๐๓ เขียนด้วยเลือด ตัดด้วยใจ

ความเงียบที่น่าสะพรึงกลัวเข้าครอบงำห้องโถงของตระกูลสวี่ สวี่จื่อเหวินยังคงยืนหอบหายใจอย่างเกรี้ยวกราด จ้องมองภรรยาที่ทรุดกายอยู่บนพื้นด้วยแววตาเหยียดหยาม ส่วนโม่หงชวนนั้นยกยิ้มอย่างผู้มีชัย ชัยชนะที่ได้มาจากการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของสตรีอีกผู้หนึ่ง

ทว่า หลี่ชิงอีกลับไม่เป็นไปอย่างที่พวกเขาคาดหวัง

นางไม่ได้ฟูมฟาย ไม่ได้กรีดร้องทึ้งผมตัวเอง ไม่ได้แม้แต่จะส่งสายตาตัดพ้อต่อว่าใด ๆ ออกมา ความเจ็บปวดบนใบหน้ายังคงแผ่ซ่าน แต่หัวใจของนางกลับนิ่งสงบราวกับผิวน้ำในบ่อยามไร้ลม ความรู้สึกทั้งมวลที่เคยมี ทั้งความรัก ความอดทน ความหวัง ได้ถูกฝ่ามือนั้นตบจนสลายไปหมดสิ้นแล้ว เหลือเพียงความว่างเปล่า

นางค่อย ๆ พยุงกายลุกขึ้นยืนอย่างมั่นคง เสื้อผ้าที่เคยดูซอมซ่อ บัดนี้กลับไม่อาจบดบังแผ่นหลังที่ตั้งตรงดุจต้นสนท้าลมหนาวของนางได้ นางไม่แม้แต่จะปรายตามองบุรุษผู้เป็นสามีและสตรีผู้เป็นแม่สามีอีก ราวกับว่าคนทั้งสองเป็นเพียงธาตุอากาศที่ไร้ตัวตน

หลี่ชิงอีหมุนกายและเดินจากไปอย่างเงียบเชียบ ทุกย่างก้าวของนางหนักแน่นและมั่นคง ไม่มีแม้เพียงเศษเสี้ยวของความลังเลใจ การกระทำอันแปลกประหลาดของนางทำให้สองแม่ลูกตระกูลสวี่ถึงกับชะงักงัน พวกเขาคาดหวังจะเห็นน้ำตาและการยอมจำนน แต่สิ่งที่ได้รับกลับเป็นความเงียบสงัดที่เย็นชาจนน่าขนลุก

นางเดินกลับมายังห้องเก็บของท้ายเรือนที่ทั้งอับชื้นและมืดมิด สถานที่ที่เคยเป็นดั่งคุกกักขังนางมาตลอดสามปีเต็ม บัดนี้กลับไม่สามารถสร้างความรู้สึกใด ๆ ให้นางได้อีกต่อไป สายตาของนางกวาดมองไปรอบ ๆ ก่อนจะหยุดลงที่กล่องไม้ใบเล็กอันเป็นที่เก็บอุปกรณ์เย็บปักถักร้อยของนาง

มือเรียวเปิดกล่องออก ก่อนจะคว้ากรรไกรตัดผ้าด้ามเหล็กที่วาววับขึ้นมา ความเย็นของโลหะที่สัมผัสกับผิวเนื้อทำให้นางรู้สึกมีสติอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นางมองดูกรรไกรในมือ มันคือเครื่องมือที่สร้างสรรค์ผลงานอันงดงาม เป็นสิ่งที่มอบความหวังให้นาง และบัดนี้มันกำลังจะกลายเป็นเครื่องมือที่ใช้ตัดขาดโซ่ตรวนที่พันธนาการชีวิตของนาง

โดยไม่ลังเลแม้แต่ชั่วขณะเดียว นางใช้ปลายแหลมของกรรไกรกรีดลงบนปลายนิ้วชี้ข้างซ้ายของตนเอง ความเจ็บปวดแล่นขึ้นมาพร้อมกับหยาดโลหิตสีแดงสดที่ผุดซึมออกมา นางจ้องมองหยดเลือดนั้นนิ่ง

นางหันไปฉีกชายผ้าซับในสีขาวที่เก่าคร่ำคร่าของตนเองออกมาผืนหนึ่ง พลางปูมันลงบนโตไม้เตี้ย ๆ แล้วใช้นิ้วที่ชุ่มเลือดบรรจงเขียนอักษรที่ไม่มีผู้ใดกล้าจะคาดคิดลงไปบนผืนผ้า...

