ВойтиShare
ผูก2
Последнее обновление:
2025-03-08 23:48:31"เจ้าพร้อมที่จะเจ็บปวด อีกครั้งหรือไร"
"ข้าแค่เพียงไม่เข้าใกล้เขาเสีย ก็ไม่ต้องเจ็บปวด ข้าเองตอนนี้ไม่ได้รู้สึกว่าเขาคือคู่ชะตา อีกอย่างข้าผูกด้ายให้เขากับมือ เขาย่อมจะรักใคร่ผูกพันกับนางเพราะด้ายโยงใยกันแล้ว"
"ข้าเอาใจช่วย เฮ้อ...หวังว่าเจ้าจะจัดการมันได้ ใช่ไหม"หวงหลานพยักหน้ายิ้มๆ
บ้านหลงถาน….
"ท่านพ่อ เป็นองค์ชายรองที่ช่วยลูกไว้"
"โอ้..ไป๋อี้ชิงของพ่อ ใครกันช่างทำเรื่องชั่วช้าเช่นนี้ ส่งคนลอบสังหารเจ้า ไม่คิดเลยพ่อจะทำให้เจ้าพบกับอันตราย"
"องค์ชายใหญ่ส่งคนคุ้มกันเจ้า อีกทั้งตอนนี้รอพบเจ้าที่สวนดอกไม้เพื่อถามไถ่เรื่องของเจ้า"
หลงถานไป๋อี้ชิง ยิ้มบางๆ ย่อกายก่อนที่จะเดินไปยังสวนดอกไม้
"ไป๋อี้ชิง คาราวะองค์ชายใหญ่"เหอผิงฟาหนานตรงเข้ากุมมือมือบางดังเช่นทุกครั้งที่เคยทำ ด้วยความห่วงใย
"ไป๋อี้ชิง เจ้าปลอดภัยดีไหม ข้าสะเพร่าเองไม่ยอมส่งคนคุ้มกันเจ้าจนเกิดเรื่องขึ้นกับเจ้าจนได้"ไป๋อี้ชิงดึงมืออกจากการเกาะกุม
"เจ้าโกรธข้าใช่ไหม สวมควรแล้วข้าผิดเอง ดูแลเจ้าไม่ได้"
"องค์ชายอย่าโทษตัวเอง ไป๋อี้ชิงไม่ได้บาดเจ็บตรงไหน องค์ชายรองมาทันเวลา ถึงจะตกใจไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไร"
"ต่อไปข้าส่งคนคุ้มกันเจ้าทุกฝีก้าว เพื่อความปลอดภัยของเจ้า"
"องค์ชายใหญ่เกรงใจไปแล้ว ไป๋อี้ชิงต่อแต่นี้ระวังตัวให้มากอีกอย่างท่านพ่อก็คงส่งคนคอยคุ้มกันข้าหากรวมกับคนขององค์ชายใหญ่ยิ่งจะทำให้เอริกเกริกไม่เหมาะสม"
"ข้าอยากจะทำให้เจ้า เพื่อเจ้าข้ายินดี แม้ต้องแลกด้วยชีวิต"หลงถานไป๋อี้ชิงย่อกายลงงดงาม
"ไป๋อี้ชิงไม่ขอรับจะดีกว่าองค์ชาย โปรดเข้าใจเจตนาของไป๋อี้ชิงด้วย"เหอผิงฟาหนานก้มหน้า เศร้าสร้อย
ที่เก่าเวลาเดิมร่างสูงก้าวยาวๆมาหยุดยืนตรงหน้า
"ไปกับข้า"เหอผิงฟาหยางดึงมือหวงหลานให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้
"คุณชายกำลังจะพาข้าไปไหน” หันหน้าหันหลังในเมื่อวันนี้มารดาไม่ได้มาด้วย
"ไปกับข้า แล้วจึงจะรู้”
"ข้าขอเวลาเก็บของก่อน"
“กงฉานเจ้าเก็บของแทนนางแล้วไปพบข้าที่หอโอชารส”
“คุณชาย ระวังตัวด้วย”
“รู้แล้วน่า ไม่ต้องห่วง ชูกระบี่ในมือเหมือนจะบอกว่ามีกระบี่อยู่ในมือไม่ต้องห่วง
หอโอชารส….
อาหารมากมายถูกยกมาเสิร์ฟตรงหน้าหวงหลาน ทั้งคาวหวานละลานตา
เหอผิงฟาหยาง นั่งกอดอกมอง หวงหลานดวงตาใสแป๋ว
“ข้าพาเจ้ามาเลี้ยงขอบคุณ ที่เจ้าสามารถ เปลี่ยนใจนางได้”
“นั่นมันคือบัญชาสวรรค์หาใช่ข้า ข้าเพียงแค่ทำตามบัญชาสวรรค์”
“ช่างบัญชาสวรรค์นั่นเถิดมะ ลงมือ”หยิบตะเกียบยื่นส่งให้หวงหลาน เสี่ยวเอ้อยกอาหาร เข้ามาเรื่อยๆ ไม่ขาดสาย
“มารดาเจ้า ขอค่าตอบแทนเป็นสุราหนึ่งจอก แต่รู้หรือไม่ว่าเจ้าทำเรื่องนี้สำเร็จ สุราดีทั่วแคว้นข้าก็หามาวางตรงหน้าเจ้าได้”
น้ำเสียงสดใส ปราศจากทุกข์ ดวงหัวใจบัดนี้เบ่งบานสมหวังทั้งกับเรื่องของหลงถานไป๋อี้ชิงและเรื่องตำแหน่งรัชทายาท
“คุณชายท่านเกรงใจไปแล้วเดิมข้าก็รับเพียงครึ่งที่ต้องการให้ เช่นนั้นสุราจอกนี้หนึ่งจอกก็ถือว่ามากพอแล้ว”
ยกสุราขึ้นดื่มรวดเดียวหมดจอกก่อนจะลุกขึ้นยืน เหอผิงฟาหยางมือไวเท่าความคิดคว้าข้อมือของหวงหลานไว้แน่น บางอย่างแล่นเข้าสู่หัวใจ
“ไม่ไม่ได้สิ เจ้า ทำให้ข้าโชคดีเพียงนี้ แค่เพียงสุราจอกเดียวมันน้อยไปกินดื่มหนำใจยังน้อยไปเสียด้วยซ้ำ”หวงหลานยิ้มบางๆ
