Chapter 3 การตัดสินใจ

เมื่อฝนสุดาเดินทางกลับมาถึงบ้าน เธอเอาแต่นั่งเหม่อมองออกไปอย่างไร้จุดหมาย ในเวลานี้สิ่งที่ต้องตัดสินใจ คือการให้กำเนิดบุตรที่ไร้บิดา มันช่างเป็นโชคชะตา ที่ฟังดูแล้วมันช่างเลวร้ายเหลือเกิน สำหรับลูกของเธอที่ต้องเกิดมาอาภัพ ไม่มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบเหมือนเด็กคนอื่นๆ หญิงสาวไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่า เธอจะต้องมาเผชิญกับเรื่องอะไรแบบนี้                                                                                                                    

"แม่คุณ...ตั้งแต่กลับมาจากโรงพยาบาลก็เอาแต่นั่งเหม่อ มิราว่ามันเป็นเรื่องดีนะฝน"หญิงสาวพูดพร้อมกับนั่งลงกับข้างๆ เพื่อนรัก ซึ่งตอนนี้ฝนสุดากำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อน ตรงสวนหย่อมหน้าบ้าน บรรยากาศที่ร่มรื่น กับอากาศที่ครึ้มฟ้าครึ้มฝน ช่างเป็นใจสำหรับการพักผ่อน กลับไม่ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายเลยแม้แต่น้อย          

"เธอว่าอะไรนะมิรา การที่ฝนจะถูกตัดมดลูกทิ้ง มันเป็นเรื่องดีอย่างนั้นเหรอ น่าน้อยใจจัง ที่เพื่อนรักคิดแบบนี้ และถ้าหากฝนตัดสินใจมีลูก เด็กคนนั้นก็ต้องเกิดมากำพร้าพ่อนะมิรา"ฝนสุดาพูดพร้อมกับทำสีหน้าเครียด แม้เธอจะรู้ว่ามิราไม่เคยคิดร้าย แต่หญิงสาวก็อดน้อยใจไม่ได้ ที่เพื่อนเห็นข่าวร้ายของเธอเป็นเรื่องน่ายินดี

"มิราไม่ได้หมายความแบบนั้นสักหน่อย ฝนอยากมีลูก แต่ไม่อยากมีสามี การที่คุณหมอคนนั้นเสนอทำกิ๊ฟต์ให้ถือว่าโชคดีมากเลยรู้ไหม ถ้าหากเด็กที่เกิดมาได้รับความเอาใจใส่จากคนเป็นแม่ ถ้าฝนมอบความรักความอบอุ่นให้เด็กคนนั้นมากพอ เขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมีพ่อก็ได้ไม่ใช่เหรอ" มิราชี้แจงถึงเจตนารมณ์ของเธอ ในประโยคที่พูดออกไปแบบนั้นให้เพื่อนเข้าใจ ซึ่งเธอรู้ดีว่าฝนสุดารู้สึกยังไง กับการที่ต้องสูญเสียมดลูกไป ในขณะที่เธอนั้นยังไม่พร้อมที่จะมีบุตร แม้ว่าฝนสุดาจะอยากมีลูกก็ตามที แต่นั่นมันคือการวางแผนในอนาคตระยะยาว ไม่ใช่ภายในเดือนสองเดือนนี้                                                                                                                      

"ตอนแรกฝนก็ไม่แน่ใจ แต่คุณหมอคนนั้นบอกว่า เขาสามารถมีคำตอบให้ลูกฝนได้ ถ้าหากวันหนึ่ง เด็กคนนั้นอยากรู้ว่าพ่อของเขาเป็นใคร ให้กลับไปเอาคำตอบที่เขาได้เลย" ฝนสุดาตัดสินใจเล่าในสิ่งที่เธอเป็นกังวล ให้เพื่อนรักฟัง อย่างน้อยในช่วงเวลาที่เธอเคว้งคว้าง ก็ยังมีมิราคอยอยู่เคียงข้างให้กำลังใจ                                            

"น้ำเชื้อที่ได้ มาจากธนาคารเสปิร์มไม่ใช่เหรอ ทำไมคุณหมอคนนั้นถึงมั่นใจจัง  เขาจะรู้ได้ยังไงว่าลูกที่ฝนให้กำเนิดเกิดจากเสปิร์มของใคร" มิราพูดพร้อมกับเอามือค้ำคางยันไว้ที่โต๊ะ เมื่อเธอกำลังนึกสงสัยคำพูดของคุณหมอ ซึ่งปกติแล้วแพทย์จะต้องปกปิดเรื่องแบบนี้เป็นความลับ เพราะการมีบุตรของเพื่อนรัก เลือกใช้วิธีทางการแพทย์ที่ค่อนข้างรัดกุม เพราะทุกวันนี้กฎหมายค่อนข้างจะครอบคลุม เนื่องจากหลายคนมักจะใช้วิธีการอุ้มบุญไปในทางที่ผิด                                                   

