LOGINเช้าวันเสาร์
กึกกัก… “อือ..ไปไหนอะ วันนี้วันเสาร์ไม่ใช่เหรอ” เสียงแหบเป็ดผงกหัวจากกองผ้าห่มทำจมูกฟุดฟิดเพราะได้กลิ่นน้ำหอมกลิ่นน้ำตกสดชื่น พลางนอนตะแคงลืมตาเห็นร่างสูงยืนอยู่หน้ากระจก แค่สวมเสื้้อยืดสีขาวกางเกงยีนส์ก็หล่อจะตายแล้ว “มีงานด่วนน่ะ” เสียงทุ้มนุ่มที่คุ้นเคยตอบกลับสั้นๆ แต่เสียงฝีเท้าดังไม่มั่นคงสักเท่าไหร่คล้ายคนเจ็บขาเดินลากขาไม่ลงน้ำหนัก? “ราชการไทยไม่มีวันหยุดงานกันบ้างเหรอเนี่ย งานเตงอันตรายจะตายเค้าไม่อยากให้ตัวเองทำงานนี้เลย แต่เตงแต่งชุดตำรวจก็ดูดีโคตรเอ็กเซ็กส์แตก…ล้างหน้าไก่สักทีดีมั้ย” เรยาหัวเราะเบาๆ ให้กับความทะลึ่งของตนเอง ถ้าสารวัตรคนดียอมหยุดงานเพราะความหื่นกามบ้างก็คงดี “ฉันรีบแล้วอย่าลืมทำความสะอาดห้องนะ” เสียงตอบกลับสบายหูทำเรยาเคลิยเคลิ้มยิ้มหวานราวกับฝันดี “เตง…” เรยายื่นมือ ลูบหมอนเบา ๆ “อะไร?” “กลับมาเร็วๆ นะ” พูดจบก็เอาหน้าหล่อมุดผ้าห่มดมกลิ่นเมียต่อ สารวัตรคีรติมองภาพนั้นแล้วหัวเราะเอ็นดูครู่หนึ่งก่อนจะสาวเท้ายาวไม่กี่ก้าวหยุดยืนอยู่ข้างเตียงแล้วโน้มตัวลงจรดปลายจมูกโด่งลงบนก้อนผ้าห่มก้อนใหญ่ “เดี๋ยวสั่งไก่ให้นะ” สารวัตรคีรติเดินไปหยิบชุดนอนตัวเองที่ถูกถอดเหวี่ยงทิ้งเพราะเด็กทะลึ่งชอบให้แก้ผ้านอนด้วยกันแต่มือยาวใต้ผ้าห่มกลับโผล่ออกมาดึงเข้าไปในผ้า ฟึ่บ ฟึ้บบ “ฟืด~ หอมจัง” เสียงสูดดมทะลึ่งตึงตังใต้ผ้าห่มทำคุณรตำรวจอดยื่นมือลูบก้อนกลมใตต้ผ้าห่มไม่ได้ ชอบทำแต่เรื่องที่คาดเดาไม่ได้ แต่มีความต้องการทางเพศขับเคลื่อนชีวิต เป็นเด็กหนุ่มที่เหมือนจะเห็นได้ทั่วไปแต่พิเศษมากกว่านั้น เพราะพิเศษแบบนี้ไงถึงน่าเลี้ยง ปึ้งง~ เสียงปิดประตูห้องดังแว่วเข้ามาในผ้าห่ม “น่ารักว่ะ…” เรยาบ่นพึมพำกัชุดนอนของเจ้าของห้องเบาๆ ฝังปลายจมูกโด่งลงกับเสื้อยืดตัวหลวมสีขาวกับกางเกงงขายาวเนื้อผ้าบางเบานุ่มนิ่ม แค่กลิ่นหอมที่ติดตรึงตามเนื้อผ้าก็ชวนให้จินตนาการลามกไปถึงไหนต่อไหน ร่างสูงเพรียวขาวเนียนไร้ไขมันส่วนเกิน ทั้งแข็งแกร่งและหอมหวน ตั้งแต่ปลายเส้นผมจรดปลายเท้าเต็มไปด้วยฟีโรโมนมอมเมาอารมณ์ให้ความต้องการคละคลุ้งไม่จางหาย ฟึ่บ…ผ้าห่มผืนนุ่มสีเทาอ่อนตวัดเปิดออก ร่างหงายเปลือยเปล่ากำยำบนเตียงกว้างแสงอ่อน ๆ ส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาไม่มากนักเพราะคุณสารวัตรรู้ดีว่าเจ้าหมาเด็กไม่ชอบแสงสว่างเจิดจ้า เรยายกชุดนอนในมือพินิจเนื้อผ้าที่ไม่รู้ว่าผ่านกระบวนการสร้างมาอย่างไรบ้าง รู้แต่เพียงว่ามันนุ่มเนียน น่าจะสวมสบายน่าดู ..