12

"ยังไม่รีบเงยหน้าขึ้นอีกรึ" นางทำใจแล้วค่อยแหงนหน้ามาสบตากับอ๋องป่าเถื่อน ชายหนุ่มกระชากนางขึ้นมาอย่างแรง

"ข้าเจ็บนะ ท่านทำรุนแรงกับสตรีเกินไปแล้ว" มือหนาใหญ่กระชากแขนนางอย่างแรง จนเป็นรอยแดง ร่างนี้ยิ่งบอบบางอยู่ด้วย

"เกินไปรึ สตรีร้ายกาจเยี่ยงเจ้า ทั่วทั้งเมืองหลวงแคว้นชิง มีผู้ใดไม่รู้บ้าง ว่าเจ้าคือหญิงปากร้าย นิสัยเสีย"

หลี่ซินเถียงไม่ออก นางโมโหจนหน้าแดง ตัวสั่นเทิ้ม เกลียดหยางอ๋องเข้าไส้ 

"มองหน้ารึ มานี้ ข้าจะลงโทษเจ้า" หยางอ๋องพานางมาที่เตียง ผลักนางนอนลงอย่างแรง 

กลางวันเสก ๆ ยังจะทำร้ายนางอีก

"ท่านบ้าไปแล้ว ไหนรังเกียจข้า เหตุใดต้องมาทำเช่นนี้" หลี่ซินทั้งเจ็บตัวตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่หาย เขาก็ยังมากระทำนางอีกยามเช้า ช่างไร้มโนธรรมสิ้นดี

หลี่ซินขยับไปติดผนัง เตียงด้านในสุด หยางอ๋องมองร่างบาง เหตุใดเขาเห็นหน้านางแล้วมีอารมณ์ขึ้นมานัก

"ข้ามันหญิงชั่ว อีกทั้งได้เสียกับชายอื่นก่อนจะถึงมือท่าน ท่านยังอยากมีอะไรกับข้าอีกรึ" หลี่พูดเตือนสติเขา แต่ทว่าเหมือนนางยิ่งพูดกระตุ้นอารมณ์ความโกรธเขาเสียมากกว่า

ฉู่อวี้ดวงตาทอประกายไฟ ปลดสายคาดเอวออก กระโดดขึ้นเตียง ไปหาหลี่ซิน 

"ดียิ่งนัก สงสัยเมื่อคืนมันจะเบาไปหน่อย" หลี่ซินหมายจะกระโดดลงเตียงแต่ไม่ทันเสียแล้วโดนหยางอ๋องตะครุบอย่างรวดเร็ว ราวกับกระต่ายน้อยโดนราชสีห์จับกิน

อาภรณ์หยาบกระด้างโยนลงพื้น คนงามกรีดร้องอย่างเจ็บปวด บุรุษช่างเหมือนกันหมดเสียจริงไม่ว่าจะยุคสมัยใด

เสียงกรีดร้องของนางทำให้หยางอ๋องพอใจอย่างมาก นี่คือสิ่งที่เขาจะทรมานนางอย่างตายทั้งเป็น...

ในสวนบุปผา เด็กแฝดนั่งเล่นบนหญ้า ใบหน้าน้อย ๆ นึกถึงมารดาเลี้ยง นางจะโดนบิดาทำโทษอันใดรึไม่

"แม่นมจาง ข้าเป็นห่วงท่านแม่"  เสี่ยวเปาเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าสลด 

"ข้าด้วย" เสี่ยวเปยมีความรู้สึกดี ๆ ให้มารดาเลี้ยงมาก ถึงแม้บิดาไม่ลงโทษมารดาเลี้ยง แต่ยามนี้ยังไม่เห็นมารดาเลี้ยงออกมาจากเรือนบิดาเลย

แม่นมจางมองท่านหญิงน้อย ท่านชายน้อยแล้วถอนหายใจ สายตามองที่เรือนท่านอ๋อง ในใจคิดว่าพระชายาโดนหนักแล้วกระมัง เมื่อเช้าสาวใช้ที่เก็บผ้าปูเตียงไป มาเล่าให้แม่นมจางฟัง ว่ามีรอยเลือด แต่ยังไม่ได้ไปที่โรงซักล้าง แม่นมจางสั่งให้สาวใช้เก็บผ้าปูเตียงผืนนั้นไว้เสียก่อน เพื่อให้หยางอ๋องได้ดู พระชายายังบริสุทธิ์

แต่ก่อนยอมรับว่า หลี่ซินเป็นหญิงร้ายมากจริง ๆ แต่เวลาผ่านไปเกือบเดือนหลังจากที่นางฟื้นขึ้นมา นางก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น แม่นมจางยังเปิดใจรับนาง แต่ท่านอ๋องคงจะแค้นกระมัง

"ประเดี๋ยวพระชายาก็ออกมาแล้ว ท่านหญิงท่านชาย ไปเล่นด้านนั้นเถอะ มีนกบินให้ชมเป็นฝูงเลย"

