3.หัวใจผลิบาน (1)

“องครักษ์หวัง”

องค์หญิงหนิงเซียงปรามองครักษ์ตนเสียงเบา ด้วยนางเองก็นับถือและเคารพอีกฝ่ายที่อายุมากกว่าไม่น้อย

“ถึงอย่างนั้นก็ไม่จำเป็นต้องเข้ามาใกล้องค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ”

หัวหน้าองครักษ์บอกน้ำเสียงนอบน้อม หากกลับมองชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ด้วยแววตาเย็นชา ขณะเดียวกันนั้นทหารก็กำลังควบคุมตัวหัวขโมยเอาไว้

“ถุงเงิน”

ชายผู้นั้นชูถุงเงินในมือพลางเอ่ยสั้นๆ สีหน้าเรียบเฉยไม่บ่งบอกอารมณ์ หากก็ทำให้องค์หญิงหนิงเซียงรู้สึกเกรงใจเขาที่องครักษ์แสงความแข็งกร้าวกับอีกฝ่าย

“ขอบคุณคุณชายที่ช่วยเหลือ...หลิงเอ๋อร์”

นางขอบคุณอย่างจริงใจแล้วพยักหน้าให้หลิงเอ๋อร์ไปรับถุงเงินจากชายหนุ่ม

“เมื่อไม่มีสิ่งใดแล้ว กระหม่อมทูลลา”

อีกฝ่ายคำนับแล้วเลี่ยงไป

องค์หญิงหนิงเซียงมองตามร่างสูงใหญ่ด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก เหมือนยังมีคำพูดที่ติดค้างอยู่ในใจ แน่นอนนางควรเอ่ยถามชื่อเสียงเรียงนามชายหนุ่ม อย่างน้อยก็ควรส่งของกำนัลตอบแทนน้ำใจ หากชื่อนั้นกลับผุดขึ้นมาในห้วงสำนึกแม้ได้ยินเพียงครั้งเดียว

‘หลิวซูหยวน’

และนางปล่อยให้เขาเดินจากไปโดยไม่ได้ถามสิ่งใด

การสอบราชการเพิ่งผ่านพ้น บัณฑิตใหม่สามคนมาเฝ้าฮ่องเต้ โดยหนึ่งในนั้นคือหลิวซูหยวนบุตรชายของหลิวซื่อหลางแม่ทัพใหญ่ที่ดูแลหัวเมืองฝ่ายเหนือ ทั้งยังสอบได้อันดับหนึ่ง ฮ่องเต้และเหล่าขุนนางต่างก็ให้ความสนใจยิ่งนัก

“หลิวซูหยวน ข้าจำได้ เจ้าได้รางวัลภาพเขียนอักษรของข้า เพราะตอบคำถามเกี่ยวกับตำราชุนชิวได้ถูกต้อง ทั้งยังวิเคราะห์ได้น่าสนใจทีเดียว”

ฮ่องเต้ตรัสอย่างจดจำได้ บุตรชายขุนนางทุกคนจะถูกส่งเข้ามาศึกษาวิชาปรัชญารวมถึงศาสตร์การรบที่สำนักศึกษาของพระราชวัง และพระองค์มักรับสั่งให้ทั้งองค์ชายรวมถึงบุตรชายขุนนางเข้าเฝ้าพูดคุยถกปรัชญากับแผนการศึกที่ได้ร่ำเรียนมา แม้กระทั่งแต่งกลอนเพื่อจะได้รู้ว่าองค์ชายแต่ละคนมีความรู้ความสามารถเพียงใด ส่วนเหล่าบุตรชายของขุนนางนั้นเมื่อสอบได้บัณฑิตก็จะได้จัดสรรต่ำแหน่งข้าราชการตามความรู้ความสามารถ

บุตรชายของหลิวซื่อหลางมีความสามารถในด้านปรัชญาความรู้อย่างแตกฉาน แม้จะไม่ได้สนใจทางด้านการศึกสงครามเช่นบิดาหากท่าทีก็ดูองอาจสง่าผ่าเผยไม่น้อย ฝีมือก็นับว่าเป็นเลิศเช่นกัน พระองค์ค่อนข้างชื่นชมหลิวซูหยวนผู้นี้ เห็นว่าสามารถช่วยเหลืองานราชการผู้ที่จะดำรงตำแหน่งรัชทายาทในภายหน้าได้ และอาจได้เป็นราชครูหรือแม้กระทั่งราชเลขาคนสนิทต่อไป

“ได้เห็นเจ้าในวันนี้ ข้าไม่แปลกใจแต่อย่างใด”

“เพราะพระกรุณาธิคุณของฝ่าบาท กระหม่อมจึงมีวันนี้ได้พ่ะย่ะค่ะ”

“หึๆ ถ่อมตัวเสียจริง”

