บทที่ 4 ความผิดผู้ใด

บทที่ 4 ความผิดผู้ใด

“โอ๊ย” หรงลี่กุมคางตนเองที่ชนเข้ากับหินใหญ่ก้อนหนึ่ง จากที่งัวเงียก็กลายเป็นตื่นเต็มตา “ผลักข้าทำไมเจ้าคะ ข้าเจ็บนะ”

“ชายหญิงมิควรใกล้ชิด มานอนกอดข้าทั้งคืนเช่นนี้ยังต้องถามอีกหรือ” เฟยเทียนสั่งสอนออกไป

“แล้วมันความผิดผู้ใดเล่า” หรงลี่ขมวดคิ้วถาม ก่อนจะรีบปิดปากที่เผลอกล่าวออกไปเช่นนั้น นางไม่รู้เลยว่าเหตุใดเมื่ออยู่กับคนผู้นี้ความกล้าที่ไม่เคยมีกลับเพิ่มพูนขึ้น

“ความผิดเจ้าน่ะสิ เพียงแค่ขยับขา ข้ายังทำมิได้ จะเป็นความผิดข้าได้หรือ”

“ได้เจ้าค่ะ” หรงลี่จ้องเฟยเทียนไม่วางตา 

       ย้อนกลับไปคืนก่อนหน้า เสิ่นหรงลี่ตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะความหิวโหย ผลไม้นั้นไม่มีความอยู่ท้องเอาเสียเลย จึงต้องเดินย่องเบาๆ ไปที่กองผลไม้ รสฝาดของผลท้อกล่าวทักทายลิ้นเล็กของเสิ่นหรงลี่อีกครั้ง พลางคิดว่าเมื่อต้องหลบซ่อนอาศัยอยู่ในป่าเช่นนี้ หากไม่ตายเพราะขาดสารอาหารก็คงจะได้ตายเพราะความเบื่อหน่าย

“แล้วนั่นเล่า ไม่หิวบ้างหรือ” ปากกัดพลางจับจ้องไปยังเฟยเทียน “หรือเพราะฤทธิ์ของพิษไปกดอาการหิว” หรงลี่สรุปไปเองโดยมิได้รับรู้เลยว่าจอมมารเช่นเฟยเทียน หากมาโลกมนุษย์นั้น ไร้ความจำเป็นที่จะต้องกินอาหาร แต่หากจะเลือกที่จะกินก็มักจะเป็นเพราะความเคยชิน และความอยากเท่านั้น

“ท่านแม่เจ้าคะ หากลูกขอติดตามคนผู้นี้ไป จะนับว่าผิดต่อท่านหรือไม่” เสิ่นหรงลี่ปาดน้ำตาที่ร่วงหล่นออกมาจากดวงตาคู่งาม ไม่รู้ว่าตนเองไปทำบาปกรรมอันใดไว้ จึงต้องมาพบเจอชะตาเช่นนี้ คุณหนูรองผู้อาภัพสะอึกสะอื้นต่ออีกครู่หนึ่ง รสชาติเค็มของน้ำตาผสมปนเปกับความฝาดของผลท้อลงตัวดีอย่างน่าประหลาด

“หากจะกินให้อร่อยต้องร้องไห้ไปด้วยหรือ ช่างเป็นผลไม้ที่เอาแต่ใจตนนัก นิสัยไม่ดีเลยเจ้าท้อ ฮึกๆ ฮือ” หรงลี่บีบน้ำตาออกมามากกว่าเดิม แม้ชีวิตจะย่ำแย่ แต่ก็ควรได้รับความอร่อย 

“หยุด!” เสียงเฟยเทียนตะโกนออกมา

“แต่ข้าหิวนะเจ้าคะ…” นางตอบออกไปอย่างมึนงง เขาจะมาสั่งให้นางหยุดกินด้วยเหตุอันใด

“วิธีจัดการชั้นต่ำเช่นนี้ เรียกว่าชายชาติทหารได้หรือ” เฟยเทียนกล่าวออกมาอีก

“หือ…ไม่เห็นจะเกี่ยวข้องเลยเจ้าค่ะ” หรงลี่รีบโยนเม็ดท้อที่หมดพอดีออกไปแล้วลุกไปหาเฟยเทียน

“ทรยศ” 

“อ๋า…ละเมอนี่เอง” เสิ่นหรงลี่ยื่นมือออกไปสัมผัสหน้าผาก และช่วงคอก็พบว่าส่งไอร้อนผ่าวออกมาไม่น้อยเลย และออกจะร้อนเกินกว่าจะใช้ยาเพียงอย่างเดียวได้ จึงกังวลอยู่เล็กน้อย “ทำเช่นไรดีล่ะ…ความรู้ของพี่ใหญ่ว่าอย่างไรแล้วนะ” คุณหนูรองที่ยามนี้ต้องใช้ความรู้ในการรักษาคน ก็นึกเสียดายที่ไม่ได้ตั้งใจฟังว่าคนของพี่สาวผู้เป็นพระชายาให้คนมาถ่ายทอดไว้ว่าอย่างไร เพราะความอคติที่บดบังจึงต้องมาลำบากพยายามคิดเช่นนี้

“เอ…ใช่ร้อนต้องทำให้เย็นหรือไม่” หรงลี่รู้สึกว่าความคิดนี้เข้าท่ากว่าสิ่งใด เมื่อนึกเท่าใดก็นึกไม่ออก ก็มีแต่จะต้องทำตามใจตนเอง คิดได้ดังนั้นจึงเตรียมปลุกให้เฟยเทียนลุกขึ้นมากลืนยาลงไปเสียก่อน แล้วนางจะเช็ดตัว และเปลี่ยนสมุนไพรพอกแผลให้เขาเสียในคราวเดียว

