9. กรงขังผูกมัด

.

.

“ไม่ค่ะ ใครอยากได้ก็ลงไปเก็บเอง”

“กะทิ!”

กะทิยังยืนกอดอกทำหน้าเมินเฉยแม้ว่าผู้เป็นนายจะตะคอกใส่ เธอก็ยังยกยิ้มหน้าระรื่นอย่างไม่สะทกสะท้าน เมื่อม่านฟ้าเห็นว่าทิศเหนือโดนเด็กที่รับเลี้ยงเถียงและไม่เชื่อฟังเขา จึงได้ทีเดินเข้าไปหาเธอพร้อมกับง้างมือขึ้น

“ยัยเด็กเนรคุณ กล้าขัดคำสั่งของนายเหนือหรอ? กรี๊ดดดดดด!”

ไม่ทันที่จะฝ่ามือจะได้ตบใบหน้างามๆ ก็ถูกกะทิที่เบี่ยงตัวหลบและปัดมือเธอออก ด้วยความที่เจ้าหล่อนใส่ส้นสูงปลายแหลมและไม่ทันได้ตั้งตัวจึงทรงตัวไม่อยู่ จึงเป็นเหตุให้ร่วงลงน้ำไป

ตู้ม!!

“ฮ่าๆๆๆ”

เสียงหัวเราะของคนในงานเริ่มครึกครื้น กะทิเองก็ไม่วายหันไปมองและหัวเราะกับท่าทางของม่านฟ้าที่พยายามตะเกียกตะกายขึ้นมาจากน้ำ ทิศเหนือจ้องกะทิพร้อมกับขบกรามแน่นก่อนจะคว้าแขนของกะทิไว้

“นายเหนือคะ กรี๊ดดดด ช่วยฟ้าด้วยค่ะ ฟ้าว่ายน้ำไม่เป็น”

“เทมป์”

“ครับนาย”

เทมป์ถอดรองเท้าก่อนจะกระโดดลงน้ำไปช่วยม่านฟ้า แต่กลับถูกเธอผลักออกและยังคงเรียกหาแต่ทิศเหนือ กะทิจ้องมองหน้าผู้เป็นนายพร้อมกับเลิกคิ้วเรียวขึ้นอีกครั้ง

“ไม่คิดจะไปช่วยแฟนหน่อยหรอคะนายเหนือ”

“ไม่ต้องมาประชดฉัน...ม่านฟ้าไม่ใช่แฟนฉัน”

“ฉันเรื่องพูดจริงนะคะ”

“กะทิ! อะไรเข้าสิงเธอถึงได้กล้าเถียงฉันขนาดนี้”

ทิศเหนือเริ่มโมโหที่เธอกล้าล้อเล่นกับเขา แถมยังทำหน้าตายียวนยั่วโมโหเขาอีก กะทิยิ้มพร้อมกับดึงข้อมือตัวเองออก ตลอดเวลาสามปีเขาไม่เคยคิดจะแยแสเธอเลยสักวัน เหมือนเลี้ยงนกแล้วฝากคนอื่นดูแล ส่วนตัวเขาก็หายเข้ากลีบเมฆไป ถึงจะส่งเงินมาก็เถอะ แต่แล้วจู่ๆ วันนี้กลับนึกอยากจะจัดการวันเกิดเธอขึ้นมาอย่างอลังการ ยิ่งคิดก็ยิ่งน่าสงสัย

“นายเหนือคะ อย่าโกรธพี่กะทิเลย”

“นายเหนือ ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ”

ป้าจันทร์และมะนาวที่ยืนอยู่ด้านหลังรีบเข้ามาห้ามไว้ ทิศเหนือยังคงจดจ้องใบหน้าสวยที่ดื้อรั้นกับเขาอย่างไม่ลดละ การันต์เห็นท่าไม่ดี เพราะสีหน้าของทิศเหนือเริ่มโกรธมากขึ้นจึงเดินเข้าไปกระซิบข้างหูของผู้เป็นนายเพื่อเตือนสติ

“นายเหนือครับ ใจเย็นๆ ก่อนนะครับ เดี๋ยวจะไม่เป็นไปตามแผน”

“.....อืม”

ทิศเหนือพ่นลมหายใจออกอย่างข่มอารมณ์ก่อนจะละสายตาจากหญิงสาวตรงหน้าแล้วหันไปทางผู้คนที่มาร่วมงาน ที่กำลังซุบซิบนินทากันอยู่ทั่วบริเวณ

“ผมขอโทษที่เกิดเรื่องผิดพลาดขึ้นในวันนี้นะครับ ที่จริงวันนี้ผมมีเรื่องจะแจ้งให้ทุกคนทราบและเป็นพยาน”

ทุกคนในงานหันไปมองทางทิศเหนือที่กำลังพูดอยู่ กะทิเองก็มองใบหน้าหล่อนั้นพร้อมกับทำหน้าเรียบนิ่ง มันเป็นอย่างที่เธอคิดจริงๆ ว่าเขาจัดงานด้วยเหตุผลบางอย่าง

“กะทิ....คือคู่หมั้นของผม นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”

