LOGINShare
บทที่ 704
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 705
เหวินอ๋องมีบุตรชายสี่คนและบุตรสาวหกคน นับว่าเป็นตระกูลใหญ่ที่เปี่ยมด้วยความอุดมสมบูรณ์แต่ต้วนจิ่นเจียงรู้ดีว่า ในสายตาของเหวินอ๋องผู้เย็นชา ลูกชายและลูกสาวคนอื่นๆ เป็นเพียงเครื่องประดับที่ไม่มีความสำคัญคนที่เหวินอ๋องให้ความสำคัญจริงๆ คือหลี่จวิ้นเจ๋อ บุตรชายคนโตที่เกิดจากพระชายาการเสียชีวิตของพระชายาระหว่างการคลอดหลี่จวิ้นเจ๋อ ทำให้เหวินอ๋องเทความสนใจและความหวังทั้งหมดไปที่เขาและเพราะหลี่จวิ้นเจ๋อมีความสำคัญมาก ต้าสิงฮ่องเต้จึงเก็บตัวเขาไว้ในเมืองหลวงในนามคือเพราะต้าสิงฮ่องเต้ทรงชื่นชอบหลานชายผู้นี้และต้องการอบรมสั่งสอนด้วยพระองค์เองแต่ความจริงแล้ว หลี่จวิ้นเจ๋อถูกจับเป็นตัวประกันเรื่องนี้แม้แต่ชาวบ้านธรรมดาก็ยังมองออกและการจับตัวประกันเช่นนี้ เหล่าอ๋องแห่งแคว้นคนอื่นๆ ไม่ได้รับการปฏิบัติเช่นนี้แต่อย่างใดนี่แสดงให้เห็นว่าต้าสิงฮ่องเต้ทรงหวาดระแวงเหวินอ๋องเพียงใดตราบใดที่หลี่จวิ้นเจ๋อยังมีชีวิตอยู่ ย่อมทำให้เหวินอ๋องต้องระมัดระวังตัวแต่ตอนนี้หลี่จวิ้นเจ๋อได้สิ้นชีวิตลงแล้ว ใครจะรู้ว่าเหวินอ๋องจะทำอะไรต่อไปเพียงชั่วครู่ ต้วนจิ่นเจียงก็คิดไปไกล“เขาตายอย่างไรหรือ?
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 706
คำพูดของเหวินอ๋องฟังดูราบเรียบ แต่กลับซ่อนความโกรธแค้นและความอาฆาตที่ลุกโชนจากหัวใจของบิดาที่สูญเสียบุตรไปไม่มีความเศร้าใดในโลกที่หนักหนาไปกว่าการที่คนแก่ต้องสูญเสียลูกหลานก่อนเวลาอันควรและในตอนนี้ เหวินอ๋องก็กำลังเผชิญกับชะตากรรมอันเจ็บปวดนี้ต้วนจิ่นเจียงมองเหวินอ๋องที่อยู่ข้างๆ พลันเกิดความคิดขึ้นในใจแม้ว่าหลี่จวิ้นเจ๋อจะไม่ได้เป็นผู้มีปัญญาเลิศล้ำ แต่เขากลับกลัวบิดาของเขาอย่างมาก อีกทั้งยังทำตัวว่านอนสอนง่ายมาตลอด ไม่เช่นนั้นด้วยอุปนิสัยของคนหนุ่มวัยสมัยนี้ จะสามารถอดทนทำตัวสงบเสงี่ยมในเมืองหลวงอันรุ่งเรืองได้หลายปีเช่นนั้นหรือ?ดังนั้น การกระทำของหลี่จวิ้นเจ๋อ รวมถึงการร่วมมือกับจ้าวเสวียนจี ย่อมต้องมีการบอกใบ้หรือชี้นำจากเหวินอ๋องแน่นอน เขาถึงกล้าทำเช่นนั้นถ้าเช่นนั้น เหวินอ๋องอาจจะคาดการณ์เรื่องนี้ไว้แล้วตั้งแต่ต้น?ความคิดนี้ทำให้เหงื่อเย็นผุดขึ้นมาบนหน้าผากของต้วนจิ่นเจียง เขายืนนิ่งไม่กล้าขยับตัวเขารู้สึกราวกับว่าเหวินอ๋อง ผู้ที่เขารู้จักมาหลายสิบปี และคิดว่ารู้จักกันดีคนนี้ กลายเป็นคนแปลกหน้า และอาจกลายร่างเป็นอสูรร้ายที่พร้อมจะเขมือบเขาได้ทุกเมื่อ“พูดถึง ต้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 707
