ละลายหัวใจรุ่นพี่วิศวะมาดนิ่ง Ep.3

K Pub

ฉันยืนทำใจอยู่นาน เพราะยังคิดไม่ตกว่าจะมาทำงานแบบนี้ดีมั้ย แต่มันก็แค่คืนเดียวเอง เพราะพี่ที่ฉันรู้จักขอให้ช่วยมาทำงานแทน อีกอย่างเงินก็เยอะด้วย นั่นจึงทำให้ฉันตอบตกลงทันทีและกำลังรอพี่เขาที่หน้าผับแห่งนี้ ซึ่งฉันก็เพิ่งเคยมาที่แบบนี้เป็นครั้งแรกเหมือนกัน

เอี๊ยดดด.....

ปิ๊ป!

"น้ำ!"

"พี่ซีน" ฉันรีบวิ่งเข้าไปหารถยนต์ที่ขับมาจอด

"นี่จ๊ะ คีย์การ์ดเข้าผับ"

"......" ฉันมองมันด้วยความไม่เข้าใจ เพราะถ้ามาสถานที่แบบนี้มันต้องใช้บัตรประชาชนไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมต้องมีคีย์การ์ดสีฟ้าแบบนี้ด้วยล่ะ

"เอาบัตรนี้ยื่นให้การ์ดตรงนั้น เพราะที่นี่มันต้องมีคีย์การ์ดแบบนี้แหละสำหรับพนักงานน่ะ"

"แต่มันเป็นของพี่แล้วฉันจะเข้าไปได้เหรอคะ?"

"ได้สิ พี่บอกผู้จัดการร้านเรียบร้อยแล้วล่ะ"

"......."

"ดูแลตัวเองด้วยล่ะ พี่ไปก่อนนะ"

"ค่ะ"

หลังจากนั้นฉันจึงเดินไปยื่นบัตรให้กับการ์ดที่อยู่หน้าคลับ ก่อนที่ผู้ชายกล้ามโตจะมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ฉันจึงยิ้มแห้งให้เขาทันที

"เข้าไปได้"

"ขอบคุณค่ะ"

ตึงตึงตึง.......

เสียงเพลงที่ดังและแสงสีที่สาดส่องพร้อมกับพวกที่ชอบเที่ยวกลางคืนต่างเต้นกันอย่างสนุกสนาน ฉันมองพวกเขาด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะพยายามเดินเบียดเข้าไปเพื่อถามหาผู้จัดการด้วยความลำบาก

"เฮ้อออ...."

กว่าจะเดินผ่านมาได้ และฉันก็ต้องแปลกใจเหมือนกันเพราะอีกโซนเป็นโซนสำหรับนั่งดื่มเฉยๆ ตอนแรกก็คิดว่ามีเท่าที่เห็นซะอีก แต่จะว่าไปที่นี่ทั้งกว้างและใหญ่มากเหมือนกัน เพราะมันมีอีกชั้นหนึ่งด้วย

"เอ่อ...ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าผู้จัดการ...."

"น้องน้ำหนาว?"

"เอ่อ...ใช่ค่ะ"

"พี่เอกครับ เป็นผู้จัดการร้าน"

"สวัสดีค่ะพี่เอก คือน้ำมาแทนพี่ซีนค่ะ" ฉันพูดออกไป และพี่เอกก็มองฉันเหมือนกับการ์ดหน้าร้านที่มองมา อาจเป็นเพราะการแต่งตัวของฉันล่ะมั้งที่ไม่เหมาะสำหรับมาผับแบบนี้ เพราะชุดของผู้หญิงแต่ละคนคือฉันเทียบไม่ติดเลย

"เราอายุถึง18แล้วใช่มั้ย?"

"ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ" ฉันก็เพิ่งถึงได้ไม่กี่เดือนนี้เอง

"พี่ก็นึกว่าเราเป็นเด็กมอปลายซะอีก"

"เอ่อ...." คงเป็นชุดเอี๊ยมที่ฉันใส่มาแน่นอน

"เอาล่ะ เดี๋ยวพี่จะให้เราไปเปลี่ยนชุดเลยแล้วมาช่วยงานข้างนอก"

"ค่ะ" ฉันเดินตามพี่เอกไป ก่อนที่พี่เขาจะเอาชุดให้ฉันเพื่อไปเปลี่ยน

หลังจากที่ได้คำแนะนำของพี่ที่เป็นพนักงานด้วยกัน ฉันก็จะต้องลองทำเองแล้ว เพราะว่าพี่เขาก็มีงานของตัวเองเหมือนกัน

"นี่ของวีไอพีจ๊ะ"

ฉันรับมาอย่างงงงวย ก่อนที่จะเห็นตัวเลขที่กำกับก็ทำให้รู้ว่ามันอยู่ที่โซนไหน ก่อนจะค่อยๆถือมันเดินไป

"เครื่องดื่มค่ะ"

"ทำไมเด็กเสริฟ์ที่นี่ถึงได้จืดแบบนี้ล่ะคะ"

"หึ! ดูไม่ได้จริงๆว่ะ"

ฉันรู้ว่าที่คนกลุ่มนี้พูดกันก็คือฉัน  แต่ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจมัน แล้วก็รีบเสิร์ฟให้เสร็จเพื่อไปที่อื่นต่อ

"ไม่รู้ว่าอายุถึงหรือเปล่านะคะถึงได้มาเป็นเด็กเสิร์ฟที่นี่"

พรึ่บ!

เผละ!

"ว้ายยย! กรี๊ดดด!"

เคร้ง!

"ขะ...ขอโทษค่ะ"

"นี่แกกล้าทำเสื้อฉันเลอะเหรอฮะ!"

"ใช่!"

พรึ่บ!

ตุบ!

"อ๊ะ! ซี๊ดดด"

เพราะโดนผู้หญิงอีกคนที่เป็นเพื่อนเธอผลักฉัน ทำให้ไม่ทันระวังฉันจึงล้มลงทันทีและด้วยความที่ใส่ส้นสูง ทำให้มันลุกลำบากมากในตอนนี้ นี่มันอะไรกันเนี่ย!

"พี่คะ หนูมันมองหน้าอลิซสิคะ"

ฉันมองหน้าคนที่ต่อว่าฉันนิ่ง เพราะตอนนี้มันลุกไม่ขึ้นยังไงล่ะ

"หึ!"

ซ่าาาาา.....

"นี่คุณ!"

ตอนนี้ทั้งตัวฉันเปียกไปหมด เพราะผู้ชายตรงหน้าที่เอาน้ำสาดฉัน

ตึก...ตึก...ตึก

"มีอะไรกันหรือเปล่าครับ"

พรึ่บ!

พี่เอกรีบมาประคองฉันให้ลุกขึ้น ก่อนที่เขาจะถามกลุ่มคนตรงหน้า

"หัดสั่งสอนพนักงานคุณด้วย ทำชุดผู้หญิงของผมเลอะไปหมด!"

"น้ำไม่ได้ทำนะคะ" ฉันรีบแย้งทันทีพร้อมกับมองคนตรงหน้า

"กรี๊ดดด แกไม่ได้ทำแล้วชุดฉันจะเป็นแบบนี้มั้ยยะ!"

"ทางเราต้องขอโทษด้วยครับ พอดีน้องคนนี้เพิ่งมาใหม่ เราจะจัดการคนของเราเอง...."

"ไล่มันออกเลยนะ ไม่งั้นฉันไม่ยอมแน่ จริงมั้ยคะพี่"

"ผมว่าเรื่องนี้...."

"คุณก็รู้ว่าผมเป็นใคร!"

