15

"ถวายพระพรไทเฮาเพคะ" เมื่อสองสตรีมาถึงยอบกายคำนับชิงไทเฮา สวีเหมยกับสวีเหมียวโดนโบยเมื่อไม่กี่วันก่อน พวกนางยังไม่หายปวดก้นเลย แต่ทว่าสวีฮองเฮาให้พวกนางสองพี่น้องมาเยี่ยมไทเฮา

"ชายาฝูอ๋อง คุณหนูรองสวี เชิญนั่งเถอะ" ทั้งสองนั่งเก้าอี้ที่นางกำนัลจัดให้

"ได้ยินว่าพระนาง ไม่สบาย หม่อมฉันนำขนมมาถวายเพคะ" สวีเหมยเอ่ยขึ้น 

"แม่นมหวังรับไว้" แม่นมหวังทรงทำตามรับสั่ง 

"ซินเอ๋อร์ เราคุยกันถึงไหนแล้ว" พระนางเบนสายตามามองหลี่ซิน ที่มีท่าทีสบาย ทำให้สองพี่น้องเป็นส่วนเกินทันที

สวีเหมยคิดว่าเป็นเช่นนี้ไม่ได้ เพราะสวีฮองเฮามอบหมายงานให้นางทำ จะต้องสำเร็จ 

"พระนางไม่ลองชิมหรือเพคะ" สวีเหมยโน้มน้าวให้ชิงไทเฮาเสวย

พระนางอยากจะไล่สองคนนี้ออกไปเหลือเกิน กระนั้นจึงสั่งให้แม่นมหวังนำขนมออกมา

"พวกเจ้าก็ชิมด้วยสิ"

สองคนพี่น้องสบตากัน

"เพคะ" ทั้งสองสังเกตสัญญาลักษณ์บางอย่าง ในขนมแล้วหยิบขึ้นมากิน

หลี่ซินไม่เกรงใจ กระนั้นจึงกินขนมดอกกุ้ยไปชิ้นหนึ่ง 

"เอาล่ะ พวกเจ้ากลับไปได้แล้ว" พระนางออกปากไล่สองพี่น้อง

คล้อยหลังสองพี่น้อง ชิงไทเฮาพูดสัพเพเหระกับหลี่ซินต่อ จู่ ๆ พระนางก็เป็นลม 

"ชิงไทเฮาเพคะ ชิงไทเฮา" หลี่ซินตกใจไม่น้อย ในตำหนักชิงเหมยทุกคนต่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หลังจากที่ชิงไทเฮาเป็นลม สองพี่น้องสกุลสวีเป็นลมในรถม้าเช่นกัน

วันนั้นหมอหลวงตรวจอาการของชิงไทเฮาได้รับพิษบางอย่างเข้าไป

 อีกทั้งชายาฝูอ๋องกับคุณหนูรองสวีได้รับพิษเช่นกัน ส่วนคนที่ไม่ได้รับพิษคือหลี่ซิน กระนั้นนางจึงถูกจับตัวขังไว้ในคุกหลวงยามนี้

หลี่ซินนั่งพิงกรงเหล็ก ข้ามภพมาต้องมาเจออะไรแบบนี้ นางคิดว่าคนพวกนี้คงเตรียมการมาแล้วกระมัง สวีฮองเฮาช่างร้ายนัก ยืมดาบฆ่าคน ส่วนนางคือแพะรับบาป ยังไงนางต้องหาทางออกจากคุกหลวงให้จนได้

ยามนี้หยางอ๋องร้อนรนใจยิ่งนัก เขาหารือกับฝ่าบาทเรื่องส่งเสบียงไปเมืองจินอยู่ในห้องทรงอักษร แต่ทว่าเกิดเรื่องหลี่ซินวางยาชิงไทเฮาเสียก่อน

"เจ้าไม่ก่อเรื่องจะได้รึไม่" น้ำเสียงโมโหพลันเอ่ยขึ้น เขาจะช่วยนางอย่างไร แม้จะเกลียดนาง แต่ไม่อยากให้นางตายเพราะฝีมือคนอื่น ใช้เป็นเครื่องมือ

"ข้าไม่ได้ทำ" หลี่ซินในชุดนักโทษสีขาว เกราะกรงขังมองหยางอ๋อง

"เจ้ารู้รึไม่ มีทั้งพยานที่เห็นว่าเจ้าวางยาในขนม นางกำนัลตำหนักชิงเหมย สารภาพกับกรมอาญาเรียบร้อยแล้ว"

