บทที่ 7

อีกสามวันก็จะถึงวันที่ต้องขึ้นเครื่อง

หลินจิ้งส่งรูปเผยซือเหนียนกำลังปิ้งย่างอยู่ริมทะเลมาให้

[หลินจิ้ง : เพื่อเป็นการฉลองที่ฉันมีลูกให้เขา ก็เลยให้รางวัลด้วยการพามาพักร้อนที่มัลดีฟ~ เขาบอกว่าฉันอุ้มลูกอยู่ก็ลำบากพอแล้ว เลยให้ฉันนอนรอกินอย่างเดียว]

อันหนิงไม่ได้ตอบกลับ เธอแค่นัดเพื่อนสนิทไม่กี่คนมากินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้ง

เพราะยังไงซะ อาจจะไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกแล้ว

การรวมตัวกินข้าวกันครั้งนี้ อันหนิงมีความสุขมาก

อีกสองวันก่อนจะขึ้นเครื่อง

หลินจิ้งส่งรูปที่เผยซือเหนียนกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ แต่หนังสือเล่มนั้นชื่อว่า "คู่มือเลี้ยงเด็กปฐมวัย"

[หลินจิ้ง : คุณพ่อมือใหม่ให้ความสนใจกับการศึกษาของลูกสุดๆ เขายังเป็นแค่ก้อนเนื้อในท้องฉันอยู่เลย แต่คุณพ่อก็เริ่มคุยกับเขาผ่านท้องของฉันทุกวัน]

อันหนิงยังคงไม่ตอบกลับ เธอไปธนาคาร แล้วเอาเงินในบัญชีทั้งหมดแลกเป็นเงินปอนด์ จากนั้นก็ปิดบัตรธนาคารทุกใบ

อีกหนึ่งวันก่อนขึ้นเครื่อง

ครั้งนี้หลินจิ้งส่งวิดีโอมา

ในคลิป เป็นการแสดงดอกไม้ไฟริมทะเลที่สุดแสนโรแมนติก

หลินจิ้งซึ้งจนร้องไห้ออกมา ส่วนเผยซือเหนียนก็กอดเธอพร้อมกับปลอบอย่างอ่อนโยน "ร้องไห้ทำไม? อีกหน่อยมีเซอร์ไพรส์เยอะกว่านี้อีก"

[หลินจิ้ง : เขาปิดทั้งเกาะเพื่อฉัน ดอกไม้ไฟทั้งหมดบนมัลดีฟถูกเขาซื้อไว้หมดแล้ว แค่เพียงเพื่อฉลองวันเกิดให้ฉัน]

ที่แท้ วันนี้ก็เป็นวันเกิดของหลินจิ้ง

แล้วยิ่งตั้งท้องด้วย นี่คงเป็นโชคสองชั้นสำหรับเขาสองคนเลยสินะ

อันหนิงดูจบ ก็ยิ้มบางๆ จากนั้นโทรหาองค์กรการกุศลในย่านนั้น

"สวัสดีค่ะ ฉันมีเสื้อผ้ากองนึงอยากจะบริจาคให้ชุมชนผู้ยากไร้"

ไม่นาน ตัวแทนขององค์กรการกุศลก็ขับรถมา

สองสามวันมานี้ที่เผยซือเหนียนไม่อยู่ เธอก็เก็บข้าวของเรียบร้อยแล้ว เสื้อผ้ารองเท้าทั้งหมดห้ากระสอบ เธอบริจาคทั้งหมด ไม่เหลือไว้สักชิ้น

บัตรประชาชน ทะเบียนบ้าน วุฒิการศึกษา และอื่นๆ ของเหล่านี้ที่เป็นของ "อันหนิง" รวมถึงของใช้ส่วนตัวของเธอในบ้าน เธอเอามันไปยังเมรุ ให้เงินเจ้าหน้าที่ก้อนนึง แล้ววานให้เขาช่วยเผามันทิ้งให้หมด

เมื่อกลับมายืนอยู่ในบ้านที่เธออาศัยมาห้าปีนี้อีกครั้ง แม้แต่อันหนิงเองก็รู้สึกแปลกไม่น้อย

บ้านหลังนี้ ถูกเธอเก็บกวาดจนสะอาด จนไม่หลงเหลือร่องรอยของเธออีกแม้แต่นิดเดียว

เธอมีก็แต่กระเป๋าเป้หนึ่งใบ

ในนั้นมีพาสปอร์ตของเธออยู่

ถ้าพูดถึงของเดิมที่ยังหลงเหลือ งั้นก็ยังมีโทรศัพท์ในมือเครื่องนี้

เธอใช้โทรศัพท์เรียกรถไปยังสนามบิน

คนขับจอดลงหน้าทางเข้าเทอมินอล ตอนที่เธอกำลังใช้โทรศัพท์เพื่อจ่ายค่ารถ ก็ได้รับสายจากเผยซือเหนียน

