ตอนที่ 5 ความวุ่นวายหลังคืนเข้าหอ

 หลังจากที่ลูกหยีหลับสนิท เอกณัฐยืนมองดูเธอครู่หนึ่ง เขารู้สึกถึงความอ่อนล้าและความวุ่นวายทางอารมณ์ที่เกิดขึ้นในคืนแรกของชีวิตแต่งงาน เขาไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขาและลูกหยีจะเป็นอย่างไรต่อไป แต่ที่แน่ ๆ คือพวกเขาทั้งคู่ยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับชีวิตแต่งงานจริง ๆ

 “บางที การที่เธอเมาอาจจะเป็นทางออกที่ดีกว่าก็ได้” เขาคิดในใจขณะมองดูเธอหลับสนิทบนโซฟา

ก่อนที่จะตัดสินใจช้อนเอาร่างบางมาไว้ในอ้อมแขน แล้วออกแรงอุ้มเธอให้มานอนบนเตียงให้สบายก่อนที่จะห่มผ้าให้ และนอนลงเคียงข้างกันเพื่อพักผ่อนจากเรื่องเครียดๆ มาทั้งวัน คืนแรกของการแต่งงานผ่านพ้นไปโดยที่บ่าวสาวไม่ได้เข้าหอกันจริง ๆ เพราะความเมาของลูกหยี 

 รุ่งเช้าหลังคืนแต่งงานที่วุ่นวาย เอกณัฐตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่ตามปกติเหมือนทุกวัน เขาเป็นคนที่รักษาระเบียบและมีวินัยในชีวิตประจำวันอย่างเคร่งครัด การดูแลไร่ชาขนาดใหญ่ของเขาที่เชียงใหม่ต้องใช้เวลาและความทุ่มเทเป็นอย่างมาก แต่ในวันนี้ความคิดของเขากลับถูกครอบงำด้วยเรื่องเมื่อคืนและสถานการณ์การแต่งงานที่ยุ่งเหยิง เขาคาดหวังว่าลูกหยีจะตื่นมาและพวกเขาจะเริ่มพูดคุยกันถึงชีวิตแต่งงานที่เพิ่งเริ่มต้น แม้ว่าจะไม่ใช่สิ่งที่เขาเลือกอย่างเต็มใจ แต่เขาก็หวังว่าจะสามารถตั้งหลักชีวิตแต่งงานนี้ได้ แต่เมื่อเขาตื่นเต็มตาพลิกตัวหันมาทางลูกหยี เขาพบว่าเตียงนอนฝั่งของลูกหยีนั้นว่างเปล่า ลูกหยีหายไป

 “หายไปไหนตั้งแต่เช้า” เอกณัฐขมวดคิ้ว มองรอบ ๆ ห้องอย่างงุนงง แต่ไม่มีร่องรอยของเธอ เขาเดินลงมาด้านล่างและสอบถามกับคนงานในไร่ ซึ่งได้แจ้งว่าเห็นลูกหยีเดินออกไปทางไร่ชาแต่เช้าโดยไม่ได้บอกใคร เธอสวมเสื้อผ้าเก่า ๆ ที่หยิบจากกระเป๋าของตัวเอง และดูเหมือนเธอกำลังหนีจากสถานการณ์ที่เธอไม่สามารถรับมือได้

 เอกณัฐเริ่มรู้สึกหงุดหงิดและโกรธ การหนีออกจากบ้านโดยไม่บอกใครในวันรุ่งขึ้นหลังแต่งงานไม่ใช่พฤติกรรมที่เขาคาดหวังจากภรรยาของเขา ความไม่เป็นระเบียบและไม่รับผิดชอบเช่นนี้ทำให้เขารู้สึกว่าเธอยังไม่พร้อมจะใช้ชีวิตร่วมกัน

 “เด็กคนนี้ไม่เคยรู้จักความรับผิดชอบเลยใช่ไหม” เอกณัฐพึมพำในใจ ขณะที่เดินตรงไปทางไร่ชา

 เมื่อมาถึงที่ไร่ชา เขาพบลูกหยีกำลังนั่งอยู่บนเนินเขาเล็ก ๆ ท่ามกลางต้นชา เธอนั่งพิงต้นไม้ สายลมพัดผ่านเบา ๆ ผมยาวของเธอปลิวไสวตามแรงลม ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าหลังจากคืนที่ผ่านมา

เอกณัฐ เดินตรงไปหาเธอ ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

 “นี่เธอทำอะไรอยู่ ทำไมหนีออกมาโดยไม่บอกใคร” เขาพูดด้วยเสียงที่แข็งและเต็มไปด้วยความโกรธ

