ตอนที่ 3 จังหวะตกหลุมรัก

"เฮ้ย ไอ้วิน วันนี้ห้ามช้านะมึงวันสำคัญของกูทั้งที"

ดินแดนเอ่ยถามผมขณะที่เราเลิกเรียนแล้วกำลังจะลงลิฟต์ไปชั้นล่าง

          "ไอ้วินไม่เคยสายครับ มีแต่มึงนั่นล่ะไอ้แดนชอบสายตลอด"

ราเชนทร์เอ่ยขึ้นพร้อมทำหน้ากวนๆ ใส่ดินแดน ราเชนทร์และดินแดนเป็นเพื่อนสนิทของผม เราสามคนรู้จักกันตั้งแต่เด็กเพราะพ่อแม่เป็นเพื่อนกัน แต่ไอ้ดินแดนยังพ่วงตำแหน่งน้องเขยของผมเพราะมันคบกับเมย์น้องสาวผม ในระหว่างที่อยู่ในลิฟต์ผมก็ได้แต่ฟังสองคนนั้นพูดกวนกันไปมา ถ้าคนอื่นอยู่ด้วยคงคิดว่ามันทะเลาะกันจริงๆ แต่สำหรับผมเห็นจนชิน ถึงมันจะชอบกวนชอบทะเลาะกันแต่ก็รักกันดี จนลิฟต์มาหยุดที่ชั้น7 ประตูลิฟต์เปิดออกพร้อมกับสาวน้อยคนหนึ่ง จังหวะที่ผมมองหน้าเธอแล้วเหมือนเธอจะทำหน้าตกใจเล็กน้อยแล้วมองหน้าผมกลับ ผมไม่ได้หลงตัวเองนะครับแต่คิดว่าเธอก็สบตาผมเหมือนกัน เธอเป็นผู้หญิงผิวขาวอมชมพู หน้าออกหมวยไปทางจีน แต่งชุดนักศึกษากระโปรงยาวถึงเข่ามัดผมหางม้า เธอทำให้หยุดมองไม่ได้เลยได้แต่คิดผู้หญิงอะไรน่ารักชะมัด

          "จะเข้ามั้ยครับ"

เสียงของไอ้เชนทร์เอ่ยถามสาวน้อยตรงหน้าจนทำให้ผมได้สติกลับมาหน้านิ่งแล้วหันมองไปทางอื่นแทน สาวน้อยไม่ตอบแต่รีบเดินเข้ามาในลิฟต์ เธอไม่ได้กดเลขชั้นแสดงว่าลงไปชั้น 1 เหมือนกัน ผมได้แต่มองเธอจากข้างหลังไม่วางตาจนไอ้แดนสะกิดแขนพร้อมทำหน้าล้อเลียนเหมือนมันรู้ว่าผมจะถูกใจสาวน้อยคนนี้ เมื่อลิฟต์ลงมาถึงชั้น 5 ประตูลิฟต์เปิดออกพร้อมกับรุ่นน้องในคณะเดินเข้ามาหลายคน ทำให้สาวน้อยถอยหลังมาชิดอกผมความสูงของเธออยู่แค่ไหล่ผม บอกเลยว่านอกจากหน้าตาน่ารักแล้วเธอยังตัวหอมมาก

          "ขอโทษค่ะ"

