7 ทุกอย่างเป็นความผิดของพี่

เมื่อเข้าห้องน้ำเสร็จแล้ว ทางผ่านดันเป็นร้านเพชร เจินก็ไม่วายจะเดินเข้าไปดูเพราะที่บ้านเธอ มีกิจการเกี่ยวกับทองคำ และอาม่าก็มีร้านทองขนาดใหญ่หลายร้าน น้อยนักน้อยหนาเลยที่จะได้ซื้อเพชรไว้ครอบครอง

"สนใจเส้นไหนเป็นพิเศษไหมคะ" และพนักงานผู้หญิงก็เดินเข้ามาถาม

"ขอดูเส้นนี้หน่อยค่ะ" คิดว่าคงเหมาะกับเพื่อนรักอย่างรรินดาไม่น้อย เธอก็ลองใส่วัดขนาดดูอยู่แบบนั้น

"เส้นนี้ก็เหมาะนะคะ คอลเลคชั่นใหม่ พึ่งเข้ามาอาทิตย์นี้ค่ะ" พนักงานก็เชียร์ขายเต็มที่

"สวยจังเลยนะคะ น้ำงามมาก" ถ้าซื้อไปใส่เองอาม่าต้องบ่นหูฉี่แน่นอน เมื่อคิดได้ดังนั้นต้องล้มเลิกความอยากได้ของตัวเอง

"เส้นนี้เหมาะกับคุณผู้หญิงมากๆ เลยค่ะ" และพนักงานก็หยิบขึ้นมาให้ดู

แต่อยู่ๆ ก็บังเอิญเห็นอดีตแฟนหนุ่มของเพื่อนเธอ เดินผ่านร้านเพชรไปพอดี พร้อมกับผู้หญิงอีกคน ที่พลอยเคยถ่ายรูปไปให้รรินดาดูวันนั้น เจินก็ตั้งใจจะตามไปดูทันที

"เอาไว้ก่อนนะคะ เดี๋ยวมาดูใหม่" เจินรีบคืนเพชรทุกอย่างให้พนักงานและรีบตามทั้งสองคนไปทันที

"ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ"

ที่ตามสองคนนั้นไป ก็เพื่อจะดูว่าจะไปไหนกัน และด้วยความมีไหวพริบของเปรมก็เห็นเจินทันที ส่วนเจินเมื่อรู้ตัวว่าโดนจับได้ เธอก็ทำเนียนเป็นไม่เห็นทั้งสองคน

"อ้าว พี่เปรม" และทำทีเป็นทักทายพร้อมกับจ้องไปที่ทั้งสองคน

"น้องเจิน" เปรมพูดเสียงแผ่ว ด้วยท่าทีกระอักกระอ่วนใจ

"แต่ไม่สวัสดีนะคะ เพราะเจินไม่ได้นับถือแล้ว" เจินพูดพร้อมกับเชิดหน้าขึ้น

"..." เปรมถึงกับพูดไม่ออก หญิงสาวข้างกายเขาก็จ้องเจินไม่วางตาเช่นกัน

"แล้วนี่แฟนใหม่เหรอคะ" เจินก็มองหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่หัวจร่ดเท้า

"ยัยคนนี้ใครเหรอคะพี่เปรม" มินตราก็หันไปพูดกับเปรมด้วยความไม่ชอบใจ

"..." สวยก็สวยแต่งตัวก็ดี และเหมือนเธอเคยเห็นที่ไหน หรือจะเป็นดารานางแบบ แต่ทำไมถึงแย่งแฟนคนอื่นได้หน้าด้านๆ

"เอ่อ...รุ่นน้องที่พี่รู้จักหน่ะ" เปรมตอบปัดๆ

"อ่อค่ะ รุ่นน้อง!" และมินตราก็มองด้วยสายตาที่เหยียด

"เป็นเพื่อนกับแฟน...เก่า! พี่เปรมน่ะค่ะ"

"..." เปรมเพียงแต่ทำสีหน้าอึดอัด แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ก่อนเขาก็ค่อนข้างจะสนิทกับเจินเหมือนกัน เพราะเป็นเพื่อนสนิทกับรรินดา ทั้งก็เจอกันในแวดวงธุรกิจบ่อยๆ แต่ตอนนี้เจินก็คงไม่นับถือเขาแล้วจริงๆ

"เห็นว่ามากับ...คนอื่น! เลยเข้ามาทัก"

"พี่เปรม!" มินตราเห็นว่าเปรมเอาแต่เงียบเธอก็พูดขึ้นมา เขาควรจะพูดอะไรบ้างไม่ใช่เหรอ

