7 เขาชมผมตาสวยด้วยนะ

เปลือกตานวลค่อยๆปิดลงกับหัวใจที่เต้นระส่ำระสายมือไม้สั่นเทา2เท้ากระดิกรัวอย่างตื่นเต้นจนวัตถุสี่เหลี่ยมขนาด30ซม.ที่หยิบไว้เกือบตก

ผมหลับตาปี๋ไม่กล้าส่องกระจกถึงจะบอกว่าตาสวยก็เถอะแต่คำว่า หัดดูหนังหน้าตัวเองซะบ้างมันฝังลึกในหัวสมอง

เมื่อวานผมสัญญากับไทม์ว่าจะใส่คอนแทคเลนส์ไปโรงเรียนแทนแว่นตาเพราะงั้นวันนี้ต้องทำให้ได้

ฮึบๆสู้สิวะไอ่กันต์

เปลือกตาที่กระเพื่อมสั่นไหวค่อยๆหรี่ขึ้นอย่างลังเลในมือถือกระจกชูขึ้นเตรียมพร้อม 1...2....3

พรึ่บ!! ปริบๆ 

ผมมองตาตัวเองในกระจกอย่างตกตะลึงเห้ยย!!บร๊ะเจ้า นี่มันสุดยอดของศิลปะความงามที่หาได้ยากแต่ก็ต้องใจแป้วทว่าไม่มีความกล้าพอที่จะส่องตัวเองทั้งหน้า หน้ากากอนามัยยังคงถูกสวมดั่งเช่นทุกวัน

วัตถุกลมใสอยู่บนนิ้วชี้ก่อนค่อยๆเคลื่อนตัวอย่างระมัดระวังไปยังดวงตาที่เบิกกว้างจนลูกตาแทบถลนออกจากเบ้าตา

"แม่งง ใส่ยากจังวะ" ผมสบถพึมพำคนเดียวขณะแหกตาใส่คอนแทคเลนส์ในห้องนำ้ ด้านหน้าเป็นกระจกซื้อมาใหม่ขนาด30ซม.แขวนไว้

ผมพยายามแล้วพยายามอีกอยู่เป็นชั่วโมงกว่าจะได้1ข้างก็เล่นเอาน้ำตาคลอเบ้าจนตาแดงหมด เลยพักอีกข้างไว้เพราะปวดทั้งแขนปวดทั้งตาพอมาดูเวลาอีกทีก็เกือบจะ7โมงเช้าแล้ว ดีนะที่ผมเผื่อเวลาไว้เป็นชั่วโมงอุส่าแหกขี้ตาตื่นมาตั้งแต่6โมงเช้า

พักได้ไม่ถึง2นาทีเพราะเวลามีจำกัดเดี๋ยวสายแล้วจะลำบากอีก ผมเลยเตรียมตัวแหกเบ้าตาอีกข้างขึ้นแล้วก็ใส่คอนเทคเลนส์แต่รอบนี้ใส่ง่ายขึ้นใช้เวลาเพียง5วิก็ได้แล้ว

พอเปิดประตูออกมาจากห้องก็เจอเจ้าตูบมารอกินอาหาร เจ้าตูบเป็นสุนัขพันธุ์โกลเด้นผสมหลังอานตัวสีส้มอ่อนผมเดินไปให้อาหารมันก่อนจะพามันไปฝากป้าพรรณเหมือนเช่นทุกวันก่อนไปเรียน

เป็นเวลา7.30ที่เดินมาขึ้นรถเมล์ ตาขวาก็ขยิบตลอดทางเพราะเมื่อเช้าพึ่งเป็นมือใหม่หัดใส่คอนแทค

"หืม ไทม์!!" เมื่อมาถึงหน้าโรงเรียนก็เห็นไทม์กำลังรออยู่เลยโบกไม้โบกมือทักทาย

"ไม่คิดว่าจะใส่คอนแทคมาจริงๆ"

"ก็นายบอกตาฉันสวย"

"ก็มันสวยจริง" จู่ๆก็รู้สึกเขิลกับคำชมขึ้นมาเลยตีเขาไป1หมัด ไอ่บ้าเอ้ย!!

แน่นอนว่าเมื่อก้าวเข้าสู่รั้วโรงเรียนก็ยังไม่แคล้วคลาดกับเสียงซุบซิบเรื่องไทม์เพราะข่าวใหม่ยังไม่เกิด ตอนนี้ไทม์เลยเป็นเดอะเบสแห่งโรงเรียนเราและมีฉายา ไทม์เยดุ ตั้งแต่นั้นมา

ผมกับไทม์มาซื้อของร้านค้าตามเดิมสายตาผมเหลือบไปเห็นแม่สาว1สาว2ที่ซุบซิบเสียงดังจนกลายเป็นไวรัลดังขึ้นมา ทีนี้ผมเลยคิดแผนออก

ผมเดินไปกระทุ้งศอกใส่ไทม์เบาๆแล้วพูดว่า"ถ้าฉันพูดอะไรนายต้องพูดแค่คำว่าไม่ได้ไปนะ โอเค๊"

"อะไร" เขาเลิกคิ้ว ทำหน้างง

"เอออน่า ทำตามที่บอกก็พอ"

"เออๆ"

ผมดึงปลายเสื้อไทม์ให้ขยับมาใกล้ๆสาว1สาว2ก่อนจะพูดปกติที่แอบดังหน่อยๆให้พวกนางได้ยิน

