LOGINShare
บทที่ 127
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 128
เมื่อคนกลุ่มนี้เห็นหลี่เฉิน ก็ตกใจกลัวจนวิญญาณแทบจะหลุดออกจากร่างโดยเฉพาะองค์ชายเก้าที่หวาดกลัวหลี่เฉินเป็นอย่างมาก ทันทีที่เขาเห็นหลี่เฉิน บั้นท้ายของเขาก็สั่นขึ้นมาทันที ก้นของเขายังไม่หายสนิท มีเพียงความรู้สึกตึงและเจ็บปวดเท่านั้น เหมือนมีมดนับล้านกำลังไต่ไปมาที่นั่น แข้งขาทั้งสองข้างอ่อนแรง จนแทบจะล้มคว่ำไปกับพื้นหวังเถิงฮ่วนมองเห็นความหวาดกลัวและความขี้ขลาดขององค์ชายเก้า จึงเข้าไปประคองเขา เพื่อเลี่ยงไม่ให้เขาทำตัวเองขายหน้าทุกคน“กลัวอะไร! ดูสถานการณ์ก่อนแล้วค่อยพูด!”หวังเถิงฮ่วนพูดเสียงขรึมในฐานะผู้มีอำนาจเป็นคนที่สองในสำนักราชเลขาของจ้าวเสวียนจี ครั้งแรกที่หวังเถิงฮ่วนเห็นหลี่เฉิน เขาก็สงสัยว่าองค์รัชทายาทมาปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร เหตุใดถึงไม่อยู่ที่ตำหนักบูรพาอย่างเงียบๆ แต่กลับวิ่งมาที่นี่แทน หรือว่าการคาดเดาก่อนหน้านี้ของเขากับจ้าวเสวียนจีเกี่ยวกับการประนีประนอมขององค์รัชทายาทจะมีการเปลี่ยนแปลง?และท่าทางที่น่าอับอายขององค์ชายเก้าที่อยู่ข้างๆ เขา ก็ทำให้หวังเถิงฮ่วนหวังรู้สึกหนักอึ้งองค์ชายเก้าผู้นี้เหตุใดถึงไร้ประโยชน์ขนาดนี้ เช่นนั้นจะสามารถต่อสู้กับองค์รัชทาย
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 129
ภายใต้การจ้องมองที่เย็นชาและน่าเกรงขามของหลี่เฉิน เจียงโจวรู้สึกว่าเลือดทั่วร่างของเขากำลังจะแข็งตัว และลมหายใจก็แทบจะหยุดลงกำเนิดจากองค์จักรพรรดิเหมือนกันแท้ๆ แต่การแสดงออกขององค์ชายเก้าเรียกได้ว่าน่าผิดหวังสิ้นดีส่วนองค์รัชทายาทหลี่เฉินนั้น กลับมีความสง่างามและน่าเกรงขามอย่างที่คนเป็นองค์ชายควรจะมีอย่างแท้จริงเจียงโจวคุกเข่าลงบนพื้นพร้อมกับโขกศีรษะเหมือนโขกกระเทียม“การซื้อทุกครั้งล้วนเป็นไปตามขั้นตอน แต่อาหารคุณภาพดีนั้นหาซื้อได้ยากจริงๆ แม้ว่าจะมีเงินอยู่ในมือ แต่ก็ใช่ว่าจะหาซื้อได้ กระหม่อม กระหม่อมทำไม่ถูก”“อีกอย่าง มีอาหารให้กินก็ดีกว่าอดตาย แม้ข้าวจะแย่แค่ไหน แต่ก็ดีกว่ากินเปลือกไม้และหญ้าหรือไม่?”คำพูดของเจียงโจวนั้น ทำให้หลี่เฉินโกรธจนหัวเราะ“ดี ดีมาก แม้ข้าวจะแย่แค่ไหน แต่ก็ดีกว่ากินเปลือกไม้และหญ้า ตอนนี้แม้มีเงินก็หาซื้อข้าวไม่ได้!”หลี่เฉินปล่อยองค์ชายเก้าที่หวาดกลัวจนร่างกายแข็งทื่อ และเดินเข้าไปหาเจียงโจว เมื่อพูดจบ เขาก็ยกเท้าขึ้นมาเตะทันทีลูกเตะนี้ ฟาดเข้ายอดหน้าของเจียงโจวเต็มๆทันใดนั้น เสียงกรีดร้องของเจียงโจวก็ดังกึกก้องไปทั่วฟ้า โดยมีฟันร่วงลงมาค
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 130