เธอหันหน้าเอ่ยขอโทษผม จังหวะที่เราสบตา ผมหัวใจวายตายได้เลยนะแต่ผมยังไม่ตาย ผมรู้สึกว่าใจเต้นแรงมากยิ่งได้เห็นหน้าเธอชัดๆ ยิ่งรู้สึกแปลกๆ อยู่ดีๆ ก็อยากจับเธอจูบซะงั้น หลังเธอสบตาและเอ่ยขอโทษผม ผมก็ไม่ได้ตอบอะไรเพราะมัวแต่มองหน้าสาวน้อยตรงหน้าจนลืมตอบกลับ เธอเลยหันหน้ากลับคืนไป ผมไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้มาก่อน ทั้งใจเต้นแรงทั้งอยากจับเธอมาจูบ ไหนจะเจ้าลูกชายที่อยู่ในกางเกงผมก็ดันมาตื่นตัวขึ้นดื้อๆ ทั้งๆ ที่ผมเป็นคนจัดการอารมณ์ตัวเองได้ดีมาก ขนาดแฟนเก่ามาแก้ผ้าต่อหน้าผม ผมยังปฏิเสธเธอได้โดยไม่ได้ฝืนอะไรเลย เพราะเจ้าลูกชายก็ไม่ได้ตื่นตัวอยากได้เลยด้วยซ้ำ แต่กับสาวน้อยคนนี้แค่ได้มองหน้า ได้สูดกลิ่นตัวหอมๆ ของเธอ ทั้งที่เธอไม่ได้มีท่าทีจะอ่อยผมด้วยซ้ำ แต่กลับทำให้ผมควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ยากซะงั้น เธอเป็นใครกัน ได้แต่คิดในใจ ทำพี่คลั่งได้ขนาดนี้น้องต้องรับผิดชอบพี่แล้วล่ะ คิดได้แบบนั้นผมก็ยิ้มมุมปากทันที

End Part : มาวิน

          เพลงขวัญได้แต่ยืนนิ่งรอให้ลิฟต์ลงถึงชั้น 1 เร็วๆ เพราะรู้สึกอึดอัดที่ต้องมาอยู่ท่ามกลางผู้ชายหลายคนในลิฟต์แคบๆ แบบนี้ เพราะปกติไม่เคยต้องมาอยู่ใกล้ผู้ชายขนาดนี้

          "ขอโทษครับ อยู่คณะไหนหรอครับเหมือนไม่ได้เรียนวิศวะเลย"

เสียงของผู้ชายด้านข้างที่เพิ่งเข้ามาตอนชั้น5 เอ่ยถามเพลงขวัญพร้อมกับยิ้มทักทาย

          "อยู่คณะครุศาสตร์ค่ะ"

เพลงขวัญเอ่ยตอบกลับสั้นๆ พร้อมกับยิ้มตอบตามมารยาท

          "ว้าวๆ ยิ้มน่ารักจังเลยครับ ทำใจผมละลายเลย"

เสียงผู้ชายข้างหน้าเอ่ยขึ้นพร้อมกับเพื่อนของเขาต่างหันหน้ามามองเพลงขวัญกันทุกคน

          "โสดมั้ยครับ สนใจมาเป็นแฟนวิศวะมั้ย ดูแลดีทุกเรื่องไม่เว้นเรื่องบนเตียงนะครับ"

ผู้ชายอีกคนพูดขึ้นพร้อมกับทำหน้าเจ้าชู้ใส่มองเพลงขวัญทั้งตัว จนเพลงขวัญรู้สึกอึดอัดอยากจะด่าให้รู้แล้วรู้รอดแต่ต้องอดทนเพราะคิดว่าตัวเองตัวคนเดียวจะเอ่ยปากด่าก็ไม่รู้จะเจอกลุ่มคนข้างหน้าทำยังไงกับตัวเอง

          "อยู่เฉยๆ อยากให้ปากตัวเองมีสีรึไง"

เสียงทุ้มของคนข้างหลังเพลงขวัญเอ่ยขึ้นจนเพลงขวัญรู้สึกกลัว เพราะน้ำเสียงของเขาทั้งเกรี้ยวกราดและดุมาก มาวินได้ยินเสียงรุ่นน้องตัวเองเอ่ยแทะโลมสาวน้อยที่ตัวเองหมายปองก็รู้สึกโกรธจนต้องเอ่ยปากพูดขึ้น จนราเชนทร์และดินแดนทำหน้าอึ้งเพราะปกติเพื่อนตัวเองไม่เคยออกตัวมาปกป้องใคร ไม่ชอบยุ่ง ไม่สนใจเรื่องของคนอื่น แต่กับสาวน้อยข้างหน้าที่มันไม่รู้จักกลับทำให้เจ้าชายน้ำแข็งเย็นชาอย่างมาวินเกรี้ยวกราดได้ขนาดนี้

          "อย่าลามปามมาก แล้วรีบกดลิฟต์ออกไปซะก่อนที่กูจะทนไม่ไหว"