"เรื่องนั้นฝนไม่สงสัยหรอก เขาเป็นหมอคงหาทางพิสูจน์ได้มั้ง แต่ที่ฝนกำลังเครียดคือ ฝนกลัวว่าจะทำหน้าที่เป็นแม่ที่ดีให้กับลูกไม่ได้"                     

"ฝนฟังมิรานะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น มิราจะไม่มีทางทิ้งฝนไปไหน อยากเลี้ยงหลานแล้วฝนรีบมีลูกเถอะนะ"                                                                   

"จะซึ้งแล้วเชียว ประโยคท้ายแปลกๆ ยังไงชอบกล" ฝนสุดาพูดพร้อมกับแอบอมยิ้ม บางที่โชคชะตาอาจจะนำพาให้เธอ มีชีวิตในรูปแบบที่คนธรรมดาเขาไม่ค่อยมีกันก็ได้                                                     

"ก็เห็นเครียด แล้วสรุปจะเอายังไง ฝนก็ตัดสินใจเอง มิราคงตัดสินใจแทนไม่ได้ เพราะการตัดสินใจครั้งนี้มันหมายถึงการเปลี่ยนแปลงชีวิตของฝนเลยนะ แต่มิราก็เชื่อว่าในความโชคร้ายมันมักจะมาคู่กับความโชคดีเสมอ" คำพูดกล่าวทิ้งท้ายของมิรา ทำให้ฝนสุดาตัดสินใจอย่างไม่ลังเล                                                   

"ฝนจะทำตามที่คุณหมอคนนั้นแนะนำ ฝนอยากมีลูก ครั้งหนึ่งในชีวิตของผู้หญิง ฝนเชื่อว่าทุกคนอยากจะสัมผัส กับความรู้สึกของการได้เป็นแม่ เมื่อมีใครสักคนเรียกเราว่าแม่ โดยเฉพาะเด็กที่เกิดเลือดเนื้อเชื้อไขมันคงตื้นตันจนทำให้น้ำตาคลอได้ ฝนจะไม่ปล่อยให้โอกาสที่มีกลายเป็นศูนย์เด็ดขาด" ฝนสุดาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น แววตาของหญิงสาวตั้งมั่น กับการตัดสินใจที่จะตั้งครรภ์ในครั้งนี้    

"ยินดีด้วยค่ะคุณแม่คุณได้ลูกสาว" มิรากล่าวแซวเพื่อนขึ้นอย่างอารมณ์ดี เมื่อสถานการณ์ความตึงเครียดที่มีได้คลี่คลายลงไป                           

"ลูกสาวหรือลูกชายก็ได้ แต่คงไม่ใช่แฝดหรอกนะ เพราะฝนคงเลี้ยงไม่ไหว" ฝนสุดาพูดออกมาด้วยแววตาเป็นประกาย เมื่อเธอกำลังจินตนาการนึกถึงวันที่จะให้กำเนิดลูกสาวหรือลูกชาย ไม่ว่าจะเป็นเพศอะไรเด็กคนนั้นก็คือลูกของเธอ ที่ฝนสุดาจะเฝ้าถนอมเลี้ยงดูทุกย่างก้าว ให้เขาเติบโตมาอย่างมีคุณภาพ ไม่สร้างความเดือดร้อน หรือภาระให้กับสังคม แค่เป็นคนไม่เอารัดเอาเปรียบใคร มีจิตใจดีแค่นี้เธอก็พอใจแล้ว  

"แล้วเรื่องงานฝนแค่พัก หรือว่าคิดจะลาออกถาวร" คราวนี้กลายเป็นมิราที่ดูเครียด เมื่อเธอต้องบินในไฟท์ที่ไม่มีฝนสุดา ซึ่งเคยทำงานร่วมกันมานานหลายปี ถ้าหากฝนสุดาลาออกก็น่าเสียดาย เมื่อหญิงสาวรักในอาชีพนี้มาก                                                                                

