คุณหนูปิ่นแก้วกับไอ้โจรปล้นสวาท 2/2

เวลา 06.00 นาฬิกา ดวงตะวันลอยปริ่มขอบแม่น้ำเจ้าพระยา ปิ่นแก้วตื่นนอนก่อนหน้านี้สักครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ แต่คนรับใช้เพิ่งจะยกน้ำร้อนน้ำเย็นขึ้นมาให้อาบ ที่ห้องนอนของหล่อนมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันและมีห้องอาบน้ำห้องสุขาใช้สอยแบบส่วนตัว

เดิมทีครอบครัวของปิ่นแก้วไม่ได้มีความเป็นอยู่สุขสบายเช่นนี้ เนื่องจากนายพันแสงพ่อของหล่อนเป็นตำรวจชั้นประทวน ส่วนนางรำไพแม่ของหล่อนเป็นช่างตัดเย็บเสื้อผ้า และมีฐานะทางการเงินอยู่ในระดับปานกลาง ทว่าหลังจากนางรำไพได้ให้กำเนิดปิ่นแก้ว ชีวิตความเป็นอยู่ของคนบ้านนี้ก็พลิกผันจากหน้ามือเป็นหลังมือ

คุณพระปรีชากับคุณหญิงกรองทอง ชยางกุล เศรษฐีใหญ่เมืองอยุธยาได้เดินทางมาพบกับนายพันแสงและนางรำไพถึงเรือนที่พักอาศัย เพื่อขอหมั้นหมายปิ่นแก้วให้ลูกชายคนเดียวของทั้งคู่ เมื่อสองครอบครัวได้ตกลงว่าจะเกี่ยวดองกัน ผู้ใหญ่ทางฝ่ายชายก็ยื่นมือเข้ามาดูแลรับผิดชอบชีวิตความเป็นอยู่ของว่าที่เจ้าสาวในอนาคตโดยสมบูรณ์แบบทุกประการ

ปิ่นแก้วเคยถามแม่ของหล่อนว่าทำไมพวกท่านยอมรับการสู่ขอทาบทามครั้งนั้น ทั้งที่ปิ่นแก้วยังเป็นเด็กทารกตัวแดง ๆ นางรำไพจึงเล่านิทานเรื่อง “อยู่กับผึ้งได้กินน้ำหวานอยู่กับแมลงวันได้กินอาจม” ให้หล่อนฟัง และกล่าวสอนอีกว่า เกิดเป็นลูกผู้หญิงอนาคตจะดีจะชั่วล้วนขึ้นอยู่กับผัวทั้งเพ ถ้าหากได้ผัวโจรเราก็ต้องกลายเป็นนางโจรเป็นสมุนโจร ได้ผัวพ่อค้าเราก็ต้องไปค้าขาย ได้ผัวยาจกเราก็ต้องไปขอทาน

นับตั้งแต่จำความได้ ชีวิตของปิ่นแก้วเหมือนกับนกน้อยในกรงทองมิผิดเพี้ยน หากหล่อนเป็นเพียงเด็กสาวธรรมดาทั่วไปที่มีพ่อเป็นตำรวจแม่เป็นช่างตัดเย็บเสื้อผ้า หล่อนคงไม่มีโอกาสได้ร่ำเรียนหนังสือในโรงเรียนประชาบาลร่วมกับเหล่าลูกท่านหลานเธอผู้มีบันดาศักดิ์ทั้งหลาย และมีคนขับรถยนต์เทียวไปรับไปส่งทุกวัน จนกระทั่งเรียนจบการศึกษาระดับมศ.8[1]   

“คุณหนูปิ่น บ่าวเตรียมน้ำอุ่นเสร็จแล้วเจ้าค่ะ”

เสียงของป้าหยกหัวหน้าแม่บ้านที่ดังขึ้น ทำให้ความคิดของหญิงสาวหยุดชะงัก

“ปิ่นโตเป็นสาวเทื้อแล้ว ป้าหยกไม่ต้องให้คนมาช่วยปิ่นอาบน้ำหรอก”

“วันนี้คุณพระปรีชากับคุณหญิงกรองทองจะแวะมาเยี่ยม ถ้าหากมีสิ่งขัดหูขัดตาคุณหญิง ดิฉันและพวกบ่าวอาจจะโดนตัดเงินเดือนนะเจ้าคะ”

