2.ดอกฟ้าแสนงาม (2)

“กลับเถิดเจ้าค่ะคุณหนู”

หลิงเอ๋อร์นางกำนัลคนสนิททักท้วงด้วยสีหน้าลำบากใจ เพราะองค์หญิงสั่งให้หยุดรถม้าแล้วให้ทหารรอ ก่อนจะแยกออกมาชมตลาดโดยอ้างว่าจะดูแผงขายปิ่นที่อยู่ใกล้ๆ อยากเห็นฝีมือชาวบ้านนอกวังว่าจะเป็นอย่างไรบ้าง ทว่ากลับเดินดูร้านอื่นไกลออกมา

“มาไกลเกินไปแล้วนะเจ้าคะ”

“อุ๊ย ขนมนั่นน่ากินนะ ข้าอยากลอง ไปซื้อกัน”

แทนที่จะฟังนาง องค์หญิงกลับสอดส่ายสายตาไปทั่วอย่างสนอกสนใจแล้วชี้ไปทางร้านขนมห่างออกไป

“เช่นนั้นคุณหนูกลับไปยังรถม้าก่อนเถิดเจ้าค่ะ บ่าวจะไปซื้อให้เอง”

“จะกลับไปกลับมาทำไมกัน ซื้อก่อนแล้วค่อยไปที่รถม้าก็ได้”

“แต่ห่างสายตาคนของเรามากนะเจ้าคะ”

“เจ้าคิดมาก ไม่มีใครรู้ว่าข้าเป็นผู้ใดสักหน่อย”

ชุดที่นางใส่นั้นแม้จะดูสวยงาม หากก็ไม่ได้เป็นชุดที่บ่งบอกว่ามียศตำแหน่งใด ดูเหมือนคุณหนูตระกูลใหญ่ทั่วไปเท่านั้น

“แต่...”

“มาเร็ว ชักช้ายิ่งทำให้กลับช้าไปอีกนะ”

องค์หญิงหนิงเซียงฉุดมือคนของตนให้ก้าวตามโดยเร็ว การได้เห็นสิ่งแปลกตาในเมืองนอกกำแพงวังทำให้รู้สึกตื่นตาตื่นใจนัก แม้รู้ว่าต้องกลับเข้าวังให้ทันเวลาหากก็ยังอยากดูนั่นนี่อีกเล็กน้อย

“ข้าซื้อนี่สองชิ้น”

ปลายนิ้วเรียวชี้ขนมที่เป็นแป้งกลมๆ ทอดกดให้แบนและมีไส้ซึ่งคนขายเพิ่งตักมาวางสดๆ ร้อนๆ ควันฉุยน่ากิน และเถ้าแก่ก็รีบตักใส่กระดาษห่อส่งให้พร้อมบอกราคา โดยผู้ที่หยิบถุงเงินออกมาจ่ายนั้นเป็นหลิงเอ๋อร์ ซึ่งเป็นก้อนทองหนึ่งก้อน

“โธ่ คุณหนู ข้าไม่มีเงินทอนเยอะถึงเพียงนี้หรอก”

เถ้าแก่ส่ายหน้า หากก็จ้องก้อนทองอย่างสนอกสนใจ

“เอ่อ เช่นนั้น รอสักครู่นะเถ้าแก่ ข้าจะกลับไปยืมคนที่รถม้าก่อน”

หลิงเอ๋อร์บอกแล้วหันไปจับแขนองค์หญิง ทว่าเถ้าแก่กลับเอ่ยรั้งไว้

“เดี๋ยว ถ้าอย่างนั้นก็ให้คุณหนูท่านนี้รอที่นี่สิ หากพวกท่านไม่กลับมาข้าจะทำอย่างไร”

นางกำนัลสาวชักสีหน้าไม่พอใจ

“พวกข้าไม่โกงเจ้าหรอกน่า”

“หลิงเอ๋อร์”

องค์หญิงหนิงเซียงห้ามคนของตนเพราะเห็นด้วยที่ไม่ควรไปโดยยังไม่จ่ายเงิน

“ข้าจะรออยู่ที่นี่ เจ้ารีบไปรีบมา”

สีหน้าของหลิงเอ๋อร์ไม่เห็นด้วยทว่าผู้เป็นนายย้ำ

“เร็วสิ เราต้องรีบกลับบ้านนะ”

“หลิงเอ๋อร์จะรีบกลับมานะเจ้าคะ”

