บทที่ 60

“ฉันจะพาคุณหนูเนลลี่กลับไปนอน”

ลูน่าโน้มตัวลงและอุ้มเนลลี่ไว้ในอ้อมแขน เธอผลักโจชัวออกแล้วเดินกลับเข้าไปยังวิลล่า

โจชัวยืนอยู่กับที่ คิ้วขมวดแน่นขณะมองดูลูน่าที่เดินจากไป

ประตูทางเข้าปิดลง

โจชัวมองไปที่ประตูดังกล่าวด้วยแววตาลุ่มลึก หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็หยิบมือถือออกมาโทรหาลูคัส

“ไปเอารถออก”

จากปลายสาย เสียงของลูคัสฟังดูงัวเงีย “คุณลินช์นี่ก็ดึกแล้วนะครับ คุณจะไปไหนเหรอครับ?”

“ไปออฟฟิศ” นั่นคือคำตอบ ลูคัสตะลึงงันจนพูดไม่ออกไปชั่วขณะ “แต่คุณไม่ได้นำงานทั้งหมดกลับมาทำที่วิลล่าแล้วหรอกเหรอครับ? ทำไมถึงต้องกลับไปที่ออฟฟิศอีกล่ะ?”

“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว มีอะไรไหม? นายมีอะไรจะพูดงั้นเหรอ?”

ลูคัสจะกล้าพูดอะไรได้อีก?

ลูคัสลุกจากเตียงของแฟนสาวทันทีก่อนจะรีบขับรถไปที่บลูเบย์วิลล่า เขาช่วยขนกองเอกสารในห้องทำงานของโจชัวไปที่รถ จากนั้นจึงขับไปส่งเจ้านายที่ออฟฟิศ

ขณะนั่งอยู่บนเบาะหลัง โจชัวมองออกไปนอกหน้าต่างชมทัศนียภาพยามค่ำคืนที่เคลื่อนผ่านไปในขณะที่ขมวดคิ้วแน่น

ไม่รู้เป็นเพราะเหตุใด ภาพของลูน่ายังคงปรากฏขึ้นในใจเขา ใบหน้าที่งดงามและละเอียดอ่อน แม้กระทั่งตอนตกใจและตอนโมโหเมื่อเกือบโดนเขาจู