แต่ตนก็ชอบถอดมันออกจากร่างสวยงามนั้นเสมอ สองมือใหญ่ขยำผ้าเนื้อดีราวกับกำลังจินตนาการถึงบางอย่างที่มักจะเค้นคลึงเต็มแรงจากอารมณ์ที่ไม่สามารถหยุดยั้งได้ขึ้นมาสูดดมเต็มปอด “ฟื้ดดด อาาาา หอม~” ความร้อนรุ่มก่อตัวขึ้นง่ายดาย ไม่รู้ว่าต้องรับมือกับความต้องการนี้ได้อย่างไร มือข้างหนึ่งผละออกจากผ้าในมือเคลื่อนขยับบลงต่ำลากผ่านกล้ามอกแข็งของตนเอง ผ่านยอดอกเล็กเพียงถูกปลายนิ้วบังเอิญครูดผ่านช่วงล่างก้กรระตุกรับเฮือกใหญ่ ฝ่ามือร้อนระอุคล้ายจะลวกเนื้อให้พุพองแต่ยิ่งร้อนก็ยิ่งเคลื่อนที่ลงต่ำเข้าหาเชื้อเพลิงที่ร้อนกว่า หน้าท้องเกร็งแข็งขึ้นหกลูกชัดเจนตจนต้องการบางอย่างมากขึ้น เสื้อผ้าคุณสารวัตรถูกนำมาใช้ลูบไล้ขัดถูซิกแพคหกลูกนูนเด่นแข็งจัด ดวงหน้าคมหงายเริดแอ่นกายกระตุกเร่าเป็นระยะ “อา ซี้ดดด” ขายาวกางอ้าชันขึ้นตั้งตรข้างหนึ่งรู้ตัวอีกทีก็หยิบกางเกงพี่สารวัตรมาดมจนตาลอยส่วนเสื้อยืดก็ใช้ห่อหุ้มแท่งเนื้อที่ขยันขันแข็งชูชันดันเนื้อผ้าจนน้ำปริ่มซึมเป็นดวงเปรอะเลอะเสื้อยืดหอมๆ ร่างกายตอบสนองจินตนาการสอดประสานกับความคิดลามกพลุ้งพล่านตลอดเวลา ผ้าเนื้อนิ่มโอบรัดรอบลำรักขยับชักรูดขึ้นลงเร็วขึ้น สะโพกหนาส่ายแอ่นกระทุ้งเสยราวกับจับเอวสอบกระทุ้งรัว ๆ ฟุ่บๆๆๆๆ ซี้ดดดด~ เสียงครางเครือรับทุกแรงเคลื่อนไหว ใบหน้าแดงฉาน ดวงตาประกายปรือปรอยเหลือบมองหว่างขาที่ใช้เนื้อผ้าครูดขัดลำรักผลุบๆ โผล่ๆ จนส่วนหัวก่ำแดงเรื่อ พั่บๆๆๆๆๆๆ “อืมมม อ่ะ..” ท่อนขาแกร่งเกร็งกางอ้าเด้งรับข้อมือที่สาวลำร้อนดังพรึ่บผั่บบ “ฟื้ดดด อา แฮ่กกก อูยยย เสียวเหี้ยๆ” เสียงซูดดมกางเกงดังหื่นหาดเหมือนคนโรคจิตตดังก้อง ลมหายใจแรงสลับกัครางต่ำเป็นจังหวะ เสียงคครางหวิวปนเสียงสะโพกกระทบอุ้งมือ เร่งบั้นท้ายอัดกระแทกใส่มือที่บีบดุ้นเนื้อกระตุกตุบตับอย่างน่ากลัว ปั่บๆๆๆๆๆๆ สะโพกกระแทกรัว ๆ เหมือนแรงดันร้อน ๆ ไหลจากร่างกายบนลงล่าง ร่างกายสั่นสะท้าน ตาปรือ ปากสั่น จังหวะสอดประสานกับลมหายใจแรง ๆ ร่างกายเกร็งกระตุก กระแทกเอวสลับกับแรงมือจนร่างโทรมเหงื่อ “ ‘สะ สารวัตร..