เข้าสู่ระบบแชร์
2.ดอกฟ้าแสนงาม (2)
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-23 14:10:23“กลับเถิดเจ้าค่ะคุณหนู”
หลิงเอ๋อร์นางกำนัลคนสนิททักท้วงด้วยสีหน้าลำบากใจ เพราะองค์หญิงสั่งให้หยุดรถม้าแล้วให้ทหารรอ ก่อนจะแยกออกมาชมตลาดโดยอ้างว่าจะดูแผงขายปิ่นที่อยู่ใกล้ๆ อยากเห็นฝีมือชาวบ้านนอกวังว่าจะเป็นอย่างไรบ้าง ทว่ากลับเดินดูร้านอื่นไกลออกมา
“มาไกลเกินไปแล้วนะเจ้าคะ”
“อุ๊ย ขนมนั่นน่ากินนะ ข้าอยากลอง ไปซื้อกัน”
แทนที่จะฟังนาง องค์หญิงกลับสอดส่ายสายตาไปทั่วอย่างสนอกสนใจแล้วชี้ไปทางร้านขนมห่างออกไป
“เช่นนั้นคุณหนูกลับไปยังรถม้าก่อนเถิดเจ้าค่ะ บ่าวจะไปซื้อให้เอง”
“จะกลับไปกลับมาทำไมกัน ซื้อก่อนแล้วค่อยไปที่รถม้าก็ได้”
“แต่ห่างสายตาคนของเรามากนะเจ้าคะ”
“เจ้าคิดมาก ไม่มีใครรู้ว่าข้าเป็นผู้ใดสักหน่อย”
ชุดที่นางใส่นั้นแม้จะดูสวยงาม หากก็ไม่ได้เป็นชุดที่บ่งบอกว่ามียศตำแหน่งใด ดูเหมือนคุณหนูตระกูลใหญ่ทั่วไปเท่านั้น
“แต่...”
“มาเร็ว ชักช้ายิ่งทำให้กลับช้าไปอีกนะ”
องค์หญิงหนิงเซียงฉุดมือคนของตนให้ก้าวตามโดยเร็ว การได้เห็นสิ่งแปลกตาในเมืองนอกกำแพงวังทำให้รู้สึกตื่นตาตื่นใจนัก แม้รู้ว่าต้องกลับเข้าวังให้ทันเวลาหากก็ยังอยากดูนั่นนี่อีกเล็กน้อย
“ข้าซื้อนี่สองชิ้น”
ปลายนิ้วเรียวชี้ขนมที่เป็นแป้งกลมๆ ทอดกดให้แบนและมีไส้ซึ่งคนขายเพิ่งตักมาวางสดๆ ร้อนๆ ควันฉุยน่ากิน และเถ้าแก่ก็รีบตักใส่กระดาษห่อส่งให้พร้อมบอกราคา โดยผู้ที่หยิบถุงเงินออกมาจ่ายนั้นเป็นหลิงเอ๋อร์ ซึ่งเป็นก้อนทองหนึ่งก้อน
“โธ่ คุณหนู ข้าไม่มีเงินทอนเยอะถึงเพียงนี้หรอก”
เถ้าแก่ส่ายหน้า หากก็จ้องก้อนทองอย่างสนอกสนใจ
“เอ่อ เช่นนั้น รอสักครู่นะเถ้าแก่ ข้าจะกลับไปยืมคนที่รถม้าก่อน”
หลิงเอ๋อร์บอกแล้วหันไปจับแขนองค์หญิง ทว่าเถ้าแก่กลับเอ่ยรั้งไว้
“เดี๋ยว ถ้าอย่างนั้นก็ให้คุณหนูท่านนี้รอที่นี่สิ หากพวกท่านไม่กลับมาข้าจะทำอย่างไร”
นางกำนัลสาวชักสีหน้าไม่พอใจ
“พวกข้าไม่โกงเจ้าหรอกน่า”
“หลิงเอ๋อร์”
องค์หญิงหนิงเซียงห้ามคนของตนเพราะเห็นด้วยที่ไม่ควรไปโดยยังไม่จ่ายเงิน
“ข้าจะรออยู่ที่นี่ เจ้ารีบไปรีบมา”
สีหน้าของหลิงเอ๋อร์ไม่เห็นด้วยทว่าผู้เป็นนายย้ำ
“เร็วสิ เราต้องรีบกลับบ้านนะ”