เมื่อรับจดหมายที่เหวินอ๋องยื่นให้ ต้วนจิ่นเจียงไม่จำเป็นต้องเปิดดู ก็รู้ดีว่าข้อความในจดหมายคืออะไรย่อมเป็นสิ่งที่จ้าวเสวียนจีไม่อยากเห็นที่สุดเขาพยักหน้าและกล่าวว่า “เหวินอ๋องวางใจ ข้าจะให้คนส่งไปถึงมือจ้าวเสวียนจีโดยเร็วที่สุดอย่างปลอดภัย”...จากจินหลิงถึงเมืองหลวง ระยะทางประมาณแปดร้อยลี้หากใช้ม้าเร็วและเร่งเดินทางแบบไม่หยุดพัก ใช้เวลาเพียงหนึ่งถึงสองวันก็สามารถส่งจดหมายไปถึงได้ไม่นานนัก จ้าวเสวียนจีก็ได้รับจดหมายฉบับนี้หลังอ่านเนื้อความในจดหมายจนจบ เขาก็เผาจดหมายทิ้งด้วยสีหน้าเรียบเฉยในขณะนั้น จ้าวไท่ไหลก็เข้ามาคารวะบิดา“ท่านพ่อ”จ้าวไท่ไหลเดินมาหาจ้าวเสวียนจีด้วยท่าทีระมัดระวัง พลางถามว่า “ท่านพ่อ สีหน้าของท่านดูไม่ค่อยดีนัก มีเรื่องอะไรหรือขอรับ?”แม้จ้าวไท่ไหลจะไม่เข้าใจเรื่องการเมือง แต่เขาก็รู้ว่าตนเองเป็นบุตรชายของจ้าวเสวียนจี และในจักรวรรดิต้าฉิน ไม่มีใครกล้าหาเรื่องเขา อย่างไรก็ตาม ช่วงนี้เขาเห็นความปั่นป่วนในสถานการณ์ต่างๆ และเห็นบิดาของเขาหมกตัวอยู่ในห้องหนังสือ หรือพบปะผู้คนมากมาย เหมือนกำลังวางแผนเรื่องสำคัญบางอย่างแต่ไม่ว่าอย่างไร การเห็นสีหน้าเคร่ง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 708
จ้าวไท่ไหลไม่รอช้า รีบไปหาพ่อบ้านและเบิกตั๋วเงินจำนวนแสนตำลึงทันทีนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ถือเงินสดจำนวนมหาศาลเช่นนี้อย่างเปิดเผย จ้าวไท่ไหลรู้สึกตื่นเต้นจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เขารีบเรียกพรรคพวกสหายสนิทมารวมตัวทันทีที่สวนอี้เหมยซึ่งเป็นสถานที่จัดงานชุมนุมนักกวีโดยหลี่จวิ้นเจ๋อในอดีต จ้าวไท่ไหลจองห้องส่วนตัวที่ดีที่สุดไว้ค่าใช้จ่ายสำหรับห้องส่วนตัวเพียงอย่างเดียวก็สูงถึงหนึ่งร้อยตำลึงเงิน สถานที่แห่งนี้ แม้แต่จ้าวไท่ไหลที่ร่ำรวยก็ยังมาไม่บ่อยนักไม่นาน เหล่าคุณชายที่มีพื้นหลังไม่ธรรมดาในเมืองหลวงก็มารวมตัวกัน อาหารและสุราชั้นเลิศก็ถูกยกมาอาหารแต่ละจานที่นี่ราคาไม่น้อยกว่ายี่สิบตำลึงเงินทั้งนั้นสำหรับคนทั่วไป ค่าอาหารจานเดียวในที่แห่งนี้ก็เพียงพอสำหรับค่าใช้จ่ายทั้งปีของพวกเขาแล้วหลังจากดื่มสุราและกินอาหารกันจนเต็มอิ่ม จ้าวไท่ไหลที่เริ่มเมาเต็มที่ หน้าตาแดงก่ำ เอ่ยขึ้นว่า “พวกเจ้าฟังนะ วันนี้พ่อข้าดูแปลกมาก”“เขาบอกให้ข้าทำอะไรก็ได้ที่อยากทำ และให้เบิกเงินจากบ้านได้ตามใจ ตอนข้าออกมา ข้าเอาเงินมาตั้งแสนตำลึง เขาก็ให้ข้ามาง่ายๆ เลย”จ้าวไท่ไหลจิบสุราอีกคำ ก่อนพูดต่อด้วยน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 709
