ศิษย์น้องหญิงเล็ก พวกพี่บำเพ็ญเพียรไม่ไหวแล้ว

เขตชิงอวิ๋น

งานชุมนุมสำนัก

เฟิ่งชิงหร่านรู้สึกปวดหัวกับเสียงจ้อกแจ้กจอแจ เหล่าผู้ยิ่งใหญ่แห่งโลกบำเพ็ญเซียนในอนาคตกลุ่มนี้ ไม่นึกเลยว่าตอนเด็กๆ จะเป็นพวกช่างจ้อถึงเพียงนี้

ทันใดนั้น——

เฟิ่งชิงหร่านรู้สึกว่ามีคนกำลังดึงแขนเสื้อของนาง พอก้มลงมองก็เห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กน่ารักคนหนึ่ง เด็กผู้หญิงตัวเล็กน่ารักเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนหวาน “พี่หญิง ท่านอยากเข้าร่วมสำนักกระบี่สวรรค์หรือไม่?”

หืม?

เฟิ่งชิงหร่านเหม่อลอยไปในชั่วพริบตา พลันตระหนักได้ว่าคนผู้นี้จะต้องเป็นนางเอก——ซูเยียนหรานอย่างแน่นอน

สามวันก่อน เมื่อนางตื่นขึ้นมาก็พบว่าตนเองทะลุมิติเข้ามาในนิยายเสียแล้ว และกลายเป็นนางร้ายตัวประกอบในนิยาย——เฟิ่งชิงหร่าน

ในนิยายต้นฉบับ เฟิ่งชิงหร่านเข้าร่วมการทดสอบของสำนักเมื่ออายุสิบเอ็ดปี แต่ถูกคัดออกเนื่องจากพรสวรรค์ธรรมดา ซูเยียนหรานผู้มีจิตใจงดงามจึงใช้อภิสิทธิ์ของผู้ที่ได้อันดับหนึ่ง พานางเข้าสู่สำนักกระบี่สวรรค์

หลังจากเข้าสำนักกระบี่สวรรค์แล้ว นางกลับไม่รู้จักบุญคุณ มิหนำซ้ำยังอิจฉาริษยานางเอก ต่อหน้าแสดงออกว่ารักใคร่สนิทสนมกับนางเอกดุจพี่น้อง แต่ลับหลังกลับคอยใส่ร้ายป้ายสีนางเอกอยู่เสมอ

ถึงขั้นวางยาพิษนางเอกหลายต่อหลายครั้ง จนทำให้นางเอกเกือบสิ้นชีพ

หลังจากเรื่องราวเหล่านี้ถูกเปิดโปง นางก็ยังไม่รู้จักสำนึกผิด กลับสมรู้ร่วมคิดกับเผ่ามารโดยตรง ทำร้ายสังหารศิษย์ร่วมสำนัก ในที่สุดนางเอกก็หมดความอดทน ทำลายการบำเพ็ญของนาง แล้วขับไล่นางออกจากสำนักกระบี่สวรรค์

พอนางถูกขับออกจากสำนัก ก็ถูกเหล่าผู้ชื่นชมนางเอกจับตัวไปขังเอาไว้ในคุกใต้ดิน รับการทรมานอย่างโหดร้ายไร้มนุษยธรรม จากนั้น พวกมันตัดแขนตัดขาของนาง ควักรากวิญญาณของนางออกมา แล้วโยนศพของนางทิ้งที่ภูเขาด้านหลังให้สัตว์ป่ากิน

เรียกได้ว่าจุดจบนั้นน่าอนาถอย่างยิ่ง ดังนั้น สิ่งแรกที่นางทำหลังจากทะลุมิติเข้ามาในนิยายก็คือการหลีกเลี่ยงนางเอกในการทดสอบของสำนัก ใครจะไปคิดว่านางไม่ไปหานางเอกแล้ว แต่นางเอกกลับมาหานางเสียเอง

นางสงสัยว่านางเอกเกิดปีจอ ไม่อย่างนั้นจมูกจะไวถึงเพียงนี้ได้อย่างไร?