"เราไปกันเถอะครับน้องมิน พี่ขอตัวก่อนนะครับน้องเจิน" เมื่อเห็นว่าหญิงสาวทั้งสองคนไม่ลงรอยกัน เปรมก็หาทางออกไปจากสถานการณ์ที่อึดอัดนี้โดยทันที

"อย่าพึ่งไปสิคะ ยังไงคะแล้วนี่คุณรู้ไหมว่าเขายังไม่เลิกกันตอนที่คุณเข้ามา" เจินที่ทนไม่ไหว กับท่าทีไม่รู้ร้อนรู้หนาวของเปรมก็พูดขึ้น

"เธอพูดอะไรของเธอ!" มินตราถามเสียงแข็ง

"หรือคุณไม่รู้ แต่ฉันว่าคุณน่าจะรู้อยู่แก่ใจนะ"

"น้องเจิน..." เปรมพูดเสียงแผ่ว

"ไปแย่งของคนอื่นเขามา แล้วมาควงชูคอแบบนี้..."

"อ๊าย นี่เธอ!!! มันเรื่องอะไรของเธอ เธอมายุ่งวุ่นวายอะไรกับเรื่องของคนอื่น"

"ค่ะ เรื่องคนอื่นที่คุณว่าเนี่ย คือเพื่อนรักของฉัน และนี่ฉันก็จะขอพูดเป็นครั้งสุดท้าย เพราะฉันสะอิดสะเอียน"

"อีบ้า แกว่าใครหะ" มินตราตอนนี้อารมณ์เริ่มมาแล้ว เมื่อโดนด่าต่อหน้าต่อตาจากคนที่เธอไม่รู้จักกันมาก่อน

"และหวังว่าเราจะไม่เจอกันอีก เจินมาทักทายแค่นี้ค่ะ...พี่เปรม!" เจินพูดเสียงแข็ง

"อีเด็กเมื่อวานซืน" มินตราก็พูดขึ้นด้วยความโมโห พร้อมจะเข้าทำร้ายหญิงสาวตรงหน้าเธอ แต่เปรมก็ดึงเธอไว้ก่อน

"มิน อย่าทำอะไรแบบนี้นี่มันห้างนะ ถึงจะไพรเวทแต่ก็อาจมีภาพหลุด พี่ขอนะ"

"หึ!" เจินเบ้ปากแสยะยิ้มพร้อมกับมองคนทั้งสอง

"ทุกอย่างเป็นความผิดของพี่" เปรมพูดเสียงเนือย ด้วยความรู้สึกผิดและสับสน

"พี่เปรม!" มินตราพูดขึ้นด้วยความโกรธและไม่พอใจ

"พี่ขอโทษนะเจิน พี่ขอโทษหลิน ขอโทษจริงๆ" เปรมพูดพร้อมกับสายตาที่สั่นไหว

"..." และมินตราก็รีบเดินออกไปทันทีด้วยความหงุดหงิด นี่เหรอผู้ชายคนที่เธอชอบถึงขั้นไปแย่งมาจากคนอื่น นี่หรือผู้ชายที่เพอร์เฟ็คมากสำหรับเธอ ขนาดที่เธอถูกเด็กเมื่อวานซืนยืนด่าฉอดๆๆ เขายังปกป้องอะไรเธอไม่ได้

เปรมก็รักและเอ็นดูรรินดาไม่น้อย แต่ด้วยที่ตอนนี้เขาก็เป็นผู้ชายที่เฟอร์เฟคระดับหนึ่ง ทั้งยังมีตำแหน่งเป็นถึงประธานบริษัท เขาเองก็อยากได้ผู้หญิงดีๆ เพียบพร้อมมาอยู่เคียงข้าง ให้ออกงานสังคมกับเขาได้ ให้เป็นหน้าเป็นตาแก่วงศ์ตระกูลบ้าง

ซึ่งด้วยฐานะและบุคลิกของรรินดา มันยกย่องอะไรให้เขาไม่ได้เลยสักอย่าง พาไปไหนมีแต่อายคนอื่น ทั้งเวลาที่โดนถามว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร เขาก็ยังตอบว่าน้องที่รู้จักตลอด แม้แต่คำว่าแฟนเขายังไม่กล้าบอกคนอื่น

4 ปี ที่ผ่านมา มันก็ดีแต่มันยังไม่ใช่...

