“ฉันจะพาคุณหนูเนลลี่กลับไปนอน”ลูน่าโน้มตัวลงและอุ้มเนลลี่ไว้ในอ้อมแขน เธอผลักโจชัวออกแล้วเดินกลับเข้าไปยังวิลล่าโจชัวยืนอยู่กับที่ คิ้วขมวดแน่นขณะมองดูลูน่าที่เดินจากไปประตูทางเข้าปิดลงโจชัวมองไปที่ประตูดังกล่าวด้วยแววตาลุ่มลึก หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็หยิบมือถือออกมาโทรหาลูคัส“ไปเอารถออก”จากปลายสาย เสียงของลูคัสฟังดูงัวเงีย “คุณลินช์นี่ก็ดึกแล้วนะครับ คุณจะไปไหนเหรอครับ?”“ไปออฟฟิศ” นั่นคือคำตอบ ลูคัสตะลึงงันจนพูดไม่ออกไปชั่วขณะ “แต่คุณไม่ได้นำงานทั้งหมดกลับมาทำที่วิลล่าแล้วหรอกเหรอครับ? ทำไมถึงต้องกลับไปที่ออฟฟิศอีกล่ะ?”“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว มีอะไรไหม? นายมีอะไรจะพูดงั้นเหรอ?”ลูคัสจะกล้าพูดอะไรได้อีก?ลูคัสลุกจากเตียงของแฟนสาวทันทีก่อนจะรีบขับรถไปที่บลูเบย์วิลล่า เขาช่วยขนกองเอกสารในห้องทำงานของโจชัวไปที่รถ จากนั้นจึงขับไปส่งเจ้านายที่ออฟฟิศขณะนั่งอยู่บนเบาะหลัง โจชัวมองออกไปนอกหน้าต่างชมทัศนียภาพยามค่ำคืนที่เคลื่อนผ่านไปในขณะที่ขมวดคิ้วแน่นไม่รู้เป็นเพราะเหตุใด ภาพของลูน่ายังคงปรากฏขึ้นในใจเขา ใบหน้าที่งดงามและละเอียดอ่อน แม้กระทั่งตอนตกใจและตอนโมโหเมื่อเกือบโดนเขาจู
แซคและยูริต่างมองหน้ากันโดยอัตโนมัติพลางลอบมองโจชัวด้วยสีหน้าลำบากใจ “เอ่อ คุณลินช์ครับ นี่มันก็จะสองทุ่มแล้วลูกพี่ของเรายังเด็กอยู่ด้วย เวลานี้เขาคงนอนแล้วล่ะครับเพราะงั้น…”โจชัวมองแซคด้วยสายตาเยือกเย็นทันทีที่โดนทักท้วง “นายบอกว่าเขาเพิ่งจะคุยกับพวกนายไปไม่ใช่เหรอ?”ทั้งสองมองหน้ากันอีกครั้งอย่างหมดหนทางก่อนจะจำใจกดโทรออกหานีลแล้วบอกว่าโจชัวต้องการพบ“ได้สิ” นีลฉีกยิ้มหน้าตายขณะนั่งอยู่ตรงระเบียงชั้นบนของบ้านแอนน์เนลลี่โทรหาเขาเมื่อสักครู่แล้วเล่าว่าคนไม่เอาถ่านทะเลาะกับแม่เขาอย่างไรบ้าง แล้วนี่ยังอยากจะเจอเขาในเวลานี้อีกงั้นเหรอ?หึ เขาจะใช้โอกาสนี้แหละเอาคืนให้แม่เอง!นีลวางสายแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องครัวทันที เขาหยิบน้ำสไปรท์ตามด้วยสับปะรดออกจากตู้เย็น จัดการคั้นน้ำผลไม้รสเปรี้ยวออกมาแล้วผสมน้ำอัดลมสีใสตามลงไป เท่านั้นไม่พอยังเติมส่วนผสมสุดพิเศษตบท้ายเป็นอันเสร็จสิ้น จากนั้นก็เทเครื่องดื่มที่รังสรรค์เองกับมือลงไปในแก้วแล้วจัดการปิดฝาให้เรียบร้อยก่อนนำลงไปชั้นล่าง นีลรออยู่ข้างล่างไม่นาน รถยนต์มาเซราติสีดำหรูหราก็มาถึงประตูหลังเปิดออกเผยให้เห็นผู้มาเยือน ใบหน้าหล่อเรียบตึ
