24

รถม้าขบวนหยางอ๋องออกจากค่ายหลุมดำแต่เช้า อิงอิง ต้าเจียงและชาวโจรภูเขาต่างตะโกนให้หยางอ๋องกับชายาเดินทางไปถึงเมืองจินอย่างปลอดภัย

หลี่ซินนั่งรถม้ากับสองแฝด หยางอ๋องนั่งฝั่งตรงข้ามมองสามแม่ลูก หัวเราะกันอย่างสนุกสนานราวกับเขาคือคนแปลกหน้า ส่วนแม่นมจางกับอีอี นั่งรถม้าอีกคัน

"ท่านแม่ถ้าถึงเมืองจินแล้ว ท่านแม่ต้องนอนกับข้า ห้ามนอนกับท่านพ่อ" ปากน้อย ๆ ของเสี่ยวเปาเอ่ยขึ้น

"ใช่  ๆ ท่านแม่ต้องนอนกับพวกเรา" เสี่ยวเปยเห็นด้วย เพราะบิดาแย่งมารดาไปนอนด้วยหลายคืนแล้ว ตั้งแต่เมืองหลวงยันค่ายโจร

หลี่ซินยิ้มให้สองแฝดด้วยความเอ็นดู การเดินทางครั้งนี้ใช้เวลาเพียงหนึ่งวันก็ถึงเมืองจิน ถึงเมืองจินยามพลบค่ำ 

เหล่าทหารเมื่อเห็นหยางอ๋องกลับมารีบเปิดประตูเมืองทันที 

รถม้าผ่านประตูเมืองมุ่งหน้าไปที่จวนอ๋อง ชายหนุ่มมองสามแม่ลูกนอนหลับอย่างสบายตัว มุมปากหนากระตุกยิ้มอย่างไม่รู้ตัว

หลี่ซินหลับอย่างไม่รู้ตัว อย่างอ๋องอุ้มนางลงจากรถม้า เป็นที่อาหวังตกใจอย่างมากระยะเวลาผ่านไปไม่กี่วัน หยางอ๋องถึงกับอุ้มพระชายา มันเกิดอะไรขึ้นที่เมืองหลวงกันแน่

"ไปเปิดประตูเรือน" 

"ขอรับ"

หยางอ๋องวางคนงามไว้ที่เตียงอย่างนุ่มนวลกลัวนางตื่น ใบหน้างามแดงระเรื่อด้วยความหนาวกระมัง

สายตาหยางอ๋องเหลือบมองอาหวังยืนเป็นตอไม้ 

"เจ้าจะยืนทำซากอันใด ไสหัวออกไป" 

"หยางอ๋อง ข้าน้อยจะรายงานความคืบหน้าของเมืองจิน" อาหวังผิดอันใดเล่า เขาเพียงแค่จะรายงานเรื่องราวที่เกิดขึ้นในเมืองจิน ในระหว่างที่หยางอ๋องไม่อยู่

"วันพรุ่งค่อยมารายงานข้า" อาหวังรีบสาวเท้าออกไปทันที เห็นเขาต้องสืบความจากอี้โจ กับอี้ชางเสียแล้ว

"หนาว หนาวเหลือเกิน" นางบอกว่าหนาวรึว่า ตอนอุ้มนางเข้ามาในจวน นางจะโดนไอเย็นเข้า หยางอ๋องรีบจับหน้าผากนาง ตัวร้อนยิ่งนัก แย่แล้ว กระนั้นเขาเรียกอีอี ออกมาจากเรือนสาวใช้ มาเคี่ยวยาให้หลี่ซินทันที

อีอีถือชามยาเข้ามา ในใจคิดว่าหยางอ๋องเริ่มมีใจให้พระชายาแล้วเป็นข่าวดียิ่งนัก

"เจ้าออกไปเถอะ" อีอีวางชามยาแล้วออกไป โดยไม่ลืมปิดประตู

"หนาว หนาว" ใบหน้างามพลันแดงก่ำอีกทั้งเหงื่อผุดขึ้นมามากมาย หยางอ๋องร้อนใจ ปลุกนางขึ้นมาดื่มยา แต่ทว่าหลี่ซินนั้นดื่มได้คำเดียวแล้วพ่นออกมาใส่หน้าหยางอ๋อง 

"ขม ข้าไม่ดื่ม" เหตุใดยาโบราณถึงขมนัก นางทั้งหนาวทั้งง่วง ให้นางนอนก่อนไม่ได้รึ พอตื่น นางก็จะกินยาแผนปัจจุบันของนางเอง เจ้าอ๋องบ้ากล้าปลุกนาง

หลี่ซินอดใจไม่ไหว ตบหน้าหยางอ๋องเต็มฝ่ามือแล้วนอนลงไปตามเดิม หยางอ๋องทั้งหน้าเต็มไปด้วยยาขม อีกทั้งรอยฝ่ามือห้านิ้วนางฝากไว้

"หลี่ซิน มันจะมากไปแล้วนะ" เขาเมตตานางแล้ว เหตุใดนางไม่รับน้ำใจจากเขาเล่า

ดี ดี ดี

หลี่ซินโดนหยางอ๋องกระชากขึ้นมาอีกครั้งครานี้เขาจุมพิตที่ริมฝีปากนาง น้ำผึ้งรสหวานผสมกับยาแก้ไข้ดันเข้าไปในปากคนงาม