"ไทม์ๆ2วันก่อนนายไปตึกล้างมาจริงเหรอ"ทีนี้แหละติดกับ!! ผมเหร่ตามอง2สาวที่เหยี่ยงหูมาเนียนๆเพื่อฟัง แต่แหมมโทษนะน้องไม่เนียนไปเรียนมาใหม่

"ไม่ได้ไป" ไอ่นี้ก็พูดเหมือนกับท่องบทจำแข็งทื่อซะไม่มี

"อ้าวว แล้วข่าวลือที่ว่านายไปทำอะไรมิดีมิร้ายที่ตึกล้างมาล่ะ มันจริงเหรอ"

"ไม่ได้ไป"

พอได้ยินแบบนั้น2สาวก็หน้าแห้งลง

"อ้าว งั้นข่าวลือไร้สาระพวกนี้ก็ไม่จริงน่ะสิ คนเรานี่ก็แย่ชะมัดปล่อยข่าวลืออะไรมั่วๆคนเขาเสียหายหมด" ผมพูดพอให้ทุกคนที่นี่ได้ยิน น่าแห้งไปสิไอ่พวกนิสัยเสีย

"ไปกันเถอะ ซื้อของเสร็จแล้ว"

ผมจูงมือไทม์ออกมาจากร้านค้าตรงนั้นหวังว่าคงพอช่วยได้นะ ก่อนจะหันไปยิ้มแล้วถามอีกฝ่าย

"ไทม์ เย็นนี่ว่างไหม" 

"ว่างทุกวัน"

"เพื่อนกันปกติหลังเลิกเรียนเขาพากันไปไหนบ้าง"

"ที่เห็นก็ร้องคาราโอเกะไม่ก็เที่ยวห้าง"

"อ๋ออ วัยนี้คงเป็นงั้นสินะ"

"ถามทำไม"

"เปล่าๆแค่อยากรู้"

ไทม์เกิดฉุกคิดขึ้นมาว่าตลอดที่ผ่านหากกันต์ต้องปกปิดใบหน้ามาตลอดแสดงว่าคงไม่มีใครอยากเล่นด้วยไม่รู้ว่ามีเหตุผลอะไรแต่....ถึงจะอยากรู้มากขนาดไหนก็กลัวว่าถ้าถามไปเขาจะอึดอัดเปล่าๆ 

"วันนี้ไปร้องเกะกันไหม" ไทม์เลยได้ตัดสินใจชวนผู้เป็นเพื่อนโดยไม่คาดหวังอะไร แค่อยากจะรู้จักเพราะเห็นว่าเขาดูแตกต่างจากคนอื่น

"ไปได้จริงเหรอ" พอได้ยินคำนั้นจากปากเขาผมก็ตื่นเต้นจนทำไรไม่ถูกเลย

"ทำไมจะไม่ได้อ่ะ"

"เปล่าๆ ไปดิไปร้องเกะกันน" ผมดีใจสุดๆนานแล้วที่ไม่ได้ไปไหนกับใคร ผมไว้ใจไทม์ได้จริงๆใช่ไหม

ในห้องเรียน

พอก้าวเข้ามาเพื่อนๆต่างพากันทักทายไทม์แต่มันจะมีอยู่คนหนึ่ง...

"กรี๊ดไทม์เยดุมาแล้ว ยากได้ยากโดน" กลุ่ม3สาวตัวจี๊ดในห้องหวีดกันใหญ่หลังเข้ามาหน้าห้องได้เพียงครึ่งก้าว

"ไง ห้องกูน่ะสนใจป่าว" ตามมาด้วยพอร์ชเดินมาตบบ่าไทม์เบาๆทักทาย

"ไทม์ หวัดดี" มินเองก็ด้วย

"..."ไทม์ไม่ตอบใคร เพียงแค่โบกมือทักทายตอบ3วิก่อนจะเอาลงแล้วเดินไปนั่งที่

ส่วนผมเหมือนเป็นอากาศธาตุที่ไม่มีผู้ใดเห็น เลยเดินมานั่งที่ตัวเองเงียบๆ เว้น นทีคนหนึ่งไม่รู้สนใจไรในตัวผม เขาขยับเก้าอี้มาใกล้ขึ้นเรื่อยๆหรือว่าจะจำผมได้แล้ว

"วันนี้ไม่สวมแว่นแฮะ" 

"อือแค่อยากเปลี่ยนบ้าง"

"ตานาย...." ทำไม ทำไมอีกก...หรือจะพูดว่าตานายคุ้นๆ ในใจเต้นโครมครามอย่างหวาดเสียวกลัวถูกจับได้

"..." ผมเลยพยายามก้มหน้าให้ตำ่ที่สุดจนจะชิดหัวเข่าอยู่แล้ว แต่เขาก็ยังก้มตามพยายามมองไม่เลิก

"มีเสน่ห์มาก" พรึบ!! ผมรีบเงยหน้าแล้วทำหน้าแปลกใจ อะ..อะไรนะ หูผมไม่ได้ฝาดไปใช่ไหม

"อะ..อืมขอบใจ แต่ช่วยถอยไปหน่อยได้ไหม"ผมเอามือดันไหล่คนตรงหน้าให้กลับไปที่เดิม ก่อนจะทำตัวให้เป็นปกติ

สายตาของกันต์นั้นยิ่งมองยิ่งคุ้น นทีได้แต่คิดว่าเคยเห็นสายตาแบบนี้จากที่ไหนเลยเอาแต่จ้อง จนคนถูกจ้องรู้สึกหนาวเย็นยะเยือกไปถึงขั้วกระดูกเลยทีเดียว