สุดท้ายนางกำนัลสาวก็จำต้องปลีกตัวออกไปตามรับสั่งขององค์หญิง แต่ผละไปแล้วก็ยังหันกลับมามองบ่อยครั้งด้วยความเป็นห่วงนายตน แม้ว่าองค์หญิงหนิงเซียงจะโบกมือให้ไม่ต้องกังวลพลางกินขนมอย่างชื่นชอบ ทำให้หลิงเอ๋อร์ไม่ทันสังเกตรอบกายกระทั่งชนเข้ากับคนผู้หนึ่ง หากอีกฝ่ายก็ก้มหน้าลงขอโทษแล้วรีบเลี่ยงไปทันที

องค์หญิงหนิงเซียงมองตามคนของตนจึงเห็นชายที่ชนกับหลิงเอ๋อร์เดินผ่านผู้คนไป ทว่าอยู่ๆ ก็เห็นชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมายิ้มพอใจพลางโยนถุงผ้าไหมใส่เงินด้วยสีหน้ากระหยิ่ม นางจำได้ในทันทีว่าเป็นถุงเงินของหลิงเอ๋อร์ หมายความว่าชายผู้นี้แอบขโมยมาในตอนที่เดินชนกัน

“ขโมย!!”

นางตะโกนขึ้นพลางชี้ไปยังอีกฝ่ายที่อยู่ห่างไกลจนคิดว่าไม่มีคนสนใจแล้ว และเจ้าตัวก็สะดุ้งหันมามองแวบหนึ่งก่อนจะรีบวิ่งหนีทันที

“หยุดนะ! ชายผู้นั้นขโมยเงิน ช่วยจับไว้ที”

พร้อมร้องขอความช่วยเหลือองค์หญิงหนิงเซียงก็รีบก้าวตาม ผู้คนโดยรอบยังมัวหันไปมาอย่างงุนงง ไม่มีใครทันสังเกต

ส่วนหลิงเอ๋อร์ได้ยินเสียงก็จำได้ว่าเป็นนายตน พอหันมามองเห็นว่าองค์หญิงตามใครคนหนึ่งไป นางพอจะจำชุดได้ก็ถึงกับตกใจว่าเป็นคนที่ชนตน มือขยับลงลูบหาถุงเงินใกล้เข็มขัดแต่ไม่เจอ ความเป็นห่วงเจ้านายทำให้เร่งฝีเท้าตามไป

“คุณหนู!”

นางร้องเรียกเพราะไม่อยากให้องค์หญิงเข้าไปเสี่ยงอันตราย

“อย่าไปเจ้าค่ะ”

และเสียงของนางก็ทำให้บรรดาองครักษ์ที่รออยู่ยังรถม้ากรูกันตามมาด้วย

ทางด้านองค์หญิงหนิงเซียงนั้นเห็นว่าผู้ที่ขโมยเงินผลุบเข้าไปยังตรอกหนึ่งหลบหลีกสายตาคน ด้วยความร้อนใจบวกขุ่นเคืองเกรงจะหลุดรอดสายตาทำให้นางรีบตามไปให้ทัน

“หยุดเดี๋ยวนะ! เจ้าหัวขโมย”

หัวขโมยจ้ำอ้าวอย่างไม่สนใจสิ่งใดและไปหักเลี้ยวตรงมุมอีกครั้ง องค์หญิงหนิงเซียงไม่ได้วิ่งคล่องแคล่วนักหากก็พยายามเร่งฝีเท้าเต็มที่ เมื่อเลี้ยวตามมาเห็นว่าอีกฝ่ายหนีไปไกลแล้ว ทั้งยังยากที่ตนจะตามได้ทันนางจึงปาขนมที่อยู่ในมือสุดแรง ตั้งใจให้โดนหัวขโมยทั้งที่ไร้ความหวังแต่ไม่มีอาวุธใดนอกจากนี้

ห่อขนมลอยไปไม่ไกลก็หล่นลงห่างจากร่างชายคนนั้น ทว่ากลับมีบางอย่างกระแทกเข้าที่หัวด้านหลังอย่างแรงและเร็วจนหน้าคะมำล้มลงหน้าทิ่ม

“โอ๊ย!!”

ชั่วอึดใจร่างหนึ่งก็ลอยลงมาจากหลังคาด้านบน หยุดลงใกล้ตัวขโมยที่กำลังจะยันกายลุกหากกลับถูกเท้าข้างหนึ่งกระทืบลงกลางหลังอย่างหนัก

“อัก...โอย...”