"ของสิ่งนี้ขายชิ้นละห้าตำลึงเงิน ราคาแพงจนเหลือเชื่อ แต่กลับมีผู้หญิงมากมายต่อแถวซื้อกันจนสินค้าขาดตลาด ที่บ้านข้าก็เหมือนกัน อี๋เหนียงของข้าต้องอ้อนวอนพ่อข้าจนสุดท้ายพ่อข้าต้องใช้เส้นสายหามาให้จนได้""ได้ยินมาว่าตอนนี้ผู้คนที่มีฐานะร่ำรวยในเมืองหลวงใช้จำนวนสบู่ที่ซื้อได้มาอวดกันราวกับเป็นสิ่งแสดงสถานะ"จ้าวเสวียนจีไม่ค่อยสนใจเรื่องผู้หญิง เขามีภรรยาเพียงสองคน ดังนั้นจ้าวไท่ไหลจึงมีอี๋เหนียงเพียงคนเดียวเท่านั้น เขาจึงไม่ค่อยไวต่อสิ่งของที่ผู้หญิงสนใจนักแต่เมื่อเห็นสหายที่มีอี๋เหนียงหลายคนพยักหน้าตามอย่างเห็นด้วย เขาก็เริ่มเข้าใจว่าสิ่งที่เรียกว่าสบู่นี้คงได้รับความนิยมอย่างมากจริงๆ"มันดีขนาดนั้นเลยหรือ?"จ้าวไท่ไหลขมวดคิ้ว "ห้าตำลึงเงิน ของเช่นนี้ชาวบ้านธรรมดาคงซื้อไม่ได้ แต่พวกคนรวยกลับต่อแถวกันซื้อ?"คนที่เล่าเรื่องสบู่ให้ฟังหัวเราะเยาะก่อนตอบ "ไม่ใช่แค่นั้น คนขายสบู่ยังประกาศชัดเจนว่าสบู่ที่ขายตอนนี้ทำมาเพื่อคนรวยโดยเฉพาะ เอาไว้ลองของใหม่ แต่ต่อไปจะมีสบู่ราคาถูกออกมา ราคาแค่ไม่กี่เหวินเงิน ถึงตอนนั้นจะขายให้คนทั่วไปด้วย แต่ถึงพวกเขาจะบอกชัดเจนว่าเอาเปรียบคนรวย พวกคนรวยก็ยังแ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 710
“ไม่นานมานี้ ตระกูลหลิวต้องขายทรัพย์สินแทบทั้งหมดเพื่อหาเงินมาลงทุนในธนาคาร ถึงขั้นกลายเป็นเรื่องหัวเราะเยาะในเมืองหลวง หากองค์รัชทายาทตำหนักบูรพาให้ความสำคัญกับพวกเขาจริงๆ คงไม่ถึงขั้นให้ตระกูลหลิวขายทรัพย์สินเช่นนั้นหรอก?”จ้าวไท่ไหลคิดว่าคำพูดนี้ฟังดูมีเหตุผลถ้าองค์รัชทายาทตำหนักบูรพาให้ความสำคัญกับตระกูลหลิวจริงๆ ก็คงไม่ปล่อยให้พวกเขาต้องขายทรัพย์สินจนหมดตัวคนพูดเริ่มยุแยงอีกครั้ง “พี่จ้าว สมมติว่าหากพ่อของท่าน ซึ่งเป็นผู้อาวุโส ท่านพ่อของพวกข้าก็เป็นคนของผู้อาวุโสและกำลังต่อสู้กับตำหนักบูรพาอยู่ตอนนี้ไม่ใช่หรือ หากท่านสามารถสร้างปัญหาให้ตระกูลหลิวได้ ก็เท่ากับช่วยตระกูลท่านไปในตัวมิใช่หรือ?”เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนกดเสียงต่ำลง “อีกอย่าง ท่านกำลังจะไปจินหลิงในเดือนหน้า ต่อให้มีเรื่องใหญ่ในเมืองหลวง ใครจะสนใจท่านล่ะ?”“หากได้สูตรมา ธุรกิจนี้ทำเงินได้ปีละน้อยสุดก็หลักล้านตำลึง”ยิ่งฟัง จ้าวไท่ไหลยิ่งรู้สึกหวั่นไหวโดยเฉพาะคำว่าธุรกิจปีละล้านตำลึง ทำให้เขาอดใจไม่ไหวอีกต่อไป“ไป! ไปพบกับตระกูลหลิวสักหน่อยดีกว่า!”จ้าวไท่ไหลวางแก้วสุราลงกับโต๊ะเสียงดัง ก่อนลุกขึ้นยืนเหล่าคุณชาย
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 711
สิ่งที่เห็นย่อมเป็นสิ่งที่จริงแท้ เมื่อเห็นว่าหลันเยว่เซวียนมียอดขายที่ดีถึงเพียงนี้ ดวงตาของจ้าวไท่ไหลถึงกับแดงฉานด้วยความอิจฉา“ลูกค้าท่านนี้อยากได้อะไรหรือ? หากต้องการซื้อสบู่ ขอความกรุณาท่านลูกค้าไปต่อคิวด้านนอกด้วย”เด็กหนุ่มผู้ช่วยร้านคนหนึ่งเห็นจ้าวไท่ไหลพาผู้ติดตามวัยหนุ่มอีกสี่ห้าคนมาด้วย ทุกคนแต่งกายด้วยชุดหรูหราสะดุดตา ไม่เหมือนคนธรรมดาทั่วไป จึงไม่กล้าละเลย รีบเดินเข้ามายิ้มต้อนรับพลางกล่าวด้วยท่าทีสุภาพจ้าวไท่ไหลเหลือบมองเด็กหนุ่มคนนั้น ก่อนเดินลอยหน้าลอยตาไปนั่งลงบนเก้าอี้สำหรับรับรองแขก แล้วพูดขึ้นว่า “วันนี้ข้ามีธุระกิจใหญ่จะเจรจากับหลันเยว่เซวียน ตัวเจ้ายังไม่คู่ควรจะพูดกับข้า รีบไปเรียกเจ้าของร้านออกมา!”