“นั่นเป็นสิ่งที่ข้าทำจนชินแล้ว จะได้ลบข้อครหาว่าเรียกเก็บเงินทองมากมาย ที่ข้าทำล้วนเป็นบัญชาสวรรค์หากท่านจะขอบคุณ หรือตอบแทนใครควรเป็นสวรรค์”แกะมือก้าวขาออกไปจากโรงเตี๊ยมทันทีเหอผิงฟาหยางขมวดคิ้วไม่เข้าใจในท่าทีของหวงหลานแต่นางนั่นเล่าย่อมเข้าใจดีว่าไม่ควรนำตัวเข้ามาชิดใกล้กับเขา
ไป๋อี้ชิง ก้าวเดินพร้อมกับเหล่าผู้ติดตามมากมายราวกับฮองเฮา
“หลีกทาง หลีกทางคุณหนูหลงถานจะเดิน”คนคุ้มกันแหวกทางให้ ไป๋อี้ชิงเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยม หวงหลาน ก้าวเดินมั่นคงทว่ากลับถูกผลักจากบุรุษที่คอยคุ้มกันไป๋อี้ชิง จนล้มลงกับพื้น
“หลีกไป”ร่างบางทรุดลงไปกองกับพื้นราวกับเป็นเพียงเศษหินเศษดินข้างทาง
“พวกเจ้าทำเกินไปแล้ว”หลงถานไป๋อี้ชิงส่งมือให้กับหวงหลาน หันไปดุผู้ติดตามไม่แม้แต่จะมองหน้าหวงหลานด้วยซ้ำไป เหอผิงฟาหยางก้าวตาม หวงหลานออกมาพอดี ไป๋อี้ชิง แววตาสุกสกาว
“องค์ชาย”เดินเข้าหา เหอผิงฟาหยางไม่สนใจหวงหลานที่ลุกขึ้นยืน ก้าวเดินจากไป เหอผิงฟาหยางยิ้มกว้างให้กับดวงตาสว่างสดใสของไป๋อี้ชิง
“ไป๋อี้ชิงเจ้ามาได้อย่างไร” ร่างอรชรย่อกายลงช้าๆ งดงามดุจภาพวาดดวงตาสุกสกาวเมื่อพบคนถูกใจ
“ไป๋อี้ชิงไปที่ตำหนักขององค์ชายตั้งใจไปขอบคุณเรื่องวันวาน ทว่าขันทีบอกว่า องค์ชายเสด็จที่หอโอชารส” ฟาหยางยิ้ม ดึงมือไป๋อี้ชิงเขาไปข้างใน
หวงหลานแทรกกายอยู่ในฝูงชน ยิ้มบางๆ พร้อมกับทอดถอนใจด้วยความโล่งอก
Related chapter
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก พันธนาการ
วังหลวง“ องค์ชายรอง ฟาหยางไม่น่าเชื่อว่าจะทำเรื่องเช่นนี้ได้ หลงถานไป๋อี้ชิงยอมคบหากับองค์ชายไม่แน่ว่านางจะมีใจกับองค์ชายรองเสียแล้ว”ฮ่องเต้ เงยหน้าขึ้นจากอักษรที่ร่างไว้“เรื่องเช่นนี้หากไม่มุ่งมั่น เช่นไรจึงจะสำเร็จ หลงถานไป๋อี้ชิงเป็น ตัวแปรสำคัญ ที่จะทำให้การตัดสินใจของข้าง่ายดายขึ้นมาทันที”เหอผิงฉีปิงเอ่ยขึ้นยิ้มๆ“ฝ่าบาท ทรงยอมให้ใต้เท้าหลงถาน มีอำนาจเหนือขุนนางทั้งหลายเพื่อที่จะใช้เขาเป็นด่านหน้าเช่นนั้นหากเขาเอ่ยออกมาเรื่องการประทานงานแต่งฝ่าบาทก็คงไม่อาจปฏิเสธ”“ไม่คิดจะปฏิเสธอยู่แล้ว หลงถาน แม้จะมีอำนาจเหนือใครแต่เรื่องความภักดีมีมากกว่าคนอื่นอีกทั้งงานที่มอบหมายล้วนจัดการได้หมดจดแม้จะเห็นได้ชัดว่าเขามีอำนาจจนข้าเองต้องเกรงใจ แต่ถึงเวลาจริงๆ โทษประหาร จากปากข้าก็คง ไม่มีใครกล้ารับแทน ข้าอยากให้เขาตายเมื่อไหร่ก็ได้ไม่ใช่เรื่องยาก แต่ให้เขาเต็มใจรับใช้นี่สิถึงจะเป็นเรื่องที่ ต้องจัดการ”“ฝ่าบาทเสียงเล่าลือว่าใต้เท้าหลงถานใช้ พลังเวทผูกด้ายความสัมพันธ์ให้ฝ่าบาทวางใจ”“555เจ้าคิดอย่างนั้นหรือ เจ้าคิดว่าคนอย่างข้าแค่เพียงพลังเวท ต่ำต้อยจะทำอะไรข้าได้หรือที่ข้าทำทีเป็นเมตตาเขาเกิ
Последнее обновление : 2025-03-08ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก พันธนาการ2
“อย่าเสียเวลาเลย นี่ก็สายมากแล้ว ไม่เช่นนั้นจะร้อนจนไม่อยากลงเรือ”ไป๋อี้ชิงตัดบท คนทั้งหมดก้าวลงเรือทีละคนไป๋อี้ชิงส่งมือให้ฟาหยางให้ช่วยพยุงสบตาหวานซึ้งหวงหลานก้าวขาลงไปในเรือไปนั่งด้านท้ายเรือ มองพื้นน้ำอย่างสบายอารมณ์ฟางหยางนั่งหัวเรือ ไป๋อี้ชิงนั่งอยู่ตรงกลางลำเรือพอดี ฉะนั้นรอยยิ้มที่ฟาหยางส่งมาให้ ไป๋อี้ชิงจึงลอดผ่านมาถึงหวงหลานด้วย ก็แค่เบือนหน้าหนีเสียก็เท่านั้น หวงหลานไม่ได้สนใจว่าคนทั้งสองพูดกันเรื่องใดสิ่งที่หวงหลานสนใจคือของกินและเครื่องประดับที่วางขายอยู่ในเรือพายของ พ่อค้าแม่ค้าตื่นตาตื่นใจกับข้าวของเหล่านั้นมากกว่า“ชิ้นนั้น ข้าต้องการชิ้นนั้น”“โอ้...