30

          หลายวันผ่านไปชาวเมืองจินต่างขอบคุณ สรรเสริญหยางอ๋องที่ช่วยเหลือบุตรสาวของพวกเขาจากพ่อค้าทาส ที่ปลอมตัวเป็นคนซื้อขายผ้าต่วน อีกทั้งได้ยินมาว่าพ่อค้าพวกนั้นกินยาตายในคุกทหารแล้ว ทำให้หยางอ๋องสืบหาผู้อยู่เบื้องหลังไม่เจอ

หลี่ซินส่งสองแฝดไปที่สำนักศึกษาหลวงซังหมิน นางแวะตลาดกับอีอี แต่ทว่ายิ่งเดินไปพบคนป่วยนอนเรียงรายกันอย่างน่าสงสาร พวกเขาไอโขลก ๆ อีกทั้งมีตุ่มเต็มด้วย 

"ช่วยพวกข้าด้วยแม่นาง"

"ไปนะ อย่ามายุ่งกับเจ้านายของข้า" อีอีรีบปัดคนพวกนั้นออกจากหลี่ซิน

ด้วยจิตวิญญาณของความเป็นหมอ หลี่ซินต้องหาหนทางช่วยคนพวกนี้แน่นอน

"พระชายารีบกลับเถอะเพคะ" หลี่ซินสมองขบคิดกลับไปที่รถม้า เหตุใดถึงได้มีโรคระบาดเกิดขึ้นได้ 

ค่ายทหารนอกเมืองจิน ในยามนี้หยางอ๋องกับหนานอ๋องกำลังเดินหมากรุกกันอยู่ สามกระดานแล้วที่หยางอ๋องชนะหนานอ๋อง 

หนานอ๋องมองพี่สี่ เขาไม่เคยเอาชนะพี่สี่ได้เลย พี่สี่เป็นคนมีไหวพริบดี เก่งทั้งด้านบู๊และด้านบุ๋น

"แย่แล้วขอรับ ทหารที่อยู่ในค่ายเกิดเป็นไข้ขึ้นมาขอรับ" อาหวังรีบรายงานเจ้านายให้ทราบ

หยางอ๋องรีบเข้าไปในกระโจมทหาร พบว่าทหารนับสิบนอนหนาวสั่น อย่างน่าสงสาร โชคดีที่ค่ายมีท่านหมอชางโจ หมอที่มาจากเมืองหลวง กระนั้นหยางอ๋องจึงสั่งให้หมอชางโจรักษาเหล่าทหาร

ในยามนี้หลี่ซินอยู่ที่เรือนกำลังคิดหาทางรักษาชาวบ้านพวกนั้น ยาแผนปัจจุบันน่าจะช่วยได้ 

"ท่านแม่ ท่านแม่" เสี่ยวเปา เสี่ยวเปยพลันวิ่งเข้ามาหามารดาในเรือน

"มีอันใดรึ" 

"สำนักศึกษาหยุดเรียน เพราะมีเด็กเป็นไข้หวัดจำนวนมาก" คำพูดของเสี่ยวเปยทำให้นางอดเป็นห่วงเด็ก ๆ มิได้

"ข้าดีใจยิ่ง ที่จะได้อยู่บ้านกับท่าน" เสี่ยวเปาพูดขึ้นมา เด็กช่างไม่รู้เรื่องราวอันใดเสียจริง ว่าภัยกำลังมาถึงตัว

สองแฝดเล่นในเรือนหลี่ซินได้ไม่นาน แม่นมจางก็พาพวกเขากลับเรือนไป 

พลบค่ำหยางอ๋องเดินเข้ามาในเรือน เห็นหลี่ซินบดยาอะไรสักอย่าง 

"เจ้าทำอันใด" 

"ข้าบดยาคิดว่าจะนำไปแจกจ่ายชาวบ้านเจ้าค่ะ" นางมีน้ำใจขนาดนั้นเชียวรึ

"ดียิ่งนัก"

"วันนี้ข้าออกไปข้างนอก พบคนเร่ร่อนเป็นไข้เยอะมาก สงสารพวกเขา ข้าคิดว่าการนำยาไปแจกพวกเขาเป็นการดีที่สุด เพราะบางคนก็ไม่มีเงินรักษา"

