ตอนที่ 54

ตอนที่ 54

เช้าวันต่อมา...

นอร์ทมาที่มหาวิทยาลัยแต่เช้า ทั้งที่ตนมีเรียนช่วงสาย มาล่วงหน้าเวลาเข้าคาบเรียนของตนเกือบ ๆ สองชั่วโมง และที่สำคัญเขาไม่ได้ตรงไปที่ตึกคณะวิศวะฯ หากแต่ตรงดิ่งมายังตึกคณะ

สถาปัตย์เสียอย่างนั้น

ถึงแม้ว่าช่วงนี้นอร์ทจะโผล่มาที่นี่บ่อย ๆ แต่ก็ยังคงสร้างความประหลาดใจให้กับคนในคณะเป็นอย่างมาก ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่สนใจอยู่ดี เมื่อคืนนอร์ทจัดการสืบหาตารางเรียนของญาณินอยู่นานจนเกือบไม่ได้หลับไม่ได้นอน เมื่อได้มาเขาก็ตัดสินใจเริ่มแผนรุกจีบทันที

ชายหนุ่มในคราบชุดช็อปวิศวะฯ นั่งรอหญิงสาวคนนั้นที่บริเวณม้าหินอ่อนใต้ตึกคณะ สายตาคู่คมพลางมองไปรอบ ๆ เพื่อหวังหาตัวญาณินให้พบก่อนเป็นอย่างแรก เพราะหากเธอเป็นฝ่ายพบเขาก่อนก็คงจะหาวิธีหนีหน้าไปอีกแน่ ๆ

“อ้าว พี่นอร์ท มาทำอะไรเหรอคะ เห็นพี่วีบอกว่ามีเรียนตอนบ่ายนี่คะ ทำไมถึงได้...”

อาจเป็นเพราะชายหนุ่มเอาแต่มองหาญาณิน นั่นเลยทำให้เขาไม่ทันเห็นว่าแตงกวาเพื่อนสนิทของคนที่เขากำลังตามหาอยู่เดินเข้ามาหาและสังเกตดูท่าทีของเขาอยู่นานแล้ว

“อ๋อ คือ...คือว่า เอ่อ...พี่มาทำธุระ กำลังจะกลับแล้ว”

“ธุระ? ธุระที่คณะสถาปัตย์เนี่ยนะคะ”

“พอดี มีรุ่นน้องอยู่คณะนี้น่ะ ว่าแต่...เพื่อนเราไม่มาด้วยเหรอ? หรือว่าขึ้นไปแล้ว” นอร์ทเปลี่ยนเรื่องและเลือกที่ถามถึงผู้หญิงคนนั้นกับแตงกวา ซึ่งก็ดูเหมือนว่าจะเป็นการตัดสินใจที่ดีไม่น้อย

“วันนี้ญาบอกว่าไม่ค่อยสบาย ก็เลยให้หนูเช็กชื่อให้แทนน่ะค่ะ ตอนนี้น่าจะนอนพักอยู่ที่หอ”

“อ๋อ โอเค ถ้าอย่างนั้นพี่กลับแล้ว ตั้งใจเรียนนะ”

“ค....คะ?”

เวลานั้นแตงกวาถึงกับสับสน อยู่ ๆ เขาก็ปรากฏตัวที่นี่ด้วยเหตุผลที่ไม่น่าเป็นไปได้ แถมพอถามถึงญาณินเสร็จก็ไป เธอได้แต่ขมวดคิ้วแล้วยกมือขึ้นเกาหัวด้วยความไม่เข้าใจ

แต่เพราะใกล้จะได้เวลาเรียนคลาสเช้าของวันนี้แล้ว เธอเลยจำเป็นต้องสะบัดไล่ความคิดสงสัยเหล่านั้นทิ้ง ก่อนจะเดินขึ้นตึกเพื่อเข้าเรียนตามปกติ

เป็นอีกครั้งที่นอร์ทรอมาเจอญาณินแล้วกลับกลายเป็นว่าเสียเที่ยว เขาตัดสินใจขับรถกลับไปตั้งหลักใหม่อีกคอนโดฯ ก่อนจะกลับมาที่มหาวิทยาลัยเพื่อเรียนคาบบ่าย

ตลอดระยะเวลาของการเรียน นอร์ทเป็นคนเดียวที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ทั้งที่อาจารย์อยู่หน้าชั้นเรียนแต่เขากลับทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง

ในหัวพลางคิดถึงแต่เด็กคนนั้น ไม่รู้เลยว่าเธอหายดีแล้วหรือยัง อาการเป็นยังไงบ้าง ความกังวลต่าง ๆ นานา ผุดขึ้นมาจนเขาไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลย มีแต่จะรอคอยให้เวลาผ่านพ้นไปเร็ว ๆ แล้วจะได้ไปดักรอเจอเธออีกครั้งหนึ่ง...