เด็กหนุ่มนิ่งไปชั่วครู่ แม้จะไม่พอใจกับท่าทีของจ้าวไท่ไหลที่ดูหยิ่งยโส แต่ด้วยความที่เขาเป็นเพียงลูกจ้างร้าน เขาจึงชินกับการเจอคนอย่างนี้มานานแล้ว และรู้ว่าตนไม่อาจมีปัญหากับคนที่แต่งกายสูงศักดิ์พวกนี้ได้ จึงรีบขานรับอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันไปเรียกเจ้าของร้านไม่นานนัก ชายชราครึ่งร้อยผู้หนึ่งก็รีบร้อนเดินเข้ามาชายผู้นี้คือลุงสามแห่งตระกูลหลิวหลังจากโลดแล่นอยู่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 712
ความโกรธเกรี้ยวและการโจมตีอย่างกะทันหันของจ้าวไท่ไหล ทำให้ลุงสามแห่งตระกูลหลิวได้รับบาดเจ็บอย่างหนักท้องของเขาถูกเตะอย่างจังด้วยพลังอันมหาศาล ร่างกายที่ชราภาพอยู่แล้วไม่อาจทนรับไหว ขาทั้งสองถึงกับทรุดลงจนเข่ากระแทกพื้นเขาเอามือกุมท้อง ใบหน้าซีดเผือดด้วยความเจ็บปวด แต่ปากยังคงร้องขอความเมตตาไม่หยุด “คุณชายจ้าวโปรดอภัย โปรดอภัย ข้าน้อยจะรีบนำชาร้อนที่ดีที่สุดมาให้เดี๋ยวนี้”“ไม่ต้องแล้ว!”จ้าวไท่ไหลตั้งใจมาหาเรื่องตั้งแต่แรกอยู่แล้วที่พูดเรื่องชาไปก็แค่หาข้ออ้างเท่านั้นเขาแค่นเสียงเย็นชา “ตาแก่คนนี้ตาบอดหรืออย่างไร? หวังว่าคนในตระกูลหลิวของเจ้าจะไม่มีใครตาบอดเหมือนเจ้าอีก!”“ข้าจะนั่งอยู่ตรงนี้ ให้เวลาเจ้าเพียงหนึ่งเค่อ รีบไปตามหัวหน้าตระกูลของเจ้ามา หากช้าแม้เพียงเวลาหนึ่งถ้วยน้ำชา ข้าจะทำให้หลันเยว่เซวียนของตระกูลหลิวหายไปจากเมืองหลวงทันที!”“เข้าใจหรือไม่!?”ลุงสามแห่งตระกูลหลิวรู้ว่าวันนี้คงไม่มีทางแก้ไขสถานการณ์ได้ง่ายๆ เขากัดฟันอดทนต่อความเจ็บปวดในท้อง ก่อนตอบด้วยเสียงแหบพร่า “เข้าใจแล้ว...เข้าใจแล้ว”เขาลุกขึ้นยืนด้วยความยากลำบาก โดยมีลูกจ้างร้านสองคนช่วยพยุง แม้พนัก
Latest chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1069
เสียงหัวข้าะเบาๆ ของต้วนจิ่นเจียง ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นหัวข้าะลั่น ก่อนจะกลายเป็นเสียงหัวข้าะคลุ้มคลั่ง ต้วนจิ่นเจียงราวกับเสียสติ เงยหน้าหัวข้าะอย่างบ้าคลั่ง แม้สายฝนเย็นเฉียบสาดซัดใส่ใบหน้า เขาก็ยังไม่หยุดหัวข้าะ “ดี! ดีมาก!” ต้วนจิ่นเจียงหัวข้าะจนแทบหายใจไม่ออก เขาชี้ไปที่หลี่เฉิน กล่าวด้วยเสียงแหบพร่า “องค์รัชทายาท เจ้านี่ช่างเป็นผู้ถูกมังกรคุ้มครองแท้จริง แม้หลี่อิ๋นหู่กับจ้าวเสวียนจีจะร่วมมือกัน ก็ยังโค่นเจ้าไม่ลง!” “ข้าเพียงเสียดาย ที่ยามท่านอ่อนแอที่สุด ข้ามิได้ลงมือเด็ดขาด ปล่อยให้เจ้าเติบโตมาจนถึงขั้นนี้ ข้า...