“หลิงเอ๋อร์จะรีบกลับมานะเจ้าคะ”
สุดท้ายนางกำนัลสาวก็จำต้องปลีกตัวออกไปตามรับสั่งขององค์หญิง แต่ผละไปแล้วก็ยังหันกลับมามองบ่อยครั้งด้วยความเป็นห่วงนายตน แม้ว่าองค์หญิงหนิงเซียงจะโบกมือให้ไม่ต้องกังวลพลางกินขนมอย่างชื่นชอบ ทำให้หลิงเอ๋อร์ไม่ทันสังเกตรอบกายกระทั่งชนเข้ากับคนผู้หนึ่ง หากอีกฝ่ายก็ก้มหน้าลงขอโทษแล้วรีบเลี่ยงไปทันที
องค์หญิงหนิงเซียงมองตามคนของตนจึงเห็นชายที่ชนกับหลิงเอ๋อร์เดินผ่านผู้คนไป ทว่าอยู่ๆ ก็เห็นชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมายิ้มพอใจพลางโยนถุงผ้าไหมใส่เงินด้วยสีหน้ากระหยิ่ม นางจำได้ในทันทีว่าเป็นถุงเงินของหลิงเอ๋อร์ หมายความว่าชายผู้นี้แอบขโมยมาในตอนที่เดินชนกัน
“ขโมย!!”
นางตะโกนขึ้นพลางชี้ไปยังอีกฝ่ายที่อยู่ห่างไกลจนคิดว่าไม่มีคนสนใจแล้ว และเจ้าตัวก็สะดุ้งหันมามองแวบหนึ่งก่อนจะรีบวิ่งหนีทันที
“หยุดนะ! ชายผู้นั้นขโมยเงิน ช่วยจับไว้ที”
พร้อมร้องขอความช่วยเหลือองค์หญิงหนิงเซียงก็รีบก้าวตาม ผู้คนโดยรอบยังมัวหันไปมาอย่างงุนงง ไม่มีใครทันสังเกต
ส่วนหลิงเอ๋อร์ได้ยินเสียงก็จำได้ว่าเป็นนายตน พอหันมามองเห็นว่าองค์หญิงตามใครคนหนึ่งไป นางพอจะจำชุดได้ก็ถึงกับตกใจว่าเป็นคนที่ชนตน มือขยับลงลูบหาถุงเงินใกล้เข็มขัดแต่ไม่เจอ ความเป็นห่วงเจ้านายทำให้เร่งฝีเท้าตามไป
“คุณหนู!”
นางร้องเรียกเพราะไม่อยากให้องค์หญิงเข้าไปเสี่ยงอันตราย
“อย่าไปเจ้าค่ะ”
และเสียงของนางก็ทำให้บรรดาองครักษ์ที่รออยู่ยังรถม้ากรูกันตามมาด้วย
ทางด้านองค์หญิงหนิงเซียงนั้นเห็นว่าผู้ที่ขโมยเงินผลุบเข้าไปยังตรอกหนึ่งหลบหลีกสายตาคน ด้วยความร้อนใจบวกขุ่นเคืองเกรงจะหลุดรอดสายตาทำให้นางรีบตามไปให้ทัน
“หยุดเดี๋ยวนะ! เจ้าหัวขโมย”
หัวขโมยจ้ำอ้าวอย่างไม่สนใจสิ่งใดและไปหักเลี้ยวตรงมุมอีกครั้ง องค์หญิงหนิงเซียงไม่ได้วิ่งคล่องแคล่วนักหากก็พยายามเร่งฝีเท้าเต็มที่ เมื่อเลี้ยวตามมาเห็นว่าอีกฝ่ายหนีไปไกลแล้ว ทั้งยังยากที่ตนจะตามได้ทันนางจึงปาขนมที่อยู่ในมือสุดแรง ตั้งใจให้โดนหัวขโมยทั้งที่ไร้ความหวังแต่ไม่มีอาวุธใดนอกจากนี้
ห่อขนมลอยไปไม่ไกลก็หล่นลงห่างจากร่างชายคนนั้น ทว่ากลับมีบางอย่างกระแทกเข้าที่หัวด้านหลังอย่างแรงและเร็วจนหน้าคะมำล้มลงหน้าทิ่ม
“โอ๊ย!!”