ตกเย็นในวันนั้น หลังจากเลิกเรียน นอร์ทกลับมีธุระต้องไปทำต่อ แผนการไปดักรอญาณินถึงหน้าหอจึงต้องล้มเลิกไปอย่างกะทันหัน เขาแอบเสียดายไม่น้อย เพราะใจจริงก็แอบเป็นห่วง แต่เมื่อเห็นว่าแตงกวาคอยไปดูแลไม่ห่าง ก็ใจชื้นขึ้นมาบ้างแล้ว

เช้าวันต่อมา นอร์ทรีบออกจากคอนโดฯ เพื่อมาดักเจอญาณินตั้งแต่เช้าตรู่ มิหนำซ้ำยังมาพร้อมโจ๊กมื้อเช้าสำหรับคนป่วย เพราะรู้ว่าเธอคงจะต้องลงมาหาซื้ออะไรกินที่ตลาดหน้าหอแน่ ๆ ซึ่งก็เป็นเหมือนอย่างที่คาดเอาไว้ไม่มีผิด

“นี่ พี่มาทำอะไรแถวนี้ คอนโดฯ อยู่ตั้งไกลไม่ใช่หรือไง” เมื่อเห็นว่านอร์ทมาดักรอถึงหน้าหอ ญาณินก็อดไม่ได้ที่จะทักถามเจตนาในการมาครั้งนี้ด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก

“เห็นว่าป่วย ก็เลยซื้อโจ๊กมาให้” เขาเอ่ยพร้อมทั้งยื่นถุงโจ๊กออกจากตัวแล้วไปหยุดอยู่ตรงหน้าของหญิงสาวร่างบาง ใบหน้าคมคายเต็มไปด้วยรอยยิ้ม สดใสร่าเริง สลัดคราบพี่ว้ากออกไปจนแทบไม่หลงเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย

“ไม่กิน”

“งั้นทิ้ง”

“แล้วพี่จะซื้อมาทำไม เสียของ”

“คนอย่างเธอรู้จักคำว่าเสียของด้วยเหรอ?”

“อย่ามาดูถูกกันนะ”

“จะกินไม่กิน?” ชายหนุ่มเอ่ยถามเธออีกครั้ง ก่อนจะเดินตรงดิ่งไปที่ถังขยะซึ่งอยู่ไม่ไกลจากจุดสนทนาเมื่อครู่นี้

“เอามา แล้วก็กลับไปได้แล้ว”

ญาณินตัดสินใจเดินตามเขาไปแล้วกระชากถุงอาหารมาไว้ในมือ พอได้ลองออกมาใช้ชีวิตเองคนเดียว ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอเริ่มรู้จักคุณค่าของเงินทุกบาททุกสตางค์มากขึ้น อีกอย่างโจ๊กถุงนั้นก็เป็นน้ำใจของเขา หากจะให้ทิ้งไปต่อหน้าต่อตา ก็คงจะใจดำเกินไป

“มีเรียนตอนสิบเอ็ดโมงใช่ไหม?”

“ไม่ใช่” เธอรีบตอบปฏิเสธกลับไปอย่างทันควัน

“เดี๋ยวมารับ”

“อะไรของพี่เนี่ย จะมารับทำไม”

“ก็แค่อยากมารับ ไม่มีอะไร ไปแล้วนะ พอดีมีเรียนเช้า เจอกันตอนสิบเอ็ดโมง...”

เจ้าของร่างหนายกยิ้มกว้างทั้งยังส่งสายตาเจ้าเล่ห์ตามออกมาติด ๆ เขารู้ว่าการที่จะรุกจีบญาณินไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะแบบนั้นจึงถือเป็นเรื่องที่ท้าทายยิ่งนัก ทางเดียวที่จะพอเป็นไปได้ก็คงจะต้องมัดมือชกท่าเดียว!