เสียใจนัก!” สภาพของต้วนจิ่นเจียงเริ่มเข้าสู่ความคลุ้มคลั่งเต็มขั้น ดวงตาแดงฉาน ใบหน้าเหยเกดั่งอสูร “ทำไมกัน! ทำไมข้ารอบคอบวางแผนมาขนาดนี้ เจ้าถึงยังไม่ตาย! มันเป็นเพราะอะไร!” ในถ้อยคำนี้ เต็มไปด้วยความเคียดแค้นและความไม่ยอมแพ้อย่างถึงที่สุด “วางแผนรอบคอบย่อมดี แต่คนอย่างเจ้าที่เอาแต่ซุกซ่อนในมุมมืด ดุจหนอนใต้ซากศพ คอยวางแผนลอบกัดไปวันๆ ยังคิดหวังจะทำการใหญ่ได้หรือ?” หลี่เฉินกล่าวเรียบๆ “ข้าไม่มีเวลามากพอจะปล่อยให้พวกเจ้าถ่วงเล่น มาเข้าเรื่องกัน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1068
ตึก ตึก ตึก... เสียงฝีเท้าเป็นจังหวะพร้อมเพรียงดังขึ้น ฟังแล้วชวนให้หัวใจพลุ่งพล่านอย่างไม่ทราบสาเหตุ พร้อมเสียงเกราะกระทบกัน สักพักหนึ่ง เหล่าทหารกลุ่มหนึ่งก็เริ่มเข้าสู่ลาน พวกเขาเคลื่อนที่อย่างมีระเบียบและได้รับการฝึกมาเป็นอย่างดี ทันทีที่เข้าสู่ลาน ก็จัดรูปขบวนทันที ล้อมรอบกลุ่มของหลงไหวอวี้ที่ยืนอยู่หน้าศาลบูรพกษัตริย์ การล้อมวงเช่นนี้ ทำให้ต้วนจิ่นเจียงรู้สึกผิดสังเกตขึ้นมาทันทีโดยสัญชาตญาณ “เกิดอะไรขึ้นหรือ อาจารย์?” หลงไหวอวี้ที่รู้สึกว่าต้วนจิ่นเจียงเริ่มตึงเครียดก็เอ่ยถามด้วยความสงสัย ต้วนจิ่นเจียงตอบเสียงหนักแน่น “พวกทหารเหล่านี้กำลังล้อมข้าอยู่” ต้วนจิ่นเจียงซึ่งเคยเป็นขุนนางกระทรวงกลาโหม ย่อมมีพื้นฐานด้านการยุทธ เขาเพียงแค่ชำเลืองดูก็รู้ว่านี่คือรูปขบวนของทหารต้าฉิน ใช้สำหรับล้อมศัตรูกลุ่มเล็กโดยเฉพาะ หากเป็นคนของหลี่อิ๋นหู่หรือจ้าวเสวียนจี ต่อให้คิดฆ่าพวกเขาก็ไม่ควรจะเป็นเวลานี้ และยิ่งไม่ควรจะทำได้ง่ายดายเช่นนี้ ต้วนจิ่นเจียงหรี่ตาลง พยายามเพ่งมองเครื่องแบบเกราะของทหารเหล่านี้ หวังจะดูให้แน่ชัดว่าเป็นหน่วยใด แต่ด้วยความมืดของยามค่ำคืน และสายฝน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1067
สายฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา เม็ดฝนขนาดเท่าเม็ดถั่วถูกลมพายุหอบพัด แทบจะซัดกระหน่ำในแนวราบใส่สิ่งปลูกสร้างทั้งปวงระหว่างฟ้ากับดิน บนหลังคา ชายคา และพื้นดิน ล้วนถูกฝนกระแทกกระจายเป็นละอองฝอยบางราวกับหมอก ทั่วทั้งผืนฟ้าดินเปียกชุ่มฉ่ำไปหมด เสียงที่ได้ยิน มีเพียงเสียงสายฝนกระหน่ำราวน้ำตก กับเสียงน้ำในร่องน้ำใกล้ๆ ไหลทะลักอย่างไม่อาจต้านทาน บางทีอาจเป็นเพราะสายฝนนี้ หรืออาจเป็นเพราะเหตุจลาจล เมืองหลวงทั้งเมืองจึงเงียบงันอย่างน่าประหลาด ในยามปกติ ต่อให้เป็นยามดึกเพียงใด ตามตรอกซอกซอยในเมืองหลวงก็ยังคงมีผู้คน จะเป็นเสียงฝีเท้าผ่านไปมา หรือเสียงพูดคุยจากลานบ้านข้างเคียงก็ตามที แต่ไม่ใช่เช่นคืนนี้ ที่ดูราวกับผู้คนล้วนหายไปจนสิ้น สิ่งเดียวที่ยังมองเห็นบนท้องถนน คือทหารที่เร่งฝีเท้าเดินผ่านไป แม้แต่เหล่าทหารเหล่านั้น ต่างก็เฝ้าระวังราวกับกำลังเผชิญศัตรู บางคนถึงกับมีบาดแผลติดตัว ฟ้าดินแห่งเมืองหลวงพลิกผัน ไม่มีผู้ใดกล้าประมาท ในวันนี้ไม่รู้ว่ามีผู้คนล้มตายไปมากเพียงใด เสียงระเบิดในช่วงกลางวันดังสนั่นราวกับฟ้าร้อง ยังทำให้ชาวบ้านพากันปิดประตูหน้าต่าง ไม่กล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1066
