บทที่ 22

บทที่ 22

ถังชุนเป้ยไม่คิดว่าตัวเองจะเสียหน้าขนาดนี้ เพราะต้องการจะเล่นงานหลี่เหมยให้ฉิบหายย่อยยับเหมือนตัวเอง จึงตัดสินใจหยิบมีดที่พกมาพุ่งเข้าไปหาอีกฝ่าย

แต่หลี่เหมยที่ระวังตัวอยู่แล้วหลบหลีกได้ทัน ก่อนจะหันมาเตะสวนกลับจนอีกฝ่ายล้มลงไปกอง และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ฉันไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับเธอ และไม่รู้ว่าที่หน้าตาของเธอเป็นแบบนี้เพราะอะไร ทุกคนในหมู่บ้านต่างรู้เหมือนกัน การที่เธอจะมาโทษว่าฉันเป็นคนกระทำมันไม่ถูกต้องหรอกนะ และครั้งนี้ฉันคงให้อภัยไม่ได้ เพราะเธอหมายจะเอาชีวิตของฉัน ชีวิตเธอจบแล้วล่ะถังชุนเป้ย”

“ฉันไม่เชื่อหรอกนะ ว่าฉันจะแพ้เครื่องสำอาง เพราะที่ผ่านมาฉันก็ใช้แต่ยี่ห้อเดิม ๆ ไม่เคยเห็นเป็นอะไร หากไม่ใช่เพราะเธอที่ต้องการแก้แค้นฉัน แล้วมันจะเป็นใครล่ะ”

ถังชุนเป้ยคล้ายกับคนที่เสียสติไปแล้ว จึงได้เผลอพูดเรื่องนี้ออกมา

นี่จึงเข้าทางของหลี่เหมยที่จะหาหลักฐานเอาผิดอีกฝ่ายที่ได้ว่าจ้างคนมาทำร้ายเธอในวันก่อน

“ถ้าอย่างนั้นช่วยบอกหน่อยได้ไหม ทำไมฉันถึงต้องเอาคืนเธอ ทั้งที่พวกเราก็ไม่ได้สนิทสนมอะไรกันมากมายนัก เป็นเพียงแค่คนในหมู่บ้านเดียวกันเท่านั้น เพราะอะไรฉันถึงแค้นเธอ”

“เพราะแกรู้อย่างไรล่ะ เรื่องที่ฉันเป็นคนว่าจ้างนักเลงใต้ดินมาฉุดแล้วไปขืนใจแกให้เสียหาย แต่นับว่าแกโชคดีที่วันนั้นมีคนเข้าไปช่วย แกถึงไม่ถูกพวกมันย่ำยีอย่างไรล่ะ”

คราวนี้ถังชุนเป้ยเสียสติแล้วจริง ๆ ถึงได้พูดออกมาทั้งหมด

ชาวบ้านที่ได้ยินต่างก็ตกใจ ไม่คิดว่าหลานสาวจากบ้านถังจะมีการกระทำอันชั่วร้ายอย่างนี้ นับว่าเป็นการกระทำที่โหดเหี้ยมสำหรับผู้หญิงคนหนึ่งเลย

“หล่อนบ้าไปแล้วเหรอถังชุนเป้ย ต่อให้จะเกลียดหลี่เหมยยังไงก็ไม่ควรจะทำอย่างนั้น เพราะถึงยังไงพวกเธอก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน หากเกิดพลาดพลั้งขึ้นมา นั่นเท่ากับทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งตายทั้งเป็น ทำไมเธอถึงมีจิตใจโหดร้ายอย่างนี้”

เมื่อถูกตำหนิจากชาวบ้าน ถังชุนเป้ยก็ไม่มีท่าทีสลดเลยแม้แต่น้อย เธอไม่สนใจหรอกว่าหลี่เหมยจะเป็นอะไร ขอแค่ให้อีกฝ่ายเจอกับหายนะก็พอแล้ว

