31

วันที่สามของการแจกจ่ายยาและอาหาร หลี่ซินทำเช่นนี้ ทำให้ชาวบ้านพอใจมาก วันนี้ข้าวหมดกะทันหัน 

หลี่ซินขอให้ทหารในค่ายนำข้าวที่ร้านค้ามามอบให้ประชาชนก่อน นางใช้เงินสินเดิมเป็นค่าใช้จ่ายในครั้งนี้ 

แต่ทว่าโชคร้าย เมื่อรถเกวียนขนข้าว เกิดเหตุทำให้ม้าคลั่ง ทำให้ข้าวแตกกระจัดกระจาย ข้าวนั้นจึงใช้การมิได้ หลี่ซินนึกถึงเสบียงที่หยางอ๋องขนมาด้วย นางจึงขอความร่วมมือกับหยางอ๋อง ให้เขานำข้าวมามอบให้นาง หยางอ๋องตกลง

ภายในโรงครัวหลี่ซินเคี่ยวข้าวต้มด้วยตัวเอง เหตุใดชาวบ้านยังมิอาการบรรเทาหรือดีขึ้น ทำให้นางนึกห่วงชาวเมืองจินอย่างมาก หรือจะต้องพึ่งยาแผนปัจจุบันแล้วกระมัง

หลี่ซินให้สาวใช้ในจวนเคี่ยวข้าวต้มต่อ นางเดินออกมาจากโรงครัว แต่ทว่าก็หันหลังกลับไป แอบอยู่หลังประตูกับอีอี พบว่าสาวใช้นางนั้นใส่ผงอะไรบางอย่างเข้าไปในข้าวต้ม

สองนายบ่าวสบตากัน

"เจ้าใส่ผงอันใดลงไป" สาวใช้นางนั้นรีบเก็บห่อยาลงสาบเสื้อทันที ใบหน้านางตกใจเมื่อโดนหลี่ซินจับได้

"เปล่า ๆ เพคะ" หลี่ซินสาวเท้าไปอย่างรวดเร็ว แล้วตบหน้าสาวใช้นางนั้นจนหน้าหันไปอีกทาง

"นำตัวนางไปโบย จนกว่านางจะสารภาพ" สาวใช้นางนั้นกรีดร้อง

"ไม่นะเพคะ ปล่อยบ่าวเถอะ บ่าวขอร้อง" ชาวบ้านป่วยไข้มาหลายวันอาการไม่ดีขึ้น สาวใช้ใจดำยังใส่ยาอันใดลงไปมิรู้

หลี่ซินได้เคี่ยวข้าวต้มหม้อใหม่ ให้ข้ารับใช้นำไปแจกชาวบ้านตามเดิม เพียงไม่นานก็พบว่าสาวใช้นางนั้นกินยาพิษตายเลือดออกทางปากและจมูก ผงยานั้นก็หายไปด้วย แสดงว่าจวนอ๋องต้องมีหนอนบ่อนไส้

ในระหว่างที่หลี่ซินขมวดคิ้วขบคิดอยู่ใน อาจูเข้ามาทางหน้าต่างรายงานเรื่องเกี่ยวกับหมอที่หายตัวไป

"ว่าอย่างไร"

"พบเบาะแส หมอที่หายตัวไปแล้วขอรับ"

"ที่ใด" 

"จวนนายอำเภอ ตอนที่ข้าน้อยไปสืบความพบกับองครักษ์ของท่านอ๋องด้วยขอรับ"

"เรื่องนี้ ข้าจะปรึกษาท่านอ๋อง" อาจูหายไปท่ามกลางความมืดมิดเช่นเดิม

พลบค่ำหยางอ๋องกลับมาที่เรือนของหลี่ซิน เขานั่งฝั่งตรงข้ามนาง หญิงสาวไล่อีอีออกไป นางรินน้ำชาให้เขา 

"หมอที่หายตัวไป อยู่ที่จวนนายอำเภอ" 

"ข้าให้คนไปสืบความเช่นกัน"

"รักษาผู้คนหายข้าคงต้องปลดเขาเสียแล้ว เรื่องค้าทาส เขาก็อยู่เบื้องหลัง เกรงว่าชาวบ้านป่วยคงไม่พ้นเขา ผู้ที่ชักใยเบื้องหลังนายอำเภอคิดว่าเป็นผู้ใด"

"ฝูอ๋องรึไม่"

"นับว่าเจ้าฉลาด"

หลี่ซินไม่คิดว่านายอำเภอฟูเหิงต้องได้รับข้อเสนอที่ดีเหนือชั้นจากฝูอ๋อง มิเช่นนั้นคงไม่ทำเลวกระมัง

"ท่านคิดว่าพวกเขาจะปล่อยสารพิษพวกนี้ ที่ใด เพราะไข้ชนิดนี้ไม่ธรรมดาแน่นอน"

