ตอนที่ ๒ นี่คือความฝัน...หรือเป็นเพราะลิขิตฟ้า

          ฉันไม่รู้หรอกว่า เส้นทางที่เลือกเดินทุกวันนี้ คือความฝันของฉันจริง ๆ หรือเป็นสิ่งที่ถูกกำหนดมา

          ฉันไม่รู้หรอกว่า เส้นทางที่เลือกเดินนับจากนี้จะมีแต่ความสุขมากกว่าความทุกข์ที่ผ่านมา

          ฉันไม่รู้หรอกว่า เส้นทางที่เลือกเดินเส้นทางนี้จะโรยด้วยดอกกุหลาบหรือเต็มไปด้วยขวากหนามให้ฝ่าฟัน

          และฉันไม่รู้หรอกว่า เส้นทางที่เลือกเดิน ณ วันนี้ จะเหมาะสมกับฉันมากสักเพียงใด

          แต่เมื่อเลือกเดินแล้วก็ต้องเดินหน้าให้ประสบความสำเร็จให้จงได้

          เพราะไม่มีอะไรที่ฉันจะทำไม่ได้ถ้ามีความตั้งใจโดยแท้จริง

          เว้นก็แต่ความรักที่ไม่ว่าจะผ่านมากี่ยุคสมัยก็ยังไม่เจอรักแท้ที่บริสุทธิ์เท่ารักของพ่อแม่ แต่ฉันภูมิใจที่ฉันรักตัวเองมากพอที่จะไม่ยอมให้ตัวเองได้เจ็บปวดกับความรักนาน ๆ จึงเป็นเรื่องที่ยากมาก หากฉันจะเปิดใจรับใครสักคนเข้ามาในชีวิต แต่ไม่ใช่ว่าฉันเป็นพวกรักง่ายหน่ายเร็วนะ ฉันเคยมีความรัก หลังจากที่สำเร็จการศึกษาระดับปริญญาตรี และช่วงวัยทำงาน แต่ฉันก็ยังไม่เจอรักแท้ที่มากจากจิตวิญญาณจริง ๆ สักที ฉันจึงพัก...และไม่ได้โฟกัสเรื่องนี้มานานมาก บางครั้งเสมือนต้องมนต์คำสาปของใครบางคนจากอดีตชาติ หรือคนรักอยู่คลละภพชาติ นานาจิตตัง ใครกันที่เขาจะมาช่วยปลดคำสาปนี้ให้ฉันได้พบรักแท้ที่บริสุทธิ์ และเข้าสู่ประตูวิวาห์ให้ถูกต้องตามครรลองครองธรรมของประเพณีไทยเฉกเช่นเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันที่ล้วนต่างก็ได้แต่งงานกันไปสร้างครอบครัวมีลูกกันเต็มไปหมดแล้ว ... ถ้ามว่าน้อยในในวาสนาโชคชะตาไหม ก็ไม่นะ แต่ฉันจะโดนคำถามนี้บ่อย ๆ จนเหนื่อยที่จะตอบมากกว่า เช่น มีแฟนยัง เมื่อไหร่จะมีคนรู้ใจ จะแต่งงานไหม ฯลฯ คำถามต่าง ๆ เหล่านี้ต้องได้ตอบทุกคนคนทุกครั้งที่ได้ประสบพบเจอ ด้วยความสวยออร่าของเรา (โดนชมแบบนี้บ่อยด้วยค่ะ) พอเราบอกว่าชอบสวดมนต์นั่งสมาธิฝึกปฏิบัติทุกวัน ก็หาว่าเรามโน หรือล้อเล่น แต่ทั้ง ๆ ที่เป็นเรื่องจริงที่ได้ตั้งใจหมั่นเพียงปฏิบัติรักษาใจของตนเองให้สดใส ให้สวยจากภายในสู่ภายนอกเสมอ แต่ก็มิได้นำพาผู้ใดไม่...แต่คนที่รู้จักเราและเข้าใจเราดีก็จะรู้ว่า ความจริง 

           หลังจากที่กลับจากเชียงรายไม่นานมากนัก จู่ ๆ ฉันก็ตัดสินใจสมัครสอบเลื่อนตำแหน่งสามสิบนาทีสุดท้าย ของวันสุดท้ายในการรับสมัคร ฯ .... และแล้วก็สอบผ่านเข้ารอบ