บทที่ 10 ข้อตกลงการเป็นฮูหยิน

บทที่ 10 ข้อตกลงการเป็นฮูหยิน

“มะ หมายความว่าอย่างไรหรือเจ้าคะ ฮูหยินที่ว่า” เสิ่นหรงลี่ถามออกไปด้วยความตกใจ ที่เขาและนางตกลงกันไว้คือนางจะอยู่ในสถานะบ่าว

“ออกไปก่อน ข้าขอคุยกับนางครู่หนึ่ง” ตงเฟยเทียนกล่าวกับคนของตนที่ถอยออกไปหลายก้าวโดยมิได้ตั้งคำถามใดกับคำพูดของตงเฟยเทียน

“คนเหล่านี้คนของพี่เฟยเทียนทั้งหมดเลยหรือเจ้าคะ” 

“อืม คนของข้าทั้งหมดและต่อไปย่อมเป็นคนของเจ้าด้วย”

“ตกลงกันว่าให้ข้าเป็นบ่าวไม่ใช่หรือเจ้าคะ”

“บ่าวบ้านใดเรียกเจ้านายว่าพี่”

“ไม่มีเจ้าค่ะ”

“ทั้งเจ้ายังมาต่างภพ ไม่นานย่อมต้องบอกผู้คนว่าเจ้าเป็นมนุษย์ หากเป็นมนุษย์แล้วยังเป็นบ่าว ย่อมไม่อาจหลีกเลี่ยงการถูกกลั่นแกล้ง หากกลั่นแกล้งกันหนักข้อขึ้น เรื่องเลือดของเจ้าจะปกปิดไว้ได้อย่างไร”

“พี่เฟยเทียนไม่จำเป็นต้องปกป้องข้าเลย แค่รับมาอยู่ด้วยกันก็นับว่าเป็นบุญคุณแล้ว”

“หากนับว่าเป็นบุญคุณเช่นนั้นยิ่งต้องเป็นฮูหยินของข้า อย่างน้อยในอายุขัยของเจ้า จะได้ไม่มีผู้ใดยัดเยียดสตรีเข้ามาให้ข้าอีก”

“ใช้ข้ากันสตรีหรือ” เสิ่นหรงลี่ขมวดคิ้วเข้าหากัน

“ช่วยได้หรือไม่เล่า เจ้าก็คงรู้ที่ข้าต้องหนีตาย เพราะมีคนปองร้าย หากตำแหน่งฮูหยินยังว่างเว้น ศัตรูอาจใช้ช่องทางนี้ส่งคนมาทำลายข้า”

“จริงด้วยเจ้าค่ะ ข้าเคยอ่านตำราสงครามบางเล่มถึงกับบันทึกไว้ว่าการใช้สตรีเพื่อหลอกล่อศัตรูนั้นได้ผลนัก” เสิ่นหรงลี่พยักหน้าเห็นด้วย แม้ตัวนางจะยังไม่รู้ว่าชะตาของตนต้องมาทำสิ่งใด แต่การดูแลชายผู้นี้ให้รอดพ้นจากภัยอันตรายทั้งหลายอาจเป็นหนึ่งในสิ่งที่ต้องทำ 

“ข้าจะปกป้องท่านเอง” 

“ข้าเป็นยาแก้พิษได้ด้วย ใครก็จะวางยาพี่เฟยเทียนไม่ได้อีกแล้ว” 

       หรงลี่พูดรัวไม่ได้เว้นช่องไฟให้ตงเฟยเทียนตอบโต้ แววตาดูสดใสดังว่าเจอเรื่องสนุกก็ไม่ปาน เฟยเทียนถึงกับต้องส่ายหัวและไม่แน่ใจว่านางจะปกป้องเขา หรือเขาต้องปกป้องนางกันแน่

“เช่นนั้นก็ตกลงกันตามนี้เจ้าจะอยู่ในฐานะฮูหยินของข้า ใช้เหตุผลที่ว่าเจ้าเป็นผู้ช่วยชีวิตเพื่อยกย่องฐานะ เช่นนี้แล้วแม้จะถูกคัดค้านอยู่บ้างแต่ก็คงทำได้ไม่เต็มปาก”