"ก็อย่างที่มิราบอก การตัดสินใจของฝนครั้งนี้ มันหมายถึงการเปลี่ยนแปลงของชีวิตครั้งใหญ่ ฝนควรตัดใจเลือกระหว่างลูกกับอาชีพที่รัก" แค่ฝนสุดาเอื้อนเอ่ยถ้อยคำนี้ออกมา ก็ทำให้มิรารู้แล้วว่าเพื่อนรักตัดสินใจจะลาออกจากการเป็นนางฟ้า                                                             

"ฝนพูดแบบนี้ก็หมายความว่า จะลาออกจากการเป็นแอร์ใช่ไหม"    

"อืม... ไม่เอาอย่าทำหน้าแบบนั้นสิมิรา ฝนคิดว่าถ้ามีลูก ก็ควรจะทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับเขา ตอนนี้ยังพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง คลอดแล้วค่อยคิดหาทาง ขยับขยายทำอะไรที่มันเป็นชิ้นเป็นอันอีกที และที่สำคัญงานหรืออาชีพที่ฝนเลือก ต้องสามารถดูแลลูกไปในตัวได้ด้วย โดยที่ลูกจะต้องไม่รู้สึกว่าเขาขาดหายอะไรในชีวิตไป"       

"โอ้โห! คุณแม่วางแผนระยะยาวไว้เสียด้วย แบบนี้มิราต้องลาออกมาเป็นผู้ช่วย ฝนว่าดีไหม" 

"จะบ้าหรือไง มิราเป็นนางฟ้าแบบนี้ก็ดีแล้ว ปล่อยให้นางฟ้าปีกหักอย่างฝน ใช้ชีวิตคุณเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ในแบบมัดมือชกไปเถอะ" ฝนสุดาพูดออกมา พร้อมกับรอยยิ้มที่เปื้อนบนใบหน้า เมื่อเธอคิดว่าการเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว มันคงไม่มีอะไรโหดร้าย เท่ากับที่เธอจะไม่สามารถมีบุตรได้ จนทำให้ตัวเองนั้นต้องมาเสียดายในวันที่แก่ตัวลง เพราะวันนั้นเธอคงจะเสียใจมาก ถ้าหากปล่อยให้โอกาสครั้งนี้หลุดลอยไป                        

"ฝนโอเคแล้วใช่ไหม ไม่เครียดแล้วนะ มิราเห็นเพื่อนยิ้มได้แบบนี้ก็ดีใจมากแล้ว สู้ ๆ นะ"                       

"ขอบใจนะ ถ้าไม่ได้มิราฝนคงรู้สึกแย่"                                                   

"วันไหนนัดหมอ อุ้ย! วันไหนหมอนัดขอไปด้วยสิ อยากเห็นหน้าหมอจัง เผื่อเขาอยากให้นางฟ้าพาไปขึ้นสวรรค์" มิราพูดออกมาทีเล่นทีจริง                                                                                                     

"มิรา! พูดจาน่าเกลียดจัง" ฝนสุดาถึงกับร้องเรียกชื่อเพื่อนออกมาเสียงดัง ใบหน้าของเธอเริ่มร้อนผ่าวแดงระเรื่อ เมื่อหญิงสาวนึกถึงใบหน้าหมอหนุ่ม ซึ่งเธอไม่รู้ว่าเขาโสดหรือแต่งงานแล้ว แต่หมอคือผู้ชายคนแรก ที่ได้เห็นกลีบผกาอวบนูนขาวผ่อง ในวันที่เขาขอตรวจภายในเธอ                         

"เฮ้ย! ทำไมต้องเสียงดังและหน้าแดงแบบนั้นด้วย ฮันแน่... หมอหล่อใช่ม๊าา"                                             

"โอ๊ย! ยัยมิรา อยากรู้อาทิตย์หน้าก็ไปพบหมอกับฝนสิ เข้าบ้านเถอะ ขวัญดาวมาแล้ว ทานมื้อเย็นด้วยกันนะ ขอตัวเข้าครัวก่อน" ฝนสุดารีบเปลี่ยนเรื่องพูด จนมิราจับพิรุธได้ เธอมองตามหลังของเพื่อนรักออกไปอย่างแปลกใจ เพราะไม่เคยเห็นฝนสุดาเขินอายจนหน้าแดง เวลาพูดถึงผู้ชายคนไหน หญิงสาวชักอยากจะเห็นคุณหมอคนนั้นแล้วสิ หน้าตาของเขาจะหล่อเหลาเหมือนพระเอกในซีรีส์หรือเปล่า