คุณหนูของชิ้นนี้ แปลกประหลาดงดงามตกลงมาจากฟากฟ้า ราคาจะสูงไปหน่อย แต่ว่ามีชิ้นเดียว”ได้ยินคำว่าชิ้นเดียวไป๋ถานอี้ชิง หันมองหินใสก้อนสีฟ้า ที่ตกผลึกเป็นรูปสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูน หากนำมาห้อยคอคงสวยสง่าไม่เบา ทำเอาฟาหยางมองตามสายตาไป“เท่าไหร่”เหอผิงฟาหยางถาม“คุณชาย ของชิ้นนี้ 100ตำลึง”หวงหลานถอนหายใจ“ท่านลุงข้าไม่มีเงินมากพอ”น้ำเสียงสั่นไหวเล็กน้อย แต่พยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ“ข้าซื้อให้เจ้าได้ หากต้องการมัน”ล้วงเงินจ
Последнее обновление : 2025-03-08ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก บาปเคราะห์เจ้ารับไปของเซ่นไหว้ข้ารับเอง
“องค์ชาย"กงฉานช่วยดึงมือของฟาหยางขึ้นจากน้ำ หวงหลานสำลักน้ำสองสามที เรือแจวถูกพาเข้าฝั่ง“หวงหลานขยับตัวออกจากอ้อมแขนของ ฟาหยางอย่างรวดเร็ว“ข้าไม่เป็นอะไร เพียงแค่เปียกปอน แบมือออก มองหาหินสีที่คว้ามาได้ ทว่าไม่ได้อยู่ในมือเสียแล้ว“หินสี เล่า”“ช่างมัน เจ้ายอมสละชีวิตเพื่อของแบบนั้นด้วยหรือ”หวงหลานไม่ตอบ ขยับตัวถอยห่างออกจากฟาหยางเพราะไป๋อี้ชิงเยื้องย่างมาถึงพอดี“ข้า เปียกปอนเพียงนี้ขอตัวกลับบ้านจะดีกว่าคุณชายโอกาสหน้าพบกันใหม่วันนี้หวงหลาน ขอลา”ลุกขึ้น ผมเผ้าเนื้อตัวเปียกปอน กงฉานรับเอาเสื้อคลุมมายื่นส่งให้ฟาหยางแต่เขากลับตวัดเสื้อคลุมห่มให้หวงหลาน“ไปเถิดแล้วพบกันใหม่”หวงหลานสาวเท้าจากไป ไป๋อี้ชิงก้าวขาเข้ามาพอดี“องค์ชาย บาดเจ็บตรงไหนหรือไม่” ฟาหยางส่ายหน้าไปมา“ทำเอาเจ้าหมดสนุกไปทีเดียวข้าก็คงต้องกลับเสียแล้วน้ำเย็นเหลือเกิน ฮัดเช่ย”ส่งเสียงจามดังๆ“ องค์ชายถนอมพระวรกาย กงฉานท่านพาองค์ชายกลับตำหนักเสียเถิด”ไป๋อี้ชิง แสดงสีหน้าห่วงใยฟาหยางอย่างที่สุด ฟาหยางยิ้มบางๆ ก้าวขานำหน้ากงฉานออกไปทันที“ส่งคนที่ชำนาญการดำน้ำ งมหินสีขึ้นมาให้ได้ ไม่ว่าจะต้องใช้คนมากแค่ไหน”“องค์ชายของสิ่
Последнее обновление : 2025-03-13ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก บาปเคราะห์เจ้ารับไปของเซ่นไหว้ข้ารับเอง
วังหลวง“องค์ชาย คุณหนูหลงถานไป๋อี้ชิง ส่งชาแก้ไอเย็นมาให้องค์ชาย”สาวใช้ย่อกายลง ตรงหน้าฟาหยางที่ก้าวขาออกมาหน้าตำหนัก“อืม ฝากเจ้าขอบคุณ คุณหนูเจ้า”“คุณหนูยังบอกอีกว่าวันนี้หากองค์ชายว่างเว้น คุณหนูเชิญองค์ชายชมดอกเหมยดื่มชา ที่บ้านตระกูลหลงถาน”ยิ้มอ่อนโยน“ข้ารับคำเชิญ ยามบ่ายข้าจะถึงที่นั่น”สาวใช้จากไป กงฉานสาวเท้าเข้ามา“องค์ชายรองพบหินสี อันนั้นแล้ว” แบมือส่งหินสีฟ้าใสให้กับ ฟาหยาง“ไปหานางกัน อืม เจ้าถือชาแก้ไอเย็นไปให้นางด้วย” กงฉานเหลือบตามองห่อชาบนโต๊ะหยิบมาถือก้าวเดินตาม ฟาหยางไปทันที“องค์ชาย ชานี่ หาดื่มได้ยากยิ่ง”“แล้วอย่างไรเล่า”“ราคาค่อนข้างสูง”“เจ้าเลยคิดว่าคนอย่างนางต่ำต้อยไม่ควรดื่มชาราคาแพงนี่ อย่างนั้นหรือ”“กงฉานไม่ได้หมายความเช่นนั้นแต่เกรงว่าเพียงแค่นางเห็นห่อชานางก็ จะต้องปฏิเสธเพราะนางไม่รับ สิ่งของที่มีค่างวด องค์ชายก็น่าจะรู้ดี"“เปลี่ยบนห่อมันเสียดีไหมเจ้าว่านางจะยอมรับมันไหม”กงฉานยิ้มในความหลักแหลมของ ฟาหยาง“องค์ชายทุ่มเทเพียงนี้นางจะต้องรับมันไว้อย่างแน่นอน”ปลอบใจทั้งๆ ที่รู้ดีว่าหวงหลานตัดเยื่อใย ฟาหยางทุกอย่าง"เช่นนั้นจัดการเปลี่ยนห่อใหม่เสียอืม เ