คำพูดของหลี่เฉินหยาบคายมากแต่ก็เรียบง่ายตรงไปตรงมาที่สุดและผลของมันก็เกิดขึ้นทันทีในที่สุดหวังเถิงฮ่วนก็ตระหนักได้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ไม่ใช่เรื่องการเสียดายทีหลังขององค์รัชทายาท ไม่ใช่การไม่อยากให้องค์ชายเก้าได้รับชื่อเสียง แต่เป็นการฉวยโอกาสทำเป็นเรื่องใหญ่ดังนั้นจึงถูกกำหนดไว้แล้วว่าเรื่องนี้จะไม่มีวันจบลงง่ายๆเวลานี้ แม้ว่าหวังเถิงฮ่วนจะดำรงตำแหน่งขุนนางมาหลายทศวรรษ และฝึกฝนทักษะไม่เปลี่ยนสีหน้าแม้ภูเขาไท่จะถล่มลงมาก็ตาม แต่ในใจกลับปั่นป่วนขึ้นมา หลี่เฉินคร้านจะมองหวังเถิงฮ่วนด้วยซ้ำ เขาหันไปมองเจียงโจวแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “เจียงโจว ข้าจะไม่ชักจูงให้เจ้าสารภาพ แต่วันนี้ข้าจะพูดกับเจ้าให้ชัดเจน แค่โจ๊กพวกนี้ วันนี้เจ้าก็หนีความตายไม่พ้น”“แต่เจ้ายังมีโอกาสเลือกได้ว่าจะตายอย่างไร ถ้าเจ้าบอกมาตามตรงว่าใครมีส่วนร่วมในเรื่องนี้ และมีกระบวนการอย่างไร ข้ารับรองว่าเจ้าจะจากไปแบบไม่เจ็บปวด”พูดถึงตรงนี้ น้ำเสียงของหลี่เฉินก็ทวีความเย็นชาขึ้นมา “แต่ถ้าเจ้าคิดว่าตัวเองอาจจะโชคดีอยู่ งั้นรอจนกว่าจะเจอทัณฑ์เลาะกระดูก ในขณะที่โดนทัณฑ์เลาะกระดูก เจ้าก็สามารถมองเห็นครอบครัวข
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 131
“อ๊าก!!!”ปีนี้ หวังเถิงฮ่วนก็อายุเกินห้าสิบปีแล้ว ดูเหมือนจะไม่แก่มาก แต่อายุขัยโดยเฉลี่ยของประชากรในจักรวรรดิต้าฉินก็อยู่ที่ 55 ปี ดังนั้นเขาจึงนับว่าเป็นผู้เฒ่าอย่างแท้จริงด้วยเหตุนี้ แขนขาผุๆ ของเขาจึงไม่สามารถทนต่อลูกเตะของหลี่เฉินที่อายุน้อยกว่าและแข็งแรงกว่าได้หวังเถิงฮ่วนยกมือกุมท้อง ร่างกายของเขากลิ้งหลุนๆ เหมือนน้ำเต้าร่วงลงพื้น เครื่องแบบราชการที่สะอาดแต่เดิมนั้น เต็มไปด้วยโคลนและหิมะ ทำให้ดูน่าสังเวชอย่างยิ่งเหตุการณ์นี้ อยู่เหนือความคาดหมายของทุกคนหลี่เฉินชี้นิ้วไปที่หวังเถิงฮ่วน และตะโกนอย่างเกรี้ยวกราดว่า “ตาเฒ่านี่ เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน? ถึงมาบอกว่าข้ากำลังท้าทายราชสำนัก?”“ขุนเขาธาราแห่งนี้ เป็นของสกุลหลี่ไม่ใช่สกุลหวัง ใต้ฟ้าคือแผ่นดินของกษัตริย์ ในสี่ทะเล ทุกคนคือขุนนางของกษัตริย์ ผู้ปกครองใต้หล้านี้คือสกุลข้า หาใช่แซ่หวังอย่างเจ้า!”“ข้าต้องการปรับปรุงการทำงานของราชการ ในสายตาของเจ้าคือท้าทายราชสำนัก!? เหตุใดจึงมีราชสำนัก? ใครเป็นคนสร้างมันขึ้นมา? เจ้าอ่านหนังสือมาหลายสิบปี คำสอนสามปฏิบัติห้ามรรคอย่างกษัตริย์คือต้นขุนนางตาม ล้วนอ่านไม่เข้าใจเลยหรือ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 132