ฮ่องเต้รับสั่งอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะพยักหน้าให้ราชเลขาประกาศราชโองการ

“บัณฑิตใหม่ทั้งสามรับราชโองการ”

จบคำบัณฑิตใหม่ทั้งสามคนก็คุกเข่าลงพร้อมกัน

“ฮ่องเต้มีรับสั่งให้บัณฑิตอันดับหนึ่ง หลิวซูหยวน สังกัดสำนักราชเลขาธิการ บัณฑิตอันสองฉีไฉ่เหวิน สังกัดกรมคลัง และบัณฑิตอันดับสามหวงชุน สังกัดกองทหารรักษาพระองค์”

“รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ”

ทั้งสามเอ่ยพร้อมเพรียงพลางคำนับ

“ข้าหวังว่าพวกเจ้าทั้งสามคนจะใช้ความรู้ความสามารถ ไม่ว่าจะบุ๋นหรือบู๊ เพื่อบ้านเมือง เพื่อแคว้นอันของเราอย่างเต็มที่”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้รับสั่งจบบัณฑิตทั้งสามต่างก็รับคำอย่างแข็งขัน

งานเทศกาลโคมไฟมาถึง ในพระราชวังประดับประดาอย่างสวยงาม ฮองเต้ทรงอนุญาตให้จัดงานในอุทยานใกล้สระน้ำกว้างขวางเช่นทุกปี และฮ่องเต้กับฮองเฮาก็เสด็จมาร่วมงานชมการร่ายรำและบรรเลงดนตรีจากกองพิธีการ ดื่มกินชมความสวยงามของโคมไฟ บรรดานางกำนัลต่างลอยโคมอธิษฐาน แสงเทียนจากโคมกระทงรูปดอกบัวลอยเต็มสระสวยงาม กลางดึกก็จะมีการพลุดอกไม้ไฟให้ได้ชม

สิ่งเหลานี้องค์หญิงหนิงเซียงได้ชมและลอยโคมทุกปีกับพี่สาว กระทั่งสองปีหลังที่ผู้เป็นพี่อภิเษกออกมาอยู่นอกวังนางกลับไม่อยากลอยโคม งานเทศกาลทว่านางกลับรู้สึกเหงา เมื่อปีนี้ได้รับอนุญาตจากพระบิดากับฮองเฮาจึงดีใจยิ่งนัก

ในเมืองหลวงแคว้นอันมีแม่น้ำไหลผ่าน หลังลอยโคมมู่ฉางเหยียนพาองค์หญิงเจียวมิ่งกับน้องสาวมาล่องเรือชมความงดงามของสองริมฝั่งแม่น้ำที่ประดับโคมไฟห้อยตามจุดต่างๆ รวมถึงชาวเมืองต่างมาลอยโคม ดวงไฟวูบวาบจากเทียนไขสว่างไสวละลานตา ทั้งบรรยากาศก็ครึกครื้นน่าตื่นตาตื่นใจ

“ตรงนั้นมีกายกรรม ท่านอยากขึ้นไปดูหรือไม่”

มู่ฉางเหยียนถามภรรยาของตนน้ำเสียงทุ้ม

“ดีเหมือนกัน เจ้าอยากดูหรือไม่เซียงเอ๋อร์”

องค์หญิงเจียวมิ่งเห็นด้วยแล้วถามน้องสาวที่กำลังนั่งชะเง้อชะแง้มองสองฝั่งริมเรืออย่างสนใจโดยมีหลิงเอ๋อร์อยู่ข้างๆ อย่างเป็นห่วงเกรงนายตนจะชะโงกออกนอกเรือมากเกินไปจนพลัดตก

“เพคะพี่หญิง”

ได้ยินเสียงปรบมือและตะโกนส่งเสียงพึงพอใจสนุกสนานองค์หญิงหนิงเซียงก็อยากเห็นบ้าง

“เช่นนั้นก็ไปหยุดเรือที่ท่าด้านหน้าแล้วกัน”

มู่ฉางเหยียนหันไปสั่งกับคนพายเรือ

ไม่นานเรือก็หยุดลง ร่างสูงสง่าของมู่ฉางเหยียนก้าวขึ้นฝั่งมาก่อนจะรอประคองภรรยาตน ส่วนองค์หญิงหนิงเซียงนั้นมีหลิงเอ๋อร์คอยช่วยเหลือ ทั้งหมดเข้าไปยืนรวมกับผู้อื่น มู่ฉางเหยียนโอบภรรยาไม่ให้มีใครเบียดหรือชนอย่างปกป้องเพราะเจ้าตัวคอยมองตามน้องสาวซึ่งพยายามจะแทรกผู้คนเข้าไปด้านใน หากก็ไม่อาจไปยืนด้านหน้าได้

“ระวังหน่อยเซียงเอ๋อร์”

