บทที่ 46

“แกยังมีหน้าโผล่มาทำอะไรที่นี่อีก? ออกไปเดี๋ยวนี้!”

โจอี้ ยัง จ้องมองชาร์มินด้วยสายตาที่เกลียดชัง “ไสหัวออกไป! ตระกูลจอร์แดนไม่มีลูกสาวไร้ยางอายอย่างแก!”

แม้ว่าพวกเขาจะตะโกนไล่เธอเสียงดังแค่ไหน ทว่าชาร์มินก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมอย่างไม่แยแสอะไร ราวกับพวกเขาเป็นเพียงตัวตลกเท่านั้น

เมื่ออะมีเลียลงทะเบียนเสร็จแล้วและเห็นว่าชาร์มินยังคงนั่งอยู่เฉย ๆ เธอจึงหันไปหาผู้จัดการร้านพร้อมตะคอกว่า “พวกคุณยืนทำอะไรอยู่? บอกให้ยัยผู้หญิงไร้ยางอายคนนั้นออกไปเสียทีสิ! ถ้าเธอยังอยู่ที่นี่ เราจะไม่ซื้ออะไรจากร้านโอนลี่ทั้งนั้น”

มาดามเกล ผู้จัดการของร้านได้ยินว่าพวกเธอมาที่ร้านเพื่อมาซื้อแหวนทับทิมสีเลือดนกพิราบ ดวงตาของเธอเป็นประกายเมื่อนึกถึงโอกาสที่จะได้พวกเธอเป็นลูกค้า จากนั้นเธอก็ก้าวไปข้างหน้าชาร์มินด้วยใบหน้าบึ้งตึง “คุณผู้หญิง ได้โปรดออกไปจากร้านโอนลี่ของเราด้วยนะคะ ร้านของเราเป็นร้านค้าที่มีชื่อเสียงและไม่ใช่ใครที่จะสามารถเข้ามาได้”

“มาดามเกล แต่ตามกฎของร้าน ไม่ว่าลูกค้าจะเป็นใคร เราก็ต้อง...”

“หุบปาก! เธอก็แค่มือที่สามที่ใคร ๆ เขาก็รังเกียจ ทำไมต้องเคารพเธอด้วย? เธอไม่เคยแม้แต่จะเคารพตัวเอง