ประโยคแรกที่ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสออกมา ก็ทำให้บรรยากาศในตำหนักบรรทมเคร่งเครียดถึงขีดสุด จ้าวเสวียนจีก้มหน้า สีหน้าอ่อนน้อม เอ่ยด้วยเสียงเบา “ขอฝ่าบาททรงอภัย กระหม่อมมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ” “ไม่กล้า?” ฮ่องเต้ต้าสิงแค่นเสียงเย็น ก่อนจะก้าวออกจากที่ประทับมายืนตรงหน้าจ้าวเสวียนจี แล้วตรัสว่า “ยังมีสิ่งใดบ้าง ที่เจ้าไม่กล้า?” จ้าวเสวียนจีก้มหน้า เขามองเห็นช่วงล่างของฮ่องเต้ต้าสิงในระยะประชิด พระวรกายของฮ่องเต้ต้าสิงอ่อนแอยิ่งนัก ขณะทรงยืนอยู่นั้น พระวรกายก็สั่นเล็กน้อย ชัดเจนว่าการยืนอยู่นี้ลำบากอย่างยิ่ง ต้องใช้พลังทั้งหมดเพื่อทรงกาย แต่ถึงแม้จะเป็นเพียงชายชราอ่อนแรงดั่งเปลวเทียนกลางสายลม เพียงแค่พระองค์ยังมีลมหายใจ ยังลืมพระเนตร แผ่นดินต้าฉินก็ยังไม่ถึงคราวล่มสลาย “ตั้งแต่เจ้าฝังอาจารย์ของเจ้าคือหลินจือเป้าในคดีแสดงความยินดีปีใหม่ แล้วเริ่มรวบรวมพรรคพวก ผูกมิตรแบ่งพรรค ตั้งตัวเป็นใหญ่อย่างลับๆ ไปจนถึงเหตุการณ์สังหารหมู่ที่ด่านเย่ว์หยา แผนการลอบเร้นอันโหดร้ายแต่ละเรื่อง ล้วนสะเทือนใจอย่างยิ่ง เจ้าคิดว่าข้าจะไม่รู้หรือ? แล้วเจ้ากลับกล้ากล่าวว่าเจ้าไม่กล้า?” ถ้อยคำของฮ่องเต้ต้าส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1065
“ซานเป่าใช้งานได้ดี หน่วยบูรพาก็ใช้งานได้ดี แต่ก่อนจะลงมือทำสิ่งใด หรือตัดสินใจต่อผู้ใด เจ้าจำเป็นต้องคิดให้รอบคอบว่า การกระทำของเจ้าจะก่อให้เกิดผลต่อเนื่องเช่นไรบ้าง” “หากซานเป่าตาย หน่วยบูรพาที่อยากอยู่รอดต่อไปก็จะต้องพึ่งพาเจ้ายิ่งขึ้น ดังนั้น เจ้าต้องใช้หน่วยบูรพาต่อไป และควบคุมหน่วยบูรพาไว้ให้มั่น การให้ซานเป่าตายจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด” “ยิ่งไปกว่านั้น ราชสำนักปั่นป่วน ขุนนางทั่วแผ่นดินต่างลำบากใจกับหน่วยบูรพามานาน แต่หน่วยบูรพายังมีคุณค่าที่ควรคงไว้ การรักษาหน่วยบูรพาไว้ย่อมเป็นประโยชน์กับเจ้ามากกว่า ดังนั้น เจ้าห้ามแตะต้องหน่วยบูรพา แต่ซานเป่าล่ะ? ตายไปคนหนึ่ง เจ้าไม่เพียงควบคุมหน่วยบูรพาได้แน่นขึ้น แต่ยังปลอบใจขุนนางทั้งราชสำนัก ให้พวกเขาได้ระบายออกบ้าง ซานเป่าตาย มีแต่ได้ ไม่มีเสีย” ฮ่องเต้ต้าสิงเปรียบประหนึ่งชี้แนะด้วยใจจริง พระองค์ตรัสว่า “จ้าวเสวียนจีก็เป็นเหตุผลเดียวกัน หากจ้าวเสวียนจีตาย ราชสำนักจะวุ่นวาย ขุนนางไม่สงบ ประชาชนก็หวั่นไหว ที่สำคัญที่สุด คือแผ่นดินอาจระส่ำระสาย” “เมื่อบ้านขาดหมาร้ายเสียตัวหนึ่ง ญาติชั่วและเพื่อนบ้านเลวเหล่านั้น ก็จะเริ่มคิดว่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1064