“แล้วอย่างไร ต่อให้มันจะเป็นตายร้ายดียังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับฉัน นับว่าแกยังโชคดีนะหลี่เหมย แต่ครั้งนี้ไม่มีใครช่วยแกได้หรอก”

แม้จะเจ็บจนจุกที่โดนถีบเมื่อครู่นี้ แต่ก็กัดฟันลุกขึ้นมาแล้วหยิบมีดที่อยู่ด้านข้างพุ่งตรงเข้าหาหลี่เหมยอีกครั้ง

แต่ทว่าครั้งนี้หยางอี้ข่ายพุ่งเข้ามาปกป้องภรรยาไว้ได้พอดี ชายหนุ่มยกขาถีบหล่อนสุดแรง โดยไม่สนใจเลยว่าถังชุนเป้ยจะเป็นผู้หญิงหรือไม่

“เธอกล้ามากเลยนะที่มาทำร้ายภรรยาของฉัน”

ชายหนุ่มพูดเสียงเหี้ยมเกรียม ไม่สนใจเลยว่าการกระทำของตนเองจะเป็นอย่างไร คำว่าลูกผู้ชายไม่มีในสารบบของชายหนุ่ม เนื่องจากผู้หญิงตรงหน้าคิดจะเล่นงานภรรยาของเขา  

“ปล่อยฉันนะ พวกแกมีสิทธิ์อะไรมาจับฉันไว้ ฉันจะฆ่านัง

หลี่เหมย มันเป็นคนทำให้ชีวิตฉันเป็นแบบนี้”

ถังชุนเป้ยกรีดร้องโวยวายอย่างไม่ยินยอม และดิ้นไปมาเพื่อให้หลุดพ้นจากการจับกุมจากชายทั้งสองคน ซึ่งเป็นคนสนิทของหยางอี้ข่าย

“ซือหยวน นายไปติดต่อสำนักงานตำรวจ บอกให้มาพาผู้หญิงคนนี้ไปสอบสวนถึงเรื่องราวทั้งหมด และย้ำว่าคุณชายหยางเป็นคนสั่งการเรื่องนี้”

“ครับ พี่อี้ข่าย” หลี่ซือหยวนหมุนตัวไปที่สำนักงานกองพลน้อย เพื่อติดต่อไปยังสำนักงานตำรวจในเมือง เพื่อส่งข่าวตามที่

หยางอี้ข่ายบอกมา

บทสนทนาของทั้งคู่สร้างความแปลกใจให้กับชาวบ้านที่อยู่บริเวณนี้ มีใครไม่รู้บ้างว่าคุณชายจากตระกูลหยางมีอิทธิพลแค่ไหน แม้กระทั่งหลี่เหมยเองยังมองสามีเพื่อหาคำตอบ

“จบเรื่องนี้แล้วพี่จะสารภาพทั้งหมดนะครับภรรยา”

ชายหนุ่มส่งสายตาอ้อนวอนให้กับเธอ เพราะรู้ดีว่าตัวเองผิดที่ไม่เปิดเผยความจริงทั้งหมดเรื่องตัวตนของตนเอง

“ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องนี้ฉันเข้าใจ คนเราย่อมต้องมีความลับเป็นของตัวเองอยู่แล้ว แต่ก็ขอบคุณนะคะที่เปิดเผยความจริงให้ฉันได้รู้”

หลี่เหมยไม่มีท่าทีโกรธเคืองสามีเลย เธอเข้าใจดีว่าทุกคนย่อมมีความลับเป็นของตนเอง ซึ่งเธอก็มีเหมือนกัน จึงเข้าใจดีถึงเรื่องที่สามีปิดบังตัวตน

“หมายความว่ายังไง นี่แกไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดาเหรอ”

