๐๖ ลูกค้าประจำ

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปไวราวกับโกหก เผลอครู่เดียวก็ย่างเข้าสู่ต้นเดือนสิบสองในรัชศกจิ่งหยวนปีที่ห้า ลมหนาวระลอกใหม่พัดพาเอาความเยือกเย็นมาปกคลุมทั่วทั้งเมือง แต่สำหรับหลี่ชิงอีแล้ว ในใจของนางกลับอบอุ่นกว่าครั้งไหน ๆ ในรอบหลายปีที่ผ่านมา

ชีวิตของนางในตอนนี้ดำเนินไปอย่างเรียบง่ายแต่เปี่ยมด้วยความหมาย ทุกเช้านางจะตื่นขึ้นมาในห้องเช่าเล็ก ๆ ที่เป็นของตนเอง หุงหาอาหารกินอย่างพอเพียง ก่อนจะลงมือประดิษฐ์ผลงานปักผ้าของนางด้วยความใส่ใจ กิจการเล็ก ๆ ของนางยังคงดำเนินไปได้ด้วยดี จากการบอกเล่าปากต่อปากนั้นช่วยทำให้ตอนนี้นางมีลูกค้าประจำอยู่หลายราย ส่วนใหญ่เป็นเหล่าแม่บ้านและผู้สูงอายุในละแวกนั้น เงินที่หามาได้ในแต่ละวันนั้นแม้จะไม่ได้มากมาย แต่ก็เพียงพอให้นางมีชีวิตอยู่ได้อย่างสมศักดิ์ศรี ไม่ต้องแบมือขอใครกินอีก

นางยังคงตั้งแผงเล็ก ๆ ที่มุมเดิมของตลาดเช่นทุกวัน ความขยันขันแข็งและความซื่อสัตย์ของนางเริ่มเป็นที่ประจักษ์แก่สายตาของพ่อค้าแม่ขายในบริเวณใกล้เคียง จากที่เคยถูกมองด้วยสายตาแปลกแยก ตอนนี้หลายคนเริ่มส่งยิ้มและทักทายนางอย่างเป็นมิตร ชีวิตที่เคยต้องหลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดินอย่างโดดเดี่ยว บัดนี้เริ่มมีสีสันและรอยยิ้มเข้ามาแต่งแต้ม

บ่ายวันหนึ่ง ขณะที่หลี่ชิงอีกำลังอธิบายสรรพคุณของผ้าเช็ดหน้าสมุนไพรให้ลูกค้าสูงวัยท่านหนึ่งฟังอย่างตั้งใจ เงาร่างสูงใหญ่ของใครบางคนก็ทอดลงมาบดบังแสงอาทิตย์ที่แผงของนาง เมื่อลูกค้าท่านนั้นจากไปแล้ว นางจึงเงยหน้าขึ้นและต้องประหลาดใจ

บุรุษผู้นั้นคือชายแปลกหน้าที่เคยช่วยประคองนางไว้ในวันที่นางสิ้นหวังที่สุดในชีวิต

เซียวจิ่นเหยียนเพียงแค่เดินผ่านตลาดมาตามปกติ แต่แล้วสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นแผงค้าเล็ก ๆ ที่มุมหนึ่ง ซึ่งมีสตรีร่างบางที่คุ้นตากำลังนั่งอยู่ตรงนั้น เขายืนมองดูนางอยู่ห่าง ๆ ชั่วครู่หนึ่ง รอยช้ำบนใบหน้าของนางจางลงไปมากแล้ว เหลือเพียงรอยจาง ๆ ที่หากไม่สังเกตก็แทบมองไม่เห็น ท่าทีของนางในยามที่พูดคุยกับลูกค้าดูสงบและมั่นคง แตกต่างจากภาพของสตรีที่บอบช้ำและอ้างว้างในวันนั้นอย่างสิ้นเชิง เขารู้สึกทึ่งในความเข้มแข็งของนางที่สามารถลุกขึ้นยืนหยัดได้ด้วยตนเองในเวลาอันสั้น เขาจึงตัดสินใจเดินตรงเข้าไปที่แผงของนาง

หลี่ชิงอีรู้สึกประหม่าขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อต้องสบตากับดวงตาคมกริบคู่นั้นอีกครั้ง นางรีบลุกขึ้นยืนและโค้งคำนับให้เขาเล็กน้อยตามมารยาท

“ทะ ท่านมีอะไรให้ข้ารับใช้หรือเจ้าคะ?”