องค์หญิงเจียวมิ่งย้ำอีกฝ่ายก็หันมายิ้มให้แล้วรีบหันกลับไปดูกายกรรม

“องค์หญิงหนิงเซียงมีหลิงเอ๋อร์ติดตามใกล้ชิด ท่านอย่าได้กังวลนักเลย”

ผู้เป็นสามีกระซิบแผ่วเหนือศีรษะ ทว่าเมื่อภรรยาสาวเงยหน้าขึ้นมาทำตาขุ่นใส่ก็ยิ้มบาง

“ก็ท่านเองไม่ใช่หรือที่ตามใจองค์หญิง ไม่ยอมให้มีองครักษ์ติดตาม”

“หากมีผู้ติดตามคงไม่สนุกนัก ข้าเองก็ไม่ชอบเช่นกัน เพราะมีท่านอยู่ด้วยข้าจึงวางใจ แต่ลืมคิดไปว่าเมื่อต้องอยู่ท่ามกลางชาวเมืองมากมายจะกันไม่ให้คนอื่นเข้าใกล้เซียงเอ๋อร์นั้นยาก”

“ท่านอย่าได้ห่วงองค์หญิงมากเกินไปเลย เวลานี้ไม่มีผู้ใดรู้ว่านางเป็นใคร รวมทั้งท่านด้วย เราแต่งตัวเช่นชาวบ้านทั่วไป ไม่มีใครทันสังเกต ท่านดูสิ ทุกคนต่างสนใจกายกรรมทั้งสิ้น ท่านเองก็ควรชมอย่างสนุกเช่นองค์หญิงหนิงเซียง”

มู่ฉางเหยียนปลอบภรรยาให้คลายใจ องค์หญิงเจียวมิ่งถอนหายใจหากก็พยักหน้าและหันไปสนใจกายกรรม

การแสดงมีหลากหลายทั้งกายกรรม ใช้ห่วงเป็นอุปกรณ์ หมุนชามด้วยไม้ การต่อสู้มือเปล่า พ่นไฟ รวมถึงใช้อาวุธ เป็นการละเล่นเพื่อความรื่นเริง องค์หญิงหนิงเซียงปรบมืออย่างชื่นชอบในทุกอย่าง แล้วอยู่ๆ คนบางส่วนก็เริ่มเบี่ยงความสนใจไปอีกด้าน นางกับหลิงเอ๋อร์ราวไหลตามกระแสน้ำเพราะฝืนยืนต้านแรงผู้คนไม่ไหว พยายามหันไปมองพี่สาวก็เห็นยืนอยู่ค่อนข้างห่างและกำลังมองกายกรรม ได้ยินเสียงตะโกนและเคาะบางอย่างบางแว่วๆ

“อ้าว เร่เข้ามา เร่เข้ามา อยากฟังนิทานสนุกๆ เร่เข้ามาทางนี้”

“กลับไปหาพี่หญิงกันเถิด”

ด้วยรู้ว่าผู้เป็นพี่ย่อมต้องเป็นห่วงหากไม่เห็นตน องค์หญิงหนิงเซียงจึงพยายามจะเดินกลับ

“เจ้าค่ะ”

หลิงเอ๋อร์พานายตนแทรกผู้คน ขณะที่เจ้าของร่างอรชรก้าวเดินอย่างไม่สะดวกนัก แม้จะพยายามหลบเลี่ยงไม่ให้บุรุษถูกเนื้อต้องตัวหากก็เลี่ยงยาก และคนส่วนใหญ่ทางด้านนี้ก็เดินสวนเข้าไปเพื่อจะฟังนิทาน

“อุ๊ย”

ร่างอรชรถูกเบียดชนไหล่อย่างแรงจนผงะเซ หลิงเอ๋อร์ก็ตัวเอียงตาม หากก่อนจะล้มลงกลับมีแขนกำยำสอดมารวบเอวรั้งประชิดร่างหนา มือเรียวบางผลักช่วงอกอีกฝ่ายตามสัญชาตญาณของร่างกาย ทว่าเมื่อเงยหน้าขึ้นใบหน้าคมคายที่โดดเด่นและจดจำได้ก็ทำให้องค์หญิงหนิงเซียงถึงกับกะพริบตาถี่

“ท่านไม่เป็นไรนะ”

อีกฝ่ายถามหากก็ยังโอบนางอยู่ สายตาคมเข้มเหลือบมองผู้คนโดยรอบแล้วกลับมาจ้องนางราวต้องการคำตอบ ผู้ถูกถามจึงส่ายหน้า ความแกร่งของกล้ามเนื้อและไอจากผิวกายชายอุ่นซ่านที่รู้สึกได้ทำให้หัวใจขององค์หญิงหนิงเซียงเต้นระรัวขึ้น

=====

มีวาสนาย่อมพานพบ ^^ หลิวซูหยวนมาช่วยองค์หญิงอีกแล้ว 5555