ถังชุนเป้ยแทบจะสิ้นสติจริง ๆ แล้ว เมื่อรู้ว่าผู้ชายที่ช่วย

หลี่เหมยนั้นไม่ใช่คนธรรมดา แต่กลับเป็นคุณชายจากตระกูลหยางผู้ทรงอิทธิพลของเมืองนี้ อีกทั้งยังเป็นทายาทเพียงคนเดียวของนายท่านหยางอีกด้วย

“ใช่ ฉันคือหยางอี้ข่าย เธอเล่นงานผิดคนเสียแล้วถังชุนเป้ย และอย่าหวังว่าชีวิตนี้เธอจะสามารถเล่นงานใครได้อีก เพราะครั้งนี้เธอได้สารภาพมันออกมาด้วยตนเองแล้ว” ชายหนุ่มพูดด้วยเสียงเย็นชา สายตาที่มองอีกฝ่าย แทบจะฆ่าเธอได้เลยทีเดียว

คนที่ยืนดูอยู่รีบไปบอกหัวหน้าหมู่บ้าน และเมื่อหัวหน้าหมู่บ้านมาถึงก็ได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมด เขาได้แต่ส่ายหน้าให้กับถังชุนเป้ย

หากว่ากันตามกฎหมายแล้ว เธอก็จะไม่สามารถที่จะหลุดพ้นจากคดีนี้ได้ เพราะสิ่งที่เธอทำนั้นร้ายแรงยิ่งกว่าอะไร นอกจากเรื่องจ้างวานให้นักเลงใต้ดินมาฉุดหลี่เหมยไปทำมิดีมิร้ายแล้ว

ยังมีเรื่องพยายามฆ่าเมื่อครู่นี้อีก เห็นทีต่อให้บ้านถังมีเงินมากแค่ไหนก็คงไม่สามารถช่วยได้

เพื่อจัดการสถานการณ์ตรงนี้ให้กลับมาสงบ หัวหน้าหมู่บ้านจึงให้คนของหยางอี้ข่ายพาถังชุนเป้ยไปขังไว้ก่อน รอการมาถึงของเจ้าหน้าที่ตำรวจ

เมื่อเหตุการณ์กลับมาสงบดังเดิม ทุกคนก็แยกย้ายไป

ทำหน้าที่ของตัวเองต่อ ส่วนหลี่เหมยก็เดินเข้าบ้านเพื่อไปทำอาหารให้กับครอบครัวกิน โดยมีสามีเดินตามไปด้วย 

หยางอี้ข่ายไม่รู้หรอกว่าภรรยาจะโกรธตนเองหรือเปล่า

ในเรื่องที่ได้ปิดบังตัวตนที่แท้จริงกับเธอ แม้ก่อนหน้านี้เธอบอกว่าไม่โกรธก็ตาม

“อาเหมยพี่ขอโทษที่ปิดบังตัวตนมาตลอด”

“พี่ไม่ต้องอธิบายหรอกค่ะฉันเข้าใจ ตอนนี้พี่ก็สารภาพแล้วไม่ใช่เหรอว่าพี่เป็นใคร”

“น้องไม่โกรธพี่จริง ๆ ใช่ไหม”

“ฉันไม่โกรธพี่ แต่ถ้ายังถามไม่เลิก คืนนี้ก็ไปนอนนอกห้องก็แล้วกัน จบนะ” หญิงสาวตอบกลับ ก่อนจะทำอาหารต่อ เรื่องการปิดบังตัวตนของเขาสำหรับเธอไม่ใช่เรื่องใหญ่ เช่นนั้นแล้วจึงไม่มีเหตุผลที่ต้องโกรธอีกฝ่าย แต่เหมืนอจะนึกอะไรบางอย่างออกมาได้ จึงได้ขอความช่วยเหลือสามี

“ในเมื่อพี่เป็นคุณชายหยางผู้มีอิทธิพลของเมืองนี้ ถ้าอย่างนั้นพี่ช่วยทำเรื่องย้ายหร่วนเจินฮ่าวไปอยู่ที่อื่นได้ไหม แต่ช่วยทำเรื่องหักเงินเดือนของเขาไว้ด้วย เพราะเขายังเป็นหนี้ฉันอยู่หลายร้อยหยวน”