ฉันมองหน้าพี่เอกที่ตอนนี้สีหน้าของเขาเริ่มเปลี่ยนไป และคิดว่าผู้ชายคนนี้ต้องเป็นคนใหญ่คนโตแน่นอน

"ขอโทษค่ะ" ฉันรีบก้มหน้าขอโทษทันที เพราะไม่อยากให้พี่เอกมีปัญหาด้วย อีกอย่างฉันก็มาแทนพี่ซีนแล้วถ้ามาเกิดเรื่องแบบนี้คงไม่ดีแน่ๆ

พลั่ก!

หมับ!

"อ๊ะ! ซี๊ดดด"

ด้วยความที่เจ็บข้อเท้าอยู่และโดนผลักแบบนี้ทำให้ฉันทรงตัวไม่อยู่ จนคิดว่าตัวเองคงต้องล้มลงอีกแน่นอนจึงรีบหลับตาลงทันที แต่กลับไม่เจ็บอย่างที่คิด ก่อนจะลืมตาพร้อมกับมือใครบางคนที่ประคองไหล่ฉันไว้ ก่อนจะหันไปมองก็ต้องตะลึงไปกับใบหน้านิ่งนั้นทันที ก่อนจะรีบหันกลับไป

"......!!"

"ทำอะไรกันวะ!"

"คุณคลีน!"

เมื่อได้ยินเสียงพี่เอกเรียกบุคคลตรงหน้าอีกคนที่เดินเข้ามา ฉันจึงรีบขยับออกห่างจากร่างสูงด้านหลังทันที แต่ทว่า...

"อ๊ะ! ซี๊ดดด!"

"อยู่นิ่งๆ"

"......!!" ฉันนิ่งงันทันทีเมื่อได้ยินคำพูดนิ่งๆของร่างสูงด้านหลัง

"มึงเป็นใครวะ!"

"แล้วมึงเป็นใคร!"

ผู้ชายที่พี่เอกเรียกนั้น ชื่อคลีน ฉันมองคนตรงหน้าด้วยความมึนงง เพราะฉันก็ไม่รู้จักเขาเหมือนกันรวมถึงคนด้านหลังฉันด้วยที่ยังคงจับฉันไว้อยู่ ทำให้ฉันต้องนิ่งลงไปทันที ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน

"เอ่อ...คุณคลีนเป็น...."

พี่เอกยังพูดไม่ทันจบ ผู้ชายที่ทำท่าจะเอาเรื่องก็พูดขึ้นมาก่อน

"มึงจะเป็นใครกูไม่สน! แต่ถ้ามึงไม่ไล่ยัยนี่ออก กูจะเอาเรื่อง...."

"ตามสบายครับ"

"มึง!"

"การ์ด!"

ตึกตึกตึก....

"ครับนาย!"

"ลากพวกมันออกไปให้หมด อย่าให้เหลือ!"

"ครับนาย"

พรึ่บ!

"อะไรวะ! มึง! ไอ้ @+฿&฿"

"กรี๊ดดดด! ปล่อยนะ! อร๊ายย!"

ตอนนี้คนพวกนั้นก็ถูกชายชุดดำพาออกไปเรียบร้อยแล้ว ส่วนคนที่เหลือต่างกลับมาสนุกสนานกันต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ขอบคุณมากนะครับคุณคลีน"

"อืม แล้วน้องเป็นอะไรมั้ยครับ?"

"เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะคุณคลีน"

"ครับ ไปเว้ยเพื่อน!"

"อืม"

"เอ่อ...คุณ..."

"มา เดี๋ยวพี่ช่วยประคอง"

แต่ก่อนที่ฉันจะขอบคุณคนที่ช่วยประคองฉันเมื่อกี้ ก็ไม่ทันซะแล้ว เพราะเขาเดินออกไปกับคุณคลีนแล้ว แต่ฉันยังจำใบหน้านิ่งของเขาได้ และคิดว่าถ้าเจอกันอีกครั้งคงต้องขอบคุณเขาที่ช่วยฉันเอาไว้ ถ้าได้เจอกันอีกครั้งนะ......

================

📍น้องจะเจอพี่อีกตอนไหนน๊าาา

ฝากด้วยน๊าาา

🖤❤️