หนังสือยินยอมหย่า

ทุกขีดทุกเส้นของตัวอักษรถูกเขียนขึ้นอย่างหนักแน่นและชัดเจน สีแดงฉานของเลือดตัดกับสีขาวของผืนผ้าอย่างน่าสะพรึงกลัว เป็นคำประกาศที่เต็มไปด้วยสัตย์สาบาน เป็นเจตจำนงสุดท้ายที่นางมีต่อตระกูลสวี่

เมื่อเขียนเสร็จแล้ว นางก็กำผ้าผืนนั้นไว้ในมือแน่น ก่อนจะเดินออกจากห้อง ออกจากเรือนที่เต็มไปด้วยความทรงจำอันเลวร้าย มุ่งหน้าไปยังลานกลางหมู่บ้านโดยไม่หันหลังกลับไปมอง

ยามบ่ายของปลายเดือนสิบเอ็ดในรัชศกจิ่งหยวนปีที่ห้า โดยปกติแล้วจะเป็นช่วงเวลาที่เงียบสงบ ชาวบ้านส่วนใหญ่กำลังพักผ่อนอยู่ในบ้านเพื่อหลบลมหนาว แต่แล้วความสงบนั้นก็ถูกทำลายลงด้วยเสียง ตึง! ตึง! ตึง! ของเกราะสัญญาณที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องและหนักหน่วง

ชาวบ้านต่างพากันแตกตื่นตกใจ รีบวิ่งออกมาจากบ้านของตนเพื่อดูว่าเกิดเหตุร้ายอันใดขึ้น ไฟไหม้ หรือมีโจรบุกปล้น แต่ภาพที่พวกเขาเห็นกลับทำให้ทุกคนต้องประหลาดใจยิ่งกว่า

สตรีในอาภรณ์ซอมซ่อผู้หนึ่ง หลี่ชิงอี สะใภ้ตระกูลสวี่ที่ใคร ๆ ต่างก็รู้ว่ามีชีวิตที่แสนอาภัพ กำลังใช้ท่อนไม้ทุบเกราะสัญญาณอย่างไม่หยุดหย่อน ใบหน้าซีกหนึ่งของนางบวมแดงปรากฏรอยนิ้วมืออย่างชัดเจน แต่แววตาของนางกลับแข็งกร้าวและเด็ดเดี่ยวอย่างที่ไม่เคยมีใครเห็นมาก่อน

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ?!”

“นั่นสะใภ้บ้านสวี่นี่นา นี่นางเสียสติไปแล้วรึ”

“ดูรอยบนหน้านางสิ ต้องถูกทุบตีมาแน่ ๆ”

เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังขึ้นเซ็งแซ่ ไม่นานนัก ท่านผู้ใหญ่บ้านและเหล่าผู้อาวุโสของหมู่บ้านก็รีบรุดมาถึงที่เกิดเหตุ

“หลี่ชิงอี! นี่เจ้าทำอะไร! เจ้ารู้หรือไม่ว่าเกราะสัญญาณนี้จะตีได้ก็ต่อเมื่อมีเหตุฉุกเฉินเท่านั้น!” ผู้ใหญ่บ้านกล่าวด้วยน้ำเสียงตำหนิ

หลี่ชิงอีหยุดทุบเกราะทันทีที่เห็นเหล่าผู้อาวุโสมากันพร้อมหน้าแล้ว นางทิ้งท่อนไม้ในมือลง ก่อนจะเดินเข้ามากลางวงล้อมของผู้คนแล้วคุกเข่าลงกับพื้นดินที่เย็นเฉียบ