Последнее обновление : 2025-03-13ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ตอนพิเศษ
สามปีก่อน“หนานเปียนเจ้ากับข้ามีด้ายรักใครผูกเกี่ยวกัน ท่านจะรักข้าตลอดไปใช่ไหม”หวงหลานถาม หนานเปียนที่นั่งตกปลาเคียงข้างกันที่ลำธารใส“555เจ้ากับข้าเราสองคน ตั้งแต่พบกันครั้งแรกข้าก็รู้ว่าแม่นางหวงหลานจะต้องเป็นภรรยาที่ดี”“รอให้ข้าสิบแปดข้าจะขอกับท่านพ่อแต่งกับเจ้าเสีย”หวงหลานยิ้มน่าเอ็นดู“ไม่ได้เร่งรีบเสียหน่อย ข้ามีเจ้าข้างกายเราสองคนเข้าใจกันก็พอแล้ว” หนานเปียนยิ้มแม้จะไม่บังเกิดความรักในตอนนี้ทว่าผูกพันยิ่งนักด้วยด้ายชะตารักที่พันเกี่ยว“แม่นางน้อยข้า อยากให้ท่านช่วย”ใครบางคนยืนจ้องหวงหลานด้วยความไม่แน่ใจในเมื่อหวงหลานเพิ่งจะสิบสามจะช่วยเรื่องใดได้“เกอเก้อท่านมีเรื่องใด บอกกล่าวกับข้า”“แม่นางน้อยข้าหมายปองแม่นางผู้หนึ่ง แต่ นางหาสนใจขช้าไม่ หลายวันหลายคืนข้า ทดท้อจิตใจยิ่ง อีกทั้ง ตอนนี้บิดาข้ากำลังจะให้ข้าแต่งกับหญิงอีกคนทั้งๆที่ข้าหมายปองแม่นางผู้นั้น”“ท่านกลับไปเสียรับปากว่าจะจัดการให้ท่าน”รอยยิ้มปรากฎที่ใบหน้าหวงหลานนั่งหลับตานิ่ง หญิงงามที่บุรุษผู้นั้นหมายปอง กับอีกคนที่กำลังจะต้องแต่ง ล้วนมีด้ายผูกเกี่ยวยุ่งเหยิง“ข้าจะทำอย่างไรดี”วันต่อมา“แม่นางน้อย ท่านจัดการเรื่
Последнее обновление : 2025-03-13ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก แผนผู้กล้าเจ็บตัว
เหอผิงฟาหยางยืนรอหวงหลานที่เพิงเก่าที่นางเคยให้เป็นที่ช่วยคน กลับไร้แม้เงาของหวงหลาน“องค์ชาย นี่ก็เลยเวลามากแล้ว แม่นางน้อยหวงหลานคงไม่มาแล้ว”“รออีกสักพักดีไหม บางทีวันนี้นางอาจมาสายๆ ”“แต่นี่ก็ใกล้ยามเที่ยงแล้วหากองค์ชายชักช้า เกรงว่าจะไม่ทันเวลาดื่มชากับแม่นางหลงถานไป๋อี้ชิง”“รอนางอีกสักครู่หากนางไม่มา ค่อยไปที่บ้านตระกูลหลงถาน”กงฉานเดินไปที่ ร้านซาลาเปาข้างๆ“ท่านลุง แม่นางน้อยหวงหลานท่านรู้ไหมว่านางพำนักที่ไหนกัน”“ ใครๆก็รู้ว่า ไม่มีใครรู้ว่าแม่นางน้อยหวงหลานพำนักที่ไหน ครั้งหนึ่งเคยมีคนคิดสะกดรอยตามแต่ทว่ากลับถูกท่านป้าหลิวเหยียนลงไม้ลงมือเสียปางตาย ตั้งแต่นั้นมาก็เลยไม่มีใครกล้าเข้าใกล้สองคนแม่ลูกอีกเลย”“แล้วรู้หรือไม่ ทำไมวันนี้แม่นางน้อยหวงหลานจึงไม่มา""นั่นอาจเป็นเพราะนางป่วยไข้ ปกติแม่นางน้อยหวงหลานไม่มาคนเดียวก็มากับมารดาหลิวเหยียน"ฟาหยางขมวดคิ้ว"ท่านลุง นางพำนักอยู่ที่แห่งใด"ลุงขายซาลาเปาส่ายหน้าช้าๆ"องค์ชายไร้วาสนา ไม่ได้ชิดเชื้อมีเพียงวาสนาได้พานพบ""ข้าจะมาอีกทีวันพรุ่งนี้"กงฉานถอนหายใจ กับใบหน้าเศร้าหมองของเหอผิงฟาหยางที่แม้จะก้าวเดินนำหน้าแต่ภายในใจของฟาหยาง
Последнее обновление : 2025-03-15ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก แผนผู้กล้าเจ็บตัว2
วังหลวงองค์ชายใหญ่เหอผิงฟาหนาน ประสานมือตรงหน้าฮ่องเต้"เสด็จพ่อลูกมีเรื่องขอความเป็นธรรม"เหอผิงฉีปิงเงยหน้าขึ้นจากกองฎีกา"มีเรื่องใดกันถึงร้อนรนเพียงนี้นี่ยามห้าย (21.00-22.59) เจ้าไม่รอถึงพรุ่งนี้""เสด็จพ่อลูกไม่อาจทนได้จนถึงพรุ่งนี้ ในเมื่อเจ้ารองฟาหยางหยามเกียรติของลูกยิ่งนัก""เช่นไรจึงกล่าวหาเจ้ารองว่าหยามเกียรติ""เจ้ารองอาศัยพลังเวท ให้แม่หมอที่ต่างร่ำลือเรื่องผูกด้ายชะตารักเกลียดผูกด้ายให้เขากับหลงถานไป๋อี้ชิงทำให้นางเปลี่ยนใจไปจากลูก""เหอผิงฟาหนาน ..