ตอนที่  22 ทะเลกับความรู้สึกที่เบ่งบาน

ตอนที่

22

ทะเลกับความรู้สึกที่เบ่งบาน

หลังจากจัดการเรื่องตะขาบเรียบร้อย ทุกคนก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับมื้อค่ำที่อาจารย์สุภาวิณีจองไว้ เสียงหัวเราะและบทเพลงจากห้องพักชายหญิงดังสลับกันไปมา บ่งบอกถึงความสุขและความผ่อนคลายที่ทุกคนกำลังได้รับ

เมื่อถึงเวลาหกโมงเย็น นักศึกษาทั้งหมดก็มารวมตัวกันที่ร้านหมูกระทะริมทะเลที่อาจารย์จองไว้

บรรยากาศยามเย็นริมหาดทรายช่างสวยงามเหลือเกิน แสงสีส้มแดงของพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าทอประกายบนผิวน้ำทะเล ช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจ

โต๊ะหมูกระทะถูกจัดเรียงราย หมูหมัก กุ้ง ปลาหมึก ผักสด และน้ำจิ้มรสเด็ดถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ กลิ่นหอมของเนื้อย่างลอยมาเตะจมูก ทำให้ทุกคนท้องร้องจ๊อก ๆ

ปรายฟ้านั่งอยู่ข้างภาคภูมิอีกแล้วโดยไม่รู้ว่าเป็นความบังเอิญหรือเพื่อน ๆ แอบจัดให้ กัสกับณัฐพลนั่งเยื้อง ๆ กัน ส่วนมีนากับชัยวัฒน์ก็นั่งตรงข้ามกัน

“โอ๊ย หิวมาก” กัสพูดพลางคีบหมูลงบนเตาอย่างรวดเร็ว

“ใจเย็น ๆ กัส เดี๋ยวก็ไหม้หรอก” ณัฐพลบอกพลางช่วยคีบผักวางรอบ ๆ

ชัยวัฒน์รีบย่างกุ้งให้มีนา “นี่มีนากินเยอะ ๆ จะได้มีแรงไปเถียงฉันพรุ่งนี้”

มีนาทำหน้าหมั่นไส้ “ไม่ต้องมาทำเป็นดีเลยยะ” แต่เธอก็รับกุ้งมาทาน

ภาคภูมิคีบหมูย่างส่งให้ปรายฟ้า “ปรายฟ้ากินนี่สิจะได้มีแรง”

ปรายฟ้ารู้สึกแก้มร้อนผ่าวเล็กน้อยเธอยิ้มรับ “ขอบใจนะภาคภูมิ”

ระหว่างที่กินหมูกระทะทุกคนก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แซวกันไปมา

บางครั้งก็มีเรื่องเรียน เรื่องเพื่อนหรือเรื่องตลก ๆ มาเล่าให้กันฟัง ภาคภูมิที่ปกติจะเงียบขรึมก็ดูผ่อนคลายขึ้น เขายิ้มและหัวเราะกับบทสนทนาของเพื่อน ๆ บ่อยขึ้นกว่าปกติ ทำให้ปรายฟ้าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีใจที่ได้เห็นเขามีความสุข

หลังจากอิ่มหนำสำราญกับหมูกระทะแล้ว อาจารย์ก็อนุญาตให้นักศึกษาเดินเล่นริมหาดได้ตามอัธยาศัย ทุกคนต่างเดินทอดน่องไปตามชายหาดที่ทอดยาว ท่ามกลางเสียงคลื่นและลมทะเลที่พัดเอื่อย ๆ

ปรายฟ้าเดินเคียงข้างกับภาคภูมิ ทรายนุ่ม ๆ ใต้ฝ่าเท้าทำให้เธอรู้สึกสบายใจอย่างประหลาด

“ทะเลตอนกลางคืนก็สวยไปอีกแบบนะ” ปรายฟ้าพูดขึ้น

“อืม เงียบสงบดี” ภาคภูมิตอบพลางมองไปยังท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวระยิบระยับ

“นายชอบทะเลไหม” ปรายฟ้าถามภาคภูมิแล้วก็มองหน้าของเขา

“ก็เฉย ๆ แต่ถ้ามากับเพื่อนแบบนี้ก็โอเค” ภาคภูมิตอบตามตรง ทำให้ปรายฟ้าแอบยิ้ม

กัสและณัฐพลเดินนำหน้าไปไม่ไกล ณัฐพลจับมือกัสไว้หลวมๆ ขณะที่พวกเขากำลังมองหาเปลือกหอยสวยๆ

