๐๔ ความหวัง

หลี่ชิงอีเดินกลับไปยังเรือนตระกูลสวี่เป็นครั้งสุดท้าย นางไม่ได้กลับไปเพื่ออาลัยอาวรณ์ แต่กลับไปเพื่อเก็บสัมภาระเพียงน้อยนิดของตนเอง การกระทำของนางเป็นไปอย่างรวดเร็วและเด็ดขาดราวกับสายน้ำที่ไหลเชี่ยว ไม่เปิดโอกาสให้สองแม่ลูกตระกูลสวี่ได้กล่าววาจาถากถางใด ๆ เพิ่มเติม

โม่หงชวนโยนห่อผ้าที่ใส่เสื้อผ้าเก่า ๆ ของนางออกมาให้ที่หน้าประตูอย่างรังเกียจเดียดฉันท์ “เอาของของเจ้าไป! แล้วไสหัวไปให้พ้นจากบ้านข้าบัดนี้!”

หลี่ชิงอีรับห่อผ้านั้นมาโดยไม่พูดอะไรสักคำ สายตาของนางไม่ได้มองไปที่อดีตแม่สามีหรืออดีตสามีที่ยืนยิ้มเยาะอยู่ข้างหลังแม้แต่น้อย นางเพียงหันหลังให้ประตูไม้ที่คุ้นเคยบานนั้นเป็นครั้งสุดท้าย ประตูที่นางเคยเดินผ่านเข้ามาเมื่อสามปีก่อนด้วยความหวังเต็มเปี่ยม และบัดนี้ นางกำลังเดินจากไปพร้อมกับหัวใจที่แหลกสลายแต่ก็เป็นอิสระ

นางเดินออกมาจากตรอกตระกูลสวี่ ก้าวเข้าสู่เส้นทางที่ไม่คุ้นเคย ท่ามกลางสายตาอยากรู้อยากเห็นและเสียงซุบซิบนินทาของชาวบ้านที่ยังคงจับกลุ่มวิพากษ์วิจารณ์เรื่องของนางไม่เลิกรา บางสายตาสมเพชเวทนา บางสายตาดูแคลน แต่สำหรับหลี่ชิงอีในยามนี้ นางไม่รับรู้หรือไม่ใส่ใจสิ่งใดทั้งสิ้น

นางยังคงเดินต่อไปอย่างไร้จุดหมาย...

ดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลงสู่ทิวเขาเบื้องทิศตะวันตก แสงสีทองสุดท้ายของวันสาดส่องอาบร่างของนาง ก่อเกิดเป็นเงาทอดยาวอยู่บนพื้นดินที่เย็นเยียบ ยามโหย่ว^[1] มาเยือนพร้อมกับลมหนาวที่ทวีความรุนแรงขึ้น มันพัดผ่านเสื้อผ้าที่บางเฉียบของนางเสียดแทงเข้าสู่กระดูก ความเหน็บหนาวภายนอกเทียบไม่ได้เลยกับความเหน็บหนาวในใจของนาง

ตอนนี้นางเปรียบดั่งว่าวที่ขาดลอย ล่องลอยไปตามกระแสลมแห่งโชคชะตาโดยไม่รู้ว่าจะไปสิ้นสุดที่ใด นางไม่มีบ้านให้กลับ ไม่มีครอบครัวให้พึ่งพิง ไม่มีเงินติดตัวแม้แต่อีแปะเดียว อนาคตเบื้องหน้าช่างดูมืดแปดด้าน ไร้ซึ่งหนทางโดยสิ้นเชิง

ความกล้าหาญและความเด็ดเดี่ยวที่เคยมีเมื่อครู่เริ่มเลือนหายไป ถูกแทนที่ด้วยความอ่อนล้าทั้งทางร่างกายและจิตใจที่ถาโถมเข้ามาอย่างหนักหน่วง อาการปวดแสบบนใบหน้าที่ถูกตบเริ่มรุนแรงขึ้น ท้องของนางร้องประท้วงด้วยความหิวโหย ขาทั้งสองข้างหนักอึ้งราวกับมีเหล็กถ่วงไว้ ทุกย่างก้าวต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งยวด

“นี่ข้าตัดสินใจถูกแล้วจริง ๆ หรือ” คำถามนี้ผุดขึ้นมาในหัวเป็นครั้งแรก แต่นางก็รีบสลัดมันทิ้งไปทันที

ไม่! นางตัดสินใจถูกแล้ว! การมีชีวิตอยู่อย่างสิ้นไร้ไม้ตอก แต่มีอิสระและศักดิ์ศรี ก็ยังดีกว่าการมีชีวิตอยู่ในกรงทองที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาและคำด่าทอ