ชั่วอึดใจร่างหนึ่งก็ลอยลงมาจากหลังคาด้านบน หยุดลงใกล้ตัวขโมยที่กำลังจะยันกายลุกหากกลับถูกเท้าข้างหนึ่งกระทืบลงกลางหลังอย่างหนัก
“อัก...โอย...”
ก่อนผู้มาใหม่ของก้มลงหยิบสิ่งที่ทำให้หัวขโมยล้มขึ้น แรกทีเดียวองค์หญิงหนิงเซียงมองไม่ทันซึ่งตอนนี้เห็นแล้วว่าเป็นพัด ไม่น่าเชื่อว่าจะหนักหน่วงจนทำเอาคนล้มหน้าคะมำได้ หากบอกว่าเป็นท่อนไม้ก็ว่าไปอย่าง นั่นหมายความว่าผู้ที่ปามานั้นมีความสามารถหรือแรงกำลังเยอะมาก
องค์หญิงหนิงเซียงยืนนิ่ง กวาดมองผู้ที่หยิบถุงเงินซึ่งหล่นพื้นด้วยขึ้นมาพร้อมกับพัด เมื่ออีกฝ่ายหันกลับมามองนางก็เผยอปากค้าง ความทรงจำในช่วงเวลาหนึ่งผุดขึ้น
‘ชายผู้นั้น’
ชายที่ช่วยนางเอาไว้ในตอนหล่นลงจากต้นไม้ในอุทยาน แม้ผ่านไปนานแล้วนางก็ยังจำจดเขาได้ขึ้นใจ
“เจ้านี่ช่างกล้าหาญเกินหญิงเสียจริง”
อีกฝ่ายเอ่ยพลางส่ายหน้าราวอ่อนอกอ่อนใจ
“พบหน้ากี่ครั้งก็เห็นเจ้าทำในสิ่งที่หญิงสาวทั่วไปคงไม่ทำเช่นนี้ ไล่ตามโจรผู้ร้ายมาลำพังเช่นนี้อันตรายนัก”
“แล้วจะปล่อยให้หัวขโมยเอาเงินของข้าไปหรือ”
องค์หญิงหนิงเซียงเอ่ยน้ำเสียงขัดใจ
“เงินทองสำคัญกว่าชีวิตของเจ้าหรือ”
อีกฝ่ายตำหนิกลับมาทำเอาคิ้วเรียวบางขมวดไม่พอใจ ทว่ายังไม่ทันได้เอ่ยสิ่งใด ทหารหลายนายก็มาถึง
“องค์หญิง”
หัวหน้าองครักษ์รีบเข้ามากวาดมองนายตนด้วยสีหน้ากังวล
“ขอประทานอภัยที่กระหม่อมมาช้าไป”
ขณะเดียวกันบรรดาทหารต่างวิ่งเลยไปล้อมรอบชายหนุ่มร่างสูงใหญ่กับผู้ที่ยังถูกเหยียบติดพื้นและชักดาบออกมาเตรียมพร้อม
“ช่างเถิด มีคนมาช่วยจับขโมยได้พอดี”
“องค์หญิงเพคะ”
หลิงเอ๋อร์โผล่มาหลังสุดพลางหอบหายใจแรง หากก็รีบถามไถ่ด้วยห่วงความปลอดภัยของนายตน
“บาดเจ็บตรงไหนหรือไม่เพคะ”
“ข้าไม่เป็นไร”
ระหว่างนั้นเจ้าของร่างสูงใหญ่ละเท้าออกจากขโมยซึ่งรองโอดโอยขอความช่วยเหลือและให้ปล่อยตน ทว่าเมื่อก้าวเดินปลายดาบของเหล่าทหารองครักษ์กลับชี้มายังชายหนุ่มอย่างระวังภัย
“หยุด อย่าขยับ”
“องครักษ์ของท่าน ต้อนรับผู้ช่วยเหลือเช่นนี้หรือ”