“คนในภพมารก็ยึดถือเรื่องบุญคุณเป็นสำคัญหรือเจ้าคะ”

“เป็นเช่นนั้น ชีวิตย่อมต้องแลกด้วยชีวิต เมื่อเจ้ารักษาชีวิตข้าไว้ การที่ข้าตอบแทนด้วยฐานะเช่นนี้ ย่อมมิผิดแปลก แต่หากพามันเป็นบ่าวเฉยๆ อย่างไร้ที่มาที่ไปนั่นย่อมถูกสงสัยมากกว่า” เฟยเทียนอธิบายความคิดของตนเอง แม้จะไม่ใช่เรื่องผิดแปลก แต่ด้วยสถานะที่แท้จริงอย่างเขา การให้เงินทองหรือยกคนของตนให้แต่งงานด้วย ก็เป็นอีกทางออกหนึ่งที่ไม่จำเป็นต้องเสียสละตนเอง แต่เพราะเลือดของนางจึงทำให้อยากดึงไว้ใกล้ตัว

       เขาสลัดความคิดของตนที่ สงสัยว่าตนเองอาจหลงใหลได้ปลื้มมนุษย์นางนี้ลงไปในส่วนลึกของจิตใจ และดึงผลประโยชน์ขึ้นมาเป็นเหตุผลที่ใช้บอกตนเอง ส่วนสตรีที่เพิ่งข้ามภพมาหมาดๆ ก็กดข่มความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กับมารตนนี้ และยกเหตุผลที่เขาเป็นภารกิจจากสวรรค์ และตัวนางไร้ที่พึ่งพิงขึ้นมาหลอกตนเองว่าทำไปเพราะความจำเป็น

“เช่นนั้นการแต่งงานครั้งนี้ถือเป็นเพียงการแต่งงานแต่ในนามเท่านั้นใช่หรือไม่เจ้าคะ”

“ข้าย่อมไม่เอาเปรียบเจ้าหากเจ้าไม่ได้เต็มใจ นี่จะเป็นเพียงการแต่งงานแต่ในนามเท่านั้น”

“ทำได้แน่หรือเจ้าคะ” ปากว่าพลางใช้นิ้วเล็กแตะไปยังริมฝีปากที่มักจะขโมยจุมพิตของนางอยู่บ่อยครั้ง

“หากเจ้าไม่ล้อเล่นกันแกล้งกันเช่นนี้ก็คงทำได้ แต่หากเจ้างดงามเกินไปคงไม่อาจโทษข้าแต่ฝ่ายเดียวได้”

       คุณหนูเสิ่นผู้ไร้หัวนอนปลายเท้าในภพแห่งนี้ รีบชักมือกลับด้วยหน้าตาตื่น เพราะแม้ว่าคนของตงเฟยเทียน จะอยู่ห่างออกไปจนไม่ได้ยินบทสนทนา หากแต่ยังอยู่ในระยะสายตา หากเขาคิดจะกลั่นแกล้งนางย่อมมีพยานนับสิบคน

“กงต้าต้า” ตงเฟยเทียนเรียกให้คนของตนเข้ามา

“ขอรับ”

“เพราะเจ้าเป็นคนสนิทของข้า ข้าจะยกนางให้เป็นน้องสาวบุญธรรมของเจ้า หากมีอันใดอย่างน้อยก็ยังมีเจ้าเป็นเบื้องหลังให้”

“พี่เฟยเทียนเหตุใดไปเอ่ยปากเช่นนี้เล่าเจ้าคะ ถ้าหากเขาไม่ได้อยากได้ข้าเป็นน้องสาวเล่า” หรงลี่ตีเข้าที่ท่อนแขนของตงเฟยเทียนเบาๆ

“ไม่มีความคิดเช่นนั้นหรอกขอรับ การเป็นพี่ชายของว่าที่ฮูหยิน นับเป็นเกียรติและทำให้สถานะของข้ามั่นคงขึ้น ต่อให้ขัดใจนายท่านก็คงไม่ถูกไล่ออกง่ายดายนัก” กงต้าต้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาตามปกติ แต่เนื้อหาที่พูดกลับส่อแววล้อเล่นอย่างขัดแย้ง