เรื่องรักใคร่เช่นไรจึงจะบงการกันได้ หากนางมีใจให้กับเจ้าจริงเพียงแค่ผูกด้ายชะตาเหลวไหลนั่นคิดว่าจะทำให้นางเปลี่ยนใจจากเจ้าเชียวหรือ""เสด็จพ่อ.. แต่ผู้คนล้วนกล่าวขานว่า นางล้วนสามารถทำให้ผู้คนรักเกลียด”“เหลวไหล อย่าได้นำเรื่องเหลวไหลแบบนี้มาบอกกล่าวข้าอีก”“เสด็จพ่อในพระทัยท่านมีข้าบ้างหรือเปล่า ในพระทัยท่านนอกจากเหอผิงฟาหยางแล้วยังมีลูกคนนี้หรือไม่”เหอผิงฉีปิงสะบัดมือลงบนใบหน้า ฟาหนานอย่างแรง“จำไว้ ลูกของข้าต้องอดทนห้ามอ่อนแอ ห้ามมีน้ำตา การจะเอาชนะทุกอย่างได้ต้องอาศัยความแข็งแกร่งของจิตใจเท่านั้น”ฟาหนานประสานมือตรงหน้า“
Последнее обновление : 2025-03-15ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก แผนผู้กล้าเจ็บตัว3
"แม่นางน้อยรีบพาคุณชายท่านนี้ไปหาหมอก่อนทางนี้พวกเราจัดการกันเอง"ลุงขายซาลาเปาพูดรัวเร็วหวงหลานพยุงร่างสูงโงนเงน ป้าร้านขายน้ำตาลก้อนมาช่วยพยุงอีกข้างไปยังร้านหมอ"ขอบคุณท่านป้า"หวงหลานเอ่ยคำขอบคุณ ป้าร่างท้วมยิ้มอย่างเป็นมิตร"ไม่เป็นไรรีบพาคุณชายหาหมอเสียก่อนอาการคงจะหนักน่าดูถึงกลับหมดสติไปเลยทีเดียว"หวงหลานเองก็กังวลไม่น้อย"ท่านหมอ ท่านหมอมีคนเจ็บ"หมอชรารีบออกมาจากห้องเคี่ยวยาทางด้านหลัง ช่วยหวงหลานจับฟาหยางนอนบนแท่นนอน"แม่นางน้อยท่านออกไปก่อนจึงดีข้าจะตรวจดูบาดแผลให้ละเอียด"หวงหลานออกไปยืนด้านนอกอย่างว่าง่ายแต่ก็ไม่วายเป็นกังวลเกือบครึ่งชั่วยาม ท่านหมอจึงออกมาข้างนอกมือไม้เปรอะไปด้วยเลือดหวงหลานสีหน้าเป็นกังวลที่สุด"แม่นางผู้นี้เป็นอะไรกับกับคุณชายผู้นั้น""ข้าแค่เพียงรู้จักเขาแค่ผิวเผิน""อืม ข้าได้ยินเขาเรียกชื่อหวงหลานตลอดเวลา ไม่ทราบว่าเป็นใคร คงห่วงใยแม่นางหวงหลานคนนั้นไม่น้อย""ข้าเอง""อ๋อ เขาช่างเป็นบุรุษจิตใจดียิ่งช่วยแม้กระทั่งคนที่รู้จักเพียงผิวเผินแล้วยังแสดงความห่วงใยเพียงนี้""ท่านหมออาการบาดเจ็บของเขา""น่าห่วงยิ่งแล้ว บาดแผลแม้ไม่ลึกนักทว่าแผลกับสร้างความเจ็บป
Последнее обновление : 2025-03-15
Latest chapter
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ด้ายสัมพันธ์รักใคร่
"เจ้าอยู่ข้าอยู่"ฟางหยินทรุดกายลงนั่งข้างๆ"ข้า ข้าความจริงข้าอยากกลับบ้านแล้ว แต่ท่านจะอาสาไปส่งข้าไหม""ลองขอร้องข้าดูสิ""ไม่เอา ปกติท่านเทพไม่เคยไม่มาแต่วันนี้ทำไมถึงเงียบหายไป"น้ำเสียงชวนให้เศร้าสร้อยตามไปด้วย แม้จะสงสัยว่าหวงหลินพูดถึงท่านเทพนั่นคือเทพจริงๆ หรือเพราะฟาหยินตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นเทพจากสวรรค์"ข้าเดินไปส่งเจ้าดีไหม"หวงหลินส่ายหน้า ท่านเดินไปเดินกลับก็สว่างพอดี""ข้าค้างที่บ้านเจ้าไม่ได้หรือไร"หวงหลินถอนหายใจ"บ้านของเรา ข้าหมายถึงบ้านของเรามีแต่หญิงงามไม่ต้อนรับคนแปลกหน้า"ฟาหยินอมยิ้ม ปลดเสื้อคลุมสีดำที่ห่มคลุมกันหนาวของตัวเองคลุมไหล่ให้หวงหลิน"ท่านไม่หนาวหรือไร""หนาวซี้หนาวกว่าไม่มีเสื้อคลุมอีก"ถูมือไปมา หวงหลินเดินไปเก็บฟืนมาก่อกองไฟ ฟาหยินเห็นว่าจะปล่อยให้หญิงงามทำเรื่องเช่นบุรุษองอาจได้อย่างไร"ข้าเอง"แย่งไม้แย่งมือ หวงหลินนั่งยองๆ มองฟาหยินก่อกองไฟซึ่ง ผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วยามยังไร้ซึ่งวี่แววจะก่อได้จากที่หนาวเหน็บกับกลายเป็นใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ"หวงหลินเองจะดีกว่า จวิ้นหวังไปนั่งพักเสีย"ฟาหยินยิ้มแหย๋ๆ หวงหลินนั่งลงก่อไฟเพียงครู่เดียวเปลวไฟกับลุกโชต
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลืมได้หรือ