เขาไม่ได้ตอบในทันที สายตาของเขากวาดมองสินค้าที่จัดวางอยู่อย่างเป็นระเบียบบนผืนผ้า ก่อนจะหยุดลงที่ถุงหอมปักลายกิ่งหลิวที่พลิ้วไหวตามลม

“ถุงหอมนี้ช่วยเรื่องใดได้บ้าง?” น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำ และราบเรียบเช่นเดียวกับในวันนั้น

“ภายในบรรจุสมุนไพรที่ช่วยให้จิตใจสงบ และหลับสบายขึ้นเจ้าค่ะ” นางอธิบายอย่างคล่องแคล่ว แม้ในใจจะยังเต้นไม่เป็นส่ำ “เหมาะสำหรับวางไว้ข้างหมอน หรือพกติดตัวไว้เพื่อสูดดมยามที่รู้สึกเหนื่อยล้าเจ้าค่ะ”

เขาพยักหน้ารับรู้ช้า ๆ “ข้าเอาชิ้นนี้” เขากล่าวสั้น ๆ พร้อมกับหยิบถุงหอมชิ้นนั้นขึ้นมา แล้วยื่นเหรียญทองแดงจำนวนหนึ่งให้นางโดยไม่ถามราคาหรือต่อรองแม้แต่คำเดียว จากนั้นเขาก็หมุนตัวและเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้หลี่ชิงอียืนงงอยู่กับความเรียบง่ายและตรงไปตรงมาของเขา

นางคิดว่ามันคงเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ แต่แล้วในวันต่อมาเขาก็กลับมาอีกครั้ง

“ข้าต้องการถุงหอมอีกชิ้นหนึ่ง” เขากล่าวเหตุผล “เมื่อคืนข้านอนหลับสนิทขึ้นมาก กลิ่นหอมของมันช่วยได้จริง ๆ”

หลี่ชิงอีรู้สึกยินดีที่สินค้าของนางมีประโยชน์ต่องผู้อื่นจริง ๆ นางจึงหยิบถุงหอมลายใหม่ส่งให้เขา “ลายนี้เป็นลายหมู่ปลาแหวกว่ายในสายน้ำเจ้าค่ะ เป็นสัญลักษณ์ของความสำเร็จและความมั่งคั่ง”

เขาพยักหน้ารับและจ่ายเงินแล้วจากไปเช่นเคย

และในวันถัด ๆ มา เขาก็กลายเป็นลูกค้าประจำของนางอย่างเต็มตัว ทุกวันในยามบ่ายเขาจะแวะเวียนมาที่แผงของนางเสมอ บางวันก็ซื้อถุงหอม บางวันก็ซื้อผ้าเช็ดหน้า บางวันก็ไม่ได้ซื้ออะไร เพียงแค่แวะมาหยุดดูและถามไถ่สองสามคำถามเท่านั้น

การมาเยือนของเขากลายเป็นส่วนหนึ่งในกิจวัตรประจำวันของนางไปโดยไม่รู้ตัว ความประหม่าในตอนแรกค่อย ๆ เลือนหายไป ถูกแทนที่ด้วยความคุ้นเคยและความรู้สึกปลอดภัยอย่างน่าประหลาด

บทสนทนาระหว่างพวกเขาก็เริ่มพัฒนาขึ้นเช่นกัน เขาไม่ใช่คนพูดมาก แต่ทุกคำถามของเขาล้วนแสดงให้เห็นถึงความใส่ใจในรายละเอียดและความสนใจอย่างแท้จริง เป็นบุรุษประเภทที่พูดน้อยต่อยหนักอย่างแท้จริง

