บทที่ 11 ครอบครัวบุญธรรม

บทที่ 11 ครอบครัวบุญธรรม

       เมื่อรถม้ามาถึงเสิ่นหรงลี่ก็เกิดอาการงุนงงเล็กน้อย ไม่คิดว่ารถม้าในภพนี้จะเหมือนกับภพที่จากมาไม่มีผิดเพี้ยน นึกสงสัยว่าเหตุใดทุกคนจึงไม่เดินทางดั่งตอนที่ตงเฟยเทียนพาขึ้นหลังกลับไปยังผาน้ำตก

        เฟยเทียนที่เห็นแววตาของหรงลี่ก็คาดเดาว่านางอาจกำลังสงสัยในเรื่องการเดินทาง “แม้จะใช้วิชาตัวเบาได้เหนือชั้นกว่ามนุษย์ แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่ต้องใช้พร่ำเพรื่อ ด้วยเปลืองพลังงานมากกว่า และเหล่ามารอย่างพวกเราก็ขี้เกียจเป็น”

“อ๋าเหตุผลเป็นเช่นนี้”

“แต่ม้าเราไวกว่ามาก หากกลัวข้าอนุญาตให้เกาะได้”

“ทำเช่นนั้นไม่น่าจะดีนะเจ้าคะ แค่ต้องอยู่ในฐานะฮูหยิน ก็ไม่รู้จะทำตัวอย่างไรแล้วเจ้าเจ้าค่ะ”

“เจ้าก็คิดเสียว่าเป็นงาน มีหน้าที่กีดกันมิให้ผู้ใดยัดเยียดลูกสาวหลานสาวเข้ามาให้ข้ารำคาญใจได้ หากเจ้าทำตามหน้าที่ก็ไม่มีอันใดต้องเกรงใจ”

ข้าไม่ได้เกรงใจเสียหน่อย ทำตัวไม่ถูกกับเกรงใจมันคนละเรื่องกันเจ้าค่ะ

       คุณหนูเสิ่นได้แต่พูดความรู้สึกที่แท้จริงอยู่ภายในใจ แต่มิได้รู้เลยว่าใบหน้าของนางนั้น ไม่ว่ามีอารมณ์ความรู้สึกเช่นไร ก็ชัดเจนเสียจนผู้คนอ่านออกไปทั้งหมด ใบหน้างดงามงอง้ำจมูกย่นอย่างดื้อดึง ทั้งยังการตวัดหน้าหันไปด้านข้างนั้นอีก หากนางได้ไปเป็นบ่าวตามที่ตกลงกันไว้ มีหวังได้ล้มเจ็บจนเจียนตายแต่วันแรกเป็นแน่

“เก็บสีหน้าไม่เป็นเช่นนี้ หากเป็นบ่าวคงไม่วายได้ถูกลงโทษเช้าเย็น” เฟยเทียนส่ายหัวอย่างระอาปนเอ็นดู แม้สถานะที่ให้นางไป เป็นสถานะที่ต้องควรรู้จักเก็บสีหน้าและแววตาให้ดี แต่ด้วยตำแหน่งของเขา แม้ผู้คนจะอ่านออกก็ไม่มีสิทธิ์กระทำอันใดต่อนางได้

“ใครว่าข้าเก็บสีหน้าไม่เป็นกัน” เสิ่นหรงลี่หันมาโวยวายด้วยความมีน้ำโห “ข้าแค่ไว้ใจพี่เฟยเทียนก็เท่านั้น” ทอนหลังนี้นางพูดเสียงเบาเสียจนเกือบจะไม่ได้ยิน แต่นั่นก็ไม่พ้นประสาทรับรู้ของตงเฟยเทียน กงต้าต้า และลูกน้องที่เหลืออยู่