ทุกคนอย่างตกใจกันยกใหญ่เพราะไม่คิดว่าผู้ชายอย่างทิศเหนือ เดชาเดชจะประกาศหมั้นหมาย ปกติแล้วเขาจะไม่ค่อยหยุดอยู่กับที่ ไม่ว่าจะมีการควงสาวสวยมากหน้าหลายตาแต่ก็ไม่คิดจริงจัง แต่กะทิกลับไม่คิดอย่างนั้น ถึงแม้เธอเองจะช็อกกับการประกาศหมั้นหมายของเขากับเธอ แต่กะทิก็พอรู้ว่าทำไมเขาถึงเลือกทำแบบนั้น เขาทำเพื่อไม่ให้เธอทรยศหรือหักหลังเขานั่นเอง มันคือกรงขังขนาดใหญ่ดีๆ นี่เอง

ปรินทร์จ้องมองไปที่ทิศเหนือและกะทิด้วยความอึ้งไม่น้อย แต่เขาก็คิดแบบเดียวกับกะทิไม่มีผิดเพี้ยน การที่ทิศเหนือทำแบบนี้คือการกันไม่ให้หญิงสาวที่เขารับเลี้ยงมาหักหลังเขาในภายหลัง แต่การหมั้นหมายนี้มันจะเป็นกรงขังที่แข็งแกร่งได้จริงหรือ 

"เล่นตลกหรอคะ?"

"ฉันเหมือนคนพูดเล่นตลกหรือไง?"

กะทิที่พึมพำถามชายตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อว่าเขาจะทำแบบนั้น แต่ทิศเหนือกลับหันกลับไปตอบเธอด้วยสีหน้าเรียบนิ่งพร้อมด้วยสายตาดุเธอเล็กน้อย แต่กะทิก็ไม่ได้หวาดหวั่นแต่อย่างใด คนที่ดูหวาดหวั่นและไม่พอใจคงจะเป็นหญิงสาวที่พึ่งขึ้นมาจากสระน้ำเมื่อครู่ เธอพาร่างที่เปียกโชกเหมือนลูกหมาตกน้ำเดินตรงปรี่เข้ามาหาทิศเหนือด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจ

"หมายความว่าไงคะนายเหนือ? แล้วฟ้าล่ะคะ?"

"ผมพูดว่าผมพูดชัดเจนแล้วนะ ม่านฟ้า"

"ไหนนายเหนือบอกว่าจะให้ฟ้าเป็น.."

"ม่านฟ้า! ค่อยกลับไปคุยกันทีหลัง"

"นายเหนือ!"

"หนวกหู"

เสียงแหลมพูดขึ้นเสียงดังจนคนฟังอย่างทิศเหนือต้องตะคอกกลับจนเธอยอมเงียบไป ก่อนจะทำท่าฟึดฟัดเดินเข้าบ้านไปอย่างไม่พอใจอย่างที่สุด กะทิมองดูก็ยกยิ้มพร้อมกับส่ายหน้ากับคนทั้งสอง 

"จะทำอะไรก็ไม่ยอมตกลงกันให้ดีก่อน"

กะทิพูดจบก็เดินออกไปทันที ทิศเหนือมองตามหลังหญิงสาวอย่างไม่อยากเชื่อ การันต์เห็นว่าสถานการณ์เริ่มเป็นที่จับตาจึงบอกให้ทุกคนสนุกได้อย่างเต็มที่การบอกประกาศแจ้งข่าวดีได้จบลงแล้ว ก่อนที่ทุกคนจะเลิกสนใจและหันสนุกสนานกับปาร์ตี้แทน

กะทิเดินไปยังสวนหลังบ้านเพื่อไปนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ที่โต๊ะหินอ่อนพร้อมกับถอนหายใจ ตอนแรกก็คิดว่าจะนั่งเงียบๆ คนเดียวสักพัก แต่มีหรือป้าจันทร์กับมะนาวจะปล่อยให้เธออยู่คนเดียวในเวลาแบบนี้

"กะทิ"

"พี่กะทิ"

"ค่ะ ป้าจันทร์ มะนาว"

สองแม่ลูกเข้ามานั่งข้างๆ ก่อนจะลูบบ่าปลอบใจเธอเบาๆ แม้ป้าจันทร์จะอยู่กับกะทิได้เพียงไม่นานแต่เธอก็รักกะทิเหมือนลูกคนหนึ่ง มะนาวเองก็กุมมือของกะทิไว้แน่นอย่างเข้าอกเข้าใจ เพราะเรื่องนี้ไม่มีใครล่วงรู้มาก่อน มันคงจะช็อกและตกใจน่าดู

"เป็นอะไรไปลูก"

"ก็....ตกใจนิดหน่อยค่ะ แต่ไม่เป็นไร"

"พี่กะทิ หมั้นกับนายเหนือก็ดีแล้ว นายเหนือรวยจะตาย ใครๆก็อยากเป็นผู้หญิงของนายเหนือทั้งนั้น"

"นี่ปลอบใจใช่ไหม?"