“พี่หญิง ท่านอย่าได้กังวลไปเลย ข้าได้อันดับหนึ่งในการทดสอบครั้งนี้ สามารถพาคนเข้าสำนักเพิ่มได้อีกหนึ่งคน พี่หญิงยินดีเป็นเพื่อนข้าหรือไม่?” ซูเยียนหรานรอเป็นเวลานาน ก็ไม่เห็นเฟิ่งชิงหร่านเอ่ยคำใด จึงกล่าวขึ้นอีกครั้ง

เฟิ่งชิงหร่านกลอกตา ความกังวลน่ะหรือ ไม่มีทางมีหรอก นางไม่ได้อยากไปสำนักกระบี่สวรรค์เสียหน่อย

นางที่เป็นนางร้ายตัวประกอบคนหนึ่ง ตามติดนางเอกไป นั่นมิใช่ว่าไปเป็นเหยื่อชั้นดีให้นางเอกหรอกหรือ!?

เฟิ่งชิงหร่านรู้สึกโชคดีอย่างยิ่งที่ตนเองทะลุมิติเข้ามาในนิยายก่อนที่เนื้อเรื่องจะเริ่มต้นขึ้น ทำให้สามารถเลือกทางเดินของตัวเองได้อย่างอิสระ

ซูเยียนหรานเห็นว่าเฟิ่งชิงหร่านไม่สนใจนางเลย ใบหน้าเล็กๆ พลันเคร่งขรึมลง แต่เมื่อเห็นกำไลหยกบนข้อมือของเฟิ่งชิงหร่าน ก็นึกถึงจุดประสงค์ของตนเองขึ้นมาได้ จึงยิ้มแล้วเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “พี่หญิง เหตุใดท่านจึงไม่สนใจข้าเลย?”

“ข้าแซ่เฟิ่ง เจ้าแซ่ซู แล้วข้าก็อายุน้อยกว่าเจ้าหนึ่งเดือน” เฟิ่งชิงหร่านพยายามดึงแขนเสื้อกลับจากมือของซูเยียนหราน กลับพบว่าซูเยียนหรานยิ่งจับแน่นขึ้น

ซูเยียนหรานกะพริบตาอย่างใสซื่อ มองไปยังเฟิ่งชิงหร่าน “พี่หญิง ท่านรังเกียจข้าหรือ?”

แหวะ!——

เฟิ่งชิงหร่านแทบจะอาเจียนออกมา ได้โปรดเถอะ ไปสร้างหายนะให้คนอื่นแทนไม่ได้หรือ!

เดิมทีเฟิ่งชิงหร่านคิดว่าด้วยท่าทีเช่นนี้ของตน ซูเยียนหรานจะต้องเป็นฝ่ายจากไปอย่างแน่นอน ไม่เคยคิดเลยว่าซูเยียนหรานกลับหน้าด้านหน้าทนคิดจะเกลี้ยกล่อมนางให้เข้าสำนักกระบี่สวรรค์ให้ได้

ซูเยียนหรานได้ยินเสียงอาเจียนของเฟิ่งชิงหร่าน สีหน้าก็ชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาที่หลุบต่ำฉายแววความอำมหิต เฟิ่งชิงหร่านช่างไม่รู้จักดีชั่วจริงๆ กล้าดูหมิ่นนางถึงเพียงนี้ รอให้ได้กำไลหยกมาก่อนเถอะ จะให้คนสกุลซูไปจัดการเฟิ่งชิงหร่านทิ้งเสีย

“ตัดใจเสียเถอะ ข้าไม่มีวันไปสำนักกระบี่สวรรค์กับเจ้า!” เฟิ่งชิงหร่านกระชากแขนเสื้อกลับมาอย่างแรง

รักชีวิต จงอยู่ให้ห่างจากนางเอก!

พอนึกถึงจุดจบอันน่าอนาถของเจ้าของร่างเดิมในนิยาย เฟิ่งชิงหร่านก็รู้สึกเย็นเยียบขึ้นมาเมื่อเผชิญกับซูเยียนหราน

ซูเยียนหรานจะบำเพ็ญเพียรจนบรรลุมรรคขั้นสูงสุดด้วยวิธีการใดก็ได้ แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่ทำไม่ได้คือการเหยียบย่ำผู้บริสุทธิ์เพื่อก้าวขึ้นไป

ตอนที่นางอ่านนิยายเล่มนี้ครั้งแรก ก็ไม่ชอบทัศนคติและค่านิยมของนางเอกในเรื่องอยู่แล้ว นางเองก็ไม่เข้าใจว่านางทนอดหลับอดนอนอ่านนิยายปัญญาอ่อนแบบนี้จนจบได้อย่างไร?