คำพูดของมาวินทำให้นักศึกษากลุ่มข้างหน้าหน้าเสียไปตามๆ กัน เพราะมัวสนใจแต่ผู้หญิงคนนั้น จนลืมไปว่ามีรุ่นพี่ปี3 อยู่ด้วยแถมรุ่นพี่สามคนนี้เป็นถึงพี่ว๊ากของคณะขึ้นชื่อว่าโหดมาก หรือผู้หญิงคนนี้เป็นแฟนของพี่มาวินแต่พวกเค้าได้ยินข่าวว่าพี่มาวินโสดหรือจะเป็นเด็กของพี่มาวินกัน

          "ขอโทษครับพี่ พวกผมไม่รู้ว่าเป็นเด็กของพี่ ขอโทษจริงๆ ครับ"

เสียงของรุ่นน้องคนหนึ่งก้มหน้าก้มตาเอ่ยขอโทษมาวินโดยไม่กล้าเงยหน้ามามองรุ่นพี่ของตัวเอง

          "รีบๆ ออกไปซักที กูรำคาญ"

สิ้นเสียงมาวิน กลุ่มรุ่นน้องก็รีบกดลิฟต์ออกตรงชั้น 3 ทันที ทั้งที่จริงๆ จะลงชั้น1 แท้ๆ เพราะไม่ได้กดเลขชั้นไหนไว้เลยจนมาวินเอ่ยปากไล่ด้วยเสียงเกรี้ยวกราดรุ่นน้องจึงรีบออกไป ไม่งั้นไม่รู้ต้องเจออะไร เพราะไม่อยากปะทะกับรุ่นพี่ตัวเอง เพลงขวัญเมื่อได้ยินเสียงไล่ของคนตัวโตก็ตัดสินจะเดินออกไปตามกลุ่มนั้นเพราะคิดว่าตัวเองเป็นคนทำให้เขาอารมณ์เสียบวกกับกลัวเสียงของคนตัวโตด้วย

          "จะไปไหน"

มาวินจับแขนเพลงขวัญไว้ไม่ให้ออกจากลิฟต์พร้อมกับขมวดคิ้วถามสาวน้อยของเขาว่าจะออกไปทำไม

          "จะออกไปเดินลงบันไดค่ะ เห็นพี่เอ่ยปากไล่คงจะรำคาญ ขอโทษนะคะที่ทำให้อารมณ์เสีย"

เพลงขวัญเอ่ยตอบ ก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาคนตรงหน้า จนได้ยินเสียงถอนหายใจของมาวินดังขึ้น

          "พี่ไล่พวกรุ่นน้องคณะพี่ ไม่ได้ไล่น้อง อีกอย่างจะขอโทษทำไมตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดลงไปด้วยกันนี่ล่ะ เข้าใจมั้ย"

มาวินพูดขึ้นด้วยเสียงนุ่มนวลอ่อนโยนแบบไม่เคยพูดกับใครมาก่อนนอกจากครอบครัวตัวเอง จนทำให้เพลงขวัญเงยหน้ามองคนตัวโตเพราะเสียงของเขาต่างจากตอนนั้นสิ้นเชิง

          "เข้าใจมั้ยครับ"

มาวินเอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อสาวน้อยไม่ยอมตอบเขา

          "เข้าใจแล้วค่ะ พี่ปล่อยแขนหนูได้ยังคะ"

ปกติเพลงขวัญไม่ยอมให้ผู้ชายมาแตะเนื้อต้องตัว ตัวเองง่ายๆ แต่กับผู้ชายคนนี้กลับปล่อยให้เขาจับแขนตัวเองได้ตั้งนาน มาวินได้ยินเสียงหวานพูดขึ้นก็ยกยิ้มแล้วปล่อยแขนสาวน้อย

          "ขอบคุณสำหรับเรื่องเมื่อกี๊นะคะ"

เมื่อลิฟต์ลงมาถึงชั้น 1 สาวน้อยของเขาก็รีบหันหน้ามาไหว้พร้อมกล่าวขอบคุณแล้วรีบวิ่งออกไปทันที มาวินได้แต่มองแล้วยิ้มให้กับความน่ารักของสาวน้อยคนนี้