ตอนที่ 13

ยิ่งใกล้เวลาเริ่มงาน เคทก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นตามลำดับ อยากไปเข้าห้องน้ำใจจะขาดแต่ก็ไปไม่ได้ เธอเหลือบตามองนาฬิกาแวบนึงแล้วทำได้แค่ยืนบิดไปมาพยายามอดทนต่อไป

“สวัสดีค่ะท่านประธาน / สวัสดีครับท่านประธาน”

เคทยืดสันหลังขึ้นตั้งตรงโดยอัตโนมัติเมื่อได้ยินเสียงทักทายดังขึ้นประสานเสียงกันอย่างพร้อมเพรียงลอยมาแต่ไกล

เธอยืนก้มหน้าประสานมือทั้งสองข้างไว้ข้างหน้าลำตัว ใจเต้นตึกตักด้วยความตื่นเต้น  เฝ้ามองแต่พื้นตรงหน้าว่าเมื่อไหร่ท่านประธานจะเดินผ่านไป

เธอแทบกลั้นหายใจเมื่อรองเท้าหนังสีดำคู่โตโผล่เข้ามาในขอบเขตสายตา ก่อนจะหยุดฝีเท้าลงตรงหน้าเธอพอดิบพอดี

ชายหนุ่มเหล่ตามองหญิงสาวในชุดนักศึกษาพอดีตัวที่กำลังยืนก้มหน้าข้างๆ เลขาคู่ใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่มุมปากยกยิ้มเล็กน้อยอย่างยากจะสังเกตเห็น

หึ! ดีเลย กำลังอยากหาอะไรสนุกๆ ทำอยู่พอดี

“อีกสิบนาทีให้เด็กฝึกงานเอากาแฟมาเสิร์ฟ”

สั่งการเรียบร้อย ชายหนุ่มก็เดินเข้าห้องทำงานไปทันที

หะ? ฉันเหรอ?

เคทกะพริบตาปริบๆ ยกมือขึ้นชี้ตัวเองแล้วหันมองหน้ารุ่นพี่เพื่อขอความช่วยเหลือ มือบางแตะหลังเธอเบาๆ คล้ายจะปลอบประโลมว่า ใช่จ๊ะ ได้ยินไม่ผิดหรอกจ๊ะ

ทำให้เธอจำต้องเดินคอตกไปจัดการตามที่ได้รับมอบหมายอย่างเลี่ยงไม่ได้

“หึ ๆ หวังว่าจะไม่เล่นงานฉันตั้งแต่วันแรกนะคะ ท่านประธาน”

เคทสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะกลั้นใจเคาะประตูสามที

ก้อกก้อกก้อก

“เข้ามา”

เคทผลักประตูเข้าไปหลังได้ยินเสียงตอบรับ เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น  รู้สึกกดดันคล้ายถูกมือที่มองไม่เห็นกำลังเอามีดจี้คอให้เดินตรงไปข้างหน้า

เธอมองเก้าอี้ตัวใหญ่ที่หมุนหันหลังให้แล้วรีบหลุบตาลงต่ำ สองมือประคองถ้วยกาแฟหอมกรุ่นเดินมาวางลงบนโต๊ะทำงานอย่างระมัดระวัง

“กาแฟค่ะ”

เงียบ.....

“งั้นดิฉันขอตัวนะคะ”

เมื่อไร้เสียงตอบรับ เธอจึงเลือกที่จะถอยออกจากห้องมาอย่างเงียบ ๆ

ทันทีที่ปิดประตูสนิทเธอก็ถอนหายใจโล่งอกเฮือกใหญ่  ก่อนจะหันมาแบะปากทำหน้าจะร้องไห้ใส่พี่เจนอย่างน่าสงสาร

เข้าไปแปบเดียวแต่เหมือนผ่านไปเป็นชั่วโมง ทำไมบรรยากาศในห้องเขาถึงมืดมนอึมครึม อึดอัดจนแทบหายใจไม่ออกได้ขนาดนั้นนะ

“น่ากลัวเป็นบ้าเลยพี่เจน ฮือออออ”

เจนอมยิ้ม  เพราะรู้ซึ้งถึงกิตติศัพท์อันขึ้นชื่อลือชาของท่านประธานดีกว่าใคร ๆ  คงจะมีเพียงแค่เธอแหละมั้งที่คงยืนหยัดอดทนกับคนน่ากลัวในสายตาคนอื่น ๆ มาได้จนถึงทุกวันนี้  แต่ถ้ามองถึงผลตอบแทนที่ได้ ถือว่าคุ้มค่ามากทีเดียว

กริ้งงงงงง

“ค่ะ ท่านประธาน”

( กาแฟเข้มไป ให้เด็กฝึกงานชงมาใหม่ )

สัญญาณเตือนภัยในหัวเปิดไฟแดงวิบวับ ส่งเสียงดังวี้หว่อ ๆ ไม่หยุด  ทันทีที่เธอสบเข้ากับสายตาของพี่เจนที่หันมายิ้มอ่อน

