องค์ชายเปยหาน
ชีวิตถังลีช่วงนี้มีความสุขนัก นางมองอาภรณ์สีฟ้าลายบุปผาสวรรค์ที่หนิงอ๋องส่งมาให้นางไว้สวมใส่งานเลี้ยงวันพรุ่งนี้ต้อนรับคณะทูตจากตงเปย
"ท่านอ๋องช่างใส่ใจพระชายานัก" แม้แต่เสี่ยวจูก็ยังอิจฉาเจ้านายของนาง ถังลีให้สาวใช้นำผ้าไปเก็บเข้าตู้
ตำหนักสวีไทเฮาพระนางเพิ่งได้รับข่าวจากสายลับในจวนหนิงอ๋อง
"หนิงอ๋องเดินได้แล้ว" สวีไทเฮาไม่คิดว่าหนิงอ๋องจะมีโอกาสกลับมาเดินได้อีก
นางอยากจะสังหารนังแพศยาถังลีนัก ทำแผนการของนางเสียหายหมด
"สั่งการให้แม่นมหงวางพิษหนอนกู่ในตัวหนิงอ๋อง" นางกำนัลมองหนอนกู่ในกล่องด้วยความตกใจ กระนั้นรีบทำตามรับสั่ง
สวีไทเฮาพลันมองราชครูถังหยวนที่มาเข้าเฝ้าพระนางอย่างลับ ๆ
"ถังหยวน เรารู้ว่าเจ้าสนับสนุนคังอ๋อง เพราะคังอ๋องเป็นเขยของเจ้า ขอเพียงเจ้าร่วมมือกับเรา อีกทั้งให้เราเป็นคนว่าราชการ คังอ๋องก็จะได้ครองบัลลังก์" ถังหยวนมองหน้าพระนาง หากสนับสนุนสวีไทเฮามีแต่ได้กับได้มีรึถังหยวนจะไม่รับข้อเสนอนี้
"กระหม่อมตกลง รัชทายาทเล่า"
"ไม่นานรัชทายาทก็เหลือแต่ชื่อแล้ว เจ้าจะกังวลไปทำไมรึ" สวีไทเฮาคิดว่ารัชทายาทคงจะไปเยือนปรโลกในเร็ว ๆ นี้
ในค่ำคืนนั้นหนิงอ๋องยังไม่นอน เขานั่งในห้องตำราไม่นานนักเค่อจ้าวเข้ามา
"แม่นมหงเป็นสายให้สวีไทเฮา อีกทั้งนางยังรับของบางอย่างจากสวีไทเฮามาด้วยขอรับ" เป็นอย่างที่เขาคิดไว้ไม่มีผิด แม่นมหงช่างเป็นบ่าวที่เลี้ยงไม่ซื่อนัก
"จับตาดูนางต่อไป" ไหน ๆ จะเปิดเผยตัวตนแล้วเขาก็ไม่ต้องปิดบังอีกต่อไป
ถังลีลุกขึ้นมาแต่งงานวันนี้นางจะต้องไปงานเลี้ยงต้อนรับคณะทูตตงเปยในวังหลวง นางเลือกชาดสีชมพูด ทำผมก้นหอย หญิงสาวกำลังจะปักปิ่นบุปผาแต่ทว่ามือหนาใหญ่จับมือนางเสียก่อน
ถังลีมองผ่านคันฉ่องอย่างเขินอาย ไม่คิดว่าหนิงอ๋องจะสวมชุดคู่กับนาง อักทั้งปักปิ่นให้นาง
"ไปเถอะ ไปร่วมงานเลี้ยงด้วยกัน" ถังลีควงแขนหนิงอ๋องทั้งสองคนเดินมาหน้าจวนอย่างเฉิดฉาย ชาวบ้านเดินผ่านจวนหนิงอ๋องถึงกับตกใจเมื่อหนิงอ๋องเดินได้แล้ว
กระนั้นข่าวลือที่หนิงอ๋องเดินได้จึงแพร่ไปทั่วต้าโจว
งานเลี้ยงต้อนรับคณะทูตตงเปยในครั้งนี้ จัดขึ้นในอุทยานหลวง เหล่าสาวงามต่างมารายรำเปิดงาน ส่วนขุนนางคนอื่น ๆ และครอบครัวต่างนั่งรอเหล่าเชื้อพระวงศ์ และคณะทูต
"หนิงอ๋องกับชายาเอกหนิงอ๋องเสด็จ" เสียงตะโกนขึ้นหน้าปากทางเข้างานเลี้ยง ทุกสายตาต่างมองไปที่หนิงอ๋องที่เดินได้