“ต้าต้าหาใช่เพียงคนของข้าเท่านั้น แต่ยังเป็นเพื่อนเรียนกันมาแต่เด็ก เขาจึงเป็นเช่นนี้อย่าถือสาเลย” ตงเฟยเทียนอธิบายให้หรงลี่ที่ดูมีแววตาสงสัยได้รับฟัง

“อ๋อเป็นเช่นนี้ เล่นเอาตกใจไปเสียหมด หากท่านแน่ใจว่าการมีข้าเป็นน้องสาวนับเป็นประโยชน์ ข้าก็ยินดีเจ้าค่ะ” เสิ่นหรงลี่ยิ้มให้อย่างสดใส

“เหตุใดไม่เคยยิ้มให้ข้าเช่นนี้บ้าง” เฟยเทียนปรายตามองอย่างขุ่นเคือง

“ไม่เคยที่ไหนกัน พี่เฟยเทียนจำไม่ได้น่ะสิ” นางทำหน้ายู่ใส่ผู้ที่กล่าวหา “แต่หากยกข้าให้เป็นน้องสาวบุญธรรมของพี่ต้าต้า แปลว่าก่อนแต่งงานข้าจะต้องไปอยู่บ้านของพี่ต้าต้าก่อนหรือไม่เจ้าคะ”

“ไม่อนุญาตได้หรือไม่” เฟยเทียนกล่าวถามไปทางกงต้าต้า

       สิ้นเสียงคำถาม เสิ่นหรงลี่รู้สึกเจ็บแปล๊บที่ปลายนิ้ว เมื่อยกขึ้นมาดูกงต้าต้า ก็ประกบนิ้วที่มีเลือดออกของตัวเขาลงมาที่นิ้วของหรงลี่เช่นกัน 

“เมื่อประสานเลือดแล้วย่อมนับว่าเจ้าเป็นคนของสกุลกง ไว้รอทำพิธีคำนับเข้าตระกูลก็จะนับว่าเป็นอันเสร็จสิ้น” กงต้าต้ากล่าวด้วยใบหน้าเคร่งเครียด เพราะเมื่อใช้มีดกรีดนิ้วก็เห็นว่าสีเลือดของสตรีที่เจ้านายเพิ่งยกให้เป็นน้องสาวนั้นมีสีน้ำเงิน เมื่อเหลือบสายตากลับไปมองยังผู้เป็นเจ้าชีวิตก็พบสีหน้าจริงจังคล้ายบอกเป็นนัยว่าให้เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ 

“และในฐานะพี่ชายเห็นทีว่าคำขอของนายท่านนั้นคงเป็นไปไม่ได้”

“เช่นนั้นข้าขอฝากนางด้วย” 

“แล้วทีนี้พวกเราต้องทำอย่างไรต่อหรือเจ้าคะ”

“ข้าขอคุยกับคนของข้าครู่หนึ่ง เจ้านั่งพักรอก่อน หากออกเดินทางเร็วเกินไป อาจเป็นอันตรายกับเจ้าได้” เมื่อเฟยเทียนจัดแจงที่นั่งรอให้หรงลี่เสร็จ ก็หันไปส่งสัญญาณเรียกลูกน้องของตนให้แยกตัวออกไปคุย

.

.

.

“นำรายชื่อคนที่ถูกสังหารทั้งหมดมาให้ข้าตรวจสอบ หากมีรายชื่อตกหล่นเราอาจยังพอมีโอกาส” จอมมารเฟยเทียนสั่งการออกไป

“เราแบ่งคนไปจับตาดูองค์ชายทั้งสองรวมไปถึงสกุลใหญ่ทั้งสี่แล้ว ยามนี้ยังไม่พบความผิดปกติ แต่หากเรายังนิ่ง พวกมันอาจคิดว่าปลอดภัยและเผยความลับออกมาพ่ะย่ะค่ะ” กงต้าต้ารายงาน