ดวงตางามเบิกตาอย่างกว้าง ขนาดนางป่วยเขายังไม่ละเว้นอย่างนั้น คืนนั้นหยางอ๋องป้อนยาผ่านปากของเขา แล้วถอดอาภรณ์ของนางออกทุกตัว เนื้อแนบเนื้อ เป็นการให้ความอบอุ่นได้ดี อีกทั้งในยามเช้าหลี่ซินยังไข้ลดลงอีกต่างหาก

หยางอ๋องมองใบหน้างามที่หลับสนิท เขาทำอย่างนี้กับนาง แสดงว่าเขารักนางใช่รึไม่ จู่ ๆ หัวใจหยางอ๋องเต้นตึกตักอย่างแรง เมื่อคืนเขาไม่ได้รังแกนางเลยแม้แต่น้อย

"กรี๊ด!!!" หลี่ซินลืมตาขึ้นมากรีดร้องลุกขึ้นพรวดพราด อีกทั้งเท้าถีบหยางอ๋องตกเตียง ร่างหนากลิ้งตกเตียง 

"สตรีบ้า เหตุใดเจ้าทำร้ายข้าด้วย" หยางอ๋องลุกขึ้นเอวเขาเคล็ดหมดแล้ว

"เมื่อคืนท่านลักหลับข้า" นางมองดูตัวเองภายใต้ผ้าห่มไร้อาภรณ์ปกปิดร่างกาย

"เมื่อคืนเจ้าเป็นไข้ เพราะโดนไอเย็น ข้าเป็นห่วงเจ้ามาก ถึงป้อนยาให้เจ้า แต่เจ้ามันหญิงร้ายไร้จิตสำนึก พ่นยาใส่หน้าข้า"

หยางอ๋องรีบเดินเข้าไปหลังฉากกั้นห้องน้ำทันที แล้วเดินออกมาเมื่อเปลี่ยนอาภรณ์เสร็จ มุ่งหน้าไปที่ประตูถีบออกอย่างแรง พบว่าข้ารับใช้สามคนยืนก้มหน้าอยู่ อี้โจ อี้ชางเดินตามเจ้านายไป

ส่วนอีอีเข้ามาผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ให้หลี่ซิน อีกทั้งเล่าเรื่องราวว่าเมื่อคืนหยางอ๋องปลุกนางมาเคี่ยวยาให้พระชายา หลี่ซินรู้สึกผิดมาก 

นางผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เสร็จ มุ่งหน้าไปเรือนของสองแฝด เมื่อสองแฝดเห็นมารดา ทั้งสองโผล่กอดมารดา เมื่อคืนมารดาไปนอนกับบิดา สองแฝดวิ่งเล่นสวนหน้าเรือน

"แม่นมจางรู้รึไม่ หยางอ๋องอยู่ที่ใด"

"ค่ายทหารเมืองจินเพคะ"

หลี่ซินเข้าโรงครัว ตั้งใจทำอาหารเที่ยงไปให้หยางอ๋อง เพื่อขอโทษเขา นางคิดว่าหยางอ๋องต้องมีใจให้นางแน่นอน

ในระหว่างนั้นอาจูเข้ามาในโรงครัวในสภาพที่มีผ้าพันแขนอยู่

"พระชายาข้าน้อยมิอาจคุ้มครองท่านได้วันนั้น"

"วันนั้น เจ้าก็บาดเจ็บ ไปพักเถอะ" พริบตาเดียวอาจูหายออกจากโรงครัว

หลี่ซินให้คนในจวนอ๋องไปส่งนางที่ค่ายทหารนอกเมือง วันนี้นางทำเกี๊ยวน้ำให้เขาทานเพื่อแทนคำขอโทษ

ค่ายทหารนอกเมืองยามนี้ 

หยางอ๋องปรายตามองหนานอ๋อง ที่หาวนอนเมื่อคืนหนานอ๋องนอนที่ค่ายทหาร แต่ทว่าบรรยากาศที่เมืองจินมันหนาวมาก ทำให้หนานอ๋องผู้บอบบางโดนไอเย็นเกือบจะเป็นไข้ อีกทั้งไม่คุ้นชินกับบรรยากาศที่แห่งนี้ ทำให้หนานอ๋องคิดถึงเมืองชิงมาก

"เสด็จพ่อให้ข้าไม่ต้องรีบกลับ อยู่เมืองจินช่วยท่าน"

"ก็ดีแล้ว กลับไปเมืองหลวง ไม่มีอะไรทำสู้อยู่เมืองจินดีกว่า" 

"ท่านอ๋องในที่สุด ท่านก็กลับมาแล้ว ข้าคะนึงหาท่านยิ่งนัก" สตรีนางนี้วิ่งพรวดพราดเข้ามาในกระโจมหยางอ๋องอย่างไม่อาย อาหวังวิ่งตามแทบไม่ทัน

"แม่นางฟู ท่านทำเช่นนี้มิได้" อาหวังต่างตะโกนขึ้นมา สายตาหยางอ๋องมองที่อาหวังกับฟูเหยา สตรีไร้ยางอาย

หนานอ๋องก็ตกใจเช่นกัน เหตุใดถึงมีสตรีไร้ยางอายวิ่งไล่ตามบุรุษเช่นนี้เล่า

"ออกไปจากกระโจมของข้า" น้ำเสียงเฉยชาพลันเอ่ยขึ้น 

"ท่านไม่อยู่หลายวันข้าคิดถึงท่านนัก"

"บุตรสาวนายอำเภอกล้าพูดเช่นนี้กับ บุรุษที่แต่งงานแล้วได้รึ"