Se connecterShare
ผูก1
Dernière mise à jour:
2025-03-08 23:47:52ก่อนถึงวังหลวง
เกี้ยวหลังใหญ่เคลื่อนตัวแหวกฝูงชนที่รวมทั้งเหอผิงฟาหยางและกงฉาน ทว่าอยู่ๆ มือสังหารก็รายล้อมเกี้ยวไว้ เกี้ยวหลังใหญ่ของใครกัน
กงฉานขมวดคิ้ว ดึงตัวเหอผิงฟาหยางไว้ด้านหลัง กลัวว่ามือสังหารจะเปลี่ยนเป้าหมาย มาที่เหอผิงฟาหยาง มือสังหารกลับมุ่งโจมตีคนในเกี้ยว สาวใช้ดึงตัวหลงถานไป๋อี้ชิงออกมาจากเกี้ยว ทว่ามือสังสารกลับถลาเข้าใส่ ใช้กระบี่กางกั้นด้านหน้าตรงหน้าเหอผิงฟาหยางพอดี ดวงตาหวานหยดเงยขึ้นสบตาเหอผิงฟาหยาง กระบี่กำลังจะบาดลึกลงที่ลำคอระหง
“องค์ชายช่วยข้าด้วย”เสียงบางเบาราวกระซิบทว่าเศร้าสร้อย น่าสงสาร เหอผิงฟาหยาง รวบร่างเล็กแนบอกส่งฝ่ามือซัดเข้าที่ยอดออกของมือสังหารรวดเร็วเพียงพริบตา กงฉานชักกระบี่ออกห้ำหั่น ปล่อยให้เหอผิงฟาหยางพาหลงถานไป๋อี้ชิงหนีไป
“บัดซบ แค่หญิงอ่อนแอเพียงคนเดียวไม่อาจฆ่าให้ตายได้ พวกเจ้าไร้ความสามารถสิ้นดี”
“ใต้เท้า ปกติบุตรีใต้เท้าหลงถานไปไหนไร้คนคุ้มกัน มาบัดนี้กลับมีคนผู้หนึ่งมาขวางไว้”
“งานที่ดูง่าย บัดนี้กลับยากเย็นแสนเข็ญสังหารนางเสีย ทุกอย่างจึงจะง่ายดายขึ้น ตอนนี้นางอยู่ที่ไหน”
“คนผู้นั้นพานางเร้นกายหนีหาย”
“คนผู้นั้นเป็นใครกันแน่”
“ฝีมือและ ท่าทีมิใช่ธรรมดาอย่างที่มือสังหารเหล่านั้นบอกข้าไว้ คาดว่าคงเป็นใครสักคนในวังหลวงแห่งนี้”
“จับตามองให้ดี บางทีคนผู้นั้นอาจกำลังคิดหาผลประโยชน์กับอำนาจที่ล้นมือของใต้เท้าหลงถานบิดานาง”
เหอผิงฟาหยางอุ้มร่างบางที่หมดสติในอ้อมแขน วางลงบนพื้นหญ้าริมธารน้ำใส ดึงเอาผ้าเช็ดหน้าไปชุบน้ำในลำธารมาเช็ดใบหน้างามให้อย่างแผ่วเบาอ่อนโยน พิศมองใบหน้างดงามอ่อนหวาน หลายปีมานี้พบกันบ่อยครั้ง แต่นางหาได้เหลือบแลเขาไม่ เขาเองก็ไม่เคยรู้สึกว่าอยากจะเข้าใกล้นางมาวันนี้ทำไมรู้สึกว่านางช่างงดงามน่ามองเพียงนี้ ชะงักมือกำผ้าไว้ในมือแน่นค่อยๆ ยกมืออีกข้างขึ้นลูบแก้มเนียนเบาๆ
“องค์ชาย”ดวงตากลมโต ทว่าเศร้าสร้อยอ่อนหวานลืมตาขึ้นช้าๆ
“เราสองคนปลอดภัยแล้ว ข้าจะส่งเจ้ากลับบ้านหลงถานเสียเดี๋ยวนี้เพื่อความปลอดภัย”