“ได้สิ เดี๋ยวพี่จัดการให้ ไม่เกินหนึ่งสัปดาห์ น้องจะได้ยินข่าวดี”

ชายหนุ่มรู้สึกดีใจที่ภรรยาร้องขอเรื่องนี้ แม้ว่าหลังจากแต่งงานแล้วเขาตั้งใจจะพาเธอเข้าไปอยู่ในเมืองก็ตาม ทว่าการที่ไม่มีหร่วนเจินฮ่าวในหมู่บ้านก็นับว่าเป็นเรื่องดีเลยทีเดียว  

“ขอบคุณมากค่ะ” หญิงสาวยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะหันมาทำอาหารต่อ

ส่วนทางด้านบ้านถัง เมื่อรู้เรื่องที่ถังชุนเป้ยได้ทำลงไป

คนเป็นแม่และพ่อก็แทบล้มทั้งยืน ไม่คิดว่าลูกสาวตัวเองจะมีจิตใจที่โหดร้ายแบบนี้ ส่วนคนอื่นในบ้านก็ได้แต่สมน้ำหน้า และไม่มีใครคิดที่จะช่วยเลย นั่นเพราะว่าเกิดจากการกระทำของถังชุนเป้ยเองทั้งนั้น

“แม่ช่วยชุนเป้ยหน่อยได้ไหม เธอคือลูกสาวคนเดียวที่ผมมี” พ่อของถังชุนเป้ยพยายามขอร้องแม่ตนเองเพื่อให้ช่วยลูกสาวเพียงคนเดียวที่เขามี แม้จะรู้ดีว่าต่อให้ทำอย่างไรแม่ก็คงไม่ช่วย

“แกใช้สมองส่วนไหนคิด ที่จะให้ฉันไปช่วยมัน มันทำเรื่องเลวร้ายขนาดนั้นแล้ว ต่อให้บ้านถังของเรามีเงินเป็นแสนหยวน

ก็ไม่สามารถช่วยมันได้หรอกนะ แกล้มเลิกความคิดนี้ไปเถอะ”

หญิงชราพูดออกมาอย่างเหลืออด หากเป็นเพียงแค่เรื่องตบตีกันและเสียค่าปรับนั่นพอจะช่วยได้ แต่นี่ถังชุนเป้ยทำเรื่องที่โหดเหี้ยมกว่านั้น และยังไปมีปัญหากับหลี่เหมย ภรรยาของคุณชายใหญ่ตระกูลหยางอีก คิดหรือว่าฝ่ายนั้นจะยอมรามือง่าย ๆ

เมื่อคนเป็นแม่ไม่ยอมช่วยเหลือ เขาจึงได้ไปขอร้องหัวหน้าหมู่บ้านให้ช่วยเหลือในเรื่องนี้ ซึ่งก็ถูกตอกหน้ากลับมาเหมือนกัน นั่นเพราะว่าเรื่องที่ถังชุนเป้ยได้กระทำมันร้ายแรงเกินไป

เรื่องนี้ไม่มีใครอยากจะช่วย และไม่ว่าจะไปขอความช่วยเหลือจากใครก็ไม่มีใครอยากจะยุ่งเกี่ยวด้วย ทำให้เขาต้องเดินออกมาด้วยความเสียใจที่ไม่สามารถช่วยลูกได้

เมื่อเจ้าหน้าที่มาพาตัวถังชุนเป้ยไปที่สำนักงานตำรวจ

ซึ่งหลักฐานและพยานมีพร้อม ทำให้หญิงสาวถูกจับกุมทันที

และเมื่อสืบคดีนี้ตามกฎหมาย หลังจากนั้นสามเดือนถังชุนเป้ยจึงถูกยิงเป้า ข้อหาพยายามฆ่าและลักพาตัวหลี่เหมย