เรื่องราวมันรวดเร็วจนหยางอ๋องรับมือไม่ทัน อีกทั้งฝ่าบาททรงเคารพรักชิงไทเฮามาก แน่นอนว่าถ้าหลักฐานชัดเจนแล้ว หลี่ซินมิอาจหลุดจากเรื่องนี้ไปได้ อีกทั้งด้วยนิสัยร้ายกาจของนางรึจะเป็นคนดี นี่คือสิ่งที่ฉู่เฟิงตรัสกับหยางอ๋อง ก่อนที่เขาจะมาคุกหลวง

หลี่ซินคิดไว้แล้ว คนพวกนี้เตรียมการมาไว้อย่างดี จะให้นางตายไปพร้อมกับชิงไทเฮา

"ข้าไม่ได้ทำ ข้าไม่ยอมหรอกนะ" หลี่ซินมีแววตามุ่งมั่น 

"หากสามวัน หาหลักฐานว่าเจ้าบริสุทธิ์ เจ้าก็จะได้ออกคุกหลวง หากไม่ คือวันที่จะประหารเจ้า ยามนี้หมอหลวงรักษาไทเฮาไม่ได้สักคน"

หยางอ๋องรักและผูกพันกับชิงไทเฮามาก ถ้าไม่มีพระนางก็ไม่มีอ๋องนักรบเช่นวันนี้ 

สามวันรึ 

หยางอ๋องเดินออกไปอย่างไม่สนใจนาง หลี่ซินยืนนิ่ง ใช่แล้วนางสามารถรักษาพระนางได้  เขาเดินไปไกลแล้ว นางเรียกเขาไม่ทัน หลี่ซินนั่งลงบนกองฟางที่เหม็นสาบไปด้วยกลิ่นหนูตาย อีกทั้งแมลงสาบด้วย 

พอราชครูหลี่เจิ้งรู้ข่าวเรื่องที่บุตรสาวคนโตทำเลวไว้ถึงกับตกใจจนพูดไม่ออก เขาไปขอเข้าเฝ้าฝ่าบาท แต่ฝ่าบาท ไม่ทรงอนุญาต หลี่เจิ้งคุกเข่านาน กระนั้นจึงตัดสินใจกลับไปที่จวน

หยางอ๋องกลับถึงจวนยามพลบค่ำ เห็นเด็กแฝดสองคน เหตุใดพวกเขาถึงได้ออกมาเดินหน้าเรือนยามนี้ ช่วงนี้มีน้ำหมอกลงมาอย่างมากเพราะย่างเข้าฤดูหนาว

"พวกเจ้ายังไม่เข้าเรือน" พอหยางอ๋องมาถึงเรือนเล็ก เอ่ยถามสองแฝดทันที สองแฝดมองข้างหลังบิดา สายตาราวกับว่ามองหาใครคนหนึ่งอยู่

"พวกข้ารอท่านแม่" เสี่ยวเปยตอบบิดา ในใจของบิดากำลังจะสรรหาคำโกหกมาบอกบุตรทั้งสอง

"นางกลับบ้านเดิมของนาง อีกไม่กี่วันก็มาแล้ว" พอเด็กแฝดได้ยินกระนั้นไม่อยากจะเชื่อ เหตุใดท่านแม่ไม่บอกพวกเขาสองคนก่อนเล่า

"ท่านหญิง ท่านชาย" แม่นมจางถือชามนมแพะเข้ามา ตกใจเมื่อเห็นเด็กทั้งยืนอยู่หน้าเรือน

"แม่นมรีบพาพวกเขาเข้าไปนอน"

"เพคะ" แม่นมจางรีบวางชามนมแพะ ไว้ด้านใน กุมมือน้อย ๆ สองแฝดเข้าไปในเรือน

ในห้องหนังสือยามนี้ หยางอ๋องหมุนแหวนที่นิ้วโป้งฟังอี้ชางเล่าเรื่องราวของบุรุษที่หลับนอนกับหลี่ซิน 

"ข้าน้อยถามเจ้าของโรงเตี๊ยมแห่งนั้น พบว่าหลี่หลานเป็นคนจัดฉาก จ้างบุรุษผู้นั้นมานอนกอดพระชายา แล้ววาดภาพขึ้นมาขอรับ"  อี้ชางรายงานเจ้านาย หยางอ๋องไม่คิดว่าคนอย่างหลี่ซินร้ายถึงขนาดพี่น้องต้องรังเกียจ แน่นอนเพราะนางคือนางร้ายแห่งแคว้นชิง แต่ทว่าในยามนี้ เขาจะช่วยนางได้อย่างไร แม้จะรังเกียจนาง แต่ไม่อยากให้นางตาย

หยางอ๋องพลันคิดหนักยิ่งนัก

"อี้โจ เจ้าไปตามหนานอ๋องมาพบข้า" 

"ขอรับ" อี้โจรับคำสั่งหายออกไปทางหน้าต่างชั่วพริบตาเดียวประดุจสายฟ้าฟาดลงมา...