เมื่อองครักษ์อวี่หลินนับพันล้อมรอบผู้คนดุจหมาป่าดุจพยัคฆ์ หวังเถิงฮ่วนจึงตระหนักถึงเรื่องใหญ่ก่อนหน้านี้ ตอนที่ทั้งสองปรึกษาหารือกันในห้องลับ จ้าวเสวียนจีเคยกล่าวไว้ว่า องค์รัชทายาทผู้นี้ไม่ยึดหลักสามัญสำนึกทั่วไป จึงเป็นเรื่องยากที่จะรับมือในเวลานั้น หวังเถิงฮ่วนไม่เคยเผชิญหน้ากับหลี่เฉินตรงๆ จึงไม่เข้าใจประโยคนั้นอย่างลึกซึ้ง แต่ตอนนี้ วินาที ประโยคดังกล่าวได้ฝังลึกลงในกระดูกของเขาแล้วทั้งยังได้ลิ้มรสประสบการณ์ของหลี่เฉิน ในตอนที่เขากับจ้าวเสวียนจีเกือบจะใช้อำนาจบีบบังคับตำหนักบูรพาได้แต่ถึงอย่างนั้น พวกเขาก็แค่ข่มขู่ แต่ไม่เคยใช้กำลังทหารจริงๆ แต่ตอนนี้ หน่วยอวี่หลินถูกหลี่เฉินเรียกมาใช้ดาบจอคอตัวเอง รสชาตินี้ยากที่จะรับไหวจริงๆ หวังเถิงฮ่วนหวังทั้งตกใจทั้งโมโห เขาเกร็งหน้า และรู้สึกว่าลมหนาวผสมเกล็ดหิมะนั้นราวกับมีดที่บาดบนใบหน้า แล้วจ้องไปที่หลี่เฉิน เสียงของหวังเถิงฮ่วนเกือบจะเพี้ยนขณะพูด “องค์รัชทายาท! พระองค์เป็นถึงผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ แต่กลับทำหันอาวุธใส่ขุนนางคนสำคัญของราชสำนัก ไม่กลัวหัวใจของผู้คนในใต้หล้าจะหนาวเย็นเลยหรือ!?”ลมหนาวพัดหวีดหวิวเสียงดัง เกล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 133
ซูจิ่นพ่าเม้มปากแน่น นางยกมือดึงชายกระโปรงขึ้นมาแล้วเดินไปข้างๆ หลี่เฉินเพียงไม่กี่ก้าว นางก็รู้สึกกดดันอย่างล้นหลามแรงกดดันนี้ไม่เพียงมาจากความหวังอันสิ้นหวังของหวังเถิงฮ่วน และการจ้องมองของเหล่าองครักษ์อวี่หลินนับพันที่อยู่รอบตัว แต่ยังมาจากความน่าเกรงขามของหลี่เฉินที่หนักแน่นมากจนแทบจะกลั่นเป็นแก่นแท้ได้เมื่อคิดว่า ครึ่งชั่วยามที่แล้วนางกับหลี่เฉินกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ตอนนี้ซูจิ่นพ่าเข้าใจคำพูดที่ว่าอยู่กับราชาก็เหมือนอยู่กับเสืออย่างลึกซึ้งแล้ว“ฝ่าบาท”หลังเดินไปหยุดอยู่ข้างๆ หลี่เฉิน ซูจิ่นพ่าก็กล่าวเสียงนุ่มนวลว่า “หวังเถิงฮ่วนไม่อาจฆ่าได้”หลี่เฉินไม่ได้กล่าวสิ่งใด เพียงแค่มองซูจิ่นพ่าอย่างเงียบๆเขารู้ว่าซูจิ่นพ่าจะต้องมีเหตุผลสำหรับสิ่งที่นางพูดซูจิ่นพ่าถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “ตอนนี้หากฝ่าบาทสังหารหวังเถิงฮ่วน แม้ว่าจะเป็นเรื่องที่น่ายินดี แต่ฝ่าบาทก็ต้องแบกรับผลที่จะตามมา ลองคิดดูว่า ถ้าจ้าวเสวียนจีรู้ว่าหวังเถิงฮ่วนถูกฝ่าบาทฆ่าตาย เขาจะคิดอย่างไร?”“กระต่ายสิ้นใจ จิ้งจอกร่ำไห้ บางทีมันอาจจะทำให้จ้าวเสวียนจีสู้อย่างหมาจนตรอก เมื่อถึงตอนนั้น ไม่ว่าจะเป็นอำนา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 134
“มหาอำมาตย์พระที่นั่งเจี้ยนจี่ หวังเถิงฮ่วน เบื้องบนดูหมิ่นองค์รัชทายาท เบื้องล่างไม่สนใจประชาชน เป็นที่น่าละอายใจต่อนักปราชญ์ยิ่งนัก ล้มเหลวในการรับใช้ราชสำนัก เมื่อพิจารณาจากความสามารถของเขาแล้ว เป็นการยากที่จะกลายเป็นบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ เมื่อพิจารณาจากอุปนิสัยของเขา เขาไม่คู่ควรกับสำนักราชเลขา แต่ระลึกถึงความเป็นผู้อาวุโส และเห็นแก่การทำงานหนักเพื่อประเทศชาติ ถึงแม้จะไม่ประสบความสำเร็จเลยก็ตาม แต่เพื่อแสดงถึงน้ำพระทัยอันยิ่งใหญ่ ข้าในฐานะผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ที่องค์จักรพรรดิทรงแต่งตั้ง จึงพระราชทานอภัยโทษและถอดถอนหวังเถิงฮ่วนออกจากตำแหน่งในสำนักราชเลขา และลดตำแหน่งเป็นผู้ว่าการเมืองหลวง”ดวงตาของหลี่เฉินสงบนิ่งและเฉยเมย ขณะกล่าวว่า “ถอดหมวกผ้าแพรบางมหาอำมาตย์พระที่นั่งเจี้ยนจี่ของหวังเถิงฮ่วนออก และถอดเครื่องแบบสำนักราชเลขาออก ดำเนินการ”เมื่อเห็นว่าหวังเถิงฮ่วนไม่ได้รับโทษประหารชีวิต ซูผิงเป่ยก็ผิดหวังเล็กน้อยเขาไม่รู้ว่าน้องสาวของเขาพูดอะไรกับองค์รัชทายาท จึงทำให้องค์รัชทายาทที่ไม่ค่อยประนีประนอมกับใครยอมเปลี่ยนใจ เขาเคยเห็นองค์รัชทายาททรงพิโรธมาก่อน ซึ่งอีกฝ่ายจะไม่หยุดจนกว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 135
“ฝ่าบาท! ทุกสิ่งที่กระหม่อมพูดล้วนเป็นความจริง ไม่มีอะไรเป็นเท็จ สมุดบัญชีซ่อนอยู่ในถังข้าวที่บ้านของกระหม่อม ซึ่งสามารถใช้เป็นหลักฐานได้!”เมื่อไม่ได้รับความช่วยเหลือใดๆ เจียงโจวที่หวาดกลัวสุดขีดจึงคุกเข่าโขกหัวบนพื้นหิมะอย่างบ้าคลั่งในหิมะเต็มไปด้วยโคลน มีโคลนกระจายอยู่ทุกหนทุกแห่ง ดังนั้นร่างกายครึ่งหนึ่งของเจียงโจวจึงเหมือนอาบไปด้วยน้ำโคลนแต่เขากลับไม่สนใจ ทั้งยังตะโกนโหยหวนเสียงแหลมว่า “ได้โปรดเถิด ฝ่าบาท ถึงแม้กระหม่อมจะไม่มีผลงานใหญ่หลวงอะไร แต่ก็ทำงานหนักมาหลายปี เห็นแก่คำสารภาพของกระหม่อม โปรดมอบทางรอดให้กับกระหม่อมด้วย กระหม่อมยินดีสละทรัพย์สมบัติทั้งหมด ขอเพียงฝ่าบาททรงเมตตาไว้ชีวิต!”คำพูดของเขานั้น องครักษ์อวี่หลิน องครักษ์เสื้อแพรและผู้ประสบภัยทั้งหมดที่อยู่รอบๆ ต่างก็ได้ยินอย่างชัดเจน องครักษ์อวี่หลินกับองครักษ์เสื้อแพรยังดี แต่ละคนแค่มองเจียงโจวด้วยสายตาที่เย็นชา ในฐานะทหารรากหญ้า สิ่งที่พวกเขาเกลียดที่สุดก็คือเจ้าหน้าที่ทุจริตเช่นนี้เจ้าหน้าที่ทุจริตไม่เพียงแต่ปล้นเลือดเนื้อของประชาชนเท่านั้น แต่ยังดื่มเลือดของทหารอีกด้วยส่วนเหล่าผู้ประสบภัยนั้น แต่ละคนต่
Latest chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1069
เสียงหัวข้าะเบาๆ ของต้วนจิ่นเจียง ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นหัวข้าะลั่น ก่อนจะกลายเป็นเสียงหัวข้าะคลุ้มคลั่ง ต้วนจิ่นเจียงราวกับเสียสติ เงยหน้าหัวข้าะอย่างบ้าคลั่ง แม้สายฝนเย็นเฉียบสาดซัดใส่ใบหน้า เขาก็ยังไม่หยุดหัวข้าะ “ดี! ดีมาก!” ต้วนจิ่นเจียงหัวข้าะจนแทบหายใจไม่ออก เขาชี้ไปที่หลี่เฉิน กล่าวด้วยเสียงแหบพร่า “องค์รัชทายาท เจ้านี่ช่างเป็นผู้ถูกมังกรคุ้มครองแท้จริง แม้หลี่อิ๋นหู่กับจ้าวเสวียนจีจะร่วมมือกัน ก็ยังโค่นเจ้าไม่ลง!” “ข้าเพียงเสียดาย ที่ยามท่านอ่อนแอที่สุด ข้ามิได้ลงมือเด็ดขาด ปล่อยให้เจ้าเติบโตมาจนถึงขั้นนี้ ข้า...