เสียงเข้มเอ่ยขึ้นหากใบหน้าเรียบเฉย แม้ภายในใจจะประหลาดใจอยู่บ้างที่นางกำนัลน้อยซึ่งตนเคยพบในอุทยานนั้นแท้จริงกลับเป็นองค์หญิง เขาเห็นนางเดินอยู่กับนางกำนัลผู้นั้นโดยไร้ทหารองครักษ์ติดตามจึงคิดว่าพวกนางอาจออกมาเยี่ยมญาตินอกวังเสียอีก
‘ไม่คิดเลยว่านางหาใช่ดอกไม้ประดับอุทยานเช่นที่ข้าเข้าใจ ทว่ากลับเป็นถึงดอกฟ้าแสนงดงามและสูงส่งเกินเอื้อมต่างหาก’
=====
โถ…นางกำนัลน้อย แท้ที่จริงแล้วเป็นดอกฟ้า เรื่องราวของสองคนจะเป็นยังไงต่อไปนะ? ^^
บทล่าสุด
ฤาจันทราเร้นรัก 27.ลิขิตจันทรา (2)
“ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”ร่างสูงใหญ่เคลื่อนมาหานางพร้อมกับหลี่เหอจือเยว่ยืนนิ่งเพราะรู้สึกถึงแรงบีบถี่ในท้องของตน มือบางกุมท้องและทรุดกายลง เฟยอวี่ก็รีบช่วยประคอง“ปวดท้องหรือ”นางพยักหน้าให้สามี ก่อนจะพูดเสียงสั่น“ข้าทนไม่ไหวแล้ว”เฟยอวี่ตกใจ ไม่รู้จะทำอย่างไร สุดท้ายก็อุ้มภรรยาของตนไปยังดินแดนมนุษย์ หลี่เหอช่วยเนรมิตกระท่อมขึ้นมา“ทำอย่างไรดี หากหลี่เอินอยู่ที่นี่ด้วยก็คงดี”เขาอดคิดถึงน้องสาวไม่ได้เทพสงครามวางร่างอรชรที่งอตัวแล้วร้องดังขึ้นเรื่อยๆ พายุที่หยุดไปเมื่อครู่เริ่มกระหน่ำลงมาอีกครั้ง ฟ้าแลบฟ้าร้องดังสนั่น จือเยว่ยิ่งดิ้นทุรนทุราย ขณะที่เขาทำได้เพียงจับมือบางและโอบกอดอีกฝ่าย“เฟยอวี่...ช่วยด้วย กรี๊ดดดด!!”จือเยว่กรีดร้องออกมาลั่นทั่วทั้งป่า ก่อนแสงสว่างเรืองรองจะวาบขึ้นแล้วปรากฏร่างเด็กทารกใกล้ร่างบอบบางที่หมดสติเฟยอวี่มองสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างทำตัวไม่ถูก ขณะที่หลี่เหอถึงกับตกตะลึง หากก็รีบเข้ามาอุ้มร่างเล็กที่กำลังแผดเสียงร้องจ้าขึ้นเวลาเดียวกันนั้น ท้องฟ้ามืดมิดสว่างไสวในชั่วพริบตา พายุฝนฟ้าคะนองเลือนหายราวไม่เคยเกิดสภาพอากาศแปรปรวนโหดร้ายก่อนหน้านี้สองหนุ่มสบตา
ฤาจันทราเร้นรัก 27.ลิขิตจันทรา (1)