 แม่นมจางชี้ฝูงนกให้เด็กแฝดดู สองแฝดมองอย่างไม่เคยเห็น บินตามฝูงนกไป เด็กคือเด็กวันยังค่ำ

พลบค่ำหลี่ซินลากสังขารมาที่เรือนของนาง อีอีร้อนใจยิ่ง นางเห็นเจ้านายกลับมาแล้ว แต่สภาพคือข้ารับใช้จากเรือนหยางอ๋องต้องประคองมาส่ง หลี่ซินนั่งบนตั่งยาว อีอีเห็นร่องรอยบางอย่างบนแขนเจ้านาย

"พระชายาของบ่าว" 

"ข้าเหนื่อย ข้าอยากพักผ่อน" นางเหนื่อยล้ายิ่งนัก หลี่ซินไล่อีอีให้ออกไป นางอยากอยู่คนเดียว คล้อยหลังอีอีเมื่อประตูเรือนปิดลง กล่องยาพลันปรากฏขึ้นมา

หลี่ซินดีใจยิ่งนัก ยามที่นางนึกถึงกล่องยา มันจะปรากฏขึ้นทันที กระนั้นนางจึงหายาคุม นางตัดสินใจฉีดยาคุมเข้าที่แขนตัวเอง แบบสามเดือนฉีดครั้งหนึ่ง เพียงชั่วพริบตาเดียวกล่องยาพลันได้หายไป

ในระหว่างที่นางกำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทรา เสียงหนึ่งพลันดังขึ้นหน้าเรือน

"ท่านแม่ ท่านแม่" หลี่ซินจำได้เสียงสองแฝด ด้านนอกสองฝาแฝดกับแม่นมจาง ที่ยืนมองประตูไม้บานใหญ่ 

"เหตุใดนางไม่มาเปิดประตู หรือนางเป็นอะไรไปแล้ว" เสี่ยวเปยเอ่ยอย่างเป็นห่วงมารดาเลี้ยง ในตอนนั้นพวกเขาถามสาวใช้ของบิดา ว่ามารดาออกมาจากเรือนบิดาแล้ว พวกเขาจึงให้แม่นมจางเคี่ยวน้ำแกงบำรุงร่างกายมาให้มารดา

ประตูเปิดออกพบว่าหลี่ซินเป็นคนมาเปิดประตูให้บุตรทั้งสอง

"สาวใช้ท่านเล่า" เสี่ยวเปยถาม

"ข้าไล่นางกลับไปแล้ว"

"ท่านแม่ ท่านพ่อทรมานท่านเกินไปแล้ว" เสี่ยวเปากอดมารดา หลี่ซินยิ้มให้เด็กทั้งสอง

"พระชายา นี่น้ำแกงบำรุงร่างกาย ท่านหญิงท่านชายเป็นห่วงท่าน ให้บ่าวเคี่ยวน้ำแกงมาให้"

หลี่ซินรับน้ำแกงบำรุงร่างกายดื่มจนหมดชาม เด็กทั้งสองเห็นแล้วดีใจนักที่มารดาดื่มจนหมด

"ท่านแม่พักผ่อนเถอะ พวกข้าไม่รบกวนแล้ว"เสี่ยวเปาเอ่ยขึ้น มารดาจึงหอมแก้มพวกเขา หลี่ซินเห็นทั้งสามเดินไปจนสุดทาง จึงปิดประตูลง มุ่งหน้าไปที่เตียงอย่างช้า

ศีรษะยังไม่ถึงหมอนประตูเรือนถีบออกอย่างแรง หลีซินมองคนเถื่อน 

"ท่าน"

"ดื่มน้ำแกงห้ามครรภ์" หลี่ซินถึงกับตาโต ข้ารับใช้หญิงสองคนเดินเข้ามาจับนางทั้งด้านซ้ายด้านขวา

"ท่านอ๋องข้าไม่ดื่ม" จะให้นางดื่มได้อย่างไร นางพึ่งฉีดยาคุมเข้าไป 

หยางอ๋องเพิ่งนึกได้ว่า นางอาจจะตั้งครรภ์กระนั้นจึงรีบให้สาวใช้ เคี่ยวน้ำแกงแล้วมุ่งหน้ามาหานาง หลี่ซินกัดฟันไว้ แต่มือหนาใหญ่บีบแก้มนางแล้วกรอกน้ำแกงห้ามครรภ์ลงไป เมื่อแน่ใจว่าหญิงสาวกลืนเข้าไปแล้ว สั่งให้สาวใช้รีบปล่อยนาง

หลี่ซินทรุดลงกับพื้น นางพยายามอาเจียนออกมาแต่ทว่าสายไปเสียแล้ว

บุรุษผู้นี้ช่างใจดำนัก

"อย่าหวังว่าจะได้ตั้งครรภ์" หยางอ๋องเดินสะบัดอาภรณ์ออกไป ไม่หันมามองนางเลยแม้แต่น้อย หลี่ซินสาปแช่งหยางอ๋องไม่เหลือชิ้นดี อย่างให้ถึงยามที่นางเอาคืนบ้าง