“ไป๋อี้ชิง ขอบคุณองค์ชายยิ่งนัก”ยกมือกำรวบเอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดหน้าของตัวเอง
เหอผิงฟาหยางอ้าปากค้าง กับท่าที ที่สนิทสนมของไป๋อี้ชิงที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ ไป๋อี้ชิงคงต้องนำมันกลับไปด้วย”ยิ้มหวานหยด เหอผิงฟาหยางอดที่จะยิ้มตามเสียไม่ได้
หวงหลานลืมตาขึ้นช้าๆ ด้ายที่ผูกติดกับข้อมือของหลงถานไป๋อี้ชิง กับเหอผิงฟาหยางถูกขมวดปมเข้าหากันง่ายดาย หวงหลานยิ้มบางๆ ถอนหายใจยาวเหยียด
เสร็จสิ้น บัญชาสวรรค์ไปไปอีกขั้น
“หึหึ ไม่เลว ไม่เลว”ร่างสูงของ หมิงเหยียนชื่อเฉิน (เทพแห่งชะตา) รูปร่างสูงโปร่ง ในอาภรณ์สีขาวสะอาดใบหน้าหล่อเหลาเป็นดังเทพสวรรค์ทั่วไป
"ไหนบอกว่าท่านเทพบนสวรรค์ล้วนมีงานล้นมือ วันนี้เหตุใดถึงแวะมาติชมหวงหลานได้"
"หวงหลาน เจ้าทำงานให้สวรรค์มานานก็น่าจะรู้ว่า งานของข้าล้นมือเพียงใด นี่เพียงแค่ผ่านมารวบรวมเอาคำร้องขอของมนุษย์ไปคัดกรองอีกที" หวงหลานยิ้มพยักหน้าขึ้นลง มือข้างหนึ่งไพล่หลังมือข้างหนึ่งจับข้อมือของหวงหลานขึ้นมาพิศดู อีกคนดึงมือหนี
"ด้ายของเจ้า"ไล่สายตาไปตามเส้นด้ายหลับตาลงช้าๆ
"ช่างมันเถิด เดิมข้าคิดไว้ว่าด้ายของข้าไม่น่าจะผูกกับใครได้อีกเมื่อหนานเปียนจากไป"
"เป็นความพิเศษในเมื่อด้ายของเจ้าผูกพันโยงใยกับใครอีกคน ทั้งๆ ที่คนที่ผูกด้ายกับเจ้าคนแรกตายลงไป แต่ด้ายของเจ้ากลับถูกผูกขึ้นใหม่อีกครั้ง"
"ความพิเศษที่ไม่ขอรับ ในเมื่ออาจเป็นความผิดพลาดของสวรรค์"
"เจ้าจะกล้าขัดบัญชาของสวรรค์อีกครั้งหรือไร ในคราวนั้นถือว่าเป็นความผิดพลาดที่เจ้ายอมใจอ่อนต่อคำอ้อนวอนผิดๆ ของมนุษย์ผู้นั้น มนุษย์ผู้ซึ่งหลงลืมสัญญาที่ให้ไว้กับเจ้า บาปเคราะห์จึงตกอยู่กับเจ้าอย่างเลี่ยงไม่ได้ เจ้าจึงต้องสูญเสียหนานเปียนเพราะทำให้หญิงที่รักมั่นคนหนึ่งต้องตายเพราะการตัดด้ายแดงของเจ้า"
"ข้าไร้ซึ่งความเชื่อใจในผู้ใดอีกต่อไปนับจากนั้น ท่านเองก็รู้ ครั้งนั้นเป็นเพราะข้ายังเล็กนัก คราวนี้ข้าไม่ลังเลและไตร่ตรองดีแล้ว”
"ด้ายแดงของเจ้าผูกติดกับองค์ชายรองเหอผิงฟาหยางอีกครั้ง ไม่คิดหรือว่านี่คือโชคชะตาของเจ้า"