“สมุนไพรชนิดนี้คือดอกเก๊กฮวยป่าใช่หรือไม่?” เขาถามขึ้นในวันหนึ่ง ขณะที่หยิบผ้าเช็ดหน้าปักลายดอกเก๊กฮวยสีเหลืองขึ้นมาพิจารณา “ข้าได้ยินมาว่ามันมีสรรพคุณช่วยบำรุงสายตา”

หลี่ชิงอีเบิกตากว้างเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ “ใช่แล้วเจ้าค่ะ ท่านรู้เรื่องสมุนไพรด้วยหรือ”

“เล็กน้อยเท่านั้น” เขาตอบเรียบ ๆ “ข้าเคยอ่านเจอในตำราแพทย์”

บทสนทนาเช่นนี้ทำให้หลี่ชิงอีรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก นางไม่เคยเจอใครที่ให้ความสนใจในแก่นของงานฝีมือของนางมาก่อน สวี่จื่อเหวินเคยชมก็เพียงความงามภายนอกเพื่อหวังจะเอาผลงานของนางไปโอ้อวดสหาย หรือโม่หงชวนที่มองมันเป็นเพียงเครื่องมือหาเงินเท่านั้น แต่บุรุษผู้นี้กลับมองเห็นคุณค่าที่ลึกลงไปกว่านั้น

“ลายปักดอกเหมยนี้ เหตุใดเจ้าจึงเลือกปักลายนี้” เขาถามในอีกวันหนึ่ง

“ดอกเหมยเบ่งบานในฤดูหนาวเจ้าค่ะ” นางอธิบายพร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ ที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเป็นครั้งแรกเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา “เป็นสัญลักษณ์ของการไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรค และความหวังที่งดงามท่ามกลางความหนาวเหน็บเจ้าค่ะ”

เขาจ้องมองเข้าไปในดวงตาของนางหลังจากได้ยินคำตอบนั้น แววตาของเขาฉายแววชื่นชมออกมาอย่างไม่ปิดบัง “เป็นความหมายที่ดีมาก”

หลี่ชิงอีเริ่มสังเกตเห็นสายตาที่เขามองมายังนาง มันเป็นสายตาที่เต็มไปด้วยการให้เกียรติและความเคารพ ไม่ใช่สายตาที่ฉวยโอกาสหรือดูแคลนเหมือนที่นางเคยได้รับจากบุรุษคนอื่น ๆ ในตลาด เป็นสายตาที่มองเห็นตัวตนของนาง มองเห็นความสามารถของนาง และชื่นชมในสิ่งที่นางเป็น

ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาก็ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ ดุจน้ำซึมบ่อทรายที่ค่อย ๆ ซึมลึกลงไปในผืนดินทีละน้อย มันไม่ใช่ความรักที่หวือหวา แต่เป็นความรู้สึกดี ๆ ที่มั่นคงและอบอุ่นใจ

นางไม่เคยถามชื่อของเขา และเขาก็ไม่เคยถามชื่อของนาง พวกเขารู้จักกันในฐานะแม่นางเจ้าของแผง และลูกค้าประจำผู้เงียบขรึมเท่านั้น

บ่ายวันนั้นหลังจากที่เขาจากไปแล้ว หลี่ชิงอีพบว่าตัวเองกำลังเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว นางยกมือขึ้นแตะแก้มที่ร้อนผ่าวของตนเอง ความรู้สึกอบอุ่นที่ไม่คุ้นเคยแผ่ซ่านไปทั่วทั้งหัวใจ นางไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้เรียกว่าอะไร และไม่กล้าที่จะคาดหวังอะไรไปมากกว่านี้

นางรู้เพียงแค่ว่าการได้พบเจอบุรุษผู้นี้ในทุก ๆ วัน ได้พูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้เห็นสายตาที่เปี่ยมด้วยความเคารพคู่นั้น มันได้กลายเป็นดังแสงสว่างดวงเล็ก ๆ ที่ทำให้นางตั้งตารอให้วันพรุ่งนี้มาถึงอย่างมีความหวัง