       คำพูดนี้ทำให้เหล่าองครักษ์ใกล้ชิด คาดเดาถึงความสัมพันธ์ของคนทั้งสองได้ แม้ในคราแรกจะคิดว่าเจ้านายของตนทำเพื่อทดแทนบุญคุณ แต่หากแม่นางในห้องหอกล้ากล่าววาจาเช่นนี้ออกมา ย่อมต้องมั่นใจว่าอีกฝ่ายก็มีใจให้ตนไม่มากก็น้อย ไม่แน่ว่าจอมมารผู้นี้อาจมีความรู้สึกชอบพอต่อสตรีที่เป็นเพียงมนุษย์เข้าแล้วจริงๆ

       การเดินทางกลับของตงเฟยเทียนเป็นไปอย่างเงียบเชียบ รถม้าเพียงตู้เดียว มุ่งหน้าไปยังจวนสกุลกง เขาตัดสินใจยังไม่มุ่งหน้ากลับไปรายงานตัวที่วังหลวงดินแดนมาร แต่เลือกที่จะไปฝากฝังหรงลี่ไว้กับครอบครัวบุญธรรมนี้ก่อน

“พวกเราต้องไปที่บ้านสกุลตง เพื่อแจ้งข่าวว่าพี่เฟยเทียนปลอดภัยดีหรือไม่เจ้าคะ” หรงลี่เอ่ยถามออกมาเมื่อปรับสภาพกับความเร็วของรถม้าได้แล้ว แต่ก็ยังคงเกาะแขนของเฟยเทียนไว้แน่นไม่ปล่อยเช่นเดิม

“ยังก่อน เราจะมุ่งหน้าไปยังสกุลกง เรื่องการกลับจวนของข้า ควรรอเรียกคนให้กลับมารวมกันก่อน ตอนนี้ยังไม่ปลอดภัย” แม้ตงเฟยเทียนยังไม่รู้ว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น เป็นฝีมือของพี่น้องตนหรือคนจากสกุลใหญ่ที่ต้องการเขย่าขั้วอำนาจให้เปลี่ยนแปลง แต่การเข้าวังหลวงหรือประกาศการกลับมาในยามที่คนของเขายังคงกระจัดกระจาย ไม่ใช่ทางเลือกที่ดีนัก

“บ้านสกุลกงอีกประมาณกี่เค่อหรือเจ้าคะ” นางเลี่ยงไม่ละลาบละล้วงเกี่ยวกับเรื่องที่เขาเจอมา เพราะต่อให้ออกความเห็นอันใดไป นางก็ยังคาดเดาไม่ได้อยู่ดีว่าผู้ใดคือผู้กระทำ

“อีกเค่อเดียวเท่านั้นไม่ไกลหรอก”

“ว๊าย” เสียงร้องดังขึ้นเพราะเสิ่นหรงลี่เซไปด้านหน้าในยามที่รถม้าสะดุดบางอย่าง นางถูกคว้าตัวมาให้อยู่บนตักของตงเฟยเทียนในทันที

“เพราะม้าเร็วหากสะดุดจะทรงตัวยากหน่อย” เฟยเทียนเอ่ยออกไปอย่างอ่อนโยน และดึงเข้ามากอดเมื่อเห็นหน้าตาตื่นกลัวของเสิ่นหรงลี่ “ไม่มีอันใดต้องกลัว หากยังมีข้าอยู่ สัญญาว่าจะไม่ทำให้เจ้าเจ็บเจ้าปวดทั้งทางกายทางใจ”

“คำพูดเช่นนี้…”

ไม่ใช่ว่าเอาไว้พูดยามเข้าห้องหอหรือ

       เสิ่นหรงลี่หน้าแดงเห่อร้อนเมื่อคิดได้ว่าคำพูดเหล่านี้คล้ายจะเป็นคำพูดที่เจ้าบ่าวใช้สัญญากับเจ้าสาวของตนเอง ยิ่งคำกล่าวนี้เกิดขึ้นในระหว่างที่นางนั่งอยู่บนตัก ทั้งยังมีแขนแกร่งทั้งสองโอบรัดอยู่รอบตัวยิ่งสร้างความสับสน โชคยังดีที่เพราะถูกกอดไว้ หรงลี่จึงมั่นใจว่าเขามิได้เห็นสีหน้าขัดเขินของตัวนาง