"หนิงอ๋องเดินได้แล้ว" เหล่าขุนนางคุยกันด้วยความตกใจ ไม่คาดคิดว่าหนิงอ๋องจะเดินได้ สามปีมานี้หนิงอ๋องต้องกลายเป็นคนพิการ คาดว่าคนที่รักษาขาของหนิงอ๋องคงไม่พ้นชายาเอกหนิงอ๋อง
หนิงอ๋องกับถังลีนั่งประจำตำแหน่ง ตามหลังหนิงอ๋อง รัชทายาทกับชายารัชทายาท
คังอ๋องกับถังเหมย ชางอ๋องกับจ้าวเฟยเหล่าขุนนางคำนับกันแทบไม่ทัน
ฉินตี้กับว่านฮองเฮาอีกทั้งกุ้ยเฟยกับเต๋อเฟยเสด็จมาในงาน เหล่าขุนนางกับเหล่าอ๋องถวายพระพร ไม่นานนักสวีไทเฮากับไท่ชางหวงก็เสด็จมา
เหล่าสาวงามออกมาร่ายรำ หลังจากการแสดงจบแล้ว
"หนิงอ๋องขาของเจ้าหายดีแล้วรึ" ฉินตี้มองหนิงอ๋องด้วยความดีใจที่หนิงอ๋องจะกลับมาเป็นเทพสงครามอีกครั้ง
อ้ายเต๋อเฟยไม่คิดว่าหากหนิงอ๋องเดินได้ตำแหน่งรัชทายาทต้องเป็นของหนิงอ๋องแน่นอน เพราะฉินเทียนอย่างไรก็คือคนป่วยใกล้ตาย แล้วคังอ๋องของนางจะนั่งได้บัลลังก์อย่างนั้นรึ
เซี่ยหมานหรือเซี่ยกุ้ยเฟยไม่คิดว่าหนิงอ๋องจะหายดีเพราะถังลี นางในฐานะมารดาดีใจกับหนิงอ๋องด้วย
"ช่างเป็นบุญของต้าโจวเรานักที่หนิงอ๋องหายป่วยแล้ว" สวีไทเฮาตรัสขึ้น ไท่ชางหวงแกล้งยิ้ม
"เจ้าไม่ยินดีกับหลานรึ" ไท่ชางหวงรู้ว่าสวีไทเฮาคิดเช่นไร
"หม่อมฉันดีใจเพคะ" สวีไทเฮาทรงเอ่ยขึ้นอย่างยิ้ม ๆ ไม่นานนักทูตจากตงเปยก็เข้ามาในงานเลี้ยง
รัชทายาทตงเปยหรือองค์ชายใหญ่เปยหานกับเหล่าคณะร่วมถวายพระพร การแต่งกายของคนตงเปยล้วนสวมเสื้อขนสัตว์เพราะเขตตงเปยเป็นพื้นที่หนาวทั้งปี แต่ทว่ามีสัตว์มากมาย อาทิแพะกับแกะ
"กระหม่อมเปยหานจากแคว้นตงเปย นำแพะร้อยตัวมาถวายแด่ฮ่องเต้ฉินตี้พ่ะย่ะค่ะ" เปยหานถวายการคำนับแล้วเอ่ยอย่างเป็นมิตร ฉินตี้พอใจอย่างมาก
"ดียิ่งนัก"
"แคว้นของกระหม่อมเป็นเพียงแคว้นเล็ก ๆ เสด็จพ่อของกระหม่อมต้องให้กระหม่อมเรียนรู้งานกับแคว้นต้าโจวคงจะอีกหลายเดือนกว่าจะกลับตงเปย" ทรงศึกษาดูงานที่แคว้นต้าโจวไปด้วย
"เราอนุญาต" คณะทูตตงเปยก็แยกย้ายกันไปนั่งประจำตำแหน่ง ถังลีพลันมององค์หญิงจากแคว้นตงเปยมองมาที่หนิงอ๋อง
"ท่านอ๋ององค์หญิงตงเปยมองท่านอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ท่านไม่สนใจนางหน่อยรึ" เป็นสตรีด้วยกันนางพอจะมองออกว่า สตรีผู้นั้นคิดอันใด
"นางคือองค์หญิงเปยหรัน น้องสาวแท้ ๆ ของเปยหาน"
เปยหรันชื่นชมหนิงอ๋องมานานแล้ว ยามนี้นางอายุสิบห้าปีแล้ว นางคิดว่านางอยากจะแต่งกับหนิงอ๋อง แม้เขาจะพิการก็ตาม เมื่อเช้าคณะทูตเดินเข้าเมืองมาได้ยินชาวบ้านลือกันหนิงอ๋องหายดีแล้วเปยหรันดีใจอย่างมาก แม้เขาจะมีชายาแล้วแต่นางก็จะแย่งชิงกลับมา
นี่มันอาวุธอันใดกัน แน่นอนว่านี่คือปืนสั้นที่มาจากห้องวิเศษของถังลี ถังลีมอบปืนสั้นนับพันกระบอกให้แม่ทัพเซี่ยท่านตาของหนิงอ๋องให้ไปรบกับองค์ชายรองตงเปยแล้ว"เจ้า...""ข้าได้มอบให้ท่านแม่ทัพเซี่ยแล้ว เกรงว่าองค์ชายรองตงเปยต้องแพ้กลับไป อีกทั้งยังคงต้องโดนประหาร" สวีไทเฮาอุตส่าห์วางแผนมาหลายปี มาล่มจมเพราะนังแพศยาน้อยนี่"สวีไทเฮาท่านยอมรับความพ่ายแพ้เถอะ พิษในตัวรัชทายาทกับหนิงอ๋องถูกกำจัดหมดแล้ว อีกทั้งหนอนกู่หนิงอ๋องก็ไม่ได้กินเข้าไป แม่นมหงสารภาพหมดแล้ว" ถังลียิ้มอย่างสะใจว่านฮองเฮาตกใจไม่คิดว่านังแก่สารเลวกล้างวางยาพิษรัชทายาท"คนของท่านในจวนรัชทายาทถูกสังหารแล้ว" "เสด็จย่าพิษกู่อยู่ในร่างกายท่าน" หนิงอ๋องยิ้มเย็น"พวกเจ้ามันสมควรตาย" "ไท่ชางหวงโดนวางยาก็เป็นฝีมือท่าน ท่านตาของข้าโชคดีนักที่มิได้ท่านเป็นภรรยา ท่านจึงถูกส่งตัวเป็นสนม" ทุกคนกระจ่างแล้วสวีไทเฮารักนายผู้เฒ่าเซี่ยฝ่ายเดียว นางไม่ได้รักไท่ชางหวง"พวกเจ้าทำลายแผนการดี ๆ ของข้า นังสารเลวถังลีตายเสียเถอะ" สวีไทเฮานำมีดสั้นออกมาหมายจะแทงถังลี แต่ทว่าอาวุธอันใดจะไวกว่าปืนสั้นของถังลีสวีไทเฮาโดนยิงที่หน้าผากร่างบางล้มลงกั
แผนซ้อนแผน ได้ยินว่าจะมีการล่าสัตว์ช่วงนั้นสวีไทเฮาจะให้คนสังหารเปยหานแล้วโยนความผิดให้รัชทายาทต้าโจว สวีไทเฮาช่างวางแผนได้ล้ำลึกยิ่งนัก ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว...เช้าของวันถัดมาในลานพระราชวังฤดูร้อนรัชทายาทตงเปยแม้จะเสียใจแค่ไหน แต่เขาก็ต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงล่าสัตว์ในครั้งนี้ถังลีกับหนิงอ๋องสบตากัน รัชทายาทตงเปยควงม้าตามหลังรัชทายาทต้าโจวเข้าไปในป่าด้านในสวีไทเฮาที่พักในตำหนักใหญ่จิบน้ำชาอย่างสบายใจ พระนางกำลังรอฟังข่าวดี "บอกให้เมิ่งฉีจัดการได้" นางกำนัลรับคำของสวีไทเฮา วันนี้จะเป็นวันตายของรัชทายาทตงเปยและคนรับกรรมคือรัชทายาทต้าโจว เขาไม่ใช่สายเลือดโดยตรงของนางกระนั้นนางจึงไม่สนใจอะไรทั้งนั้น...เปยหานกับฉินเทียนต่างแยกกันเพื่อล่าสัตว์ เปยหานมาป่าด้านหนึ่งในหัวสมองหวนคิดแต่คำของชายาเอกหนิงอ๋องและหนิงอ๋องเท่านั้นตุบ !!!ร่างของเปยหานล่วงจากหลังม้ามีธนูปักที่กลางอกเลือดไหลออกจากอกดวงตาเบิกกว้าง"แย่แล้วรัชทายาทต้าโจวสังหารรัชทายาทตงเปย" เสียงคนตะโกนขึ้นดังลั่นในป่าทางด้านฉินตี้กับเหล่าสนมและฮองเฮาที่กำลังสำราญอยู่กับการรายรำของเหล่าสาวงามได้ยินมาว่าร้ชทายาทตงเปยสิ้น