เมื่อฮ่องเต้ต้าสิงตรัสมาถึงตรงนี้ ความหมายก็ชัดเจนยิ่งนัก หลี่เฉินถอนหายใจยาว เอ่ยว่า “ต่อให้ไม่ใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจวางใจได้อยู่ดีพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้ต้าสิงมิได้กริ้ว พระองค์ตรัสว่า “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ต้องรอให้เจ้าขึ้นครองราชย์ก่อน” “ขุนศึกเปลี่ยนตามกษัตริย์ ขุนนางตามยุค ฮ่องเต้ใหม่ย่อมมีขุนนางใหม่ จ้าวเสวียนจีคือหมากที่ข้าทิ้งไว้ให้เจ้าใช้สร้างอำนาจ แต่ตราบใดที่เจ้ามิได้ขึ้นครองราชย์ ก็ยังไม่อาจแตะต้องเขาได้ มิฉะนั้น ในสายตาขุนนางทั้งแผ่นดิน องค์รัชทายาทยังมิทันครองราชย์ ก็ฆ่าราชเลขาประจำสำนักราชเลขาเสียแล้ว แล้วเมื่อเจ้าขึ้นครองราชย์ พวกเขาจะยังมีทางรอดอีกหรือ?” “เฉินเอ่อร์ ในฐานะฮ่องเต้ ความคิดและวิสัยทัศน์ของเจ้า ห้ามจำกัดอยู่เพียงบุคคลใดบุคคลหนึ่ง หรือเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่ง จ้าวเสวียนจี มิใช่จ้าวเสวียนจี แต่เขาคือตัวแทนของกลุ่มคน กลุ่มราษฎรคือกลุ่มราษฎร อ๋องแห่งแคว้นคืออ๋องแห่งแคว้น ขุนนางท้องถิ่นคือขุนนางท้องถิ่น ขุนนางประจำเมืองหลวงก็คือขุนนางประจำเมืองหลวง” “เจ้าต้องมองเห็นพวกเขาเป็นตัวแทนของกลุ่มต่างๆ แล้วปรับกลยุทธ์ของเจ้าให้สอดคล้องกับสถานการณ์ ใช้ว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1063
ตามคำอธิบายและเรื่องราวของฮ่องเต้ต้าสิง หลี่เฉินก็เริ่มมองเห็นถึงเบื้องลึกในจิตใจที่แท้จริงของฮ่องเต้พระองค์นี้ สิ่งที่พระองค์ต้องการ คือการสืบทอดราชบัลลังก์โดยไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด เพราะเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงรากฐานของบ้านเมือง และขุนนางชั่วอย่างจ้าวเสวียนจี ก็คือประกันภัยอีกชั้นหนึ่งที่พระองค์วางไว้ ตราบใดที่จ้าวเสวียนจียังอยู่ เขาก็จะกระหายอำนาจ และต้องพยายามลดบทบาทของฮ่องเต้แน่นอน แต่การลดบทบาทของฮ่องเต้หาใช่ปัญหาไม่ ขอเพียงฮ่องเต้ยังคงดำรงอยู่ อ๋องแห่งแคว้นย่อมไม่อาจก่อหวอด สถานการณ์ก็จะยังดำเนินต่อไปได้ กล่าวได้ว่า ฮ่องเต้ต้าสิงได้วางหมากไว้สองทาง ทางแรก คือหวังว่าจะมีบุตรผู้หนึ่งสามารถเติบโตขึ้นมาเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ มีสติปัญญาและความสามารถลึกซึ้ง กอบกู้สถานการณ์ได้ แต่เรื่องนี้ยากเกินไป อย่างน้อยในขณะวางแผน ฮ่องเต้ต้าสิงเองก็มองไม่เห็นความหวัง ดังนั้นพระองค์จึงเตรียมทางที่สอง ผลักดันให้เกิดขุนนางชั่วคนหนึ่ง เพื่อรักษาความมั่นคงของการถ่ายโอนอำนาจ แม้ฮ่องเต้จะเป็นเพียงหุ่นเชิด ตราบใดที่ยังเป็นบุตรของฮ่องเต้ต้าสิง แผ่นดินก็จะไม่ล่มสลาย ส่วนอำนาจนั้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1062