เสียใจนัก!” สภาพของต้วนจิ่นเจียงเริ่มเข้าสู่ความคลุ้มคลั่งเต็มขั้น ดวงตาแดงฉาน ใบหน้าเหยเกดั่งอสูร “ทำไมกัน! ทำไมข้ารอบคอบวางแผนมาขนาดนี้ เจ้าถึงยังไม่ตาย! มันเป็นเพราะอะไร!” ในถ้อยคำนี้ เต็มไปด้วยความเคียดแค้นและความไม่ยอมแพ้อย่างถึงที่สุด “วางแผนรอบคอบย่อมดี แต่คนอย่างเจ้าที่เอาแต่ซุกซ่อนในมุมมืด ดุจหนอนใต้ซากศพ คอยวางแผนลอบกัดไปวันๆ ยังคิดหวังจะทำการใหญ่ได้หรือ?” หลี่เฉินกล่าวเรียบๆ “ข้าไม่มีเวลามากพอจะปล่อยให้พวกเจ้าถ่วงเล่น มาเข้าเรื่องกัน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1068
ตึก ตึก ตึก... เสียงฝีเท้าเป็นจังหวะพร้อมเพรียงดังขึ้น ฟังแล้วชวนให้หัวใจพลุ่งพล่านอย่างไม่ทราบสาเหตุ พร้อมเสียงเกราะกระทบกัน สักพักหนึ่ง เหล่าทหารกลุ่มหนึ่งก็เริ่มเข้าสู่ลาน พวกเขาเคลื่อนที่อย่างมีระเบียบและได้รับการฝึกมาเป็นอย่างดี ทันทีที่เข้าสู่ลาน ก็จัดรูปขบวนทันที ล้อมรอบกลุ่มของหลงไหวอวี้ที่ยืนอยู่หน้าศาลบูรพกษัตริย์ การล้อมวงเช่นนี้ ทำให้ต้วนจิ่นเจียงรู้สึกผิดสังเกตขึ้นมาทันทีโดยสัญชาตญาณ “เกิดอะไรขึ้นหรือ อาจารย์?” หลงไหวอวี้ที่รู้สึกว่าต้วนจิ่นเจียงเริ่มตึงเครียดก็เอ่ยถามด้วยความสงสัย ต้วนจิ่นเจียงตอบเสียงหนักแน่น “พวกทหารเหล่านี้กำลังล้อมข้าอยู่” ต้วนจิ่นเจียงซึ่งเคยเป็นขุนนางกระทรวงกลาโหม ย่อมมีพื้นฐานด้านการยุทธ เขาเพียงแค่ชำเลืองดูก็รู้ว่านี่คือรูปขบวนของทหารต้าฉิน ใช้สำหรับล้อมศัตรูกลุ่มเล็กโดยเฉพาะ หากเป็นคนของหลี่อิ๋นหู่หรือจ้าวเสวียนจี ต่อให้คิดฆ่าพวกเขาก็ไม่ควรจะเป็นเวลานี้ และยิ่งไม่ควรจะทำได้ง่ายดายเช่นนี้ ต้วนจิ่นเจียงหรี่ตาลง พยายามเพ่งมองเครื่องแบบเกราะของทหารเหล่านี้ หวังจะดูให้แน่ชัดว่าเป็นหน่วยใด แต่ด้วยความมืดของยามค่ำคืน และสายฝน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1067
สายฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา เม็ดฝนขนาดเท่าเม็ดถั่วถูกลมพายุหอบพัด แทบจะซัดกระหน่ำในแนวราบใส่สิ่งปลูกสร้างทั้งปวงระหว่างฟ้ากับดิน บนหลังคา ชายคา และพื้นดิน ล้วนถูกฝนกระแทกกระจายเป็นละอองฝอยบางราวกับหมอก ทั่วทั้งผืนฟ้าดินเปียกชุ่มฉ่ำไปหมด เสียงที่ได้ยิน มีเพียงเสียงสายฝนกระหน่ำราวน้ำตก กับเสียงน้ำในร่องน้ำใกล้ๆ ไหลทะลักอย่างไม่อาจต้านทาน บางทีอาจเป็นเพราะสายฝนนี้ หรืออาจเป็นเพราะเหตุจลาจล เมืองหลวงทั้งเมืองจึงเงียบงันอย่างน่าประหลาด ในยามปกติ ต่อให้เป็นยามดึกเพียงใด ตามตรอกซอกซอยในเมืองหลวงก็ยังคงมีผู้คน จะเป็นเสียงฝีเท้าผ่านไปมา หรือเสียงพูดคุยจากลานบ้านข้างเคียงก็ตามที แต่ไม่ใช่เช่นคืนนี้ ที่ดูราวกับผู้คนล้วนหายไปจนสิ้น สิ่งเดียวที่ยังมองเห็นบนท้องถนน คือทหารที่เร่งฝีเท้าเดินผ่านไป แม้แต่เหล่าทหารเหล่านั้น ต่างก็เฝ้าระวังราวกับกำลังเผชิญศัตรู บางคนถึงกับมีบาดแผลติดตัว ฟ้าดินแห่งเมืองหลวงพลิกผัน ไม่มีผู้ใดกล้าประมาท ในวันนี้ไม่รู้ว่ามีผู้คนล้มตายไปมากเพียงใด เสียงระเบิดในช่วงกลางวันดังสนั่นราวกับฟ้าร้อง ยังทำให้ชาวบ้านพากันปิดประตูหน้าต่าง ไม่กล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1066