"ไม่ ข้าตรวจดูแล้ว ด้ายของเขาที่ข้าผูกกับหลงถานไป๋อี้ชิงก็ผูกได้ง่ายดายเช่นกันอีกทั้งยังโยงใยชัดเจน"หมิงเหยียนชื่อเฉินถอนหายใจ
Latest chapter
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก จบ
“เจ้าต้องขยันดูว่าด้ายของเจ้าปรากฎขึ้นหรือยัง” หวงหลินยิ้ม“ท่านแม่เจ้าข้าโล่งใจเจ้าค่ะ ป่านนี้ท่านเทพหมิงเหยียนซือเฉินยังไม่ยอมมาอารักขาลูกสาวข้าอีก”“ท่านเทพงานล้นมือ คราวนั้นหายไปแรมปีจึงได้โผล่มา ตอนที่เจ้าตั้งท้องหวงหยินนี่คงกำลังทำของเล่นให้หวงหยินสินะ”คนทั้งหมดหัวเราะพร้อมกันหมิงเหยียนซือเฉินที่กำลัง ยกพัดโบกเพื่อให้เศษไม้ในมือกลายเป็นของเล่นสักชิ้นให้กับหวงหยินแต่ไม่สมดังใจสักที“พรุ่งนี้ก็ยังไม่สำเร็จเฮ้อน่าเบื่อจริง ก็ธรรมดาอะนะข้าเทพผู้เพียบพร้อมของที่ให้นายหญิงหวงหยินจะต้องสมบูรณ์แบบ” พูดยิ้มๆ“ท่านเทพ” เจ้าที่ประสานมือ“มีอะไรกับข้า”“เง็กเซียนให้หาท่าน มีเรื่องด่วน” หมิงเหยียนซือเฉินพยักหน้าก่อนจะหายวับไปกับตาหวงหลินนั่งเย็บถุงหอม ให้กับฟาหยิน“ข้ามาลา” หวงหลินเลิกคิ้วสูง” จะไปไหนต่อไปจะไม่มีการผูกการตัดด้ายอีกต่อไปแล้วข้าก็ไม่จำเป็นต้องมาที่นี่ทุกอย่างล้วนเป็นสวรรค์กำหนดเง็กเซียนฝากขอบใจพวกเจ้าแม่ลูกที่ช่วยสวรรค์ได้ไม่น้อยต่อไป จะไม่มีนักเวทผู้สืบทอดแล้ว” หวงหลินยิ้มเศร้าๆจบบริบูรณ์“เราคงคิดถึงท่านเทพ”พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย“ข้าเองก็คงคิดถึงพวกเจ้าไม่น้อย หวงหล
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก บทสรุป
บอกให้เกี้ยวรอข้าก่อน” กงฉานยิ้มถอนหายใจยาวเหอผิงฟาหยางก้าวเดินเข้าไปในกระท่อมน้อย หวงหลินกับฟาหลางอ้าปากค้างไม่คิดว่าเหอผิงฟางหยางจะมาด้วยตัวเอง“ปะปล่อยข้านะ ปล่อยข้า” เหอผิงฟาหยางอุ้มร่างเล็กของหวงหลานในอ้อมแขนแนบแน่นก้าวเดินออกจากกระท่อม“หวงหลินกับฟาหลางพาท่านยายไปกับเราด้วยเกี้ยวรออยู่ส่วนท่านแม่ของพวกเจ้าฮองเฮาของข้าข้าจะพานางกัลบไปเอง” สั่งด้วยเสียงอันดัง ฟาหลางยักคิ้วกับหวงหลินเดินกลับเข้าไปข้างในพยุงหลิวเหยี่ยนไปที่เกี้ยวที่กงฉานรออยู่“ปล่อยนะจะพาข้าไปไหนไม่อาจลูกทั้งสองหรือไร”“นั่นสินะไม่อายลูกๆ หรือ มารดาที่ดื้อดึงจะต้องถูกปราบพยศโดยสามี” หวงหลานหน้าแดงด้วยความเขินอาย ต่วนตงยืนม้าคอยพอเหอผิงฟาหยางมาถึงเขาก็ลงจากหลังม้าช่วยส่งหวงหลานขึ้นบนหลังม้า“ไม่ต้องการรักขา ข้าจะกลับวังลหวงด้วยตัวเองนำกำลังอารักขาท่านยายหลิวเหยียนกับไท่จือและองค์หญิงเถอะ” ต่วนตงยิ้มประสานมือตรงหน้า เหอผิงฟาหยางกระโดดขึ้นไปนั่งบนหลังม้าโอบแขนรอบร่างเล็กของหวงหลาน“ไปกันเถอะต่อไปเป็นเรื่องของเราสองคนแล้ว” หวงหลานใจเต้นตึกตัก“ทำราวกับช่วงเวลาหนุ่มสาว”“ข้าต้องอดทนแค่ไหนจึงมีวันนี้วันที่ได้กอดเจ้าได้…
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก หลักแหลม
สามวันผ่านไป“ถ้าไม่มีฟาหยินจวิ้นหวังที่หลักแหลมในวันนั้นข้าฟาหลางคงไม่มีวันนี้ แล้วพี่สาวหวงหลินก็ฟื้นคืนมาบ่นเข้าได้เหมือนเดิม” ฟาหลางยิ้มร่า ข้างๆ นั้นฉูฉู่นั่งชงชาให้อย่างเอาใจ“ฟาหยินไม่รับคำชมคำชมต้องมอบให้หมอหลวงและอาวุโสนิรนามท่านนั้น”“ข้ายังไม่ได้ถามเลยว่าทำไมถึงคิดได้ว่าต้องให้หมอหลวงช่วยปรุงยาขึ้นมาใหม่”ฟาหยินยิ้ม“ยานี่ เป็นบ้านหลงถานที่มักจะปรุงขึ้นด้วยตัวเองฉะนั้นคงเป็นตัวยาที่พอจะหาได้ ข้าได้ยาเม็ดมาจากอาวุโสนิรนามคนนั้นก็เลยไปหาหมอหลวงก่อนอันดับแรกให้เขานำตัวอย่างยาถอนพิษเพื่อปรุงยาเหมือนกันนี้ขึ้นมาเพื่อหวงหลินที่นางต้องพิษน้อยกว่าไท่จือฉะนั้นยานั่นจึงให้ไท่จือได้ใช้ถอนพิษก่อน”“ท่านดีกับข้าเพียงนี้เชียวหรือห่วงใยข้ายิ่ง”“ป่าว ที่ข้าทำเพราะยานั้นไม่แน่ว่านั่นจะถอนพิษหรืออาจมีพิษร้ายแรงข้าไม่ได้ไว้ใจอาวุโสนิรนามคนนั้นแค่ใช่ไท่จือเป็นหนูลองยาความจริงแล้วข้าห่วงหลงหลินกลัวว่ายานี้จะทำให้นางลำบากกว่าเดิม หรือ…อาจจากข้าไป”“ฟาหยิน ในที่สุดข้าก็รุ้แล้วว่าท่านเห็นหญิงงามดีกว่าข้า” ฟาหลางแสร้งทำท่าที ขึงขัง“จวิ้นหวังทำถูกแล้วหากเป็นไท่จือท่านจะเลือกให้ใครระหว่างข้ากับน้อง
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก เลือก2