การกระทำของนางทำให้ทุกคนยิ่งงุนงงเข้าไปใหญ่

นางก้มศีรษะลงคำนับผู้อาวุโสทั้งสามคราอย่างนอบน้อม ก่อนจะเงยหน้าขึ้น กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดังฟังชัดและมั่นคงจนน่าประหลาดใจ

“เรียนท่านผู้ใหญ่บ้านและท่านผู้อาวุโสทุกท่าน วันนี้ที่ข้าตีเกราะสัญญาณมิได้มีเหตุไฟไหม้หรือโจรปล้น แต่เป็นเพราะข้า หลี่ชิงอี มีเรื่องสำคัญอย่างยิ่งยวดจะร้องขอความเป็นธรรมและขอให้ทุกท่านโปรดเป็นพยาน!”

นางคลี่ผ้าสีขาวในมือออก ชูขึ้นให้ทุกคนได้เห็นตัวอักษรสีเลือดทั้งสามตัวอย่างชัดเจน

“ข้า หลี่ชิงอี ขอตัดขาดจากสวี่จื่อเหวินและตระกูลสวี่นับแต่บัดนี้เป็นต้นไป!”

คำประกาศของนางทำให้ทุกคนในหมู่บ้านต่างตกตะลึงจนอ้าปากค้าง สตรีที่ถูกสามีหย่าถือเป็นเรื่องน่าอับอายอย่างที่สุด แต่นี่กลับเป็นฝ่ายภรรยาที่ร้องขอการหย่าขาดด้วยตนเอง แถมยังกล้าทำเรื่องอย่างอุกอาจถึงเพียงนี้

“เจ้า! เจ้าพูดอะไรของเจ้า!” ผู้ใหญ่บ้านถึงกับพูดติด ๆ ขัด ๆ อย่างยากจะเชื่อ “เรื่องในครอบครัวเหตุใดต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่โตด้วยเล่า!”

“เพราะหากไม่ทำเช่นนี้ เรื่องของข้าก็คงไม่มีวันจบสิ้นเจ้าค่ะ!” นางตอบกลับอย่างไม่เกรงกลัว “สามปีที่ผ่านมา ข้าอดทนอดกลั้นทำหน้าที่ภรรยาและลูกสะใภ้ไม่เคยขาดตกบกพร่อง แต่สิ่งที่ได้รับกลับมีเพียงการกดขี่ข่มเหงและการทุบตี วันนี้พวกเขาพรากสมบัติชิ้นสุดท้ายของข้าไป แล้วยังทำร้ายร่างกายข้าอีก ข้าทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว! การถูกหย่าอาจจะทำให้ข้าต้องอับอายในสายตาคนอื่น แต่การทนมีชีวิตอยู่ในขุมนรกเช่นนั้นไม่ต่างอะไรกับการตายทั้งเป็น!”

ขณะที่ความโกลาหลกำลังดำเนินอยู่ โม่หงชวนและสวี่จื่อเหวินก็ได้ยินข่าวและรีบวิ่งตามมาดูด้วยสีหน้าตื่นตระหนก เมื่อเห็นภาพบุตรสะใภ้คุกเข่าอยู่กลางวงล้อมชาวบ้านพร้อมกับป่าวประกาศเรื่องน่าอับอาย โม่หงชวนก็กรีดร้องออกมาด้วยความโมโห

“นางแพศยา! เจ้าเสียสติไปแล้วหรือ! กล้าดียังไงเอาเรื่องในบ้านมาประจานให้ชาวบ้านรับรู้! คิดจะทำให้ตระกูลสวี่ของข้าขายหน้าใช่ไหม!”

สวี่จื่อเหวินรีบเข้าไปหมายจะฉุดกระชากหลี่ชิงอีให้ลุกขึ้น แต่นางกลับปัดมือเขาออกอย่างไม่ไยดี

“อย่ามาแตะต้องตัวข้า!”