“เฟยเทียน เฟยเทียน เคี้ยวยานี้ก่อนเจ้าค่ะ” เมื่อเห็นเขางัวเงียรับยาไปแล้ว นางจึงนำมือไปรองน้ำมาป้อนให้เขาไม่ขมปากจนเกินไปนัก 

       คุณหนูรองเมื่อออกมานอกถ้ำก็รู้สึกหนาวเย็น หากว่าเฟยเทียนไม่ได้จุดไฟไว้ ค่ำคืนนี้ย่อมลำบากไม่น้อย นางมองหาก้อนหินคมมาหั่นปลายอาภรณ์ออก ส่วนนี้จะใช้เป็นผ้าไว้เช็ดไล่ความร้อนออกจากตัวเขา หรงลี่นำผ้าที่ได้มาไปชุบน้ำและบิดหมาด

       เมื่อวิ่งเข้ามาภายในก็ได้ยินเขาละเมอเหมือนว่ากำลังถูกปองร้ายจากคนใกล้ชิด นางจึงเข้าใจได้ทันทีว่าเหตุใด เขาจึงกัดปากนางเสียเต็มแรงในคราแรกที่ฟื้นตื่นมาพบกัน 

       เสิ่นหรงลี่เช็ดไล่ลงมาจากหัวแล้วจึงเลื่อนมายังคอ พร้อมกับวิ่งไปชุบน้ำบิดหมาดใหม่อีกครั้ง เมื่อรู้สึกว่าผ้านั้นร้อนเกินไป ทั้งยังกลั้นใจแกะอาภรณ์ของเขาออกเพื่อเช็ดให้ทั่วตัว เมื่อเช็ดไล่ลงมาถึงขา นางก็จัดการทำความสะอาดแผลอย่างดี ทั้งยังเคี้ยวสมุนไพรลงไปพอกใหม่ตามตำราที่เคยได้อ่านมา

       เมื่อเสร็จสิ้นทั้งหมดแล้วจับดูก็คล้ายว่าร่างกายของเฟยเทียนจะเย็นลงเล็กน้อย เสิ่นหรงลี่จึงนำผ้าไปวางไว้ รอดูอาการของเขาในอีกหนึ่งชั่วยาม หากกลับมาร้อนขึ้นอีก ก็จะนำผ้าผืนเดิมไปชุบน้ำเพื่อเช็ดตัว 

“ท่านถูกทำร้ายจนต้องหนีมาผู้เดียวเช่นนี้ คงเจ็บปวดไม่น้อย” นางกล่าวออกไปทั้งที่รู้ว่าเขาไม่สามารถตอบออกมาได้ 

       ในช่วงที่รอเสิ่นหรงลี่ร้องทำนองเพลงที่มั่นใจว่าเคยได้ยินมาก่อนแต่กลับไม่มีผู้ใดรู้จัก ตั้งแต่จำความได้ทำนองนี้ก็คล้ายว่าจะคุ้นหูเหลือเกิน และการร้องเพลงของนางก็คล้ายว่าจะทำให้เฟยเทียนสงบลงเช่นกัน เขาไม่ได้ละเมอสิ่งใดออกมาอีกแล้ว ลมหายใจสม่ำเสมอนับว่าดีนักในความคิดของหรงลี่

       หรงลี่กะเกณฑ์เวลา ผ่านบทเพลงแก้เบื่อของตน เมื่อรู้สึกว่าครบเวลาแล้ว จึงเอื้อมมือไปตรวจวัดความร้อน จากตัวของเฟยเทียน นางลอบยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าตัวมิได้ร้อนขึ้นจึงคิดจะดึงมือกลับ และนอนลงอย่างเดิม แต่แล้วแรงของชายที่รู้จักได้ไม่นานก็ดึงตัวนางลงไปในอ้อมกอด

“เฟยเทียน ท่านปล่อยข้านะเจ้าคะ” หรงลี่กล่าวประท้วง

       ไม่มีการตอบกลับใดจากเขา ทั้งอ้อมกอดก็ยังดูจะแน่นขึ้นอีกเสียด้วย เมื่อพยายามดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมแขนของเฟยเทียนแล้ว แต่ไร้ผลลัพธ์ เสิ่นหรงลี่จึงต้องจำใจ ให้เขากอดอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งหลับใหลไปในที่สุด 

“เมื่อเรื่องมันเป็นเช่นนี้ ท่านจะให้ข้าทำอย่างไรหรือเฟยเทียน” เสิ่นหรงลี่กล่าวถาม เมื่อเล่าเรื่องราวว่านางมาอยู่ในอ้อมกอดของชายผู้นี้ได้อย่างไรจบ และแน่นอนว่านางไม่ลืมที่จะเว้นเหตุการณ์น่าอายและความคิดของตนเองไว้เป็นส่วนตัว จะให้เขารู้ไม่ได้เด็ดขาดว่านางร้องไห้ให้ผลท้ออร่อยขึ้น

“ขอบใจเจ้าที่ดูแล และขออภัยที่กล่าวหาแม่นาง”

“ทำไปมากมายกลับผลักข้าออกจนเจ็บตัว น่าโมโหนัก”

“ส่วนนั้นถือเป็นราคาของการแอบเปิดอาภรณ์ข้า”

“เช่นนั้นอย่าได้จับไข้อีกก็แล้วกัน ข้าจะปล่อยให้ร้อนจนไฟลุก”

“แค่หยอกล้อเล่นเท่านั้น ทั้งหมดเป็นความผิดของข้าเอง” เฟยเทียนรีบแก้ตัวออกมา เมื่อเห็นว่าหรงลี่ดูจะโกรธเคืองเข้าจริงๆ