“รีบไป มอบยาให้ใครสักคน เพื่อดุว่ายาของข้าใช้ได้จริงหรือไม่” ฟาหยินถอนหายใจ“แล้วหากมันม่ใช่ยาถอนพิษแล้วมันคือยาพิษเล่า”“เฮ้อเจ้าเด็กนี่จะต่างอะไรกันเจ้ามีทางเลือกอื่นหรือจะกินหรือไม่กินยาของข้าพวกเขาก็ตายไม่สู้ลองเสี่ยงดูไม่ดีกว่าหรือ”ฟาหยินนิ่งคิดตามคำพูดของหมิงเหยียนชือเฉิน“รีบกลับไปที่วังหลวงเอาแต่สงสัยอยู่นั่น” ฟาหยินประสานมือแล้วควบออกจากตรงนั้นวังหลวงอีกครา“ป่านนี้ยังไม่มีใครที่สามารถถอนพิษร้ายนี้ได้ ท่านแม่ข้าจะขอร้องหมิงเหยียนซือเฉิน” หวงหลานทำสีหน้าหนักใจ“เขาไม่มาพบหน้าได้ยินว่าปลีดวิเวกเพื่อบำเพ็ญเพียร เจ้าไม่เห็นหรือไรแม้หวงหลินจะบาดจ้บเพียงนี้ยังไม่แวะมาเยี่ยมกรายเขาเขามีหน้าที่ปกป้องหวงหลินมาตั้งแต่หวงหลินถือกำเนิดแต่มาวันนี้ไม่เห็นแม้เงาไม่แปลกหรือไร อาจกำลังตัดใจ”“ท่านแม่เทพเซียนเช่นไรต้องตัดใจ” หลิวเหยียนถอนหายใจ“เทพ ทำผิดก็ต้องสำนึกผิดก็คงรู้ว่าตัวเองผิดจึงต้องปลีกวิเวกบำเพ็ญเพียร”“ท่านแม่ตั้งแต่ท่านมานถึงข้ามาจนถึงหวงหลินท่านเทพมีท่าทีเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแล้วเช่นไรท่านจึงแน่ใจว่าเป็นเพราะหวงหลินที่ทำให้เทพผู้กุมชะตาจึงต้องถึงกับปลีกวิเวก ด้วยเรื่องเล็กน้
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก เลือก
“ม่ายยยฝ่าบาทลูกของข้าลูกทั้งสองคนของข้าฮืออออออออไม่พวกเขาจะต้องมีชีวิตที่ดีพวกเขาจะต้องไม่เป็นอะไร” สะอื้นอย่างหนัก เหอผิงฟาหยางถอนหายใจยาว“หวงหลิน ลูกของเราเป็นอย่างไรบ้าง”“ลูกดอก ลูกดอกนั่นอาบยาพิษ เพียงฉิวเฉียดก็ทำให้ตายได้ฮืออออออฝ่าบาทเราจะทำอย่างไรดี”เหอผิงฟาหยางสวมกอดหวงหลานไว้แน่น“ข้าไม่มีทางให้พวกเขาตาย เราทั้งหมดเพิ่งจะได้อยู่พร้อมหน้ากันก็ต้องมาจากกันแบบนี้ไม่มีทาง”“ฝ่าบาท” กงฉานสาวเท้าเข้ามาข้างในยกมือขึ้นประสานกันตรงหน้าเหลือบตามองหวงหลานแล้วถอนหายใจ“ว่าอย่างไรจับตัวคนร้ายได้หรือไม่”“พ่ะย่ะค่ะคนร้าย เป็นคนของฮองเฮา นางจ่ายเงินจำนวนไม่น้อยให้สังหารแม่นางน้อยหวงหลิน ลูกดอกอาบยาพิษจะต้องถอนพิษก่อนจึงจะรักษาบาดแผลได้ และยาถอนพิษมือสังหารบอกยังไม่มีใครปรุงขึ้นมา”หวงหลานซบหน้าร้องไห้ เหอผิงฟาหยากอดร่างเล็กสั่นสะท้านไว้อ้อมแขนแน่น“ป่าวประกาศออกไปหากใครสามารถถอนพิษชนิดนี้ได้ข้ามีรางวัลให้อย่างงาม” กงฉานประสานมือออกไปหมอหลวงหิ้วหลวมยาออกมาประสานมือตรงหน้า“ฝ่าบาทลูกดอกไม่ได้ถูกจุดสำคัญ ข้าน้อยทำความสะอาดบาดแผลเรียบร้อยให้ยาสมานแผลแล้วรอเพียงยาถอนพิษอาการของไท่จือก็จะดี