“เจ้า!” สวี่จื่อเหวินโกรธจนหน้าเขียว “เจ้าคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะได้อะไรขึ้นมา! อย่ามาเล่นละครตบตาชาวบ้านหน่อยเลย! รีบกลับบ้านไปสำนึกผิดเสีย!”

หลี่ชิงอีหัวเราะออกมาเบา ๆ เป็นเสียงหัวเราะที่แฝงไว้ด้วยความสมเพช

“กลับบ้านรึ? ที่นั่นไม่เคยเป็นบ้านของข้า และนับจากนี้ไป ข้ากับพวกท่านก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก!”

โม่หงชวนมองดูท่าทีแข็งกร้าวของหลี่ชิงอีแล้วก็หัวเราะเยาะออกมาดังลั่น นางคิดว่าหลี่ชิงอีกำลังเรียกร้องความสนใจและข่มขู่พวกเขาเท่านั้น สตรีตัวคนเดียวที่ไม่มีญาติขาดมิตรที่ไหนจะกล้าหย่ากับสามีจริง ๆ ได้อย่างไรกัน

“ฮ่า ๆๆๆ ดี! อยากหย่านักใช่ไหม! ได้! ข้าจะให้เจ้าได้หย่าอย่างสมใจ!” โม่หงชวนประกาศก้อง “ข้าเองก็เบื่อสะใภ้ไร้ประโยชน์ที่เป็นดั่งหอกข้างแคร่เช่นเจ้าเต็มทนแล้ว! ท่านผู้ใหญ่บ้านโปรดเป็นพยานด้วย! ตระกูลสวี่ของข้าขอขับไล่สตรีอกตัญญูผู้นี้ออกจากตระกูล! เป็นการตัดหางปล่อยวัดนับแต่บัดนี้เป็นต้นไป!”

สวี่จื่อเหวินเองก็เห็นด้วยกับมารดา เขามองหลี่ชิงอีด้วยสายตาดูแคลน “ดี! ไสหัวไปเลย! ข้าจะดูซิว่าหญิงที่ถูกหย่า ไร้ที่ซุกหัวนอนอย่างเจ้าจะเอาชีวิตรอดไปได้อย่างไร! อย่าซมซานกลับมาคุกเข่าอ้อนวอนข้าทีหลังก็แล้วกัน!”

พวกเขาตอบตกลงอย่างง่ายดายเหลือเกิน ง่ายดายจนน่าใจหาย เพราะในสายตาของพวกเขา หลี่ชิงอีเป็นเพียงของตายที่ไม่มีวันไปจากพวกเขาได้

ผู้ใหญ่บ้านเห็นทั้งสองฝ่ายยินยอมพร้อมใจก็ได้แต่ถอนหายใจยาว “ในเมื่อพวกเจ้าตัดสินใจกันเช่นนี้แล้ว ข้าก็คงไม่อาจขัดได้”

หลี่ชิงอีก้มศีรษะคำนับพื้นดินสามครั้ง “ขอบคุณท่านผู้ใหญ่บ้าน และทุกท่านที่เป็นพยาน!”

นางลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ปัดฝุ่นดินออกจากหัวเข่า หันหลังให้กับอดีตสามีและอดีตแม่สามีที่กำลังส่งสายตาเย้ยหยันมาให้ แล้วเดินจากไปโดยไม่เอ่ยคำอำลาใด ๆ อีก

นางไม่มีสมบัติติดตัว ไม่มีเงินแม้แต่อีแปะเดียว มีเพียงเสื้อผ้าชุดเก่าที่สวมใส่อยู่กับรอยแผลบนใบหน้าและหัวใจที่แตกสลาย แต่ในขณะเดียวกัน นางก็รู้สึกเป็นอิสระอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

แผ่นหลังที่บอบบางแต่เหยียดตรงของนางค่อย ๆ เดินห่างออกไปท่ามกลางสายตาของชาวบ้านทั้งหมู่บ้าน ทิ้งเสียงหัวเราะเยาะของตระกูลสวี่ไว้เบื้องหลังราวกับเสียงลมพัดผ่านที่ไร้ความหมาย