“ท่านประธานให้เคทชงกาแฟเข้าไปใหม่จ๊ะ บอกว่าแก้วที่แล้วมันเข้มไป เคทจำสูตรที่พี่บอกไปได้ใช่ไหม”

เคทพยักหน้ารัว ๆ  แล้วพึมพำท่องสูตรที่เธอจำจนขึ้นใจออกมาให้รุ่นพี่ฟัง

“กาแฟ 3 ครีม 1 น้ำตาล 1 ก็ถูกนะคะ”

“งั้นดูระดับน้ำดี ๆ นะ เอาให้เท่าขอบหูจับด้านบนนะจ๊ะ”

“อ่า...ค่ะ”

เคทยิ้มอ่อนอกอ่อนใจแล้วเดินเลี่ยงออกไปทำตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด

รอบนี้เธอตั้งใจตักตวงปริมาณอย่างพิถีพิถัน ปาดให้ส่วนผสมเทียบเท่าขอบช้อนตวงทุกครั้ง เพ่งตอนเทน้ำร้อนจนตาแทบเข ถ้ายังไม่ถูกใจก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว

ก้อกก้อกก้อก

“เข้ามา”

เคทรีบปรับสีหน้าให้ดูอ่อนน้อม ก้มหน้าก้มตาประคองถ้วยกาแฟหอมกรุ่นถ้วยที่สองวางลงบนโต๊ะอย่างแผ่วเบา จากนั้นก็หยิบถ้วยเก่าเดินถอยออกไปเงียบ ๆ โดยไม่เงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย

มันเข้มเกินไป?

คิ้วเรียวขมวดเข้ากันขณะก้มมองถ้วยในมือด้วยความสงสัย ก่อนจะยกแก้วขึ้นจรดริมฝีปากเพื่อพิสูจน์

อึกๆ

หลังชิมรสชาติคิ้วเธอก็ยิ่งขมวดเข้าหากันแน่นขึ้นไปอีก  เพราะสิ่งที่เธอได้รับคือรสชาติอย่างมันควรจะเป็น 

ไม่เห็นจะเข้มเกินไปตรงไหนเลย กาแฟมันก็รสชาติแบบนี้เหมือนกันหมดป่ะ

กริ๊งงงงงงงง

( หวานไป ชงมาใหม่ )

เคทยิ้มอ่อนแล้วถอนหายใจเบาๆ  ไม่ต้องฟังก็รู้ว่าต้องชงใหม่อีกรอบแน่นอน เหอะ ๆ พรุ่งนี้ฉันจะเตรียมถ้วยตวงมาด้วย!! บ่นไปก็เท่านั้นเพราะสุดท้ายเธอก็ต้องเอากาแฟไปเสิร์ฟใหม่อยู่ดี

เคทฉีกยิ้มให้ประตูหนึ่งที เคาะเสร็จก็ผลักเข้าไปโดยไม่รอการตอบรับอีกแล้ว

“กาแฟแก้วที่สามมาแล้วค่ะ”

เคทจงใจเอ่ยขึ้นแล้วบรรจงวางถ้วยกาแฟหอมกรุ่นลงบนโต๊ะอีกรอบ

เธอสะดุ้งเล็กน้อยรีบหลุบตาลงต่ำมองแค่ปลายเท้าตัวเองเมื่อจู่ ๆ เบาะเก้าอี้ที่หันหลังให้ก็หมุนกลับมา

ปากพาซวยอีกแล้วนะยัยเคท! เตรียมตัวเก็บของกลับมหาลัยได้เลย

ร่างเล็กสะดุ้งหลับตาปี๋อีกครั้ง  เมื่อได้ยินท่านประธานออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

“เงยหน้า!”

เคทเม้มปากแน่นค่อย ๆ พลางเงยหน้าขึ้นอย่างช้า ๆ ตามคำสั่ง เปลือกตาค่อยๆ เผยอลืมขึ้นมองคนตรงหน้าด้วยความประหม่า

ทันใดนั้นดวงตากลมโตก็เบิกกว้างขึ้น เกิดอาการเข่าอ่อนจนเผลอก้าวถอยหลังเมื่อเห็นใบหน้าของท่านประธานตรงหน้าอย่างชัด ๆ เต็ม ๆ ตา

โลกคะ โลกไม่ควรกลมขนาดนี้ค่ะ!

“ขะ...ขออภัยค่ะท่านประธาน”

เคทรีบก้มหน้าหลุบตามองต่ำหลังได้สติ ใจดวงน้อยเต้นแรงไม่ส่ำด้วยความหวาดหวั่น  แย่แล้ว ๆ ๆ หวังว่าเขาจะจำหน้าเธอไม่ได้นะ

สายตาคมกริบหรี่จ้องมองปฏิกิริยาของลูกนกตัวน้อยแล้วยกยิ้มมุมปาก 

แสร้งทำเป็นจำเขาไม่ได้  ทั้ง ๆ ที่หน้าเธอมันฟ้องชัดเจนขนาดนี้เนี้ยนะ หึ