“ปล่อยข้านะ”ฟาหยินพาร่างเล็กทะยานไปตามแนวกำแพงยาว“อย่าดิ้น”“จะพาข้าไปไหน” กอดรวบลำคอของฟาหยินกลัวตกลงไป“พาเจ้าออกไปให้พ้นจากเขตวังหลวงอย่างไรเล่าไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรเจ้าก็ไม่ควรเข้ามาที่นี่ข้อหาบุกรุกเขตวังหลวงโทษสูงสุดคือประหารชีวิต”“นี่ข้าเป็นทายาทของนักเวทข้าแค่เพียงผ่านมาก็เท่านั้น” ฟาหยินยิ้มหยันวางหวงหลินลงบนพื้นหญ้าด้านหลังหอซักล้าง“โทษฐานใช้เวทมนตร์กับไท่จือหากถูกจับได้ จะโดนตัดนิ้วตัดแขน”หวงหลินกลืนน้ำลายลงคอยากเย็น“ข้าไม่ได้คิดจะทำเรื่องพวกนั้นเสียหน่อยข้าแค่มีเรื่องสงสัย”บอกความจริงบางส่วน“สงสัยอะไรในวังหลวง อย่าบอกนะว่าสงสัยว่าไท่จือมีไท่จือเฟยหรือยังหากเป็นเรื่องนั้นข้าบอกไเจ้าเอาบุญว่าไท่จือยังไม่มีไท่จือเฟย”หวงหลินอยากจะบอกว่า ไท่จือนั่นนิสัยราวกับเด็กๆ เล่นสนุกไปวันๆ หวงหลินคบหาเป็นสหายได้แต่จะให้รักใคร่คงไม่อาจฝืนใจ“พอๆๆๆ พอเถอะถ้าจะคิดไปเองเพียงลำพังเรื่องที่ข้าสงสัยคือเรื่องของฝ่าบาท”“หานี่เล่นของสูงเลยหรือ อืมก็น่าอยู่นะ ฝ่าบาทไม่ได้แก่ชราอีกทั้งยังหนุ่มแน่นใบหน้าหล่อเหลานี่เจ้าคิดจะเล่นของสูงเลยหรือไร คงคิดจะเข้ามาเป็นสนม เรื่องนี้ข้าบอกไว้เลยไม่มีทางฝ่
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก วนกลับมา3
หวงหลานสาวเท้าเร็วรี่รู้ดีว่ามีบางอย่างผิดปกติด้ายสัมพันธ์รักใคร่ตัดทิ้งไปเมื่อหลายปีก่อนทำไมถึงได้กลับมาเชื่อมต่อกันได้อีก“หวงหลานเจ้าหนีอะไรมา”หลิวเหยียนสีหน้าตื่นตกใจ“ท่านแม่ คนผู้นั้น”“อืมแม่เข้าใจแล้ว เจ้าหลบไปก่อน”“ท่านแม่ๆๆๆๆๆ ”หวงหลินวิ่งทะเล่อทะล่าเข้ามาในบ้าน ถือไก่ตัวใหญ่ติดมือมาด้วยร่างสูงของฟาหยางก้าวขาเข้าในบ้าน หลิวเหยียนขมวดคิ้ว“หวงหลินเข้าไปด้านใน”ฟาหยาง จ้องมองใบหน้าสดใสงดงามด้วยสายตาเอ็นดูยิ่ง“แม่นางน้อยผู้นี้ น่าเอ็นดูยิ่งเจ้ากับแม่นางคนเมื่อครู่มีความสัมพันธ์ใดกัน”“หวงหลินเข้าไปด้านใน”ไม่ยอมตอบคำถาม แต่ตั้งใจ ปรามหวงหลิน“ท่านยาย ทำไมกันคนผู้นี้เป็นอันตรายหรือ”เหลือบตามองฟาหยางแต่สายตากลับสะดุดเข้าที่ด้ายแดงที่โยงใย สายตาไล่ไปตามเส้นด้าย“หวงหลินข้าบอกว่าให้เจ้าเข้าไปด้านใน”หลวงหลินยังคงไล่สายตา ไปยังด้ายความสัมพันธ์ที่หยุดที่นิ้วนางของหวงหลาน อดที่จะเลิกคิ้วสูงไม่ได้“ท่านแม่ ท่านกับเขา”“หวงหลินเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของเด็กน้อยเช่นเจ้า”“ท่านแม่หวงหลินโตแล้วเห็นไหม ข้าสามารถมองเห็นด้ายความสัมพันธ์”“แล้วเจ้าแยกแยะด้ายความสัมพันธ์ออกหรือ”“ท่านแม่หวงหลินจะ
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก วนกลับมา2
“ไอ้หยาต้องบอกเรื่องนี้กับหวงหลานเสียแล้ว”หวงหลานกำลังซักผ้าอยู่ที่ลำธารใส“ท่านเทพมาเสียทำเอาหวงหลานตกใจ”“กะกะเกิดเรื่องใหญ่แล้ว”หวงหลานก้มหน้าอมยิ้มกับท่าทีร้อนรนของหมิงเหยียนชือเฉินเดาว่าคงไม่พ้นเรื่องของหวงหลิน แต่เล็กจนกระทั่งหวงหลินโตมาเรื่องของหวงหลินมักจะเป็นเรื่องใหญ่สำหรับหมิงเหยียนชือเฉินเสมอ“เจ้าไม่ตื่นเต้นเลยหรือ”หวงหลานยิ้มบางๆ ส่ายหน้าไปมา“เรื่องใหญ่ของท่านเทพก็คงเป็นหวงหลินหกล้มขาแพลงหรืออาจเป็นหวงหลินไปทะเลาะกับลูกบ้านไหนอีก”“ครั้งนี้มันใหญ่มากข้าเองรู้สึกใจหายแล้วก็รู้สึกว่า..ไม่รู้ความรู้สึกนี้เรียกว่าอะไรแต่ข้าไม่ ชอบให้เรื่องนี้เกิดขึ้นแน่ๆ ”พูดรัวเร็ว“เรื่องใดกัน หวงหลานชักอยากจะรู้เสียแล้ว”“ หวงหลินกับด้ายพันผูก เจ้าเองน่าจะรู้ดี ด้ายเส้นหนึ่งความสัมพันธ์พี่น้องทว่าคนผู้นั้นกลับไม่รู้ว่ามันคือความสัมพันธ์ฉันท์พี่น้อง ส่วนด้ายอีกเส้นที่โยงใยกับใครบางคนที่ข้าไม่ชอบขี้หน้านัก”หวงหลานถอนหายใจ“ท่านเทพกำลังจะผิดกฎสวรรค์ท่านเทพๆ ไม่ควรมายุ่งเกี่ยวเรื่องนี้เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้า”“หวงหลานเจ้าก็ตัดด้ายความสัมพันธ์ให้กับหวงหลินเสียดีไหม”“ไม่ได้ ท่านเ