ค..คุณตำรวจ มะ ไม่ไหวแล้ว!” ฟึ่บบบ!! พรวดดดด!! “อึ้กก…” กายกระตุกแรงขึ้นจนเหมือนลอยกลางอากาศ เอวสะบัด เด้งโก่งโค้งงอรับจังหวะความร้อนรุนแรงไหลดังต่อเนื่อง ใบหน้าแดงฉานอ้าปากเกรงค้างราวกับถูกทุบหัว ในหัวขาวโพลนเบื้องงล่างสาดหยาดน้ำปลดปล่อยออกมาราวกับระเบิดตกลงกระแทงร่างจนแหลกละเอียด ร่างหนากระตุกเด้งแรงสามหน ส่วนปลายพวยพุ่งน้ำใสไหลพรวดแรงกระเซ็นเป็นสาย ส่วนหัวบวมเป่งที่โผล่พ้นเสื้อคนพี่ปลดปล่อยน้ำรักร้อนฉ่าออกมาเปรอะกล้ามท้องแข็งผสมกลิ่นเหงื่อหนุ่มคละคลุ้งหลอมรวมเข้ากักลิ่่นหอมหวนของเจ้าของห้อง ตุ้บบ.. สะโพกสอบร่วงหล่นจากอากาศลงบที่นอนนุ่มดังเดิม ร่างใหญ่โตนอนแผ่หรากางแข้งกางขาบนที่นอนสีเทา กางเกงใส่นอนขายาวสีขาวยับย่นจากแรงขยำวางพาดคลุมทับใบหน้าหล่อเหลาของเด็กหนุ่มผู้หมกมุ่นคลั่งไคล้ในกามกิจกับใครบางคน เปลือกตาสีเข้มปิดลงสนิทพร้อมเสียงหอบหายใจแรงรัว สะท้อนผ่านเนื้อผ้าดังหวีดหวิก่อนจะค่อยๆ สงบลง สายธารแห่งความกระสันปริ่มปร่ายืดย้อยลงมาเป็นสายอาวุธรร้ายที่ผงาดเมื่อครู่ค่อยๆ สงบลงแม้นจะยังถูกมือข้างที่ถือเสื้อคนอื่นลูบไล้ปลอบบประโลมซับหยาดความสุขสมทุกหยาดหยดนิ้วยาวของเรยาเกี่ยวขอบกางเกงผ้านุ่มลื่นสีขาวลงพ้นเนินสะโพกดึงลงจนร่วงหล่นลงไปกองกับพื้นทำให้ท่อนล่างคุณตำรวจไร้เครื่องป้องกัน“ตัวเองชอบตอนเค้าติดสัตว์ไง” ปากได้รูปที่ชอบพ่นคำลามกทำเอาเจ้าของงบ้านนมันเขี้ยวอย่างหนักมือข้างหนึ่งของคุณตำรวจบีบกรามเจ้าหมาตัวโตแน่นแตเจ้าตัวดีกลับเอียงหน้ามาเลียหลังมือขาวสว่างเอาอกเอาใจ สองมือที่กอบกุมก้อนสะโพกแน่นสอดลึกลงไปในร่องหลืบคับแคบ รอยยิ้มเล็กๆ เริ่มปรากฏขึ้นบนใบหน้าสารวัตรหนุ่มยิ่งทำให้หมาอย่างเรย์ได้ใจหันหน้ามองเนื้อแท่งขาวราวกับบไส้กรอกอวบอิ่มสิ่งกลิ่นหอมหวน เกร็งข้อมือโอบอุ้มก้อนเนื้อแน่นยกขึ้นน้อยๆ ร่างสูงของสารวัตรต้องเขย่งปลายเท้าเจ้าหมาเด็กไม่รู้สำนึกว่าทำความผิดยังคงนัวเนียของโปรดไม่หยุดหย่อนหน้าหล่อๆ มุดกลางหว่างขาคนพี่แหงนหน้าเสยปลายลิ้นลากผ่านถุงเนื้อนุ่มนิ่มปาดเลียลำร้อนขาวเนียนยิ่งกว่าผิวเด็กอ่อน แท่งเนื้อที่มักจะมีปฏิกริยากับสัมผัสของหมาบ้าอย่างเรย์เสมอมือสองข้างของสารวัตรคีรติต้องประคองบ่ากว้างเอาไว้เมื่อถูกช้อนสะโพกขึ้นจนไม่สามารถเหยียบพื้นได้ ขาสองข้างกางออกกว้างจนแทบจะขี่คอคนเมา“อืมมม~”คุณตำรวจส่งเสียงครางแผ่วทุกครั้งที่เก
เวลาต่อมาสภาพห้องใต้ดินเละเทะเศษขนมเกลื่อนกราดกระป๋องเบียร์ขวดน้ำอัดลมและน้ำเปล่าเป็นกอง ทั้งหมดมึนเมาตามๆ กันแค่นั่งยังเซ เสียงพูดคุยยืดยานฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง“มึงจะกลัวอะไรเราสี่คนเป็นส.ส นะมิดจี้มึงเองก็บอกว่ามันไม่กล้าทำอะไร” แวซายพูดพลางโยนถุงขนมบนโต๊ะให้น้องเล็กปีรามิดตะครุบกอบโกยเอามากอดไว้ไม่แบ่งใคร “ถ้ามันต้องทำขึ้นมาล่ะแล้วพวกมึงจะมีปัญญาคลอดลูกไปคืนแม่กูหรือไง!?” เสียงขึ้นสูงอย่างกับจะกัดใครสักคน“มึงนี่หงุดหงิดง่ายชะมัดตอนโมโหเสียงก็ยิ่งแหบเหมือนอะไรก็ไม่รู้ แกว๊กๆๆๆๆ” โรมหัวเราะ“ทำไมไม่เอาอย่างลูกพี่ลูกน้องมึงบ้างวะ เอาสมองมาไว้ที่จู๋ไม่ต้องคิดห่าอะไร เด้าอย่างเดียวไม่เครียดก็เด้า หิวก็เด้า อิ่มก็เด้า เลี้ยงง่ายสัด”“เออจริง มึงน่าจะแดกน้ำอสุจิแทนข้าวไปเลยนะ” อีกคนเสริม“ชมกูอยู่ปะวะ จะได้เขินถูก” เรยายกคิ้ว ยิ้มกวนปีรามิดกอดอก หัวเราะหึ ๆ เพราะอารมณ์เย็นลง“สมองอยู่ที่จู๋จริง ๆ”“ทำไมพ่อแม่พวกเราถึงมาเป็นนักการเมืองวะ” เรย์ยกขวดเหล้า ขยับปากยิ้มจาง ๆ “แดกบ้านแดกเมืองแล้วมันเท่ดีมั้งแล้วมาตอแหลว่ารักประเทศ ““จริง…” เสียงแวซายรับคำเบา ๆ“อย่าทำตัวน่าเบื่อ
วันเสาร์บ้านผู้หมวดอุดมศักดิ์แกร่ก…แต๊กกกกๆๆๆๆๆๆ …“ไอ้เหี้ย! กูบอกให้ระวังหลังไง!”เสียงตะโกนปนหัวเราะดังออกมาจากห้องโถง เสียงเมาส์กดคลิกตามจังหวะเกมก้องสะท้อนผนัง ตัวละครกระโดดเล็กน้อย หมุนตัวหลบการโจมตีในเกม เสียงปัง ๆ ๆ ดังตามจังหวะมือเขย่าเมาส์“หนวกหู!! เมื่อไหร่จะเลิกเล่นเกมส์สักที” หมวดอุดมศักดิ์พ่นลมหายใจตวาดลั่นบ้าน“แป๊บนึงกำลังจะชนะแล้ว” ปีรามิดทำเสียงยียวนเออออแต่ไม่ขยับเขยื้อนจากหน้าจอ“หยุดเล่นเดี๋ยวนี้!!” น้ำเสียงเรียบแต่เต็มไปด้วยอำนาจ ทำให้ทุกอย่างหยุดนิ่งไป“มีเมลล์ส่งเข้ามาหาคุณด้วยล่ะ ผมปลดล็อคดู เขาบอกว่าอะไรน้าฟินแลนด์สามวันเวลาสามนาฬิกา…เหมือนรหัสลับปฏิบัติการในเกมส์เลย” ร่างผอมบางลอยหน้าลอยตาเล่นเกมส์ต่อสู้เสียงดังแล้วหัวเราะไปพร้อมกันตึก ตึก ตึกหมั่บบ!!