ประโยคแรกที่ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสออกมา ก็ทำให้บรรยากาศในตำหนักบรรทมเคร่งเครียดถึงขีดสุด จ้าวเสวียนจีก้มหน้า สีหน้าอ่อนน้อม เอ่ยด้วยเสียงเบา “ขอฝ่าบาททรงอภัย กระหม่อมมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ” “ไม่กล้า?” ฮ่องเต้ต้าสิงแค่นเสียงเย็น ก่อนจะก้าวออกจากที่ประทับมายืนตรงหน้าจ้าวเสวียนจี แล้วตรัสว่า “ยังมีสิ่งใดบ้าง ที่เจ้าไม่กล้า?” จ้าวเสวียนจีก้มหน้า เขามองเห็นช่วงล่างของฮ่องเต้ต้าสิงในระยะประชิด พระวรกายของฮ่องเต้ต้าสิงอ่อนแอยิ่งนัก ขณะทรงยืนอยู่นั้น พระวรกายก็สั่นเล็กน้อย ชัดเจนว่าการยืนอยู่นี้ลำบากอย่างยิ่ง ต้องใช้พลังทั้งหมดเพื่อทรงกาย แต่ถึงแม้จะเป็นเพียงชายชราอ่อนแรงดั่งเปลวเทียนกลางสายลม เพียงแค่พระองค์ยังมีลมหายใจ ยังลืมพระเนตร แผ่นดินต้าฉินก็ยังไม่ถึงคราวล่มสลาย “ตั้งแต่เจ้าฝังอาจารย์ของเจ้าคือหลินจือเป้าในคดีแสดงความยินดีปีใหม่ แล้วเริ่มรวบรวมพรรคพวก ผูกมิตรแบ่งพรรค ตั้งตัวเป็นใหญ่อย่างลับๆ ไปจนถึงเหตุการณ์สังหารหมู่ที่ด่านเย่ว์หยา แผนการลอบเร้นอันโหดร้ายแต่ละเรื่อง ล้วนสะเทือนใจอย่างยิ่ง เจ้าคิดว่าข้าจะไม่รู้หรือ? แล้วเจ้ากลับกล้ากล่าวว่าเจ้าไม่กล้า?” ถ้อยคำของฮ่องเต้ต้าส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1065
“ซานเป่าใช้งานได้ดี หน่วยบูรพาก็ใช้งานได้ดี แต่ก่อนจะลงมือทำสิ่งใด หรือตัดสินใจต่อผู้ใด เจ้าจำเป็นต้องคิดให้รอบคอบว่า การกระทำของเจ้าจะก่อให้เกิดผลต่อเนื่องเช่นไรบ้าง” “หากซานเป่าตาย หน่วยบูรพาที่อยากอยู่รอดต่อไปก็จะต้องพึ่งพาเจ้ายิ่งขึ้น ดังนั้น เจ้าต้องใช้หน่วยบูรพาต่อไป และควบคุมหน่วยบูรพาไว้ให้มั่น การให้ซานเป่าตายจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด” “ยิ่งไปกว่านั้น ราชสำนักปั่นป่วน ขุนนางทั่วแผ่นดินต่างลำบากใจกับหน่วยบูรพามานาน แต่หน่วยบูรพายังมีคุณค่าที่ควรคงไว้ การรักษาหน่วยบูรพาไว้ย่อมเป็นประโยชน์กับเจ้ามากกว่า ดังนั้น เจ้าห้ามแตะต้องหน่วยบูรพา แต่ซานเป่าล่ะ? ตายไปคนหนึ่ง เจ้าไม่เพียงควบคุมหน่วยบูรพาได้แน่นขึ้น แต่ยังปลอบใจขุนนางทั้งราชสำนัก ให้พวกเขาได้ระบายออกบ้าง ซานเป่าตาย มีแต่ได้ ไม่มีเสีย” ฮ่องเต้ต้าสิงเปรียบประหนึ่งชี้แนะด้วยใจจริง พระองค์ตรัสว่า “จ้าวเสวียนจีก็เป็นเหตุผลเดียวกัน หากจ้าวเสวียนจีตาย ราชสำนักจะวุ่นวาย ขุนนางไม่สงบ ประชาชนก็หวั่นไหว ที่สำคัญที่สุด คือแผ่นดินอาจระส่ำระสาย” “เมื่อบ้านขาดหมาร้ายเสียตัวหนึ่ง ญาติชั่วและเพื่อนบ้านเลวเหล่านั้น ก็จะเริ่มคิดว่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1064
