13

"พี่สี่กลับมาแล้ว" หนานอ๋องมองหยางอ๋องยกจอกสุรากระดกเข้าปาก 

"ข้ากลับมาเพราะเรื่องเสบียง เหตุใดข้าส่งสาส์นขอเสบียงเสด็จพ่อจึงเงียบเฉยเล่า" หยางอ๋องเอ่ยกับหนานอ๋อง ในยามนี้ สองพี่น้องได้ร่ำสุราด้วยกันหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาหลายเดือน

"เรื่องนี้ ท่านต้องถามฝูอ๋องแล้วล่ะ ว่าแต่ท่านมาคราวนี้ จะอยู่ที่เมืองหลวงนานรึไม่"

"ส่งเสบียงเสร็จอาจจะอยู่กับสองแฝด สักหลายวันหน่อย"

แน่นอนว่าการไปออกรบที่เมืองจินหลายเดือนทำให้หยางอ๋องคิดถึงสองแฝดเป็นอย่างมาก

"พี่สี่ นางยังไม่ตาย อีกทั้งได้ยินว่า นางสลบไปหนึ่งวัน ตื่นมากลับทำดีกับสองแฝด" หนานอ๋องสบตาพี่ชายไม่อยากจะเชื่อ 

"น้องหก ข้าไม่อยากจะเชื่อจริง ๆ แต่ข้าจะจับตาดูนางเอาไว้ ยาที่เจ้าให้ไป มีอีกรึไม่" หนานอ๋องเป็นคนมอบยาพิษให้แก่หยางอ๋องเมื่อหลายเดือนก่อน ก่อนไปหยางอ๋องสั่งให้พ่อบ้านจางวางยาหลี่ซินเอง

นึกว่านางจะตาย ที่ไหนได้ นางยังดวงแข็งยิ่งนัก นางยังไม่ตาย

"พี่สี่จะวางยานางอีกรึ" หนานอ๋องมองพี่ชาย เขาจะวางยาหลี่ซินอีกจะไม่ใจร้ายไปหน่อยรึ สตรีนางนั้นก็เป็นคนดีแล้ว มิใช่รึ ยังต้องใช้ยาอีกรึ

"ข้าจะวางยานางอีก ตอนที่นางกลับมาร้าย ยามนี้นางทำตัวดี ที่ปกป้องเด็ก ๆ จากชายาฝูอ๋อง แต่เจ้ารู้รึไม่ นางนอนกับบุรุษมาแล้ว แล้วแต่งเข้ามาในจวนอ๋อง นี่คือสิ่งที่ข้ารับมิได้"

หนานอ๋องฟังแล้วยังนึกรังเกียจหลี่ซินแทนพี่ชายเสียจริง ช่างเป็นสตรีที่ร้ายกาจสมชื่อจริง ๆ

"พี่สี่ข้าสงสารท่านนัก วันพรุ่งข้าจะเข้าเฝ้าไทเฮา ท่านจะไปหานางกับข้ารึไม่"

ไทเฮารึคือพระมารดาของฮ่องเต้องค์ปัจจุบันของราชวงศ์ พระนางรักหลานทุก ๆ คนเท่ากัน ในยามนี้ ได้ยินว่าพระนางไม่ค่อยสบาย ป่วยเรื้อรัง หมอหลวงรักษายังไม่หาย 

ในวัยเยาว์  องค์ชายสี่ องค์ชายหกไม่มีพระมารดาคอยดูแล พวกเขาก็ได้ไทเฮาคอยเมตตามาตลอด ในยามนี้พระนางต้องการกำลังใจ หนานอ๋องคิดว่าเขาต้องไปเข้าเฝ้าพระนาง

"ข้าจะไปเช่นกัน" 

กลับมาถึงจวนอ๋อง หยางอ๋องก็พลันเข้าไปในเรือนของเขา พบแม่นมจาง แม่นมจางยอบกายคำนับหยางอ๋อง

"สองแฝดนอนแล้วรึ" 

"เพคะ บ่าวมีเรื่องต้องรายงานท่านอ๋อง" หยางอ๋องนั่งลงตั่งเตี้ย อี้ชางรินน้ำชาให้เจ้านาย 

"เอ่อ.." สายตาแม่นมจางมองไปที่อี้ชาง 

"อี้ชางออกไปก่อน" อี้ชางรับคำเดินออกไปทันที

"ว่ามา"

"เมื่อเช้ามีสาวใช้เปลี่ยนผ้าปูเตียง พบว่ามีคราบเลือดติดอยู่เพคะ" แม่นมจางนำผ้าปูมาคลี่ให้หยางอ๋องดู 