"ซินเอ๋อร์ของข้าฉลาดมาก" หยางอ๋องกินเต้าหู้นางโดยการจุมพิตที่แก้มงามอย่างอ่อนโยน

"ท่านอ๋อง ท่านจะไม่ล่วงเกินข้าอย่างไรเล่า" ใบหน้างามเม้มปากเข้าหากันด้วยความโมโห

"ข้าขอโทษ นานรึไม่ เจ้าจะให้โอกาสข้า" เขาอดใจไม่ไหวจริง ๆ 

"ท่านมันลามกเสียจริง" ค่ำคืนนั้นหยางอ๋องนอนที่ตั่งยาว ส่วนคนงามอย่างหลี่ซินนอนที่เตียงอย่างสบาย จะให้อภัยเขาง่ายมิได้ สิ่งที่เขาทำกับเจ้าของร่างเดิมก็มันโหดร้ายมากเช่นกัน รอให้เวลารักษาแผลใจดีกว่า 

ค่ำคืนที่เหน็บหนาว หลี่ซินได้ยินเสียงหยางอ๋องบนว่าหนาว กระนั้นนางลุกขึ้นนำผ้าห่มอีกผืนไปห่มให้เขา 

"เจ้าเป็นห่วงข้ารึ" อ๋องป่าเถื่อนลืมตาขึ้นอย่างกะทันหัน 

"ใครห่วงท่าน ข้ากลัวท่านหนาวตายหรอกนะ" นางรีบขึ้นไปที่เตียงนอนหันหลังให้เขา 

ชายหนุ่มยิ้มไม่หุบ กับความเขินอายของนาง หลี่ซินด่าหยางอ๋องในใจ คนบ้า นางไม่ได้เป็นห่วงเขาเสียหน่อย กลัวเขาจะตายในเรือนของนางต่างหาก

ในเมืองจินตรอกถนนเต็มด้วยคนป่วย เสียงเคาะประตูหน้าโรงหมอ 

"ท่านหมอ ช่วยพวกเราด้วย ท่านหมอ" เสียงคนเร่ร่อนขอร้องท่านหมอ แต่ไร้วี่แววของท่านหมอที่จะเปิดประตูมารักษาพวกเขา ช่างน่าเวทนายิ่งนัก

ยามเช้าชาวบ้านเมืองจินต่างติดไข้ระบาดอย่างหนัก เพียงหลี่ซินทราบข่าว นางเปิดประตูดูที่หน้าจวน พบชาวเมืองจินเดินไปมา ไอโขลก ๆ อีกทั้งบางคนถึงกับล้มลงไปกับพื้น

ได้ยินว่า โรงหมอมีตั้งสามโรงปิดหมด เพราะท่านหมอหายตัวไป 

หลี่ซินไม่รอช้า เดิมทีจะแจกจะยาให้ชาวบ้านไปต้มเอง

นางสั่งการไปที่โรงครัว ให้เคี่ยวยาแก้ไข้แจกประชาชน ความนี้ไปถึงหูหยางอ๋องและหนานอ๋อง

"นางเคี่ยวยาแจกชาวบ้านหน้าจวนรึ" หยางอ๋งถามอาหวังที่มารายงาน เมื่อคืนนางบอกว่าจะให้ชาวบ้านไปต้มกินเอง เกรงว่านางน่าจะรู้ว่า ท่านหมอหายตัวไป

"นางทำดีแล้ว"

"พี่สี่ แล้วหมอหายไปไหน" หนานอ๋องยังตกใจ จู่ ๆ หมอในเมืองจินต่างหายตัวไปอย่างลึกลับ

"ข้าว่าเรื่องนี้ ต้องเกี่ยวกับนายอำเภอฟูเหิงแน่นอน ข้าคิดว่าจะเข้าไปจับกุมเขา แต่ยามนี้ ต้องรักษาชาวบ้านให้หายก่อน"

หยางอ๋องสั่งองครักษ์ทั้งสองไปตามหาท่านหมอที่หายไป ที่ทุกซอกทุกมุมในเมืองจิน

หลี่ซินในยามนี้ แจกยาแก้ไข้ให้แก่ชาวเมืองจินที่หน้าจวน อีกทั้งสั่งข้ารับใช้ต้มข้าวต้มมาแจกชาวบ้านด้วย ทำให้ชาวบ้านซึ้งใจยิ่งนัก

หลี่ซินนึกได้ว่าหมอหายไปต้องมีคนลักพาตัวพวกเขาแน่ กระนั้นเดินเข้าไปในเรือน เรียกอาจูไปสืบความ อาจูรับคำหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

หลี่ซินมองดูชาวบ้านรับชามยาและชามข้าว ต่างเอ่ยขอบคุณนาง นางยังบอกอีกว่าจะแจกข้าวต้มทุกวัน จนกว่าชาวเมืองจินจะหายจากโรคไข้หวัด ทำให้ชาวบ้านต่างยกย่องนางอย่างมาก