เมื่อฮ่องเต้ต้าสิงตรัสมาถึงตรงนี้ ความหมายก็ชัดเจนยิ่งนัก หลี่เฉินถอนหายใจยาว เอ่ยว่า “ต่อให้ไม่ใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจวางใจได้อยู่ดีพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้ต้าสิงมิได้กริ้ว พระองค์ตรัสว่า “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ต้องรอให้เจ้าขึ้นครองราชย์ก่อน” “ขุนศึกเปลี่ยนตามกษัตริย์ ขุนนางตามยุค ฮ่องเต้ใหม่ย่อมมีขุนนางใหม่ จ้าวเสวียนจีคือหมากที่ข้าทิ้งไว้ให้เจ้าใช้สร้างอำนาจ แต่ตราบใดที่เจ้ามิได้ขึ้นครองราชย์ ก็ยังไม่อาจแตะต้องเขาได้ มิฉะนั้น ในสายตาขุนนางทั้งแผ่นดิน องค์รัชทายาทยังมิทันครองราชย์ ก็ฆ่าราชเลขาประจำสำนักราชเลขาเสียแล้ว แล้วเมื่อเจ้าขึ้นครองราชย์ พวกเขาจะยังมีทางรอดอีกหรือ?” “เฉินเอ่อร์ ในฐานะฮ่องเต้ ความคิดและวิสัยทัศน์ของเจ้า ห้ามจำกัดอยู่เพียงบุคคลใดบุคคลหนึ่ง หรือเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่ง จ้าวเสวียนจี มิใช่จ้าวเสวียนจี แต่เขาคือตัวแทนของกลุ่มคน กลุ่มราษฎรคือกลุ่มราษฎร อ๋องแห่งแคว้นคืออ๋องแห่งแคว้น ขุนนางท้องถิ่นคือขุนนางท้องถิ่น ขุนนางประจำเมืองหลวงก็คือขุนนางประจำเมืองหลวง” “เจ้าต้องมองเห็นพวกเขาเป็นตัวแทนของกลุ่มต่างๆ แล้วปรับกลยุทธ์ของเจ้าให้สอดคล้องกับสถานการณ์ ใช้ว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1063
ตามคำอธิบายและเรื่องราวของฮ่องเต้ต้าสิง หลี่เฉินก็เริ่มมองเห็นถึงเบื้องลึกในจิตใจที่แท้จริงของฮ่องเต้พระองค์นี้ สิ่งที่พระองค์ต้องการ คือการสืบทอดราชบัลลังก์โดยไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด เพราะเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงรากฐานของบ้านเมือง และขุนนางชั่วอย่างจ้าวเสวียนจี ก็คือประกันภัยอีกชั้นหนึ่งที่พระองค์วางไว้ ตราบใดที่จ้าวเสวียนจียังอยู่ เขาก็จะกระหายอำนาจ และต้องพยายามลดบทบาทของฮ่องเต้แน่นอน แต่การลดบทบาทของฮ่องเต้หาใช่ปัญหาไม่ ขอเพียงฮ่องเต้ยังคงดำรงอยู่ อ๋องแห่งแคว้นย่อมไม่อาจก่อหวอด สถานการณ์ก็จะยังดำเนินต่อไปได้ กล่าวได้ว่า ฮ่องเต้ต้าสิงได้วางหมากไว้สองทาง ทางแรก คือหวังว่าจะมีบุตรผู้หนึ่งสามารถเติบโตขึ้นมาเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ มีสติปัญญาและความสามารถลึกซึ้ง กอบกู้สถานการณ์ได้ แต่เรื่องนี้ยากเกินไป อย่างน้อยในขณะวางแผน ฮ่องเต้ต้าสิงเองก็มองไม่เห็นความหวัง ดังนั้นพระองค์จึงเตรียมทางที่สอง ผลักดันให้เกิดขุนนางชั่วคนหนึ่ง เพื่อรักษาความมั่นคงของการถ่ายโอนอำนาจ แม้ฮ่องเต้จะเป็นเพียงหุ่นเชิด ตราบใดที่ยังเป็นบุตรของฮ่องเต้ต้าสิง แผ่นดินก็จะไม่ล่มสลาย ส่วนอำนาจนั้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1062