ก่อนผู้มาใหม่ของก้มลงหยิบสิ่งที่ทำให้หัวขโมยล้มขึ้น แรกทีเดียวองค์หญิงหนิงเซียงมองไม่ทันซึ่งตอนนี้เห็นแล้วว่าเป็นพัด ไม่น่าเชื่อว่าจะหนักหน่วงจนทำเอาคนล้มหน้าคะมำได้ หากบอกว่าเป็นท่อนไม้ก็ว่าไปอย่าง นั่นหมายความว่าผู้ที่ปามานั้นมีความสามารถหรือแรงกำลังเยอะมาก

องค์หญิงหนิงเซียงยืนนิ่ง กวาดมองผู้ที่หยิบถุงเงินซึ่งหล่นพื้นด้วยขึ้นมาพร้อมกับพัด เมื่ออีกฝ่ายหันกลับมามองนางก็เผยอปากค้าง ความทรงจำในช่วงเวลาหนึ่งผุดขึ้น

‘ชายผู้นั้น’

ชายที่ช่วยนางเอาไว้ในตอนหล่นลงจากต้นไม้ในอุทยาน แม้ผ่านไปนานแล้วนางก็ยังจำจดเขาได้ขึ้นใจ

“เจ้านี่ช่างกล้าหาญเกินหญิงเสียจริง”

อีกฝ่ายเอ่ยพลางส่ายหน้าราวอ่อนอกอ่อนใจ

“พบหน้ากี่ครั้งก็เห็นเจ้าทำในสิ่งที่หญิงสาวทั่วไปคงไม่ทำเช่นนี้ ไล่ตามโจรผู้ร้ายมาลำพังเช่นนี้อันตรายนัก”

“แล้วจะปล่อยให้หัวขโมยเอาเงินของข้าไปหรือ”

องค์หญิงหนิงเซียงเอ่ยน้ำเสียงขัดใจ

“เงินทองสำคัญกว่าชีวิตของเจ้าหรือ”

อีกฝ่ายตำหนิกลับมาทำเอาคิ้วเรียวบางขมวดไม่พอใจ ทว่ายังไม่ทันได้เอ่ยสิ่งใด ทหารหลายนายก็มาถึง

“องค์หญิง”

หัวหน้าองครักษ์รีบเข้ามากวาดมองนายตนด้วยสีหน้ากังวล

“ขอประทานอภัยที่กระหม่อมมาช้าไป”

ขณะเดียวกันบรรดาทหารต่างวิ่งเลยไปล้อมรอบชายหนุ่มร่างสูงใหญ่กับผู้ที่ยังถูกเหยียบติดพื้นและชักดาบออกมาเตรียมพร้อม

“ช่างเถิด มีคนมาช่วยจับขโมยได้พอดี”

“องค์หญิงเพคะ”

หลิงเอ๋อร์โผล่มาหลังสุดพลางหอบหายใจแรง หากก็รีบถามไถ่ด้วยห่วงความปลอดภัยของนายตน

“บาดเจ็บตรงไหนหรือไม่เพคะ”

“ข้าไม่เป็นไร”

ระหว่างนั้นเจ้าของร่างสูงใหญ่ละเท้าออกจากขโมยซึ่งรองโอดโอยขอความช่วยเหลือและให้ปล่อยตน ทว่าเมื่อก้าวเดินปลายดาบของเหล่าทหารองครักษ์กลับชี้มายังชายหนุ่มอย่างระวังภัย

“หยุด อย่าขยับ”

“องครักษ์ของท่าน ต้อนรับผู้ช่วยเหลือเช่นนี้หรือ”

เสียงเข้มเอ่ยขึ้นหากใบหน้าเรียบเฉย แม้ภายในใจจะประหลาดใจอยู่บ้างที่นางกำนัลน้อยซึ่งตนเคยพบในอุทยานนั้นแท้จริงกลับเป็นองค์หญิง เขาเห็นนางเดินอยู่กับนางกำนัลผู้นั้นโดยไร้ทหารองครักษ์ติดตามจึงคิดว่าพวกนางอาจออกมาเยี่ยมญาตินอกวังเสียอีก

‘ไม่คิดเลยว่านางหาใช่ดอกไม้ประดับอุทยานเช่นที่ข้าเข้าใจ ทว่ากลับเป็นถึงดอกฟ้าแสนงดงามและสูงส่งเกินเอื้อมต่างหาก’

=====

โถ…นางกำนัลน้อย แท้ที่จริงแล้วเป็นดอกฟ้า เรื่องราวของสองคนจะเป็นยังไงต่อไปนะ? ^^