“พลดูสิ เปลือกหอยนี่สวยจังเลย” กัสชี้ให้ณัฐพลดูเปลือกหอยสีชมพูเล็ก ๆ

“เก็บไว้สิเอาไว้เป็นที่ระลึก” ณัฐพลบอกพลางลูบผมกัสเบา ๆ

ด้านหลังมีนากับชัยวัฒน์เดินตามมาอย่างช้า ๆ ชัยวัฒน์พยายามแกล้งมีนาด้วยการใช้เท้าเตะทรายใส่เธอเบา ๆ

“นี่นายทำอะไรของนายเนี่ย” มีนาโวยวายแต่ก็อดหัวเราะไม่ได้

“ก็มันคันเท้า” ชัยวัฒน์หัวเราะ

มีนาส่ายหน้า “นายมันก็เป็นแบบนี้ตลอด” แต่รอยยิ้มบนใบหน้าก็บ่งบอกว่าเธอไม่ได้โกรธจริง ๆ จัง ๆ

ปรายฟ้าและภาคภูมิเดินไปเรื่อย ๆ จนมาถึงโขดหินเล็ก ๆ ที่ยื่นออกไปในทะเล พวกเขานั่งลงบนก้อนหิน มองดูคลื่นซัดเข้าฝั่งและแสงจันทร์ที่ส่องประกายระยิบระยับบนผิวน้ำ

“นายดูมีความสุขขึ้นนะวันนี้” ปรายฟ้าพูดขึ้น มองไปที่ใบหน้าของภาคภูมิที่ตอนนี้ดูผ่อนคลายกว่าทุกครั้ง

“อืม” ภาคภูมิตอบสั้น ๆ “บรรยากาศดี”

“นายไม่ค่อยแสดงออกเท่าไหร่เลยนะ” ปรายฟ้าหัวเราะเบา ๆ

“เหมือนน้ำแข็งเลย”

ภาคภูมิหันมามองปรายฟ้า ดวงตาของเขาอ่อนโยนขึ้น “ผมก็เป็นของผมแบบนี้แหละ”

“ฉันรู้” ปรายฟ้าตอบ

“แต่นายก็มีมุมที่น่ารักกว่าที่คิดเยอะเลยนะ”

คำพูดของปรายฟ้าทำให้ภาคภูมินิ่งไปชั่วขณะ เขาไม่ได้ตอบอะไร แต่สายตาของเขากลับจ้องมองปรายฟ้าอย่างไม่วางตา แววตาที่สื่อถึงความรู้สึกบางอย่างที่เขาเองก็ไม่เข้าใจทั้งหมด แต่ที่แน่ ๆ คือมันเป็นความรู้สึกที่ดี

“นายรู้ไหมตอนแรกฉันคิดว่านายเป็นคนเข้าถึงยากมากเลยนะ”ปรายฟ้าพูดต่อ

“แต่พอได้คุยกันจริง ๆ นายก็ไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย”

“คุณก็เหมือนกัน” ภาคภูมิพูดขึ้นมา “ผมคิดว่าปรายฟ้าเป็นคนร่าเริงอย่างเดียว แต่ก็มีมุมที่จริงจังและอ่อนโยนเหมือนกัน”

ปรายฟ้ายิ้มกว้างกับคำพูดของภาคภูมิทำให้เธอรู้สึกดีใจอย่างประหลาด

เมื่อเวลาเริ่มดึกทุกคนก็เริ่มทยอยกันกลับเข้าห้องพักแต่ละคู่ต่างก็เดินคุยกันอย่างออกรสก่อนที่จะแยกย้ายเข้าห้องของตัวเอง

ภาคภูมิเดินมาส่งปรายฟ้าที่หน้าห้องพักหญิง

“ฝันดีนะ พักผ่อนเยอะ ๆ” ภาคภูมิพยายามพูดไม่ให้ตัวเองเขินแต่ก็หน้าแดงอย่างห้ามไม่ได้

“นายก็เหมือนกันนะ” ปรายฟ้าตอบเธอยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจพูดบางอย่างที่อยู่ในใจ

“ขอบใจนะภาคภูมิสำหรับวันนี้ฉันมีความสุขมากเลย”

ภาคภูมิมองปรายฟ้าแล้วยิ้มบางๆ ที่มุมปาก

“ผมก็เหมือนกันปรายฟ้า”

ชื่อของปรายฟ้าที่หลุดออกมาจากปากของภาคภูมิทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง เธอรู้ว่าคืนนี้เธอคงนอนไม่หลับแน่ ๆ

เมื่อปรายฟ้าเดินเข้าห้องพักไปแล้วภาคภูมิก็ยังคงยืนอยู่ที่หน้าห้องพักชาย เขามองไปยังประตูห้องของปรายฟ้าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ความรู้สึกที่กำลังละลายกำแพงน้ำแข็งในใจของเขาอย่างช้า ๆ

ในห้องพักหญิงปรายฟ้าเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้กัสกับมีนาฟังอย่างตื่นเต้น กัสกับมีนาต่างก็ยิ้มและแซวปรายฟ้ากันยกใหญ่

