บทที่ 14

บทที่ 14

ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา หร่วนเจินฮ่าวยังคงมาวุ่นวาย และพยายามง้อหลี่เหมยอยู่ตลอด สร้างความขุ่นเคืองให้กับเธอไม่น้อย ยิ่งเห็นว่าบ้านรองหลี่อยู่ดีกินดีก็ยิ่งอยากได้เธอกลับมา

“ทำไมเดี๋ยวนี้พี่ถึงไม่สนใจฉันเลย” ถังชุนเป้ยถามเสียงเบา พยายามเค้นน้ำตาออกมาเพื่อให้อีกฝ่ายเห็นใจ

“มันก็ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่ทำงานเหนื่อยน่ะ”

แม้จะรู้สึกเบื่อหน่าย แต่ก็ยังคงรักษาท่าที ก่อนจะเอ่ยถามสิ่งที่เคยขอไว้

“ว่าแต่เธอถามให้หรือยังว่าจะเปลี่ยนงานให้ฉันได้ไหม ทำงานในทุ่งเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว แดดก็ร้อน”

พอถูกถามเรื่องนี้ เธอก็เงียบและก้มหน้าลง พยายามหาคำตอบ เพื่อให้อีกฝ่ายพึงพอใจ

“ฉันทำให้แล้วค่ะ แต่น้าบอกให้รอไปก่อน ซึ่งฉันเองก็ไม่สามารถไปรบเร้าอะไรได้มากนัก พี่เองก็รู้ดีว่าสถานการณ์บ้านฉันเป็นอย่างไร”

“ช่างมันเถอะ อย่างไรคำพูดฉันมันก็คงไม่มีความหมายอยู่แล้ว ตอนนี้เธอกลับไปก่อนก็แล้วกัน ฉันเหนื่อยจากการทำงานอยากจะพักสักหน่อย เดี๋ยวบ่ายนี้ก็ต้องไปทำงานอีกแล้ว”

หร่วนเจินฮ่าวบอกอย่างไม่ใส่ใจ และไม่สนใจว่าหญิงสาวตรงหน้าจะรู้สึกอย่างไร

เมื่อก่อนเขาอาจจะชอบเธอมาก แต่ก็เพื่อผลประโยชน์บางอย่างด้วยเหมือนกัน ทว่าตอนนี้เขารู้แล้วว่าตนเองต้องการอะไร

‘หลี่เหมยฉันไม่วางมือแค่นี้หรอกนะ ก่อนหน้านี้เธอหลงฉันแทบบ้า ฉันต้องทำให้เธอกลับมารักฉันอีกครั้งให้ได้ ไม่เชื่อก็ลองดูสิ’ ชายหนุ่มได้แต่คิดในใจ และมุ่งมั่นว่าเขาจะต้องทำให้หลี่เหมย

กลับมารักตัวเองอีกครั้งให้ได้

เมื่อถังชุนเป้ยเห็นว่าชายหนุ่มไม่สนใจ ก็เดินออกมาจากตรงนั้นด้วยความขุ่นเคือง

‘เพราะแกนังหลี่เหมย แกทำให้ทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้

งั้นเรามาลองดูกันว่า ฉันจะจัดการแกได้หรือเปล่า’

คิดได้อย่างนั้น เธอก็ตัดสินใจเดินออกมาจากหมู่บ้าน และมุ่งตรงไปยังที่หนึ่งเพื่อจะทำบางอย่าง

วันนี้หลี่ลู่หรานไม่ไปโรงเรียนเพราะเป็นวันหยุด หลี่เหมยเลยมีคนคุยด้วย ทำให้สองพี่น้องมีกิจกรรมทำร่วมกันทั้งวัน

“พี่รอง เราไปที่ไหนกันดีวันนี้ ไปหาปลากันไหม ฉันอยากจะกินปลานึ่งซีอิ๊วน่ะ” เด็กสาวรีบบอกถึงอาหารมื้อเย็น ทั้งที่ตอนนี้เพิ่งจะบ่ายกว่าเท่านั้น

“นับวันเริ่มตะกละแล้วนะเรา นี่เพิ่งจะกินมื้อเที่ยงไปแต่กลับคิดหารายการอาหารมื้อเย็นเสียแล้ว”