แล้วเรื่องน่าเศร้าก็คือพอตื่นขึ้นมา ตนเองก็กลายเป็นนางร้ายตัวประกอบสุดอาภัพในนิยายไปเสียแล้ว

แววตาของเฟิ่งชิงหร่านค่อยๆ เย็นชาลง นางจะไม่มีวันกลายเป็นเครื่องมือบนเส้นทางบำเพ็ญเซียนของซูเยียนหรานเด็ดขาด ชีวิตของนาง นางต้องเป็นผู้กำหนดเองเท่านั้น คนอื่นอย่าหวังว่าจะเข้ามายุ่งเกี่ยวแม้แต่น้อย!

“ถ้าเช่นนั้น พี่หญิงพอจะขายกำไลหยกบนมือของท่านให้ข้าได้หรือไม่? ข้าชอบมันมาก เพียงท่านขายให้ข้า ข้าก็จะให้หินวิญญาณระดับต่ำแก่ท่านหนึ่งร้อยก้อน เป็นอย่างไร?” ซูเยียนหรานเห็นว่าเกลี้ยกล่อมเฟิ่งชิงหร่านไม่สำเร็จ จึงเอ่ยปากขอซื้อกำไลหยกโดยตรง

อย่างไรเสีย เฟิ่งชิงหร่านก็ดูท่าทางยากจนข้นแค้น คงต้องการหินวิญญาณเป็นอย่างมากแน่นอน นางให้หินวิญญาณมากมายขนาดนี้ เฟิ่งชิงหร่านต้องขายสิ่งนั้นให้นางเป็นแน่

ยิ่งไปกว่านั้น นางต้องรีบลงมือก่อนที่ผู้อาวุโสจะมาถึง เพื่อให้ได้สิ่งนั้นมา ไม่เช่นนั้น หากเฟิ่งชิงหร่านจากไปพร้อมกับกำไล นางก็ยากที่จะมีโอกาสได้กำไลหยกนั่นมาอีก

“ไสหัวไป!” ความโกรธที่ไม่ทราบสาเหตุพุ่งขึ้นในใจของเฟิ่งชิงหร่าน คนผู้นี้ช่างน่ารังเกียจจริงๆ!

นางคิดไม่ตกจริงๆ ว่าคนเช่นนี้ คู่ควรเป็นนางเอกได้อย่างไร?

แล้วมีสิทธิ์อะไรถึงได้เป็นสตรีแห่งโชคชะตา!?

ในนิยายเขียนไว้ว่า กำไลบนมือของเฟิ่งชิงหร่านวงนี้ คือสิ่งเดียวที่มารดาของนางทิ้งไว้ให้นาง เฟิ่งชิงหร่านไม่เคยยอมถอดมันออกเลย และยิ่งไม่รู้ว่ากำไลหยกคือห้วงมิติว่างเปล่า ภายในมีสมบัติสวรรค์ปฐพีมากมายนับไม่ถ้วน

แต่ซูเยียนหรานมองแวบเดียวก็รู้ว่ากำไลหยกนี้ไม่ธรรมดา จึงจงใจพาเฟิ่งชิงหร่านเข้าสำนักกระบี่สวรรค์ หลังจากนั้นก็ทวงบุญคุณ เรียกร้องให้เฟิ่งชิงหร่านมอบกำไลหยกให้นาง

หลังจากเฟิ่งชิงหร่านปฏิเสธ ซูเยียนหรานก็วางยาเฟิ่งชิงหร่าน ฉวยโอกาสตอนที่เฟิ่งชิงหร่านหมดสติ สับเปลี่ยนกำไลหยก แล้วทำพันธสัญญาจนสำเร็จ

ส่วนเฟิ่งชิงหร่าน กระทั่งตายก็ยังไม่รู้ความลับเกี่ยวกับกำไลหยก

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ทั่วร่างของเฟิ่งชิงหร่านก็แผ่ไอเย็นยะเยือก นางจ้องเขม็งไปยังซูเยียนหราน กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คำถามก่อนหน้านี้ของเจ้า ข้ายังไม่ได้ตอบ ตอนนี้ข้าจะบอกคำตอบให้!”

“ข้ารังเกียจเจ้ามาก ถึงขั้นเกลียดชังเลยก็ว่าได้ พอเห็นเจ้าแสร้งทำเป็นใสซื่อ ข้าก็รู้สึกสะอิดสะเอียน! ซูเยียนหราน อยู่ให้ห่างจากข้า มิฉะนั้นข้ากลัวว่าตนเองจะควบคุมไม่ได้ แล้วฆ่าเจ้าเสีย!”