“ข้ามิได้พูดพล่อย พี่เฟยเทียนผู้นี้ของเจ้า เมื่อรับมาแล้ว แม้จะเป็นเพียงฮูหยินในนาม ก็จะยึดถือความปลอดภัยของเจ้าเป็นสูงสุด” เฟยเทียนกล่าวซ้ำตอกย้ำความหนักแน่น สูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่เมื่อเข้าใกล้หรงลี่ทีไรก็ได้กลิ่นทุกคราไปจนเต็มปอด

       หรงลี่ที่ได้ยินคำสัญญานั้นก็ไม่กล้าขยับตัวขืนออกจากอ้อมกอด เพราะรู้สึกได้ถึงใบหน้าของตนที่เห่อร้อนออกมาอย่างต่อเนื่อง จึงต้องจำใจขัดเขินอยู่ในท่าทางนี้ และดูท่าทีแล้วตงเฟยเทียนก็มิได้คิดที่จะปล่อยนางออกจากอ้อมกอด ทั้งสองตกอยู่ในตำแหน่งที่ล่อแหลมจนกระทั่งมีเสียงเคาะรถม้าดังขึ้น

“ถึงแล้วขอรับ” เป็นเสียงของกงต้าต้าที่เอ่ยออกมา

       เสิ่นหรงลี่รีบผละตัวออกจากตงเฟยเทียนอย่างรวดเร็ว ความตกใจทำให้สีหน้าที่แดงเรื่อมาตลอดทาง ผันเปลี่ยนเป็นซีดเซียว เมื่อเฟยเทียนก้าวลงจากรถม้าไปแล้ว เขาก็ยื่นมือขึ้นมารอรับหรงลี่ให้ตามลงมา แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดเมื่อยื่นมือออกไปโลกทั้งใบของหรงลี่ก็ดับมืดลง 

.

.

.

“หรงลี่ ลี่เออร์” เฟยเทียนที่คว้าตัวของนางไว้ได้ทันท่วงที เอ่ยเรียกออกมาด้วยความห่วงใย ซึ่งสร้างความตกใจให้กับคนทั้งหลายที่อยู่ในบริเวณนี้ 

       คนของบ้านสกุลกงลอบมองหน้ากันด้วยสีหน้าที่ไม่เข้าใจนัก ด้วยไม่เคยเห็นมุมเช่นนี้ของท่านจอมมารมาก่อน แม้กระทั่งอดีตชายาก็ไม่เคยได้รับการเรียกขานที่แสดงถึงความสนิทสนมแบบคนรักเช่นนี้

       กงต้าต้าผู้มีความรู้ทางการแพทย์พื้นฐาน นำเจ้านายของตนให้พานางมาในเรือน และเริ่มการตรวจทันที เมื่อจับชีพจรแล้วต้าต้า ก็เผยยิ้มออกมาเพราะปัญหานี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่

“นางเพียงแค่หิวโหยจนเป็นลมไปก็เท่านั้น”

“จริงสิข้าก็ลืมนึกไป นางไม่ค่อยได้กินอะไรดีๆ นักในยามที่ต้องดูแลข้า” แววตารู้สึกผิดและหนักใจผุดขึ้นมาให้กงต้าต้าเห็นครู่หนึ่ง ก่อนจะกลับเป็นแววตาเรียบเฉยอย่างปกติ

“หรูอี้ เจ้าไปนำน้ำแกงมาป้อนนางหน่อย” กงต้าต้าหันไปไหว้วานน้องสาวตนเองที่เร่งรับคำเป็นอย่างดี

“ไม่ต้องลำบาก ข้าจะป้อนเอง” ตงเฟยเทียนเอ่ยออกมาอย่างชัดเจน

“องค์ชายท่านควรไปคุยกับบิดาของข้าก่อน” กงต้าต้ากล่าวเตือน

“จริงสินะ” เมื่อคิดได้เช่นนั้นตงเฟยเทียนก็ยืดตัวขึ้นเต็มความสูงเดินตามกงต้าต้าที่เชิญบิดาของตนไปยังห้องทำงาน แต่สายตากลับหันมามองเสิ่นหรงลี่ไปจนลับสายตา