ขณะที่จิตใจกำลังสับสนว้าวุ่น ร่างกายที่อ่อนล้าจนเกินขีดจำกัดก็เริ่มไม่เชื่อฟัง สติของนางเลื่อนลอย ภาพเบื้องหน้าเริ่มพร่ามัว ขาที่ก้าวไปข้างหน้าเกิดสะดุดก้อนหินบนพื้นอย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างทั้งร่างของนางเสียหลักโผไปข้างหน้าอย่างแรง

“ว้าย!” นางร้องออกมาด้วยความตกใจ เตรียมพร้อมรับความเจ็บปวดจากการล้มกระแทกพื้นดินแข็ง ๆ

หมับ!

วงแขนแข็งแกร่งราวกับคีมเหล็กของใครบางคนก็คว้าต้นแขนของนางไว้ได้ทันท่วงที รั้งร่างที่กำลังจะล้มของนางให้กลับมายืนตรงได้อย่างมั่นคง สัมผัสนั้นหนักแน่นและอบอุ่นอย่างน่าประหลาด มันส่งผ่านความร้อนมายังร่างที่หนาวสั่นของนาง

หลี่ชิงอีที่ยังคงตื่นตระหนก รีบเงยหน้าขึ้นเพื่อมองดูผู้มีพระคุณของนาง

ภาพที่เห็นทำให้หัวใจของนางเต้นผิดจังหวะไปชั่วขณะ บุรุษที่ช่วยนางไว้เป็นชายร่างสูงใหญ่กว่าบุรุษทั่วไปที่นางเคยพบเจอ เขาสวมเพียงอาภรณ์ผ้าฝ้ายสีเข้มธรรมดา แต่กลับไม่อาจบดบังโครงร่างที่องอาจและกล้ามเนื้อที่อัดแน่นอยู่ภายใต้ร่มผ้าได้ ใบหน้าของเขาคมคาย เค้าโครงชัดเจนราวกับรูปสลัก คิ้วกระบี่หนาเข้มพาดเฉียงขึ้นสู่ขมับ ดวงตาเรียวคมกริบ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหยักลึกเม้มสนิทเป็นเส้นตรง บ่งบอกถึงนิสัยที่เด็ดเดี่ยวและพูดน้อย โดยรวมแล้วเขาให้ความรู้สึกที่น่าเกรงขามและเย็นชา แต่กลับไม่มีแววคุกคามแม้แต่น้อย

‘เซียวจิ่นเหยียน’ ที่ปลอมตัวเป็นสามัญชนเพื่อมาพักรักษาอาการบาดเจ็บอย่างลับ ๆ ในเมืองเล็กแห่งนี้ กำลังเดินสำรวจตลาดเพื่อหาซื้อสมุนไพรบางชนิด แต่แล้วจู่ ๆ สตรีร่างเล็กผู้หนึ่งก็เดินโซซัดโซเซเข้ามาชนเขาอย่างจัง สัญชาตญาณของทหารทำให้เขารีบคว้าตัวนางไว้ก่อนที่จะล้มลง

ในตอนแรกเขาเพียงคิดจะช่วยตามมารยาท แต่เมื่อได้เห็นใบหน้าของนางชัด ๆ เขาก็ถึงกับชะงักไปเล็กน้อย

ใบหน้าของนางซูบตอบและซีดเซียว แต่ยังคงเค้าความงามหมดจด บนแก้มซีกซ้ายมีรอยฝ่ามือแดงก่ำเด่นชัด ดวงตากลมโตคู่นั้นดูอ้างว้างและเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย แต่ในส่วนลึกที่สุดของดวงตาคู่นั้นเขากลับมองเห็นประกายแสงบางอย่าง เป็นประกายแห่งความทรนงและไม่ยอมจำนน มันเป็นแววตาของคนที่แม้จะบอบช้ำ แต่ก็ยังคงยืนหยัดสู้ไม่ยอมโค้งงอ

“แม่นาง เจ้าไม่เป็นอะไรนะ?”