“เขาวางแผนมาอย่างยาวนาน บัดนี้ลูกกับเขาก็ถึงคราวแตกหัก ต่อให้มิใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจอยู่อย่างสงบได้อีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” หลี่เฉินเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าหาญ จ้องสบสายพระเนตรของฮ่องเต้เบื้องหน้า แม้พระวรกายจะซูบผอมดั่งน้ำมันหมดไส้เทียนใกล้มอด แต่ก็ยังเปี่ยมด้วยพลังสุดท้าย แล้วกล่าวสิ่งที่อยู่ในใจออกไป ฮ่องเต้ต้าสิงทรงฟังด้วยรอยยิ้ม รอจนหลี่เฉินพูดจบจึงเอ่ยว่า “ข้ากล่าวไปแล้ว เขา มิใช่สิ่งที่ควรกังวล” “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ไม่ใช่เวลานี้” หลี่เฉินขมวดคิ้ว สีหน้างุนงงยิ่งนัก ฮ่องเต้ต้าสิงทอดถอนใจเบาๆ แล้วตรัสว่า “สามารถเดินมาถึงจุดนี้ เจ้าก็เกินกว่าความคาดหวังเดิมของข้าไปมาก แม้แต่อีกหลายการจัดวางที่ข้าวางไว้แต่แรก ข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะได้ใช้จริง แต่ก้าวแล้วก้าวเล่า เจ้าก็ผ่านมาได้ทั้งหมด” “เจ้าควรรู้ว่า บางแผนที่ข้าวางไว้นั้น เริ่มตั้งแต่เมื่อครานานมาแล้ว” หลี่เฉินนึกถึงพี่น้องสกุลอู๋ จึงพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อทรงวางแผนอย่างลึกซึ้ง ลูกนับถือยิ่งนัก” “รอจนเจ้าได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ เจ้าก็จะเข้าใจเอง” ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสเสียงเรียบ “ข้าวางแผนไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เจ้าคิดว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1061
จ้าวหรุ่ยเงยหน้าขึ้น แม้ใบหน้ายังคงซีดเซียวอ่อนแรง แต่กลับมีสีเลือดระเรื่อขึ้นเล็กน้อย “ฝ่าบาท รีบเสด็จเข้าไปเถิด” จ้าวหรุ่ยกล่าวจบ ก็หลีกทางไปด้านข้าง หลี่เฉินจับมือของจ้าวหรุ่ยแน่น แล้วจึงก้าวเข้าไปภายใน จ้าวเสวียนจีตามเข้าไปติดๆ นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวเสวียนจีสนทนากับจ้าวหรุ่ยหลังจากจ้าวหรุ่ยทรยศ “เจ้าคุกเข่าจนฮ่องเต้ทรงฟื้นคืนหรือ?” จ้าวเสวียนจีกล่าวเสียงเรียบ จ้าวหรุ่ยก้มหน้า ไม่กล้ามองจ้าวเสวียนจี เอ่ยเสียงแผ่วเบา “ฮ่องเต้ทรงมีฟ้าคุ้มครองเพคะ” “ข้าไม่คาดคิดเลยจริงๆ” จ้าวเสวียนจีทิ้งประโยคหนึ่งอย่างมีนัย แล้วจึงติดตามหลี่เฉินเข้าไป จ้าวหรุ่ยเม้มริมฝีปาก ก้มหน้าถอยออกจากประตูตำหนักบรรทม ภายในตำหนักเฉียนชิง หลี่เฉินเห็นฮ่องเต้ต้าสิง...ทรงยืนขึ้นแล้ว พระองค์ทรงสวมเสื้อชั้นในสีเหลืองอ่อนที่เพิ่งผลัดเปลี่ยนใหม่ ซึ่งอาจนับเป็นชุดนอนหรือชุดชั้นในก็ได้ หลี่เฉินไม่รู้สึกแปลกตากับฉลองพระองค์ชุดนี้นัก ขณะฮ่องเต้ต้าสิงบรรทมบนเตียง ก็ทรงสวมเช่นนี้ แต่หลังจากเขาข้ามมิติมา ก็เป็นครั้งแรกที่เห็นฮ่องเต้ทรงมีสติและยืนอยู่ “อย่างไรหรือ เห็นข้าแล้ว ถึงกับลืมคำ