หมวดอุดมศักดิ์เอื้อมมือมาบีบแก้มขาวให้หันหน้ามาสบตาแรงๆ “ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามายุ่งกับของของฉัน…อยากตายเหรอไง!” เสียงแข็งกร้าวเย็นชาเค้นต่ำกดดันคนตัวเล็กไม่ต่างจากราชสีกับลูกแมวดวงตากลมใต้ผมหน้าม้าต้องแสงวาวชั่วครู่แม้จะถูกบีบจนเจ็บกรามแต่เลือดนักสู้ก็ไม่ยอมง่ายๆ “ถ้าผมตาย ข้อมูลของคุณกับคนในความลับแ
เวลาต่อมา“พี่ค้าบ…”ปีรามิดยืนอยู่ในห้องกรง มือเล็กจับซี่เหล็กเขย่าไปมาเหมือนหมาถูกขัง“พี่จ๋า…”เสียงอ้อนกระท่อนกระแท่นโบกมือไปมาขอความเห็นยกปลายเท้ากระโดดโหย๋งเหย๋งอยู่ไม่สุข’ พี่ตำรวจปล่อยผมไปเถอะ ผมไม่กินแล้ว ผมไปขอคนอื่นก็ได้ ทำไมต้องจับมาขังแบบนี้ด้วย’ ปากบางกัดสั่นแต่กัดฟันกรอด มือเล็กกระตุกกรงเหล็กแรงๆ แม่ว่ามันจะไม่สะทกสะท้านสักนิดเรยาหัวเราะในห้องควบคุม เสียงแหบพร่า “ไอ้เหี้ย… โดนจับขังแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า”’ ไอ้ตำรวจนี่มันจิตใจอำมหิตชะมัด แค่คนตัวเล็กมาขอเงินกินข้าวก็จับเข้าคุกเฉยเลย’ เพื่อนอีกคนขมวดคิ้วบ่นไปเรื่อยเปื่อย’ กูว่าแล้ว ไม่มีใครใจดีขี้สงสารเท่าเมียกูอีกแล้ว’ เรยากอดอกอวดสรรพคุณคนรักที่เป็นตำรวจเหมือนกันเสียงหัวเราะพรืดดังลั่นรถด้วยความหมั่นไส้อีกครั้ง’ เลิกอวดเมียก่อนได้ไหมไอ้เรย์ ถ้าไม่อยากถูกตีนเล็กๆ ของไอ้มิดนาบหน้าก็รีบส่งคนไปประกันตัวมันเร็ว’ โรมเสนอ ปกระดิกตัวไปมา มือเล็กกวาดไปตามเหล็กกรง หางตากระพริบตาตื่น ๆร่างตัวกระแทกเบา ๆ กับพื้นห้อง ขาเต้นตุบ ๆ ไม่ได้หยุดนิ่ง’ ก็ด้ะ… รอแป๊บ ทำบัตรปลอมให้มันอยู่ ท่าทางจะเล่นด้วยยาก’ เสียงเรย์แผ่ว หรี่ตามองเพื่อน ๆ ร