“แหม เจ้าชายน้ำแข็งละลายแล้วสิ” มีนาแซว

“ฉันว่างานนี้มีเฮนะปราย” กัสเสริม

ปรายฟ้าได้แต่เขินและหัวเราะ แต่ในใจก็เต็มไปด้วยความรู้สึกที่อบอุ่นและหวั่นไหว

ปรายฟ้านอนเล่นอยู่บนเตียงขณะที่กัสกับมีนากำลังคุยกันเรื่องกิจกรรมของวันพรุ่งนี้ ทันใดนั้นโทรศัพท์ของปรายฟ้าก็สั่นขึ้น เป็นข้อความจากภาคภูมิ

ภาคภูมิ

: ตะขาบตัวนั้นน่ากลัวมากเลยเหรอ เห็นคุณหน้าซีดไปเลย

ปรายฟ้าอดอมยิ้มไม่ได้ที่เขาเป็นห่วงเธอรีบพิมพ์ตอบกลับ

ปรายฟ้า: นายรู้ได้ไงว่าฉันหน้าซีด! แต่มันก็น่ากลัวจริง

ๆ นั่นแหละ ฉันไม่ชอบสัตว์เลื้อยคลานเลย

ภาคภูมิ: แค่มองก็รู้

ถ้าเจออีกก็เรียกได้นะครับ

ข้อความของภาคภูมิทำให้ใจปรายฟ้าเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง เธอพิมพ์ตอบไปยิ้มๆ

ปรายฟ้า: โห

งั้นฉันคงต้องรบกวนนายบ่อย

ๆ แล้วล่ะ ถ้าเจอแมลงสาบด้วยจะช่วยไหมเนี่ย

ภาคภูมิ: (ส่งสติกเกอร์ยิ้มมุมปาก)

แล้วแต่วิจารณญาณครับ

ปรายฟ้าหัวเราะเบา ๆ กับคำตอบของเขา บทสนทนาในแชทดำเนินไปเรื่อย ๆ ทั้งเรื่องตลกเล็ก ๆ น้อย ๆ เรื่องการเตรียมตัวสำหรับโปรเจกต์และเรื่องที่แต่ละคนเจอในวันนี้

เป็นช่วงเวลาที่ทั้งคู่ได้พูดคุยกันอย่างเป็นส่วนตัวและผ่อนคลายมากขึ้น ได้รู้จักมุมอื่น ๆ ของกันและกันที่ไม่ได้เห็นในเวลางานซ่อนอยู่

หลังจากปิดหน้าจอโทรศัพท์ปรายฟ้านอนมองเพดานห้อง หัวใจของเธอยังคงเต้นระรัวกับบทสนทนาเมื่อครู่ การกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ของภาคภูมิ

ตั้งแต่การยื่นขวดน้ำให้การคลุมผ้าห่มให้ไปจนถึงการช่วยจัดการกับตะขาบและข้อความห่วงใยก่อนนอน ทุกสิ่งทุกอย่างทำให้ความรู้สึกบางอย่างในใจของปรายฟ้าเริ่มชัดเจนขึ้นเธอเริ่มรู้สึกว่าตัวเองสนใจภาคภูมิ มากกว่าแค่เพื่อนร่วมงานธรรมดา ๆ

ในห้องพักชายภาคภูมิเองก็วางโทรศัพท์ลง เขานอนหงายมองเพดานเช่นกัน

มุมปากของเขายกยิ้มเล็กน้อยเมื่อนึกถึงบทสนทนากับปรายฟ้า เขาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่แตกต่างออกไปจากที่เคยรู้สึกกับเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ รอยยิ้มของปรายฟ้าเสียงหัวเราะของเธอและแววตาที่เต็มไปด้วยความสดใส ทำให้หัวใจที่เคยนิ่งเฉยของเขาเริ่มไหวหวั่น ความห่วงใยที่เขามีต่อเธอไม่ได้เกิดขึ้นแค่ตอนเธอสะดุดล้มหรือกลัวตะขาบ แต่มันเป็นความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ และชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

คืนนั้นคลื่นทะเลยังคงซัดเข้าฝั่งเป็นจังหวะแต่ในใจของปรายฟ้าและภาคภูมิกลับมีคลื่นความรู้สึกบางอย่างที่กำลังก่อตัวขึ้นอย่างเงียบงันคลื่นแห่งความหวั่นไหวที่ไม่อาจปฏิเสธได้อีกต่อไป

คืนนั้น ณ ห้องพักริมทะเล ปรายฟ้าและภาคภูมิต่างก็หลับไปพร้อมกับความรู้สึกพิเศษที่กำลังก่อตัวขึ้นในใจของกันและกัน