พระราชวังฤดูร้อน คังอ๋องกินข้าวเย็นกับอนุและชายารองที่ห้องโถงใหญ่ของเขา การเข้าเฝ้าสวีไทเฮาในครั้งนี้ ทำให้เขาได้ข้อคิดหลาย ๆ อย่างหากอยากจะเป็นใหญ่ควรเชื่อฟังสวีไทเฮา อีกไม่นานรัชทายาทก็จะตายแล้ว คังอ๋องจึงเอาใจฮวาหรงแม้เขาจะรังเกียจนางก็ตามอีกทั้งเอาใจเปยหรันด้วยเช่นกัน เนื่องจากว่าองค์รัชทายาทเปยหานย่อมต้องขึ้นเป็นฮ่องเต้ในการข้างหน้า เขาจะละเลยสองคนนี้ไปมิได้ ส่วนถังเหมยค่อยชดเชยให้นางทีหลัง ส่วนถังลีถึงอย่างไรเขาก็จะแย่งมาจากหนิงอ๋องหลังจากที่เขาได้แผ่นดินต้าโจวเปยหรันมองคังอ๋องนางจะฝากชีวิตนี้ไว้กับเขาได้จริงหรือไหนจะมีฮวาหรงหลานสาวสวีไทเฮาอีก ฮวาหรงในยามนี้นางขอเพียงคังอ๋องจริงใจต่อนาง นางย่อมตอบแทนเขา ทั้งสามกินข้าวเย็นอย่างมีความสุข...งานพระราชวังฤดูร้อนก็มาถึงแล้วเหล่าขุนนางและเชื้อพระวงศ์ต่างออกเดินทางมุ่งหน้าสู่เมืองโจว รถม้ายาวเหยียดเต็มท้องถนนมุ่งออกสู่ประตูเมือง"ชายารักการไปพระราชวังฤดูร้อนในครั้งนี้ เจ้าต้องระวังตัวไว้" หนิงอ๋องเกรงว่าสวีไทเฮาต้องมีแผนร้ายอะไรสักอย่าง"เจ้าค่ะ" คนอย่างนางเตรียมรับมือไว้ทุกสถานการณ์อยู่แล้วมิต้องห่วงนางแม้แต่น้อย ใช้เวลาทั
รัชทายาทตงเปยไม่ตาย ความนี้ทรายไปถึงฮวาหรงใบหน้างามระบายด้วยรอยยิ้มด้วยความดีใจ สุดท้ายแล้วคังอ๋องก็ทำพิธีไม่สำเร็จช่างน่าขันสิ้นดีในคืนเข้าหอเปยหรันได้แต่นอนเฝ้าเจ้าบ่าวของนาง ช่างน่าเจ็บใจนัก เช้าวันถัดมาถังลีนึกสมน้ำหน้าคังอ๋องเสียจริงที่ได้แต่สตรีทั้งสองนาง ถังลีมาที่หอประดิษฐ์นั่งนับเงินอย่างมีความสุขข่าวของคังอ๋องเป็นลมดังไปทั่วต้าโจวจริง ๆ ถังลีกับบ่าวเดินไปทางไหนก็ได้ยินแต่คนนินทาเรื่องนี้ถังเหมยนั่งบนเก้าอี้ไม้จันทน์หอมสั่งให้บ่าวไปเรียกชายารองและอนุมายกน้ำชาให้นาง เนื่องจากนางคือชายาเอกคังอ๋องสองคนนี้ต้องให้ความเคารพแก่นางสายตาพลันมองไปที่ประตูเมื่อไรนังแพศยาทั้งสองคนจะเข้ามาเสียที ฮวาหรงกับเสี่ยวเถาพลันสาวเท้าเข้ามาถังเหมยมองไปที่ชุดฮวาหรงเป็นสีแดงอย่างงดงามปักด้วยดิ้นทองอย่างดี แน่นอนว่าชุดนี้สวีไทเฮาเป็นคนมอบให้หลานรักเองกับมือ ถังเหมยใบหน้าแดงก่ำ "เป็นอนุยังกล้าใส่ชุดสีแดงเทียบชายาเอกอีกรึ ช่างไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำเสียจริง" ฮวาหรงยิ้มเย็นหลังฟังคำพูดของถังเหมย"เหตุใดข้าจะสวมมิได้ ข้าเป็นถึงหลานสาวสวีไทเฮา เจ้าก็แค่ลูกขุนนางระดับล่างที่บังเอิญโชคดีได้แ