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก เจ็บปวด
วังหลวง“ฮองเฮาเพคะแย่แล้ว ไท่จื่อถูกลอบสังหารมือสังหารใช้ธนูเป็นอาวุธตอนนี้อาการเป็นตายเท่ากัน” หลงถานไปอี้ชิงทำสีหน้าเรียบเฉยไม่ได้รู้สึกอะไร“ข้าจะไปที่ตำหนักชิงหนิงกง” ก้าวเดินนางกำนัลรีบตามไปทันทีตำหนักชิงหนิงกง“ฮืออออออเขาจะตายไหม ฮืออออออย่าตายนะ” ฉูฉู่ร้องไห้ฟูมฟายนางกำนัลคนสนิทกำลังปลอบใจข้างในนั่น เหอผิงฟาหยางและต่วนตงเดินแทบจะชนกันหมอหลวงกำลังตรวจดูอาการบาดเจ็บ“ฝ่าบาท” ไป๋อี้ชิงพุ่งตัวเข้าไปในห้องทันที“ไท่จือเป็นอย่างไรบ้างใครบังอาจทำร้ายไท่จือ”“มือสังหารหมายชีวิตหวงหลิน แต่ไท่จือเอาตัวเองปกป้องนาง”“นางมารนั่นยังไม่ตายอีกหรือ” เผลอแสดงน้ำเสียงและท่าที เหอผิงฟาหยางขมวดคิ้วคมคว้ามือไป๋อี้ชิงไปอีกด้านของห้อง“บอกมาเป็นเจ้าใช่ไหมที่ส่งคนลอบสังหารหวงหลิน เจ้ารู้ใช่ไหมว่านางคือลูกสาวของข้า เจ้ายังไม่เลิกนิสัยเลวทรามเช่นนั้นอีกใช่ไหม”“หลงถานไป๋อี้ชิงยิ้มหยัน“นางสมควรตาย ไม่ว่าจะเป็นลูกสาวของฝ่าบาทหรือไม่นางก็ควรตาย มาบอกว่าข้าทำฝ่าบาทมีหลักฐานอะไร ทุกครั้งที่ผ่านมาฝ่าบาทมีหลักฐานอะไรเอาผิดข้าได้ทุกครั้งก็ต้องปล่อยข้าไปเคยเอาผิดข้าได้หรือ”“ไม่เอาผิดเพราะ ข้าไม่อยากเอาผิด
Vous vous intéresseriez aussi à
ทะลุมิติมาเป็นเศรษฐีนีในยุคโบราณ
ต้าซินซิน10.5K Vuesบุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ
เหยียนซี134.6K Vuesกลวิธีหนีการเป็นนางร้าย
เสี่ยวชิงเทียน8.7K Vuesปีศาจน้อยของแม่ทัพคลั่งรัก
ชาไทยเย็น11.3K Vuesหลี่เฟยหย่า เกิดใหม่พร้อมโชคลาภมหาศาลในยุค 1960‘s
สุกี้แห้งใส่หมูสามชั้นเยอะๆ เลย2.9K Vuesท่านแม่ทัพได้โปรดหย่ากับข้าเถิด
เทียนสื่อ2.5K Vuesผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80
อัญธิญาน์321 Vuesหยกงามใต้เงาจันทร์
องค์หญิงโนเนม801 Vues