โจชัวคิดกับตัวเองว่าเขาต้องใกล้บ้าไปแล้วแน่ ๆ “คุณอยากเล่าให้ผมฟังเหรอ?” นีลกะพริบตาปริบ ๆ และทำทีเป็นเทวดาตัวน้อยที่กำลังรอฟัง “เล่ามาเลยสิครับ!”โจชัวแค่นยิ้มเจือความขมขื่นก่อนจะสั่งให้ลูคัสจอดรถตรงสะพานเบย์ที่ค่ำคืนนี้คนไม่ค่อยพลุกพล่าน และแม้แต่รถราเองก็ดูบางตาโจชัวเปิดประตูก้าวขาลงจากรถร่างสูงของชายหนุ่มหยุดยืนอยู่ตรงสะพานพลันสายตาเฉยเมยมองผืนน้ำข้างล่าง “ที่ตรงนี้ภรรยาของฉันเคยประสบอุบัติเหตุ ตอนนั้นเธอทิ้งฉันไปแล้วก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น”“ฉันรีบไปยังที่เกิดเหตุ แต่นอกจากรั้วกั้นที่แตกหักกระจัดกระจายไปคนละทิศคนละทางแล้วก็ไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่เลย ไม่รู้ว่าเธอหายไปไหน ฉันหาเธอไม่เจอ คนอื่นบอกว่าเธอตายไปแล้ว แต่รู้อะไรไหม ฉันไม่เคยเชื่อสิ่งที่คนอื่นบอกเลยสักครั้ง ฉันจะเชื่อก็ต่อเมื่อได้เห็นร่างของเธอ และฉันก็ยังมีความหวังว่าเธอจะยังมีชีวิตอยู่”“ครึ่งเดือนที่ผ่านมา สิ่งที่ฉันคิดไว้ก็ได้รับการยืนยัน เธอยังมีชีวิตอยู่จริง ๆ ไม่ใช่แค่ยังมีชีวิตอยู่นะ แต่เธอยังให้กำเนิดลูกสาวของเราอีก เด็กผู้หญิงที่นายช่วยเอาไว้ที่สวนสนุกไงล่ะ”ได้ยินดังนั้นปากเล็ก ๆ ของเด็กชายวัยหกขวบก็เม้มเข้
“ตอนช่วงมื้อเย็นคุณพ่อยังดูสบายดีอยู่เลยนะคะ”เนลลี่จับมือลูน่าไว้ขณะที่ยืนอยู่ตรงโถงหลักของโรงพยาบาลเซนทรัล เธอมองไปข้างหน้าด้วยสีหน้าเป็นกังวล “ทำไมอยู่ดี ๆ คุณพ่อถึงป่วยได้ล่ะคะ?”“บางทีเขาอาจจะกินหรือดื่มอะไรเข้าไปหลังจากมื้อเย็นน่ะ” ลูน่าตอบเสียงเรียบเธอมองไปที่ทางเข้าโรงพยาบาลด้วยคิ้วที่ขมวดมุ่น ทำไมโจชัวถึงได้ปวดท้องขึ้นมา? เท่าที่เธอจำได้ เขามีระบบภายในที่แข็งแรงมาก ถึงต้องเข้าสังคมอยู่เสมอ แต่เขาก็ไม่เคยมีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องท้องไส้เช่นนี้เลยสักครั้ง อาการปวดท้องของเขากำเริบขึ้นอีกครั้งในรอบหกปีเหรอ? ออร่าทำอะไรอยู่? เธอดูแลเขาอย่างไรเขาถึงได้ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้?เพียงชั่วครู่ที่ลูน่าตกอยู่ในห้วงความคิด รถยนต์มาเซราติคันสีดำเงาก็จอดเทียบท่าตรงทางเข้าโรงพยาบาล “นั่นคุณพ่อ!” เนลลี่ปล่อยมือลูน่าทันที และรีบวิ่งไปที่รถด้วยขาสั้น ๆ ของเธออย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เมื่อเห็นความกังวลใจของลูกสาวแล้ว ความรู้สึกแปลก ๆ ก็ก่อตัวขึ้นภายในใจลูน่าเธอก้าวเท้าเดินไปยังทางเข้าเช่นกันลูคัสรีบลงมาจากฝั่งคนขับแล้วเปิดประตูหลัง “ลูน่ามาช่วยหน่อย!”ลูน่าเม้มปากเล็กน้อยในขณะที่