เธอยิ้มให้น้องสาวอย่างเอ็นดู แม้จะส่งเสียงคล้ายกับจะตำหนิ แต่ก็ตอบรับอย่างว่าง่าย

“ถ้าอย่างนั้นไปเตรียมของเถอะ จากนั้นเราก็ไปที่ลำธารกัน พี่เองก็อยากกินคั่วหอยเหมือนกัน เราไปหากันดีกว่า”

“ได้เลยพี่รอง”

จากนั้นเด็กสาวก็วิ่งปู๊ดไปหลังบ้านทันที แล้วรีบหาอุปกรณ์จับปลาออกมาหน้าบ้าน พอมาถึงก็พบว่าพี่สาวคนรองมารออยู่ก่อนแล้ว และก่อนที่จะออกจากบ้าน ทั้งสองก็ไม่ลืมที่จะล็อกประตูอย่างแน่นหนาแล้วมุ่งหน้าไปที่ลำธารทันที

หากจะไม่พูดถึงบ้านใหญ่หลี่เลยก็คงจะไม่ถูกต้อง ตั้งแต่วันที่หลี่เหมยปล้นบ้านนั้นมา ก็ไม่มีใครสามารถตามจับคนร้ายได้ ตอนนั้นหัวหน้าหมู่บ้านเกณฑ์คนตรวจค้นในหมู่บ้าน เพื่อดูว่าใครเป็นหัวขโมยในครั้งนี้ ซึ่งบ้านรองหลี่ก็ไม่รอดพ้นเหมือนกัน ทว่าเมื่อคนทั้งหมู่บ้านค้นแทบจะทุกซอกทุกมุม แต่กลับไม่เจอข้าวของจากบ้านใหญ่ที่ถูกขโมยไปเลย แม้แต่ตะเกียบสักคู่ก็ไม่พบ

คราวนี้บ้านใหญ่ถึงกับลมจับทั้งบ้าน เพราะตอนนี้พวกเขาไม่เหลืออะไรแล้ว แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็คงไม่สามารถหาของที่หายไปกลับมาได้

ทำให้เวลานี้การใช้ชีวิตของคนบ้านใหญ่หลี่ไม่สะดวกสบาย และ ย่ำแย่ยิ่งกว่าครอบครัวที่ยากจนที่สุดในหมู่บ้านเสียอีก

เมื่อไปสอบถามในเมือง ทางสำนักงานตำรวจก็แจ้งว่ายังสืบเรื่องนี้ไม่ได้ นี่คือคำตอบเดียวที่คนบ้านใหญ่ได้รับ

หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ทุกครั้งที่บ้านใหญ่เจอกับคนบ้านรองก็มักจะมีการปะทะกัน เพราะคนบ้านใหญ่คิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นต้องเกี่ยวกับพวกหลี่เหมย!

ซึ่งหลี่เหมยเองก็ไม่ได้สนใจ เพราะอย่างไรก็จับเธอไม่ได้เนื่องจากว่าของทั้งหมดที่เอามา เธอส่งเข้าระบบแลกเปลี่ยนเรียบร้อยแล้ว

 มีครั้งหนึ่งที่ซือถัวเรียกร้องให้ชาวบ้านช่วยกันบริจาคเงินและข้าวของเครื่องใช้ให้ โดยอ้างว่าบ้านของเธอไม่เหลืออะไรแล้ว อีกทั้งยังไม่สามารถหาอาหารมาได้ตอนนี้ โดยที่เธอยังไม่รู้เลยว่าโจรนั้นได้เอาทรัพย์สมบัติของแม่สามีที่ฝังไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่ไปด้วย หากรับรู้เข้าคงช็อกตายไปแล้ว

หลายวันต่อมา...

หลี่เหมยตั้งใจจะเข้ามาที่ตลาดมืด แต่ระหว่างทาง เธอกลับถูกใครบางคนตีเข้าที่ท้ายทอยจนสลบ

‘ขอโทษนะเจ้านาย นี่คือสิ่งที่ฉันได้รับมอบหมายมา’ ลี่ลี่ได้แต่ขอโทษเพราะเธอผูกพันกับเจ้านายคนนี้ไปแล้ว แต่หน้าที่ก็คือหน้าที่