"อย่าคิดมากเลยกะทิ ป้าว่านายเหนือคงจะคิดดีแล้วล่ะ"

"ป้าจันทร์คะ? ป้าคิดว่านายเหนืออยากหมั้นกับหนูจริงๆ หรอคะ?"

"เอ่อ..."

"เห็นไหม ป้าจันทร์อยู่กับนายเหนือมานานดูก็รู้เลย"

ป้าจันทร์ถึงกับพูดไม่ออกเมื่อกะทิพูดแบบนั้น เพราะจริงๆ เธอรู้จักนายเหนือเจ้านายของตนดี ว่าเรื่องผู้หญิงนายเหนือไม่เคยคิดจะจริงจัง มีแค่เล่นๆ แก้ขัดไปเท่านั้น ไม่ว่าจะพาเข้าบ้านมากี่คนก็ไม่เคยอยู่ได้นาน ถึงจะหล่อรวยขนาดนั้นแต่ก็ไม่เคยคิดจะมีภรรยาสักที แต่เธอก็รู้อีกว่าการที่เจ้านายของตนทำอะไรสักอย่างมันจะมีเหตุผลแอบแฝงเสมอ ครั้งนี้คงไม่ต่างกัน

"รู้อะไร? จะรู้จักฉันดีขนาดนั้นเลยหรอ"

"นายเหนือ"

ป้าจันทร์กับมะนาวอุทานพร้อมกันก่อนจะลุกขึ้นพร้อมก้มหน้าลงอย่างนอบน้อม ทิศเหนือเดินเข้ามาพร้อมกับจ้องมองใบหน้าสวยของหญิงสาวในชุดเดรสสีน้ำเงินที่กำลังจ้องมองเขาตอบเช่นกัน

"ป้าจันทร์ ผมขอคุยกับกะทิเป็นการส่วนตัว"

"ค่ะ นายเหนือ"

"ไม่จำเป็นต้องสองคนก็ได้มั้งคะ?"

"ป้าจันทร์"

"ค่ะ จะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะนายเหนือ"

พอป้าจันทร์พูดจบก็รีบพามะนาวเดินออกไป เหลือเพียงทิศเหนือและกะทิที่จ้องมองกันอย่างไม่ลดละ ก่อนที่กะทิจะตัดสินใจลุกขึ้นและเตรียมจะเดินจากไป แต่ทิศเหนือก็มาขวางทางเธอเสียก่อน

"เธอคิดจะทำกิริยาแบบนี้กับคนที่เลี้ยงดูเธอหรือ?"

"ขอบคุณมากนะคะที่เลี้ยงดูมาอย่างดี หรือว่าคำนี้ควรไว้ใช้กับคุณการันต์ดีคะ?"

"การันต์แค่ทำตามสั่งของฉัน"

"แต่ก็เป็นคนที่คอยดูแลฉันทุกเรื่อง โดยที่คุณไม่เคยโผล่หน้ามาเลยตลอดสามปี"

"......"

"แบบนี้หรอคะเลี้ยงดู คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันทำอะไรอยู่ ไม่รู้ว่าฉันต้องเจอปัญหาอะไร มีแต่คุณการันต์เท่านั้นที่คอยอยู่เคียงข้างตลอด ถ้าจะบอกว่าเอาส่งเงินค่าเลี้ยงดูส่งเสีย ฉันคิดว่ามันคือการบริจาคมากกว่ามั้งคะ"

"กะทิ เธอเปลี่ยนไปมากนะ...เปลี่ยนไปจนนิสัยเสีย"

"ฉันเรียนรู้จากพวกคุณไง ก็ถือว่าดีค่ะ...ฉันชอบตัวเองที่เข้มแข็งแบบนี้"

"กะทิ ต่อไปเธอต้องเป็นคู่หมั้นที่จะออกงานกับฉัน เธอต้องวางตัวเป็นคู่หมั้นที่สมบูรณ์ ไม่ใช่ตั้งท่ารังเกียจฉันแบบนี้"

"เหอะ...ถ้าให้หมั้นจริงๆ ฉันอยากหมั้นกับคุณการันต์...คงจะดีกว่า แต่ก็เอาเถอะถือว่าตอบแทนค่าเลี้ยงดูนั่น"

กะทิทำท่าจะเดินไปอีกครั้งแต่คราวนี้ทิศเหนือกลับไม่ปล่อยไปง่ายๆ เขาคว้าแขนของกะทิก่อนจะดึงเข้าหาตัวแล้วกอดเอวเธอไว้แน่น ถึงกะทิจะเก่งขนาดไหนแต่ในชุดแบบนี้เธอไม่มีทางตอบโต้เขาได้คล่องตัว ใบหน้าหล่อจนแทบหยุดหายใจอยู่ใกล้เกินไป แทบจะไม่กล้าหายใจแรงเลย สายตาคมจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ สีหน้าที่ไม่สบอารมณ์นักของเขามันดุร้ายแต่ก็มีเสน่ห์จนเผลอต้องมอง

"เธอบอกว่าเธออยากหมั้นกับการันต์?"

"......."

"หึ....นี่เธอหลงรักลูกน้องของฉันแล้ว?"

"ถ้าใช่แล้วจะทำไมคะ?"

.

.