เจ้าบ่าวเป็นลมในงาน หากเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ก็น่าสงสารแม่นมหงอยู่เหมือนกันถังลีกับมู่หรงมีความคิดเดียวกัน ต่างจากบุรุษทั้งสองอย่างรัชทายาทกับหนิงอ๋องนักต้องสังหารคนทรยศเท่านั้น"บ่าวผิดไปแล้วเจ้าคะ บ่าวผิดไปแล้ว" แม่นมหงตัวสั่นเทิ้ม "แม่นมหงหากเจ้าอยากมีชีวิตรอดจงเป็นหมากให้ข้าต่อกรกับนาง นางสั่งไว้อย่างไรบ้างหลังจากที่วางหนอนกู่ในตัวข้า" หนิงอ๋องอยากรู้ว่าแม่นมหงจะซื่อสัตว์ต่อเขารึไม่ รัชทายาทไม่คิดว่าเสด็จย่าจะชั่วช้ามากแม่นมหงตัดสินใจเล่าให้หนิงอ๋องฟัง หลังจากหนึ่งเดือนผ่านไปหนิงอ๋องจะกลายเป็นคนสติหลุดอีกทั้งจะเชื่อฟังคำสั่งของพระนาง หนิงอ๋องยิ้มเย็นขึ้นมา"เอาล่ะ แม่นมหงนับจากนี้ เจ้าได้จงทำตัวตามปกติ เจ้าไปรายงานนางว่าข้านั้นได้กินหนอนแล้ว หากเจ้าไม่ซื่อสัตว์อย่าหาว่าข้าไม่เตือน" แม่นมหงกับเสี่ยวฮวาอิงโขกศีรษะให้หนิงอ๋อง จากนั้นให้องครักษ์เงาแอบตามแม่นมหงไป"เค่อจ้าวอีกประเดี๋ยวเจ้าไปที่ตำหนักของสวีไทเฮาหานางเอาหนอนพิษใส่ในน้ำให้นางดื่ม หากมิสำเร็จมิต้องกลับมา" เค่อจ้าวรับคำสั่งของเจ้านาย ถังลีมองหนิงอ๋องที่ใบหน้าเขียวด้วยความโกรธ นางกุมมือเขาไว้ รัชทายาทกับชายากลับจวนไปแ
แต่งชายารองสองคน ทั้งสามคนแต่งกายเรียบร้อยแล่วนั่งคุกเข่าในห้องทรงอักษร ฉินตี้อยากจะตบคังอ๋องยิ่งนัก เหตุใดเป็นคนสารเลวเช่นนี้เปยหานอยากจะเอามีดแทงคังอ๋องให้ตาย ถังเหมยเป็นลมถูกหามกลับจวนไปก่อนหน้านี้แล้ว ในห้องมีเพียง สวีไทเฮา เปยหาน เต๋อเฟย ฉินตี้ ที่กำลังพิพากษาทั้งสามคนอยู่ฮวาหรงไม่คิดว่าเรื่องราวจะเป็นเช่นนี้พอฮวาหรงเข้ามาในเรือนรับรองคังอ๋องก็จุมพิตนางอย่างเร่าร้อน แน่นอนว่าในห้องมีกำยานจุดอยู่บัดนี้นางให้เสี่ยวเมาจัดการนำไปทิ้งแล้ว แต่ที่น่าแปลกคือนังเปยหรันมาได้อย่างไรเปยหรันนั้นใช้กำปั้นทุบท้ายทอยของฮวาหรงจนสลบไป จากนั้นนางก็บรรเลงเพลงรักกับคังอ๋องต่อ เหตุใดทุกอย่างจึงเป็นเช่นนี้ นางอยากได้หนิงอ๋องมิใช่คังอ๋องสองสตรีต่างคิดเช่นเดียวกันคนที่เจ็บใจที่สุดเห็นจะเป็นคังอ๋องเสียมากกว่าเขาคิดไม่ถึงเลยว่า ถังลีจะทำกับเขาเช่นนี้ เหตุใดนางต้องทำร้ายเขาด้วย"เสด็จพี่ข้าไม่รู้เรื่องจริง ๆ" เปยหรันเสียใจอย่างมากฉินตี้มองทั้งสามคนในเมื่อเป็นเช่นนี้ "เปยหรันเป็นชายารองคังอ๋อง ส่วนฮวาหรงเป็นอนุของคังอ๋องแล้วกัน" ฉินตี้คิดดีแล้วในเมื่อพวกเขาชอบพอกันเขาก็จะสงเคราะห์ให้เสียหน่อยแล