เมื่อถูกทุบจนสลบ หญิงสาวก็ถูกพามายังสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งเป็นบ้านร้างในซอยเปลี่ยว ไม่นานเธอก็ฟื้นขึ้นมา เมื่อพบกับสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยก็รู้สึกตกใจไม่น้อย ก่อนจะพยายามเรียกหาระบบของตัวเอง

‘ลี่ลี่ เธออยู่ไหม ช่วยตอบฉันหน่อย ว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น’

ไม่ว่าจะถามไปกี่คำถาม และเรียกหาระบบของตัวเอง

สักเท่าไร ก็ไม่มีเสียงตอบรับ จึงทำให้เธอเริ่มเป็นกังวล ขณะเดียวกันนั้นเอง มีชายฉกรรจ์เดินเข้ามาสองสามคน ท่าทางของพวกมันช่างหยาบโลนสิ้นดี   

“พวกแกจับฉันมาทำไม ฉันไม่ใช่คนร่ำรวยที่จะให้พวกแกมาเรียกค่าไถ่ได้หรอกนะ ฉันก็แค่ชาวบ้านธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น”

หลี่เหมยถามถึงจุดประสงค์ของพวกมันว่าทำไมถึงจับเธอมา ทั้งที่เธอเป็นแค่ชาวบ้าน

“เรื่องนั้นไม่ต้องรู้หรอก รู้แค่ว่าน้องสาว ไปทำให้ใครไม่พอใจ จนจ้างพวกพี่มาพรากความบริสุทธิ์ของน้องก็พอ”

ชายคนนี้ไม่พูดเปล่า แต่เขาหยิบบางอย่างออกมา แล้วเดินเข้ามาหาหลี่เหมย ก่อนจะบีบปากเธอและป้อนสิ่งนั้นเข้าไป

แม้ว่าจะดิ้นจนสุดแรง แต่คิดหรือว่าแรงของผู้หญิงจะสู้แรงของผู้ชายได้ ทำให้หลี่เหมยต้องกลืนกินสิ่งแปลกปลอมเข้าไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ 

“ไม่นะ! ช่วยฉันด้วย ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย”

หญิงสาวพยายามกรีดร้องเพื่อขอความช่วยเหลือ แม้จะไม่รู้ว่าจะมีใครได้ยินเสียงเธอหรือเปล่า

“ร้องไปก็เท่านั้นแหละน้องสาว ที่นี่ก็เป็นแค่ที่รกร้างในซอยเปลี่ยว ไม่มีใครมาช่วยน้องสาวได้หรอกนะ มาเป็นของพวกพี่ก็แล้วกัน”

ชายอีกคนตอบกลับมา พร้อมกับลูบปากตัวเองด้วยความชอบใจที่จะได้กินหญิงสาวหน้าตาสวยคนนี้  

ตอนนี้หลี่เหมยถึงกับหลั่งน้ำตาด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าตัวเองจะเจอเรื่องแบบนี้ แม้จะรู้สึกหมดหวัง แต่เธอก็ไม่คิดที่จะ

ย่อท้อ พยายามตะโกนร้องเรียกขอความช่วยเหลือจนสุดเสียง

โดยมีพวกมันทั้งสามคนมองเธออย่างหื่นกระหาย และมั่นใจว่าไม่มีใครมาช่วยเธอคนนี้ได้แน่นอน

ขณะเดียวกันนั่นเอง มีรถยนต์คันหนึ่งขับเคลื่อนเข้ามา เนื่องจากบ้านร้างแห่งนี้ เป็นของตระกูลหยาง รวมถึงพื้นที่บริเวณใกล้เคียง

ทันทีที่รถยนต์จอดสนิท ก็มีร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งเดินลงมา ซึ่งเขาก็คือ หยางอี้ข่าย พร้อมกับคนสนิททั้งสอง

“เหมือนฉันได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือดังออกมาจากบ้านหลังนั้น” คนเป็นเจ้านายชะงักเท้าเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงของใครบางคนร้องเรียกขอความช่วยเหลือ

“ผมก็ได้ยินครับเจ้านาย เดี๋ยวผมไปดูก่อนดีกว่า เผื่อเกิดเรื่องร้ายขึ้น” เส้าเหวินรีบบอก เขากลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีในพื้นที่ของตระกูลหยาง

