บทที่ 806

ครานี้ฉู่เฉินถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก จับต้นชนปลายไม่ถูก เอ่ยถามอย่างฉงนใจว่า “ขายตัวอะไรกัน”

ด้านล่างเงียบงัน ไม่มีผู้ใดขานรับ

ฉู่เฉินกระโจนลงจากหลังคา แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของลิ่วลู่อีก พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นเขากำลังย่องเงียบไปยังเรือนหลัง

“หยุดเดี๋ยวนี้” ฉู่เฉินเอ่ยเรียกแล้วสาวเท้าเข้าหา ถามเสียงเครียดว่า “วันนี้เจ้าเป็นอะไรกันแน่ แค่หลบหน้าข้ายังพอว่า แต่ยังพูดจาแปลกประหลาดอีก”

“ก็แค่ให้เจ้าช่วยซื้อเรือนหลังหนึ่ง ข้าลืมให้สินน้ำใจไป เจ้าบอกข้าตรงๆ ก็สิ้นเรื่อง เหตุใดต้องโกรธเคืองถึงเพียงนี้เล่า!”

ลิ่วลู่ถึงกับตกตะลึง “ซื้อเรือน สินน้ำใจ เช่นนั้นท่านมิได้ชื่นชอบ…”

กล่าวได้ครึ่งหนึ่ง เขาก็ฉุกคิดได้ รีบยกมือปิดปาก ใบหน้าแดงก่ำ

ฉู่เฉินขมวดคิ้ว ถามจี้ว่า “ชื่นชอบสิ่งใด”

“ไม่มีอะไรพ่ะย่ะค่ะ!” เขาหันหลังวิ่งกลับเข้าห้อง ทิ้งคำไว้เพียงว่า “ล้วนเป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งนั้น!”

ฉู่เฉินสะบัดตั๋วเงินในมือ ถามตามหลังว่า “เจ้าอยากได้เงินเท่าใดกันแน่”

“มิเอาแล้ว!” เขาปิดประตูแน่น กระโจนเข้าหาปาฟางพลางร่ำไห้ “แท้จริงแล้วเป็นข้าที่เข้าใจผิด… อับอายยิ่งนัก ฮือ…”

หยวนจิ่วยืนอยู่เบื้องหลัง ตบไหล่ปล