 ลูกหยีเงยหน้ามองเขาอย่างเฉื่อยชา ก่อนจะยิ้มบาง ๆ ที่ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความประชดประชัน

 “ก็หนูหนีออกมา หนูจะไปบอกใครทำไมล่ะ อย่างงี้ไม่เรียกว่าหนีน่ะสิ ลุงก็รู้ว่าหนูไม่อยากอยู่ที่บ้านนั้น หนูไม่ใช่คนที่อยากแต่งงานกับลุงอยู่แล้ว ลุงก็ไม่อยากแต่งกับหนู”

  เอกณัฐพยายามเก็บอารมณ์แต่ก็ไม่สำเร็จ เขากำหมัดแน่น พยายามควบคุมเสียงของตนเอง

 “เธอไม่รู้จักความรับผิดชอบบ้างเลยเหรอ ฉันไม่ได้อยากจะทำให้มันเป็นแบบนี้ แต่ตอนนี้เธอเป็นภรรยาของฉันแล้ว หน้าที่ของเธอคือการอยู่ที่บ้าน ไม่ใช่หนีออกมาทำตัวไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้ ลูกหยี”

 ลูกหยี ยังคงนั่งนิ่งและมองเอกณัฐด้วยแววตาที่ยากจะอ่านออก

 “ภรรยาเหรอ หนูเป็นแค่ตัวแทนของพี่ลูกเกด ลุงคิดว่าอยากได้หนูเป็นภรรยาของลุงจริง ๆ เหรอ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงท้าทาย “ลุงไม่ได้เลือกหนู หนูไม่ได้เลือกชีวิตนี้ หนูถูกบังคับให้ทำ”

 คำพูดของเธอยิ่งทำให้เอกณัฐโกรธขึ้น “ฉันเองก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ เธอคิดว่าฉันต้องการแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่รู้จักความรับผิดชอบเหรอ ถ้าเธอไม่อยากทำหน้าที่นี้ ก็ควรพูดคุยกันอย่างผู้ใหญ่ ไม่ใช่หนีปัญหาแบบเด็ก ๆ”

 ลูกหยีลุกขึ้นยืน เธอเดินตรงไปหาเอกณัฐ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความโกรธเช่นกัน

 “หนูหนีเหรอ หนูหนีจากอะไร หนูแค่ไม่อยากอยู่ในกรอบที่ถูกบังคับ หนูแค่อยากมีชีวิตของตัวเอง”

 เอกณัฐมองเธออย่างไม่เชื่อสายตา เขารู้สึกได้ถึงความต่างระหว่างพวกเขาทั้งสองคน เขาเป็นคนที่รักระเบียบวินัยและความชัดเจนในชีวิต ในขณะที่ลูกหยีเป็นคนที่ชอบอิสระและไม่ยอมให้ใครมากำหนดชีวิตของเธอ

 “ถ้าเธออยากมีอิสระมากนัก เธอก็ควรคิดก่อนแต่งงาน ทำไมไม่ปฏิเสธตั้งแต่แรก” เอกณัฐพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

 ลูกหยี หันไปมองวิวไร่ชากว้างไกลตรงหน้า ก่อนจะถอนหายใจยาว

 “ลุงก็รู้นี่ ว่าหนูปฏิเสธไม่ได้ หนูต้องทำตามหน้าที่เพื่อทดแทนบุญคุณของครอบครัวที่เขาเลี้ยงหนูมา แต่ตอนนี้หนูไม่รู้จะไปทางไหนแล้ว”

 น้ำเสียงของลูกหยีแผ่วลง เธอรู้สึกสับสนและเหนื่อยล้ากับสิ่งที่เกิดขึ้น เอกณัฐยืนนิ่งไปครู่หนึ่ง เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดและความสับสนในตัวเธอ แม้เขาจะโกรธ แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเธอเองก็ไม่ได้เลือกเส้นทางนี้เช่นกัน

 “ฉันไม่ได้ต้องการจะทำให้เธอรู้สึกว่าถูกบังคับ แต่ถ้าเราแต่งงานกันแล้ว เราต้องหาทางทำให้มันไปต่อได้ ไม่ใช่หนีออกมาแบบนี้”

 ลูกหยีเงียบไป เธอรู้สึกได้ถึงความจริงในคำพูดของเอกณัฐ แต่ในใจเธอยังสับสนเกินกว่าจะตอบอะไร