ผ่านไปไม่นานประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออกแพทย์เดินออกมาจากห้องด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ผมขอรายการที่คุณลินช์ทานไปวันนี้ด้วยนะครับ ผมต้องการตรวจสอบทั้งหมด”ลูคัสขมวดคิ้ว “หมายความว่ายังไงครับ?” “เขาได้รับยาถ่ายชนิดรุนแรงเข้าไป”ลูน่าพูดไม่ออก เธอรู้ดีว่าใครเป็นคนวางยาโจชัวเพราะก่อนที่เธอจะกลับประเทศมา เด็กชายได้วางแผนไปหาหมอเพื่อบอกว่าเขามีอาการท้องผูกรุนแรงไว้แล้ว ลูน่าถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ นี่มันไร้สาระมาก!“อีกอย่าง” หมอมองลูคัสด้วยสีหน้าเรียบตึง “คุณรู้ว่ากระเพาะอาหารของเขาไม่ดีแล้วคุณยังปล่อยให้เขาทานของเย็นตอนกลางคืนได้ยังไง?”ลูคัสได้ยินดังนั้นก็นิ่งค้างไป เขาจำได้ว่าเด็กที่ชื่อนีลนั่นให้โจชัวดื่มน้ำแก้วนั้น อย่าบอกนะว่ามันมียาถ่าย...เขาสูดหายใจเข้า “ลูน่า ดูแลนายท่านด้วย ผมจะไปโทรหาพ่อบ้านให้จดรายละเอียดทั้งหมดเกี่ยวกับอาหารที่เขาทานไป”เมื่อกล่าวจบเขาก็รู้สึกว่าบางสิ่งบางอย่างผิดปกติอีกครั้ง ทุกคนทานอาหารเย็นด้วยกัน แล้วทำไมเนลลี่กับลูน่ายังสบายดี? แม้แต่เขาเองก็เช่นกัน มีเพียงโจชัวเท่านั้นที่ปวดท้องเมื่อภาพมื้อเย็นในหัวหมดไป สิ่งที่เหลืออยู่คือภาพของสิ่งที่โจช
ลูน่าไม่มียาถ่ายอยู่กับตัวเธอก้มหน้าลง “ฉันไม่ได้นำมันมาด้วย”“ลูคัส” น้ำเสียงของโจชัวขณะที่เอ่ยออกมาช่างเยือกเย็น “กลับไปที่บลูเบย์วิลล่าและนำยาถ่ายที่เหลือมา”จากนั้นใบหน้าที่คมคายและมีเลศนัยก็มองดูลูน่าด้วยสายตาแวบวับ “เธอซ่อนมันไว้ที่ไหน?”ลูน่ากัดริมฝีปาก เธอไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ ชายคนนี้ถึงได้อยากให้เธอกินยาถ่ายที่เหลือ และยืนกรานว่าต้องเป็นอันเดียวกับที่ให้เขากินด้วย เธอขมวดคิ้ว “คุณลินช์ มันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่เกินไปถ้าคุณจะให้ลูคัสกลับไปนำยามา เราอยู่ในโรงพยาบาลแล้ว ทำไมเราไม่ขอมันจากคุณหมอ…”“ใช่!” ลูคัสแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเขาไม่อยากกลับไปที่บลูเบย์วิลล่าตอนนี้ ก่อนที่ลูน่าจะพูดจบ ลูคัสก็ขัดขึ้น “นายท่านครับ ทำไมไม่ให้ผมออกไปขอยาจากหมอตอนนี้เลยล่ะครับ?”“ฉันบอกว่า ฉันอยากให้เธอกินยาส่วนที่เหลือ” โจชัวกวาดสายตามองลูคัสอย่างเย็นชาทันที เสียงของเขาเยือกเย็นพอที่จะแช่แข็งคนฟัง “ไม่เข้าใจเหรอ?”ลูคัสนิ่งชะงัก ท่าทางของนายท่านดูอึมครึมตึงเครียดยิ่งกว่าเดิมเขามองไปที่ลูน่าอย่างอึดอัดใจ “คุณเก็บยาถ่ายไว้ที่ไหน?”ลูน่าหลับตาครุ่นคิด เธอไม่มียาถ่ายอะไรทั้งนั้น ดังนั้นเธอจึงท