"อาหนิง ฉันกลับมาจากดูงานต่างจังหวัดแล้ว ตอนนี้กำลังกลับบ้านไปรับ เราไปกินข้าวด้วยกันนะ"

เขากลับมาแล้ว

ข้างกายยังมีหลินจิ้งอยู่ด้วย

อันหนิงนั่งอยู่ในรถ เห็นเขาสองคนเดินออกมาจากทางเข้าเทอมินอลพอดี

เผยซือเหนียนเข็นรถเข็น ข้างบนนั้นมีกระเป๋าเดินทางสองใบ ใบนึงสีฟ้าอีกใบสีชมพู เห็นได้ชัดว่าเป็นกระเป๋าคู่

ส่วนหลินจิ้งก็ควงแขนของเขา พิงศีรษะลงบนไหล่ของเขาอย่างนกน้อยติดเจ้าของ

"ไปทำงานเหนื่อยไหม?"

"ได้อยู่ ไม่ถึงกับเหนื่อยมาก จริงสิ ฉันจำที่เธอเคยบอกได้ว่า วันนี้ฉันแกะของขวัญที่เธอให้ได้แล้วใช่ไหม?"

"ใช่"

"ตื่นเต้นจัง ปล่อยให้ฉันรอตั้งอาทิตย์นึง ฉันเอาแต่ทายทุกวันเลยว่าเธอจะให้อะไรฉัน วันครบรอบแต่งงานของเราทั้งที ต้องเป็นของที่มีความหมายมากเลยใช่ไหม?"

"มีความหมายสุดๆ นายเห็นแล้วก็จะรู้เอง"

"โอเค งั้นรอฉันก่อน อีกสองชั่วโมงฉันน่าจะถึงบ้าน"

สองชั่วโมง ก็มากพอแล้ว

ถึงตอนนั้น เครื่องบินของเธอก็น่าจะออกจากเขตแดนประเทศนี้เรียบร้อย

"โอเค"

"งั้นเดี๋ยวเจอกัน รักเธอนะ อาหนิง"

พอวางสาย เธอก็เห็นหลินจิ้งทำหน้าบึ้งตึงไม่พอใจ ส่วนเผยซือเหนียนก็ก้มหน้าจุ๊บริมฝีปากของเธอนิดหน่อย ราวกับกำลังปลอบเธอ

พนักงานขับรถสะกิดเธอ "คุณครับ ค่ารถยังไม่ได้ชำระ"

อันหนิงดึงสายตากลับมา แสกนคิวอาร์โค้ดของคนขับ แล้วโอนเงินที่ติดในบัญชีทั้งหมดให้เขา

คนขับเห็นก็อึ้งไป "คุณครับ ใส่ยอดเงินผิดแล้ว หกร้อยห้าสิบบาท ไม่ใช่หกหมื่นสามพัน! ผมจะโอนคืนคุณให้"

"ไม่เป็นไรค่ะ" อันหนิงเปิดประตูลงจากรถ "ต่อไปฉันคงไม่ต้องใช้มันอีก ขอบคุณที่มาส่งค่ะ"

"ไม่ต้องเกรงใจครับ นี่เป็นอาชีพของผม แล้วคุณก็จ่ายค่ารถแล้ว ยังไงผมก็ต้องมาส่ง"

"ไม่เหมือนกันค่ะ ที่คุณพาฉันมาส่ง คืออนาคตที่ฉันจะได้เกิดใหม่"

หลังจากลงรถแล้ว อันหนิงก็ปิดเครื่อง หยิบซิมการ์ดออกมาแล้วโยนลงถังขยะ จากนั้นสุ่มยื่นโทรศัพท์ให้เด็กน้อยคนนึง

เด็กน้อยดีใจมาก "ขอบคุณครับพี่สาว!"

อันหนิงลูบผมของเขายิ้มๆ "ไม่เป็นไรจ้ะ"

แม่ของเด็กน้อยรู้สึกเกรงใจ "ของแพงขนาดนี้ พวกเรารับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ"

อันหนิงถามกลับประโยคนึง "พวกคุณจะไปต่างประเทศหรือเปล่าคะ?"

"ใช่ค่ะ เรากำลังจะไปแอฟริกา ไปหาพ่อของเขา"

อันหนิงพูดยิ้มๆ "งั้นก็รับไว้เถอะค่ะ พอได้ถึงแอฟริกาอาจจะต้องใช้"

"งั้นก็ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ"

อันหนิงโบกมือลาพวกเขา "ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะ"

วิทยุกระจายเสียงกำลังประกาศเร่ง : "ผู้โดยสารเซี่ยงหยวน หลังจากได้ยินข้อความนี้แล้ว กรุณามาที่เกท H32 เพื่อขึ้นเครื่องโดยเร็วที่สุด ไฟล์ทบินของท่านกำลังจะออกในไม่ช้า..."

อันหนิงกำพาสปอร์ตในมือ หลังจากที่หันกลับไปมองเป็นครั้งสุดท้าย ก็เดินเข้าเกทไปด้วยความเด็ดเดี่ยวและแน่วแน่