ด้วยครอบครัวเขากับครอบครัวรรินดาสนิทกันมาตั้งแต่รุ่นพ่อ พ่อของเธอเก่งมาก เปิดบริษัทร่วมกับพ่อของเขา จนได้กำไรเป็นกอบเป็นกำ แต่พอมาวันหนึ่ง พ่อของเธอก็เกิดเสียชีวิต ครอบครัวของเขาเลยเสนอให้ครอบครัวของเธอขายหุ้นให้พ่อของเขาส่วนมาก เพื่อพ่อเขาจะได้เป็นประธานบริษัทแทน

ทีแรกนงนุชแม่ของเธอก็ไม่ยอม แต่พ่อเขาก็หว่านล้อมจนได้ ซึ่งก็ไม่ใช่วิธีที่ดีเท่าไหร่ และให้แบ่งหุ้นไว้ส่วนหนึ่งเพื่อให้ได้เงินปันผลในทุกปี ครอบครัวของเธอก็อยู่ได้สบายเพราะรายได้ส่วนนี้

ต่อมาพ่อของเขาก็บังคับให้เขา คบหากับเธอ ทำยังไงก็ได้ให้เธอรัก และยอมเป็นแฟนด้วย เพราะไม่อยากโดนข้อครหา ว่าชุบมือเปิบฮุบบริษัทไว้คนเดียว ถ้าเขาคบกับเธอ เป็นทองแผ่นเดียวกันยังไงย่อมดีกว่า และคณะกรรมการกับพนักงานหลายคน ก็เลิก มองพ่อเขาในทางที่ไม่ดีไปได้บ้าง และอนาคตบริษัทนี้ก็ต้องเป็นของเขา เมื่อเขาคบหากับรรินดาได้สำเร็จ

ทีแรกเขาก็ปฏิเสธได้เต็มปาก ว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลย แต่เพราะความน่ารัก ความดี ความสดใส มันทำให้เขามองเธอเปลี่ยนไป เธอดูแลใส่ใจเขาในทุกเรื่อง และเขาก็กล้าพูดได้เต็มปาก ว่าเขาสบายใจทุกครั้งตอนอยู่กับเธอ เธอคือความสบายใจเพียงอย่างเดียวที่เขามีเลยก็ว่าได้...

เฟยเมื่อเดินเล่นได้สักพัก เขาก็แวะเข้าร้านหนังสือเพราะเขา เป็นคนชอบอ่านอนิเมะมาตั้งแต่เด็กแล้ว แต่เมื่อดูหนังสืออยู่ดีๆ ก็เห็นคุณหนูสุดแสบของบ้าน กำลังเถียงอยู่กับชายหญิงคู่หนึ่ง ก่อนที่คุณหนูตัวแสบของเขา จะเดินออกไปอย่างหัวเสีย

เมื่อเห็นดังนั้น เฟยก็รีบเดินออกไปจากร้านหนังสือเพื่อตามคุณหนูตัวแสบของเขาว่าจะไปทำอะไรต่อ ใจหนึ่งก็ไม่อยากทัก แต่อีกใจก็คิดถึงเธอมากเหลือเกิน แล้วยิ่งไม่เจอกันนานแล้วแบบนี้ เขายิ่งคิดถึงเธอจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว...

"คุณหนูครับ" เมื่อทนไม่ไหว ก็รีบเดินเข้าไปหาทันที

"เฮียเฟย" หญิงสาวมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

"คุณหนูมาช้อปปิ้งเหรอครับ"

"ค่ะ เจินจะกลับแล้ว ขอตัว!" เจินพูดพร้อมกระแทกเสียง

"ครับ" เฟยตอบเสียงเรียบ

"คะ...แค่นี้เหรอ?" เจินหันมาถามเขาด้วยน้ำเสียงที่ตัดพ้อ

"ครับ" เฟยตอบเสียงเรียบ ใจจริงเขาก็อยากรู้มากว่าผู้ชายคนที่เธอคุยด้วยนั้นคือใคร แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่คนอย่างเขาจะถามได้

สิ้นประโยคของชายหนุ่มตรงหน้า เจินก็รีบเดินออกไปทันทีเพราะเธอไม่อยากเสวนาอะไรกับ คนแบบเขาอีกแล้ว!

ไม่คิดจะห่วงจะคิดถึงอะไรเธอ เหมือนที่เธอคิดถึงเขาตลอดเวลาเลยเหรอ เธอมีความรู้สึกดีดีให้เขา แต่คนเนี่ยเขาไม่แม้แต่จะคิดถึงเธอเลยสักนิด...