือตัวเองที่กอดเอวเธอเอาไว้

“กี่โมงแล้วหรอ” เวกัสเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าใบหน้าของคนที่เขากอดเอวอยู่ซับสีแดงระเรื่อ

“จะเก้าโมงแล้ว”

“งั้นเราไปอาบน้ำก่อนดีกว่า ไอยาจะได้อาบต่อ”เขายิ้มให้เธอและลุกเดินเข้าห้องน้ำ เขาไม่อยากให้เธอรู้สึกเขินอายจึงถือโอกาสลุกไปอาบน้ำ ทั้งที่ใจจริงเขาอยากจะนอนกอดเธออย่างนี้อีกนานๆ ‘ให้ตายสิไม่น่ารีบตื่นเลย’ เขามองหน้าตัวเองในกระจกห้องน้ำ เงาที่สะท้อนกลับมาแสดงให้เห็นว่าปากของเขากำลังฉีกยิ้มกว้างจนจะถึงใบหูอยู่แล้ว