“เขาวางแผนมาอย่างยาวนาน บัดนี้ลูกกับเขาก็ถึงคราวแตกหัก ต่อให้มิใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจอยู่อย่างสงบได้อีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” หลี่เฉินเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าหาญ จ้องสบสายพระเนตรของฮ่องเต้เบื้องหน้า แม้พระวรกายจะซูบผอมดั่งน้ำมันหมดไส้เทียนใกล้มอด แต่ก็ยังเปี่ยมด้วยพลังสุดท้าย แล้วกล่าวสิ่งที่อยู่ในใจออกไป ฮ่องเต้ต้าสิงทรงฟังด้วยรอยยิ้ม รอจนหลี่เฉินพูดจบจึงเอ่ยว่า “ข้ากล่าวไปแล้ว เขา มิใช่สิ่งที่ควรกังวล” “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ไม่ใช่เวลานี้” หลี่เฉินขมวดคิ้ว สีหน้างุนงงยิ่งนัก ฮ่องเต้ต้าสิงทอดถอนใจเบาๆ แล้วตรัสว่า “สามารถเดินมาถึงจุดนี้ เจ้าก็เกินกว่าความคาดหวังเดิมของข้าไปมาก แม้แต่อีกหลายการจัดวางที่ข้าวางไว้แต่แรก ข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะได้ใช้จริง แต่ก้าวแล้วก้าวเล่า เจ้าก็ผ่านมาได้ทั้งหมด” “เจ้าควรรู้ว่า บางแผนที่ข้าวางไว้นั้น เริ่มตั้งแต่เมื่อครานานมาแล้ว” หลี่เฉินนึกถึงพี่น้องสกุลอู๋ จึงพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อทรงวางแผนอย่างลึกซึ้ง ลูกนับถือยิ่งนัก” “รอจนเจ้าได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ เจ้าก็จะเข้าใจเอง” ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสเสียงเรียบ “ข้าวางแผนไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เจ้าคิดว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1061
จ้าวหรุ่ยเงยหน้าขึ้น แม้ใบหน้ายังคงซีดเซียวอ่อนแรง แต่กลับมีสีเลือดระเรื่อขึ้นเล็กน้อย “ฝ่าบาท รีบเสด็จเข้าไปเถิด” จ้าวหรุ่ยกล่าวจบ ก็หลีกทางไปด้านข้าง หลี่เฉินจับมือของจ้าวหรุ่ยแน่น แล้วจึงก้าวเข้าไปภายใน จ้าวเสวียนจีตามเข้าไปติดๆ นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวเสวียนจีสนทนากับจ้าวหรุ่ยหลังจากจ้าวหรุ่ยทรยศ “เจ้าคุกเข่าจนฮ่องเต้ทรงฟื้นคืนหรือ?” จ้าวเสวียนจีกล่าวเสียงเรียบ จ้าวหรุ่ยก้มหน้า ไม่กล้ามองจ้าวเสวียนจี เอ่ยเสียงแผ่วเบา “ฮ่องเต้ทรงมีฟ้าคุ้มครองเพคะ” “ข้าไม่คาดคิดเลยจริงๆ” จ้าวเสวียนจีทิ้งประโยคหนึ่งอย่างมีนัย แล้วจึงติดตามหลี่เฉินเข้าไป จ้าวหรุ่ยเม้มริมฝีปาก ก้มหน้าถอยออกจากประตูตำหนักบรรทม ภายในตำหนักเฉียนชิง หลี่เฉินเห็นฮ่องเต้ต้าสิง...ทรงยืนขึ้นแล้ว พระองค์ทรงสวมเสื้อชั้นในสีเหลืองอ่อนที่เพิ่งผลัดเปลี่ยนใหม่ ซึ่งอาจนับเป็นชุดนอนหรือชุดชั้นในก็ได้ หลี่เฉินไม่รู้สึกแปลกตากับฉลองพระองค์ชุดนี้นัก ขณะฮ่องเต้ต้าสิงบรรทมบนเตียง ก็ทรงสวมเช่นนี้ แต่หลังจากเขาข้ามมิติมา ก็เป็นครั้งแรกที่เห็นฮ่องเต้ทรงมีสติและยืนอยู่ “อย่างไรหรือ เห็นข้าแล้ว ถึงกับลืมคำ