ติ๊ง! เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ของหมวดอุดมดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนา ทั้งคู่ก้มลงมองพร้อมกัน“คนที่พูดถึง…โพสต์ชื่อใครบางคนออกมาแล้วครับ” อุดมกดขยายหน้าจอ ดวงตาเบิกขึ้นนิดหนึ่ง “ส.ส. พรรคสยามรวมใจ…คนใหม่” คิ้วเข้มของคีรติขมวดเข้าหากันทันที “เอ๊ะ พรรคนี้มันมี ส.ส. คนใหม่แล้วเหรอ”อุดมรีบเลื่อนหน้าจอพลางเอ่ยเสียงตื่น “เดือนหน้า…จะมีการรับตำแหน่งของ ส.ส. พรรคสยามรวมใจ คนใหม่…ทั้งหมดสี่คน”“โอ๊ะ…คุณรู้ได้ยังไงครับสารวัตร”คีรติพ่นลมหายใจออกช้า ๆ คล้ายเก็บความกังวลไม่อยู่ “ผลการโหวตของข่าววงในมันออกมาแล้ว” อุดมเม้มปากแน่น“เอ๋…แต่ไม่มีข่าวหน้าพวกเขาออกมาเลยนี่ครับ”“เห็นว่าจะได้เห็นพร้อมกันวันเปิดตัว” คีรติว่าชัดถ้อยชัดคำ เสียงทุ้มต่ำหนักแน่น “นโยบายใหม่ที่ไม่ให้เปิดเผยใบหน้าก่อนรับตำแหน่ง…เพื่ออะไรก็ไม่รู้ แต่ก็มีคำสั่งนั้นออกมาแล้ว”หมวดอุดมชะงัก สายตาสั่นเล็กน้อย “แปลกชะมัด…เลือกแค่จากชื่อ ไม่ต่างอะไรกับไอ้ดาร์คเว็บนี่เลย ตั้งกฎในประเทศให้ดูไม่โปร่งใสไปหมด…อีกหน่อยก็คงเป็นคอมมิวนิสต์ชัด ๆ”ความเงียบกดทับลงมาอีกครั้ง ทั้งคู่สบตากัน รู้ทันทีว่าการเชื่อมโยงเริ่มปรากฏให้เห็นอย่างน่าขนลุกสารว
เสียงนาฬิกาในห้องทำเดินเป็นจังหวะขณะที่สารวัตรคีรติเอนหลังในเก้าอี้ ดวงตาเรียวเหม่อลอยไปที่ไกลแสนไกล เป็นอยู่อย่างนั้นมาหลายวันแล้วนับตั้งแต่วันที่เรยาหายไปเจ้าเด็กนั่นหายไปไม่ติดต่อกลับมา ไม่รู้ทำไมถึงหายไปทั้งที่ไม่ได้ทะเลาะกัน ไม่มีเรื่องอะไรให้น่าน้อยใจแต่ทำไมถึงออกไป…“สารวัตรคีรติวันนี้เลิกงานไปดื่มกันมั้ย?”“…”“สารวัตรครับ…”ใบหน้าเรียบเฉยเหม่อมองนอกหน้าต่างไม่ไหวติงบ่งบอกว่าไม่ได้ยินที่อีกฝ่ายเรียก หมวดอุดมหน้าดุจึงเร่งเสียงดังขึ้น“สารวัตรคีรติ!”“ครับ? …หมวดอุดมมีอะไรหรือเปล่า?”“พักนี้คุณดูเหม่อ ๆ มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า”เสียงทุ้มถามขึ้นท่ามกลางห้องทำงานที่มีเพียงไฟสลัว คีรติเงยหน้าขึ้นทันที แต่รีบปฏิเสธ“เปล่าครับ… คุณว่าไงนะ เรื่องเงิน?” น้ำเสียงพยายามราบเรียบ แต่แววตาไหววูบ“ผมได้เบาะแสจากที่หนึ่งมา” ผู้หมวดหนุ่มเอ่ยพลางกอดอก สีหน้าเคร่งเครียด“ครับ? เบาะแสอะไร? ที่ไหนครับ” คีรติขมวดคิ้ว มือที่ถือปากกาเผลอหยุดเขียนทันที“ต้องออกตัวก่อนนะ ว่าที่ผมเป็นสมาชิกดาร์คเว็บ…มันก็เพราะเราอยู่หน่วยปราบปรามพิเศษ ต้องหาข้อมูลจากเว็บพวกนี้” อุดมเอ่ยหนักแน่นจริงจัง“ครับ”“ในดาร์คเ