น้ำเสียงทุ้มต่ำและเรียบเฉยของเขาดังขึ้น ทำลายความเงียบระหว่างคนทั้งสอง แม้จะเป็นคำถามธรรมดาที่ไร้ซึ่งการปรุงแต่งใด ๆ แต่สำหรับหลี่ชิงอีแล้ว มันเปรียบดังถ้อยคำที่เปี่ยมด้วยความห่วงใยอย่างแท้จริง เป็นคำแรกที่นางได้ยินจากบุรุษเพศในรอบหลายปี

นางสะบัดศีรษะเบาๆ เพื่อเรียกสติกลับคืนมา “ขะ ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ขอบคุณท่านมากที่ช่วยไว้” นางรีบก้มหน้าลงซ่อนใบหน้าที่น่าอับอายของตนเอง แล้วขยับตัวเพื่อดึงแขนออกจากมือของเขา

เซียวจิ่นเหยียนคล้ายจะเพิ่งรู้สึกตัว เขารีบปล่อยมือออกจากแขนของนางทันที แต่สายตาคมกริบคู่นั้นยังคงจับจ้องอยู่ที่นาง

“ใบหน้าของเจ้า...” เขาเอ่ยขึ้นมาสั้น ๆ คล้ายจะถาม แต่แล้วก็หยุดไป เหมือนคิดได้ว่ามันเป็นการก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของนางมากเกินไป

“ข้า... ข้าแค่หกล้มเจ้าค่ะ” นางโกหกออกไปคำโต ไม่อยากให้คนแปลกหน้าต้องมารับรู้เรื่องราวที่น่าสมเพชของตนเอง “ข้าขอตัวก่อน”

นางกล่าวขอบคุณเขาอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะรีบหมุนตัวและเดินจากไปอย่างรวดเร็ว แม้จะยังรู้สึกอ่อนแรง แต่จิตใต้สำนึกกลับสั่งให้นางรีบหนีไปจากสถานการณ์ที่น่าอึดอัดนี้

เซียวจิ่นเหยียนไม่ได้รั้งนางไว้ เขาเพียงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม มองตามแผ่นหลังที่บอบบางแต่ตั้งตรงของนางเดินลับหายไปในฝูงชนยามเย็น

ภาพของสตรีผู้นั้น ดวงตาที่อ้างว้างแต่ไม่ยอมแพ้ รอยฝ่ามือบนใบหน้า และแผ่นหลังที่เหยียดตรงอย่างทระนง ทั้งหมดนี้กลับตราตรึงอยู่ในความคิดของเขาอย่างน่าประหลาด

ส่วนหลี่ชิงอีนั้น หลังจากเดินห่างออกมาจนลับสายตาของบุรุษผู้นั้นแล้ว นางก็หยุดพักพิงกำแพงดินแห่งหนึ่งอย่างหมดแรง หัวใจของนางยังคงเต้นแรงไม่หาย ความอบอุ่นจากฝ่ามือของเขายังคงติดอยู่ที่ต้นแขนของนาง เป็นสัมผัสที่แตกต่างจากสัมผัสหยาบกระด้างของสวี่จื่อเหวินอย่างสิ้นเชิง

มันเป็นเพียงเหตุการณ์เล็ก ๆ ที่เกิดขึ้นโดยบังเอิญ การพบเจอกันของคนแปลกหน้าสองคนที่ไม่มีวันได้พบกันอีก แต่ในวันที่มืดมนและสิ้นหวังที่สุดในชีวิตของนาง การได้พบเจอกับความเมตตาเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ไร้การปรุงแต่งนี้ กลับกลายเป็นเศษเสี้ยวความหวังที่ส่องสว่างขึ้นมาในหัวใจที่มืดบอดของหลี่ชิงอี มันเป็นดั่งแสงหิ่งห้อยในคืนเดือนมืด เป็นดั่งประกายไฟในฤดูหนาว เสมือนเครื่องเตือนใจว่าในโลกที่โหดร้ายใบนี้ ยังคงมีเรื่องราวดี ๆ ซ่อนอยู่

นางสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ความรู้สึกเคราะห์ซ้ำกรรมซัดที่เคยท่วมท้นอยู่ในใจเมื่อครู่ ค่อย ๆ จางลงไป ความมุ่งมั่นที่จะมีชีวิตรอดกลับคืนมาอีกครั้ง

ใช่แล้ว นางต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้...

วันนี้อาจจะมืดมน แต่มันไม่ได้หมายความว่าวันพรุ่งนี้จะไม่มีแสงสว่าง บางทีนี่อาจเป็นสัญญาณของฟ้าหลังฝนก็เป็นได้ หลี่ชิงอีเช็ดน้ำตาที่คลอหน่วยออกอย่างลวก ๆ พลันยืดตัวตรง แล้วเริ่มก้าวเดินต่อไปข้างหน้าอีกครั้ง

°°°        °°°

เชิงอรรถ

^[1] ยามโหย่ว คือช่วงเวลา 17.00-18.59 น.