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก วนกลับมา
จวิ้นหวังยืนชะเง้อคอรอคอยฟาหลางที่ประตูด้านหลังของวังหลวง“เกือบแย่เสด็จแม่ให้คนยกเครื่องเสวยข้าต้องแสร้งทำทีว่ากินไปแล้วและกำลังจะออกไปฝึกซ้อมวรยุทธกับท่านฟาหยิน”“ข้าน้อยอีกแล้วหรือไม่แปลกใจเลยหากฮองเฮาจะไม่พอใจจวิ้นหวัง”“เอาน่าเสด็จแม่ปากร้ายใจดีจะตาย ตอนนี้ยอมยอมเสด็จแม่ไปก่อนเดี๋ยวไว้ข้านั่งบนบัลลังก์เมื่อไหร่ข้าจะแต่งตั้งฟาหยินเป็นหัวหน้าขันทีเลยดีไหม”“หัวหน้าขันที ไท่จือท่านล้อข้าเล่นอีกแล้ว”“ก็เห็นได้ชัดว่าฟาหยินพอถอดเกราะบนใบหน้ากับเสื้อเกราะออกไปใบหน้างดงามดังอิสตรี เรื่องรักใคร่ของเหล่าขันที มีมานานหากจะชื่นชมคนที่มีใบหน้างดงามกว่าสตรีเช่นฟาหยินก็ไม่ผิด” ฟาหยินส่ายหน้าก้าวขา นำออกไป“เอ้าพูดแค่นี้ทำโมโหไปได้ ข้ารึอุตส่าห์ชื่นชมว่าฟาหยินจวิ้นหวังใบหน้างดงาม”ก้าวขาตามไปในทันที“ท่านเทพ รอหวงหลินด้วย”พรึ่บ หมิงเหยียนชือเฉินหายตัวไปในทันทีเมื่อตรงหน้าเป็นฟาฟลางกับฟาหยินที่เดินเคียงข้างกันเข้ามา หวงหลินขมวดคิ้ว ท่าเดินองอาจผึ่งผายทว่าใบหน้างดงามอ่อนหวานอีกทั้งอาภรณ์สีฟ้าที่ขับผิวขาวของ ฟาหยิน ทำให้รู้สึกขัดลูกตาเหมือนบุรุษผู้หนึ่งเดินเคียงข้างมากับหญิงงามในแวบแรกที่เห็น“อะพบ
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ด้ายสัมพันธ์2
“ไม่ปล่อย หากตะบะแตกเจ้าก็จะไม่ได้พบข้า อีกนานทีเดียวเพราะข้าต้องไปบำเพ็ญเพียร ถึงสามปีมนุษย์”หวงหลินรีบปล่อยอ้อมกอด“ไม่เอา หวงหลินยอมแล้วท่านเทพไม่อยู่หวงหลินจะแกล้งใครเล่า”มือใหญ่รวบเอวบางมาหนีบไว้ที่เอว“หากยังเล็กเหมือนเมื่อก่อนข้าจะตีก้นเสียให้เข็ด”หวงหลินดิ้น“ท่านเทพ หวงหลินโตแล้วนะ”หอบเอาร่างบางขึ้นฟาดบนบ่า“โตแล้วก็ตีได้”“ไม่เอา ปล่อยนะปล่อยเลย”ทุบแผ่นหลังกว้าง หมิงเหยียนชือเฉินวางร่างบางลงกับพื้น ร่างเล็กโงนเงน“โอ๊ะๆๆๆ โอ๊ย”หมิงเหยียนชือเฉินคว้าไว้กลัวว่าอีกคนจะล้มแต่กลับกลายได้ยินเสียงหัวเราะใสใสก่อนที่จะถูกดึงให้ล้มลงไปพร้อมกัน“ใครกันสอนนิสัยเจ้าเล่ห์กับเจ้าหวงหลานไม่ได้มีนิสัยเช่นเจ้าหรือว่าจะเป็น…”จ้องตากลมใสที่อมยิ้มอย่างไม่ทุกร้อนทั้งๆ ที่หมิงเหยียนชือเฉินกับรู้สึกว่าใจทำไมสั่นๆ“ข้าคงได้นิสัยของท่านเทพมาอย่างแน่นอน”ยิ้มมุมปาก“เหอะ หากเป็นของข้าจะต้องอ่อนหวานงดงามปานดอกมู่หลาน มิใช่ปลิ้นปล้อนเช่นนี้ หรือว่าจะเป็นนิสัยของบิดาเจ้า”หวงหลินเลิกคิ้วสูง“ท่านเทพ ใครกันคือบิดาข้า”แววตาจริงจัง หมิงเหยียนชือเฉินถอนหายใจดึงมือบางให้ลุกขึ้น“เจ้าไปถามหวงหลานมารดาจอมปากแข็งใจ
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ด้ายสัมพันธ์