“เธอเคยเป็นคนที่อยากจะร่วมเตียงยอมเป็นผู้หญิงของฉัน แต่เธอกลับปฏิเสธที่จะใกล้ชิดสนิทสนมกับฉัน วางยาฉัน แล้วยังปฏิเสธที่จะดื่มน้ำแก้วเดียวกับฉันอีก” โจชัวพูดขณะที่มองลูน่าอย่างเย็นชา “ลูน่า เธอพยายามจะทำอะไรกันแน่?”สายตาของเขาทรงพลังมากเสียจนลูน่าไม่กล้าสบตา เธอกระแอมไอออกมาเบา ๆ และนิ่งเงียบด้วยการก้มหน้าลงไม่พูดอะไร“ตามที่เธอวางแผนไว้ก่อนหน้านี้ มันก็สมเหตุสมผลที่เธอจะวางยาฉัน แต่มันไม่ควรเป็นยาถ่ายสิ” เสียงของชายหนุ่มดึงดูดชวนฟังและรื่นหูยิ่งนักลูน่ารู้สึกว่าหน้าอกเธอแน่นขนัด เธอกัดริมฝีปาก “ฉัน...”โจชัวหลับตาลงแล้วกล่าวสรุปอย่างเรียบง่าย “เป้าหมายเธอไม่ใช่ฉัน”“งั้นบอกมาว่าเธอต้องการอะไร?” เสียงเขาอ่อนลงเธอแค่พยายามแกล้งทำตัวเป็นลูน่า กิบสันเหรอ? หรือเพราะเธอแค่ชอบเนลลี่? เหตุผลสองข้อนี้ไม่มีน้ำหนักพอที่จะทำให้เขาเชื่อว่าทำไมลูน่าถึงอยากอยู่ข้าง ๆ เขามันต้องมีเหตุผลอื่นอีกสิลูน่ากัดริมฝีปาก ผู้ชายคนนี้มักจะมีเหตุผลมากเสียจนทำให้เธอหวั่นกลัว เธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้นและไม่กล้าเอ่ยปากพูดอะไร เพราะกลัวว่าเมื่อเปิดปากพูดแล้วเขาจะสามารถเดาจุดประสงค์และรู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอ
ลูน่าอ้าปากค้าง “ไม่มีอะไรทั้งนั้นค่ะ!” เธอปฏิเสธทันทีเพราะกลัวว่าโจชัวจะรู้ว่าเธอกับนีลเป็นอะไรกันโจชัวไม่พูดอะไรเพียงมองลูน่าอย่างคาดคั้นจนทำให้เธอยิ่งวิตกกังวลหนักกว่าเดิมผ่านไปครู่หนึ่งเธอเงยหน้าขึ้นพลางตอบ “ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขา... จริง ๆ สาบานเลย ฉันแค่…” ลูน่าสูดลมหายใจเข้าลึกและมองลูคัสที่กำลังยืนอยู่ข้าง ๆ โจชัว“มันเป็นเพราะคุณบีนบอกว่า เขาต้องการหาว่าใครเป็นคนวางยาคุณ เขาบอกว่าหากไม่ใช่ฉันก็คงจะเป็นเด็กคนนั้นที่อยู่ข้างนอก”เมื่อพูดถึงนีล ลูน่าแสร้งทำทีห่างเหินกับลูกของตัวเอง “ฉันเดาว่าเด็กชายคนนั้นแค่อยากจะแกล้งคุณเล่น แต่เขาไม่ได้ต้องการทำให้คุณโกรธ เขายังเป็นแค่เด็กเล็ก ๆ เอง”“ดังนั้นเธอถึงได้ออกหน้ายอมรับผิดแทนว่าเป็นคนวางยาฉันเหรอ?”“ค่ะ”“อ้อ” โจชัวเลิกคิ้วมองพลันใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้ม “ไม่ยักรู้ว่าคุณลูน่าจะช่างเป็นคนที่ห่วงใยคนอื่นแม้แต่เด็กที่ไม่รู้จัก?”ลูน่าพยักหน้ารับพร้อมยกยิ้มเล็กน้อย “ใช่ นั่นเป็นจุดอ่อนของฉันจริง ๆ ค่ะ ไม่อย่างนั้น ฉันคงไม่พยายามอย่างหนักที่จะเป็นพี่เลี้ยงที่บลูเบย์วิลล่าจนตัวฉันเองเกือบจะถูกคุณลวนลาม จริงไหมคะ?” ลูน่าจงใจเน้น