สองร้อยปีต่อมา...“ให้ลูกไปเถิดนะท่านแม่”“เวลาเช่นนี้สุ่มเสี่ยงเกินกว่าที่ลูกจะไปเสี่ยงอันตราย ท่านย่ารู้ว่าแม่ให้ลูกไปต้องโกรธมากแน่”“ท่านพ่อ”จือเยว่หันไปหาบิดาให้ช่วยเหลือเมื่อมารดาส่ายหน้า ทว่าไท่จื่อจิ่นลี่กลับเหลือบสายตาไปยังภรรยา“ยังไงลูกก็จะไป”ใบหน้างดงามงอง้ำด้วยความขัดอกขัดใจ“เยว่เอ๋อร์ หากในเวลาปกติ พ่อก็คิดว่าเจ้าสมควรไป แต่เวลานี้...”ไท่จื่อสวรรค์ถอนหายยาว“พ่อไม่อนุญาต”จือเยว่มองบิดามารดาอย่างน้อยใจแล้วหันไปยังสามีซึ่งยืนเงียบทั้งยังมีสีหน้าลำบากใจ ริมฝีปากอิ่มสวยก็เม้มขุ่นเคือง“ลูกแข็งแรงดี ไม่ได้เป็นอะไร ไม่ได้มีสิ่งใดผิดปกติ ก่อนหน้านี้ก็ยังลงไปช่วยเผ่าปีศาจพร้อมกับเฟยอวี่ ครั้งนี้ไยจึงไปไม่ได้”“เวลานั้นลูกไปโดยที่ไม่บอกผู้ใดว่าตั้งครรภ์ แต่ตอนนี้คนรู้ทั่วทั้งสวรรค์ ยิ่งท่านปู่ท่านย่าของลูก ยิ่งไม่ต้องการให้ลูกทำงานราชกิจใด อีกอย่างก็น่าจะจวนเจียนคลอดแล้ว”“ลูกยังไม่รู้สึกว่าจะถึงเวลา”ผู้ที่ตั้งครรภ์ทว่าท้องไม่ได้โตขึ้นแม้แต่น้อยแย้งมารดา“แม่ก็คลอดลูกหลังตั้งครรภ์ไม่นานนัก”ด้วยบุญญาธิการของชนชั้นสูงเผ่าสวรรค์นั้นไม่อาจล่วงรู้ได้ ฤกษ์งามยามดีเหมาะสมเกิดจากญ
ฤาจันทราเร้นรัก 26.เติมเต็มความคิดถึง (2)
“จะไม่ให้ข้าได้พักเลยหรือ”“ท่านอยากพักก็พัก ข้าไม่ได้ห้าม”ใบหน้างดงามยังงอง้ำ ดวงตาคู่หวานซึ้งฉายแววขุ่นเคือง ทว่าเฟยอวี่ไม่รู้สึกเกรงกลัวทั้งยังเอ่ยหน้าตาย“ถึงท่านพัก ข้าก็ทำได้ โอ๊ย!”ชายหนุ่มสะดุ้งเพราะนิ้วเล็กจิกแล้วบิดอกหนาของตน“ตรงนี้มันเจ็บนะ”หญิงสาวสะบัดหน้าหนี เขาจึงจับมือที่ประทุษร้ายตนมาจูบ แล้วพาร่างอรชรลงไปนอนสบายๆ ส่วนตนตะแคงข้างกวาดมองเรือนกายเย้ายวน มีเสื้อรั้งอยู่ส่วนแขนและด้านหลัง หากก็แทบจะเปลือยเปล่า“เพิ่งบอกว่าคิดถึงข้า ตอนนี้มางอนเสียแล้ว”“ถึงข้าจะต้องการท่านมาก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะยอมให้ท่านเอาแต่ใจกับข้า”“อืม ส่วนท่านเอาแต่ใจกับข้าได้”“เฟยอวี่”จือเยว่เสียงเข้มขึ้น ทั้งยังมองสามีตนด้วยแววตาดุ“โธ่ เมื่อครู่เป็นท่านเองที่ปลุกเร้าข้า ทั้งที่ข้าอุตส่าห์ห้ามใจ เพราะเห็นว่าท่านเพิ่งบาดเจ็บและยังเศร้าเสียใจ”“ท่านโทษข้า”เฟยอวี่ยิ้มเจื่อน รู้แล้วว่าหากไม่ยอมก็คงไม่จบ จึงเปลี่ยนไปเป็นง้อภรรยาแทน“ไม่ได้โทษท่าน ข้าดีใจยิ่งนักที่ท่านต้องการข้าถึงเพียงนี้ ข้าผิดที่เย้าท่านให้ได้อาย อย่าโกรธเคืองข้าเลยนะจือเยว่”ชายหนุ่มส่งสายตาอ้อนวอนปริบๆ จือเยว่จึงพยักหน้า