ไป๋อี้ชิงในอาภรณ์บ่งบอกฐานะฮองเฮา กับฟาหยางฮ่องเต้ที่ใบหน้าแต่งแต้มด้วยหนวดบนริมฝีปาก ใบหน้าคมเข้มแต่ทว่าแววตาเศร้าโศก กงฉานยืนยิ้มอยู่ไม่ไกลนัก“ลูกแม่เจ้ามาแล้ว”ไป๋อี้ชิงโอบกอดร่างสูงน้ำตาปริ่มขอบตา“เสด็จแม่ลูกมาแล้ว และจะไม่จากไปไหนอีกต่อจากนี้”“ไท่จือใช้เวลาเพียงไม่นานสำเร็จวิชาด้านการปกครอง ครั้งนี้ควรตั้งใจเรียนรู้ด้านการปกครองกับฝ่าบาท”กงฉานพูดขึ้นยิ้มๆ“จวิ้นหวังเองก็มากความสามารถ กลับมาครั้งนี้จวิ้นหวังขออยู่ต่อ แต่ข้ารั้งให้เขากลับมาด้วย จะได้อย่างไรให้ข้ากลับมาเพียงลำพัง”“ฟาหยินจวิ้นหวัง มีหน้าที่อารักขาไท่จือ เจ้าเช่นไรกล้าเอ่ยปากให้ไท่จือเดินทางเพียงลำพัง”ไป๋อี้ชิงถามเสียงเข้ม“ทูลฮองเฮา ข้าน้อยเดิมตั้งใจจะศึกษาวิชาดาบต่อจากอาจารย์แต่ไท่จือเร่งเดินทางไปนิดหากรออีกไม่เกินสามเดือน จวิ้นหวังคงไม่เอ่ยปากแบบนั้น”“อืมจวิ้นหวัง ใฝ่ดีตั้งใจศึกษาศาสตร์ต่างๆ จะโทษเขาก็ไม่ได้ จะโทษก็โทษเจ้าฮองเฮาที่คิดถึงลูกมากไป เพิ่งสำเร็จการปกครองก็เรียกเขากลับ ธรรมดาบุรุษจะต้องมีวิชาดาบหรือเพลงกระบี่ติดตัว”ไป๋อี้ชิงยิ้มลูบหลังไหล่ให้กับฟาหลาง“กลับมาอย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว หว่างระหว่างทางมีเหตุ
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลาก่อน
หมิงเหยียนซือเฉินปรากฏกายตรงหน้า“ปิดคนอื่นได้ เบี่ยงเบนลิขิตฟ้าได้แต่หลอกนางหนูนี่ไม่ได้ หวงหลินเจ้าเห็นชัดไหมว่าด้ายชะตารักของมารดาเจ้าผูกติดกับใครกัน คน คนนั้นคือ….”“ท่านเทพหยุดคำพูดของท่านเสีย ข้าไม่อยากให้หวงหลิน ได้ยินมัน”หมิงเหยียนซือเฉินยิ้ม ยียวน“ข้าบอกเจ้าแล้วฝืนบัญชาสวรรค์มักจะพบกับความทุกข์ตรมทวีคูณ”“ท่านเทพข้าขอร้อง”“ท่านแม่กับท่านเทพพูดถึงเรื่องใดกัน หวงหลินไม่เข้าใจ”หวงหลานย่อกายลงข้างๆ หวงหลินน้อย“หวงหลินของแม่ เอาไว้เจ้าโตกว่านี้เรื่องบางทีเจ้าอาจเข้าใจ”หวงหลินดึงมือ หวงหลานยังร้านขายผลซานซาเชื่อม“ท่านแม่กินผลซานซาเชื่อมกัน”ยังคงแวะเวียนที่เดิม ในเมื่อหลายปีมานี่ ด้ายสัมพันธ์รักใคร่ถูกตัดให้ขาดสะบั้นลงไป ฟาหยางเองก็หายไปจากชีวิต แม้จะได้ยินเรื่องที่เขาปกครองแคว้นด้วยความร่มเย็นมีรัชทายาทสืบเชื้อสายมังกร มีฮองเฮาที่เคียงข้างทว่าใจหวงหลินก็ไม่เคยสั่นไหวจนกระทั่ง หวงหลินสามารถมองเห็นด้ายแดงอีกครั้ง“มาสิเจ้าตัวน้อยข้าอุ้มเจ้าหรือจะปีนขึ้นมาบนหลังข้า”หวงหลินกระโดดขึ้นไปบนแผ่นหลังใหญ่ของหมิงเหยียนชือเฉินทันทีหวงหลานส่ายหน้าไปมาสิบสองปีผ่านไป“มาสิเจ้าตัวน้อยจะให้ข้
ลิขิตฟ้าหรือจะฝืนพันธนาการรัก ลา4
หวงหลานยิ้มเศร้าๆ กัดผลซานซาเชื่อมเหมือนว่ามันเป็นสิ่งที่ต้องกินและควรจะกินสามปีผ่านไปทุกอย่างล่วงผ่าน กาลเวลาหมุนไป ฤดูกาลหมุนเวียนทุกอย่างกำลังจะเดินหน้าต่อไปตามครรลองของมัน“ท่านแม่ ทำไม ด้ายสีแดงของท่านแม่ถูกได้โยงใยกับท่านลุงคนนั้นเล่า”มือน้อยในอุ้งมือของหวงหลานกระตุกมือหวงหลานเบาๆ หวงหลาน หยุดก้าวเดินในทันที ไล่สายตาไปยังเส้นสด้ายสีแดงบางเบาแทบจะมองไม่เห็นทว่าหวงหลินกลับมองเห็นมัน คำถามเกิดขึ้นในใจทำไมด้ายโยงใยความรักที่หวงหลานตัดมันเองกับมือถึงได้โยงใยได้เหมือนเดิมอีก หรือเป็นเพราะว่าหวงหลานไม่อาจขัดบัญชาสวรรค์ได้จริงๆพลุส่องสว่าง บนท้องฟ้าหันมองข้างๆตาสบตาเมื่อร่างสูงคุ้นตายืนมองแสงไฟจากพลุเช่นกัน หวงหลานรีบดึงมือลูกสาวตัวน้อยออกจากตรงนั้นไปทันทีอีกคนหันมา มองเห็นเพียงแผ่นหลังคุ้นเคยเช่นกัน“หวงหลาน”เปร่งเสียงออกมาเบาๆ ราวกระซิบ วิ่งตามร่างบางที่จูงมือเล็กจากไป แต่กับถูกชนถูกดันจากผู้คนมากมายที่มาชมพุล ในค่ำคืนขึ้นปีใหม่“ท่านแม่ ท่านแม่ยังไม่ตอบคำถามข้าทำไม ด้ายสีแดงของท่านกับท่านลุงผู้นั้น…”อุ้มร่างกระจ้อยไว้ในอ้อมแขนพูดยิ้มๆ“บางทีด้ายที่ผูกก็แค่ให้ผ่านมาพานพบ หาได้ให้ครอ