ป้าหยกใช้ข้ออ้างปฏิเสธคำขออย่างนุ่มนวล ทว่าครั้งนี้ปิ่นแก้วจะไม่ยอมอ่อนข้อให้คุณหัวหน้าแม่บ้านโดยเด็ดขาด เมื่อรุ่งเช้าหล่อนได้สำรวจดูเนื้อตัวของตนเองแล้วก็พบว่า บริเวณทรวงอก หน้าท้องและขาพับด้านใน มีรอยจูบรอยนิ้วมือของคุณโจรปล้นสวาทกระจายอยู่เต็มไปหมด หากมีใครรู้เห็นเรื่องนี้เข้าและนำไปบอกเล่าต่อ จนข่าวดังไปถึงหูของคุณหญิงกรองทอง อาจจะส่งผลให้เกิดเหตุร้ายแรงยิ่งกว่าการถูกตัดเงินเดือน  

“แค่อาบน้ำเอง คงไม่ทำให้เนื้อตัวของปิ่นเหม็นสกปรกจนคนอื่นได้กลิ่น ปิ่นจะทำความสะอาดร่างกายตามทุกขั้นตอนที่ช่างเสริมสวยแนะนำ รับรองว่าจะไม่มีใครเดือดร้อนแน่นอน ป้าหยกวางใจได้” พอพูดจบหล่อนก็เดินเข้าไปในห้องอาบน้ำและรีบปิดประตูกันคนอื่นทันที

ปิ่นแก้วถอดชุดนอนใส่ไว้ในตะกร้าหวาย ก่อนจะก้าวลงไปแช่ตัวในอ่างที่มีฟองสบู่หอมลอยฟูฟ่อง พลางลูบไล้ผิวพรรณขาวใสบอบบางอย่างเบามือ หล่อนถูกจับขัดสีฉวีวรรณมาตั้งแต่เด็ก นอกเหนือจากใบหน้าและศีรษะ ร่างกายส่วนอื่น ๆ ของหล่อนจึงเกลี้ยงเกลาไร้เส้นขน

หญิงสาวสะดุ้งโหยงเมื่อปลายนิ้วแตะโดนจุดอ่อนไหว ซึ่งทำให้หล่อนนึกถึงคำพูดประโยคสุดท้ายของคุณโจรปล้นสวาท

“กระผมจะอดใจรอ จนกว่าคุณหนูปิ่นแก้วจะเป็นฝ่ายเสนอตัวให้” ... หล่อนจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร ร่างกายของหล่อนถูกผู้ชายอื่นจับจองไว้แล้ว

ในไม่ช้า ปิ่นแก้วก็ต้องไปจากเรือนหลังนี้ และความสัมพันธ์เร่าร้อนลึกลับระหว่างเขากับหล่อนก็ต้องจบลง หล่อนไม่ควรเพ้อฝันลม ๆ แล้ง ๆ ถึงความรักหวานซึ้งที่ไม่อาจจะกลายเป็นความจริงได้ เขาเป็นแค่โจรปล้นสวาทที่ไม่กล้าแม้จะประกาศชื่อเสียงเรียงนามให้เหยื่อล่วงรู้ แต่หล่อนเป็นถึงว่าที่เจ้าสาวของทายาทมหาเศรษฐี

หล่อนไม่ควรลืมคำสอนของแม่ อนาคตของผู้หญิงขึ้นอยู่กับผัว ถ้าหล่อนได้ผัวเป็นโจรหล่อนก็ต้องกลายเป็นนางโจรเป็นหัวขโมยที่ใช้ชีวิตแบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ

[1] หลักสูตรหลวง พ.ศ.2456 กระทรวงธรรมการมีโครงการศึกษาแบบประถมศึกษาซึ่งต้องเรียบควบคู่กันทั้งวิชาชีพและวิชาสามัญ รวม 5ปี แบ่งเป็น 2ระดับ คือประถม 3ปี 2ปี  ส่วนระดับมัธยมศึกษา 8ปี คือมัธยมต้น  3ปี มัธยมตอนกลาง 3ปี และมัธยมปลาย 2ปี ดังนั้นผู้สำเร็จการศึกษาระดับสูงส่วนใหญ่จึงมีอายุน้อยกว่าปัจจุบัน และผู้ที่เรียนจบมศ.6 ก็สามารถประกอบสัมมาอาชีวะเป็นครูได้