เนื่องจากที่ดินผืนนี้เป็นของตระกูลหยาง ทว่าเจ้านายยังไม่คิดจะทำอะไร พื้นที่ตรงนี้เลยรกร้างไปหน่อย แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีคนกล้าทำเรื่องไม่ดีขึ้นที่นี่

“เราไปพร้อมกันนี่แหละ ฉันอยากรู้ว่าใครกันที่ไม่กลัวตาย”

หยางอี้ข่ายพูดขึ้นมา ตอนแรกก็ไม่คิดจะเข้าไปยุ่งหรอก ตั้งใจจะให้ลูกน้องเข้าไปตรวจสอบดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็เหมือนมีอะไรมาดลจิตดลใจให้เขาต้องพูดอะไรแบบนั้นออกมา

เมื่อทั้งสามคนเดินเข้ามาใกล้บริเวณบ้านร้างก็ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือชัดขึ้น ทำให้มั่นใจได้ทันทีว่าน่าจะเกิดเรื่องร้ายขึ้นในบ้านหลังนี้

ปัง! เสียงถีบประตูอย่างแรงดังขึ้น

ทำให้กลุ่มชายฉกรรจ์ทั้งสามตกใจและเตรียมจะหาอาวุธ ทว่ากลับถูกเทียนสิง และเส้าเหวินจ่อกระบอกปืนมาที่ตนเอง

“นั่นมันน้องสาวของหลี่ซือหยวนไม่ใช่หรือ ท่าทางของเธอดูจะแย่แล้ว” เส้าเหวินจำหลี่เหมยได้จึงรีบบอกเจ้านายตัวเอง

ทันทีที่หยางอี้ข่ายได้ยิน เขาก็รีบพุ่งตรงไปที่หลี่เหมยที่ถูกมัดอยู่บนเก้าอี้

“เธอถูกวางยา!” น้ำเสียงที่พูดมาตกใจไม่น้อยเลย

กรามขบแน่นด้วยความโกรธ เมื่อรู้ว่าหญิงสาวคนนี้ถูกวางยา ก่อนจะรีบแก้เชือกที่มัดอยู่ แล้วอุ้มเธอขึ้นมา ทว่าท่าทางของหลี่เหมยตอนนี้แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเธอไม่ไหวแล้ว แต่ก็ยังพยายามฝืนร่างกายของตัวเอง

‘เจ้านายเป็นอย่างไรบ้าง’ ขณะนั้นจู่ ๆ ลี่ลี่ก็กลับมา

‘ในระบบมียาแก้พิษนี้ไหม แลกออกมาให้ฉันหน่อย ฉันไม่ไหวแล้ว’ พอได้ยินเสียงของลี่ลี่ หลี่เหมยรู้สึกหายกังวลอย่างเห็นได้ชัด แล้วถามถึงยาถอนพิษ

‘ตอนนี้ในระบบยังไม่มีค่ะเจ้านาย’ หลังจากตอบเสร็จแล้วก็หายไปอีกครั้ง

‘แล้วฉันจะทำยังไงต่อไปดีล่ะ’ นี่คือความรู้สึกสุดท้ายของเธอ

“ช่วยฉัน ช่วยฉันหน่อย แล้วฉันจะรับผิดชอบคุณเอง”

“ผมจะช่วยคุณอย่างไร” ชายหนุ่มเอ่ยถาม ก่อนจะส่งสายตาให้กับลูกน้องที่จัดการมัดกลุ่มคนร้ายไว้อย่างแน่นหนาแล้ว

“เทียนสิง นายพาเจ้านายไปก่อนเถอะ แล้วค่อยกลับมารับฉันและจัดการเรื่องนี้ ดูท่าทางเจ้านายต้องช่วยผู้หญิงคนนี้แล้วล่ะ” 

เส้าเหวินดูท่าแล้วเรื่องนี้ต้องให้เจ้านายช่วยหญิงสาวคนนี้เสียแล้ว เพราะการที่เธอบอกว่าให้เจ้านายช่วย หากเจ้านายช่วยเธอ เขาคงได้มีคุณนายน้อยแล้วคราวนี้

 ส่วนหยางอี้ข่าย ตอนนี้เขาต้องรับมือกับหญิงสาวที่กำลังวุ่นวายกับร่างกายของตนเอง แล้วรีบเดินมาที่รถเพื่อให้ลูกน้องคนสนิทพาไปยังโรงแรมในเครือของตระกูลหยางทันที