นี่มันเรื่องบ้าอันใดกัน เขาไล่แม่นมจางออกไป สั่งอี้ชางเข้ามากับอี้โจ

"ขอรับท่านอ๋อง" 

"ไปสืบความบุรุษในภาพนี้เป็นผู้ใด" หนานอ๋องวาดบุรุษที่นอนกับหลี่ซินด้วยตัวเอง เขาไม่กล้านำภาพนั้นออกมา

"ขอรับ" อี้ชางรับคำ แต่ทว่าอี้โจยังไม่ไป หยางอ๋องปรายตามององครักษ์

"มีอันใด"

"เมื่อวานก่อน ข้าน้อยพบว่า พระชายาแอบเลี้ยงบุรุษไว้" 

"จับตาดูไว้ให้ดี"

สตรีนางนี้ร้ายกาจนัก

เช้าวันถัดมาหลี่ซินลุกขึ้นมาอย่างเหนื่อยล้า วันนี้นางต้องไปส่งสองแฝดไปสำนักศึกษาหลวง กระนั้นนางจึงแต่งกายด้วยชุดสีชมพู ลายผีเสื้อล้อมบุปผา ที่หน้าคันฉ่อง นางใช้แป้งทาบริเวณที่เป็นรอย อีอีนึกสงสารเจ้านายไม่หาย

"ป่านนี้เด็ก ๆ รอแย่แล้ว" อีอีประคองเจ้านาย หมายจะเดินออกไป แต่ก็ประชันหน้ากับหยางอ๋องในอาภรณ์สีเขียวลายใบไผ่ ใบหน้างามเกลี้ยงเกลา ผมที่เคยปล่อยยาวรวบตึงขึ้นประดับด้วยกวานหยกสีดำ ทับด้วยปิ่นหยกบุรุษ 

หลี่ซินคิดว่า เขาแต่งกายดูดี จะไปไหนเหตุใดต้องมาที่เรือนของนางในยามเช้าด้วย

"ท่านอ๋อง หลีกทางข้า ข้าจะไปส่งสองแฝดไปเรียน" นางพูดด้วยน้ำเสียงเนิบช้า หยางอ๋องพนิจมองนางตั้งศีรษะจรดเท้า 

สตรีนางนี้ไม่แต่งกายเสื้อผ้าสีฉูดฉาดเหมือนเมื่อก่อนเล่า 

"แม่นมจางไปส่งแล้ว เจ้าไปเข้าเฝ้าไทเฮากับข้าแล้วกัน" หลี่ซินมองหยางอ๋อง บุรุษผู้นี้จะมาไม้ไหนอีกนี่ 

"แต่..."

"ไม่มีแต่ รีบไปขึ้นรถม้า" 

ภายในรถม้าต่างคน ต่างเงียบสนิท หลี่ซินเหนื่อยยิ่งนัก เหตุใดตอนแรกหลี่ซินคนเดิมถึงได้อยากแต่งกับคนไร้หัวใจเยี่ยงนี้นัก

หยางอ๋องลอบมองชายาของเขา นางไม่ได้แต่งหน้าหนาเถอะ แต่เขาสังเกตรอยแดงที่คอ ที่เขาฝากไว้ เมื่อคืนมันไปไหนเสียเล่า

"เจ้าปกปิดรอยนั้นไว้ดีเสียจริง" หลี่ซินได้ยินเช่นนี้ใบหน้าพลันแดงก่ำ 

"ท่านมันเลวเสียจริง" ช่างกล้าพูดเรื่องต่ำช้าที่ตัวเองทำ

"ข้าก็เลวไม่ได้ครึ่งหนึ่ง ของเจ้าที่รังแกเด็กหรอกกระมัง"

หลี่ซินไม่อยากจะเถียง นางเหนื่อยมากจริง ๆ กับคนเยี่ยงนี้

"ทำไมไม่เถียงเล่า เข้าเฝ้าไทเฮา เจ้าไม่ต้องพูดอันใดให้มากความ เข้าใจรึไม่"

นางยังคงเงียบ 

จนหยางอ๋องย้ายก้นมานั่งข้างนาง กระนั้นทำให้คนงามตกใจ

"ท่านอย่าใกล้ข้า"

"เจ้าจะหวงตัวทำไม แค่ข้านั่งใกล้เจ้า แต่ก่อนเป็นฝ่ายวิ่งเข้าหาข้า"

นั่นมันแต่ก่อน ตอนนี้มันไม่เหมือนกัน 

"ข้าเข้าใจแล้วจะต้องทำตัวอย่างไร ท่านออกไปเถอะ" หยางอ๋องบีบแก้มงามแล้วสบตากับนาง ริมฝีปากบดขยี้ลงบนฝีปากอวบอิ่มของคนงาม หลี่ซินถึงกับตาโตเท่าไข่ห่าน...