หลี่ซินเคยได้ยินในนิยายว่า ในยุทธภพมีพิษนับพันชนิดที่ปรุงขึ้นมาเองได้

"แม่น้ำ" หยางอ๋องเอ่ยขึ้นแล้วสบตาคนงาม

"พวกเราไปด้วยกัน" ประโยคถัดมา

ในค่ำคืนนั้นหยางอ๋องพาหลี่ซินขี่ม้าออกมานอกเมืองจินเพื่อมาดูต้นน้ำ ที่หล่อเลี้ยงชาวเมืองจิน นางนั่งหน้าเขา เพราะหยางอ๋องกลัวนางตก เขาโอบกอดนางไว้แล้วจับบังเหียนม้า

หลี่ซินหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ นางจะใจอ่อนกับเขามิได้ ต้องรอเวลาเท่านั้น ถ้าใจอ่อนเกินไป เขาจะไม่เห็นคุณค่าของเรา

ย่าห์ !!!

ม้าวิ่งผ่านป่าไผ่ยามค่ำคืนที่มีพระจันทร์ดวงโตสีนวลทองส่องประกายอย่างงดงาม 

เรือนผมของคนทั้งสองเมื่อกระทบกับสายลมฤดูหนาวพลิ้วไหวสยายยาวอย่างงดงาม ราวกับออกมาจากภาพวาดของจิตรกรชื่อดังก็ว่าได้

กลิ่นกายของนางช่างหอมเย้ายวนใจนัก เขาจะอดใจไหวรึไม่ หยางอ๋องใจสั่น ใบหน้าแดงก่ำไปถึงรูหู โชคดีนะที่มีความมืดปิดปังใบหน้าเขาไว้ มิเช่นนั้นนางคงจะคิดว่าเขาเป็นพวกหื่นราคะกระมัง

ย่าห์ !!!

อีกนานไหมกว่าจะถึงแม่น้ำที่หล่อเลี้ยงชาวเมืองจิน หลี่ซินรับรู้ได้ถึงด้ามดาบที่มันชูชันขึ้นมากระแทกก้นของนาง ยิ่งม้าวิ่งเร็วด้ามดาบยิ่งใหญ่ขึ้นกว่าเดิม ใบหน้าคนงามพลันแดงก่ำ นี่เขาช่างไม่เก็บอาการเอาเสียเลย

หนึ่งถ้วยชาผ่านไปทั้งสองก็มาถึงที่หมาย หยางอ๋องลงก่อน จากนั้นอุ้มนางลงจากหลังม้าอย่างอ่อนโยน หลี่ซินถอนหายใจอย่างโล่งอกถึงเสียที นางเกือบตายเสียแล้ว เมื่อหวนนึกถึงด้ามดาบนั่นที่ใหญ่และยาว

"ไปเถอะ" หลังจากที่เขาผูกเชือกม้าไว้กับต้นไม้ใหญ่ ก็จับมือนางไปที่ริมแม่น้ำ มือหนาใหญ่ที่หยาบกระด้างกุมมือที่นุ่มนวลราวกับเม็ดทรายที่ละเอียดงดงาม 

มือนางช่างนุ่มยิ่งนัก เขาอยากจะจับไว้ไม่อยากจะปล่อยไปไหนเสียจริง

หลี่ซินมองเขากุมมืออย่างแน่นราวกับว่ากลัวนางจะหนีไปไหน ที่สองค่อยเดินมาถึงริมน้ำ ท่ามกลางแสงจันทร์ที่ส่องกระจ่างลงมา ทั้งสองพบผงบางอย่างโรยอยู่บริเวณริมน้ำ

"นี่มันผงอันใด" หลี่ซินเห็นหยางอ๋องใช้นิ้วชี้แตะแล้วดมดู

"นี่มันผงพิษไข้ ในยุทธภพ ถ้าผู้ใดได้รับเข้าไปในร่างกายจะเป็นไข้ทันที ว่าแล้วเชียว นอกจากว่าจะต้มน้ำให้สุกเสียก่อนถึงจะไม่เป็นอันใด" นี่คือสิ่งที่หยางอ๋องได้ยินมาจากหนานอ๋อง เพราะหนานอ๋องได้มอบยาพิษที่ทำร้ายร่างกายหลี่ซินให้เขา เขาถึงรู้ 

สายตาหลี่ซินเห็นคนชุดดำโปรยผงสีขาวลงแม่น้ำ หยางอ๋องรีบกระโดดไปขวางพวกมันไว้ อีกทั้งต่อสู้กับพวกมัน ส่วนหลี่ซินรีบวิ่งไปหลบหลังต้นไม้ นางหวาดกลัวนัก

หยางอ๋องโดนพวกมันสาดผงพิษใส่ สุดท้ายพวกมันโยนระเบิดควันแล้วหายออกไปภายในพริบตาเดียว

"ท่านอ๋อง" หลี่ซินนึกเป็นห่วงเขา

ร่างหนาล้มลงกับพื้น นางจะทำอย่างไรดี ยามนี้หยางอ๋องเหมือนจะไร้เรี่ยวแรง