ฤาจันทราเร้นรัก 26.เติมเต็มความคิดถึง (1)
เฟยอวี่ไม่ยอมเป็นผู้รับเพียงฝ่ายเดียว ขยับริมฝีปากได้รูปจูบร้อนแรงกลับไป ขณะยกร่างอรชรให้ขยับขึ้นมาคร่อมตักตน อีกฝ่ายยอมทำตามโดยง่าย มือบางเลื่อนสอดเข้าไปในกลุ่มผมนวดคลึงพลางพัวพันลิ้นเล็กกับลิ้นตนเร่าร้อนจนหายใจลำบาก ทว่าปากนุ่มยังขยับมาเม้มใบหูของเขาต่อทำเอาชายหนุ่มครางครึ้ม“อืม จือเยว่ เวลาร้อยปีทำให้ท่านใจร้อนขึ้นมากนัก”“เพราะข้าคิดถึงอ้อมกอดของท่าน ช่วงเวลาแห่งความสุขแสนสั้นเกินไป”ชายหนุ่มต้องกัดริมฝีปากตนเพราะเจ้าตัวตอบเบาชิดหูทั้งยังกัดติ่งหูเขาหยอกเย้า“ท่านยั่วเย้าเก่งเกินไปแล้ว ข้าคิดว่าท่านคงลืมเลือนสัมผัสจากข้าไปเสียแล้ว”“ข้าเพียงทำตามเสียงเรียกร้องแห่งปรารถนา”บอกแล้วนางก็ไล่เม้มลำคอแกร่ง มือกระชากเสื้อคลุมอีกฝ่ายออกด้วยเวทของตน ก่อนจะไต่สองมือบางไปตามบ่าหนากับแขนกำยำ ทั้งยังจิกปลายนิ้วครูดไปตามแผ่นหลังกว้างเร้าอารมณ์หนุ่มพร้อมแนบหน้าอกตนชิดอกแกร่งเปลือยเปล่า ขยับบดเบียดเชิญชวนมือหนาเลื่อนมาวางแนบเอวบางค่อยๆ ปลดชุดสวยอย่างไม่เร่งร้อนผิดกับอีกฝ่าย ตั้งใจปลดเปลื้องเรือนกายอ้อนแอ้นให้เผยอย่างช้าๆ เพียงด้านหน้า ดูเย้ายวนกระตุ้นเลือดหนุ่มฉกรรจ์ให้ทะยานอยากมากยิ่งขึ้นชายห
ฤาจันทราเร้นรัก 25.จือเยว่แม่ทัพสวรรค์ (2)
“หากไม่คิดบัญชีกับเจ้า ข้าก็ไม่อาจตายตาหลับ ฆ่ามัน!”นางสั่งเสียงเข้ม ฝูงจิ้งจอกก็กระโดดจู่โจม จือเยว่เหินลอยตัวสูงพร้อมหลี่เหอหลี่เอิน และฟาดพันพลังใส่จิ้งจอกที่ถูกวิชามารควบคุม แต่ละตัวตาแดงก่ำน่ากลัวจิ้งจอกกระเด็นไปไกลแต่ก็ผุดยืนขึ้นรวดเร็วราวไม่บาดเจ็บ คงกลายเป็นปีศาจจิ้งจอกแล้ว ทั้งยังกระโดดได้สูงผิดจิ้งจอกทั่วไปและมีไอดำรอบกายซูเจินเองก็ไม่ได้นิ่งเฉย