“ไม่ว่าใครก็น่าสงสัยทั้งหมด จุดเชื่อมต่อระหว่างพบจุดอื่น มักถูกรายงานว่ามีคนไปดักรอ”

“ไม่ใช่คนของท่านพ่อที่ให้ไปตามหรือ”

“มีหลายกลุ่มพ่ะย่ะค่ะ นี่จึงเป็นเหตุที่ทำให้เราไม่อาจสรุปได้ว่ากลุ่มต่างๆ ที่ส่งคนออกตามท่านจอมมารนั้นเป็นผู้ลงมือ”

“คงต้องการยืนยันความตายของข้าสินะ แม้ครั้งนี้ไม่อาจเอาชีวิตข้าได้ แต่ชื่อเสียงและความน่าเกรงขามของข้า พวกมันทำลายได้สำเร็จเสียแล้ว จอมมารที่ต้องหนีตายผู้ใดจะเกรงกลัวกัน” ตงเฟยเทียนส่ายหัวและยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกสมเพชตนเอง

“แบ่งคนออกไปจัดหารถม้า อีกส่วนให้ล่วงหน้าไปก่อน ข้าต้องการให้เส้นทางราบเรียบและปลอดภัยที่สุด ส่วนกงต้าต้าให้เจ้าอยู่กับข้าและนางที่นี่ ไปได้” เมื่อออกคำสั่งเสร็จสิ้นองครักษ์ทั้งสิบก็แยกย้ายกันออกไปปฏิบัติหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย 

       เมื่ออยู่กันสองคนแล้วกงต้าต้าเป็นผู้เอ่ยปากขึ้นมาก่อน “เลือดของนางเป็นเหตุผลใช่หรือไม่”

“ดูแลนางให้ดี ไม่ว่าเกิดอันใดขึ้นกับข้า ห้ามให้นางตกไปอยู่ในมือของคนชั่ว มิเช่นนั้นชีวิตนี้คงถูกกักขังเพื่อเอาเลือดไปจนกว่าจะตาย”

“มนุษย์ผู้มีเลือดวิเศษ หากสิ้นอายุขัยของนางตำราเลือด คงต้องมีการสังขยานาใหม่อย่างสิ้นเชิง” กงต้าต้าจับจ้องไปยังเสิ่นหรงลี่ที่โบกมือมาให้เขาและตงเฟยเทียนอย่างไม่รู้ร้อน

“เรื่องนี้คงให้ใครรู้ไม่ได้ ข้าอนุญาตให้บอกได้เพียงท่านพ่อของเจ้า หากหัวหน้าตระกูลรับนางเป็นบุตรบุญธรรม คนอื่นแม้จะรังเกียจก็มิอาจพูดสิ่งใดได้” ตงเฟยเทียนสั่งทิ้งท้าย ก่อนเดินกลับไปหาหรงลี่ที่นั่งเล่นอยู่ผู้เดียว

.

.

“ข้าพึ่งนึกออกอีกเรื่องหนึ่ง แม้จะเป็นการแต่งงานแต่ในนาม แต่ผู้คนภายนอกต้องเชื่อถือ เพราะฉะนั้นเจ้าต้องเล่นละครให้แนบเนียนด้วย”

“ได้เจ้าค่ะ” 

“ก็ทำเสียสิ” ตงเฟยเทียนที่เห็นนางรับปากไปเฉยๆ แต่ไม่ทำอันใดก็เอ่ยทักท้วง

“ยังไม่แต่งนิเจ้าคะ ยังไม่ถึงเวลาเล่นละครเสียหน่อย” นางเอียงหน้าอย่างใสซื่อ 

       ส่วนกงต้าต้าที่เห็นว่าเจ้านายผู้เป็นสหายสนิทของตนกำลังจะนั่งลงชิดติดกับน้องสาวคนใหม่ของเขา ก็เกิดอาการหมั่นไส้ เขานั่งแทรกลงไปขวางกั้นระหว่างทั้งสอง จนได้รับสายตาคาดโทษจากจอมมารเฟยเทียนไปหนึ่งดอก