เรื่องนี้สร้างความเสียใจให้พ่อกับแม่ของถังชุนเป้ยไม่น้อย นั่นเพราะทั้งสองคนมีลูกเพียงคนเดียว

กลับมายังปัจจุบัน หลังจากสัญญาณพักเที่ยงดังขึ้น ครอบครัวบ้านรองหลี่ก็รับรู้ข่าว เรื่องที่ถังชุนเป้ยมาทำร้าย

หลี่เหมยถึงที่บ้าน เฉินรุ่ยเมิ่งจึงพุ่งตัวออกจากบ้านจะไปเล่นงาน

ถังชุนเป้ยที่ถูกคุมขังอยู่

“แม่ไม่ต้องไปหรอกค่ะ ให้กฎหมายจัดการเธอดีกว่า

เชื่อเถอะว่าถ้าไม่ถูกจำคุกตลอดชีวิตก็คงจะถูกประหารชีวิต เพราะเรื่องที่เธอทำมันร้ายแรงมากสำหรับกฎหมายในยุคนี้”

หลี่เหมยคิดแบบนั้น ตอนนี้นางเอกนิยายเรื่องนี้ก็ควรจะถึงจุดจบเสียที และเธอเองก็ไม่อยากให้มือเปื้อนเลือดไปมากกว่านี้

อีกแล้ว ดังนั้นจึงขอให้กฎหมายจัดการดีกว่า

 “นั่นสิครับแม่ยาย เรื่องนี้ผมจัดการได้ แม้ว่าจะใช้เส้นสายของตระกูลหยาง แต่เชื่อเถอะครับ สิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นทำมันร้ายแรงเกินไปอย่างไรก็ไม่สามารถรอดพ้นจากบทลงโทษที่ควรจะเป็นได้หรอก”

หยางอี้ข่ายไม่อยากให้แม่ภรรยา ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เพราะอย่างไรถังชุนเป้ยก็ไม่สามารถรอดพ้นจากกฎหมายได้

“ผมต้องขอโทษพ่อกับแม่อีกครั้ง ที่ปกปิดตัวเองมาตลอด หวังว่าพ่อกับแม่จะไม่ถือโทษโกรธเคืองผมนะครับ และที่ผมทำเพราะกลัวว่าอาเหมยจะรังเกียจ และไม่ยอมรับผมเป็นสามี” 

พอชายหนุ่มพูดถึงตรงนี้ ทุกคนก็ได้แต่หัวเราะกับท่าทีของเขา ที่ดูเหมือนว่าจะกลัวภรรยาเข้าไปทุกวัน มีอย่างที่ไหนกลัวภรรยาไม่รักจนต้องปิดบังตัวเอง คิดแล้วก็ช่างน่าขันเสียจริง

ส่วนหลี่เหมยเองก็เขินอายไม่น้อยที่สามีพูดแบบนี้

“เรื่องมันผ่านไปหมดแล้วก็อย่าคิดอะไรเลย ขอแค่ลูก

ทั้งสองคนมีความรักให้กันและไม่ทิ้งกันก็พอ แค่นี้พ่อก็หมดห่วง”

หลี่กวงไม่ได้สนใจหรอกว่าลูกเขยคนนี้เป็นคนที่มีอิทธิพลมากแค่ไหน ขอแค่หยางอี้ข่ายรักลูกสาวของเขาก็พอแล้ว

เมื่อจบเรื่องของถังชุนเป้ยทั้งครอบครัวก็กินอาหารมื้อเที่ยงกันอย่างอร่อย และพอหลี่ลู่หรานกลับมาถึงก็รับรู้เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น เธอตั้งใจจะไปจัดการถังชุนเป้ยเหมือนกัน แต่ก็ถูกทุกคนห้ามไว้ และบอกให้เริ่มต้นชีวิตใหม่ โดยที่ไม่ต้องไปสนใจอดีตอีก