นางพุ่งเข้ามาพร้อมสะบัดแขนส่งพลังทำลายล้างสีดำทะมึนเข้ามาใส่ จือเยว่หันไปตั้งรับขณะหลี่เหอหลี่เอินพะวงกับฝูงจิ้งจอก แม้นางจะสกัดพลังทมิฬนั้นได้และผลักดันกลับไปจนอีกฝ่ายผงะ ทว่ากลับมีจิ้งจอกตัวหนึ่งพุ่งมาใส่ หญิงสาวถอยหนีอย่างกะทันไปจนถึงหน้าผา เป็นเวลาเดียวกับที่ซูเจินตั้งตัวได้ซัดพลังตามมา ร่างอรชรถูกกระแทกจากไอดำหงายหลังลงหน้าผาโดยมีจิ้งจอกตัวนั้นตามมาเพื่อขย้ำจือเยว่ลอยลิ่ว กำหนดจิตได้ยากเพราะบาดเจ็บ แล้วอยู่ๆ กลับมีลูกไฟพุ่งลงมายังตัวจิ้งจอกจนถูกเผาไปต่อหน้า รวมทั้งซูเจินกับจิ้งจอกตัวอื่นก็ถูกลูกไฟตามๆ กันขณะได้ยินเสียงซูเจินกรีดร้องหญิงสาวรู้สึกได้ว่าร่างสูงใหญ่โผวูบเข้ามารองรับร่างตนและพาลอยสูงขึ้น ผู้ที่บาดเจ็บเหลือบมอง แ
ฤาจันทราเร้นรัก 25.จือเยว่แม่ทัพสวรรค์ (1)
เวลาล่วงเลยมาร้อยปี จากขุนพลสวรรค์จือเยว่สามารถขึ้นเป็นแม่ทัพสวรรค์ได้แล้ว นางเป็นผู้ดูแลราชกิจทั่วทั้งหกพิภพแทนไท่จื่อจิ่นลี่เต็มตัว แม้ผู้นำทัพสวรรค์ยังเป็นไท่จื่อ รวมถึงหน้าที่รับผิดชอบของเทพสงครามจือเยว่ก็เป็นผู้จัดการโดยปราศจากการแต่งตั้งเทพสงครามคนใหม่ หญิงสาวคิดว่าองค์จักรพรรดิสวรรค์ยังไม่เห็นว่าผู้ใดมีความสามารถเพียงพอ และตัวนางเองยังต้องได้รับความไว้วางใจจากขุนนางสวรรค์กับหกพิภพถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็ไม่ได้ใส่ใจนัก ตำแน่งใดไม่สำคัญ นางอยากทำหน้าที่ของตนกับเฟยอวี่ให้ดีที่สุด ให้เหมือนกับเทพสงครามยังคงอยู่“ชายแดนเผ่าจิ้งจอกติดกับดินแดนมนุษย์มีอสูรร้ายอาละวาดกินผู้คนเป็นอาหาร ท่านแม่ทัพจะไปจัดการด้วยตนเองหรือให้ข้าไปแทนขอรับ”หลี่เหอถามขณะหารือในเรื่องฎีกาที่ส่งมา บางส่วนสามารถจัดการได้โดยไม่ต้องทูลฮ่องเต้สวรรค์ก่อน แม่ทัพจือเยว่จะเป็นผู้ตัดสินใจหรือไม่ก็ปรึกษาไท่จื่อ ด้วยเวลานี้องค์จักรพรรดิวางมือในหลายส่วนแล้วจือเยว่นิ่งงันไป ชายแดนเผ่าจิ้งจอกกับดินแดนมนุษย์ก็หมายถึงเขตรอยเชื่อมต่อที่เคยไปครั้งก่อน ครั้งที่ทำให้นางสูญเสียที่สุดในชีวิต นางไม่ควรไปหากไม่ต้องการเจ็บปวด ทว่าก็คิ
