๐๗ อดีตตามราวี

ในขณะที่ชีวิตของหลี่ชิงอีกำลังผลิบานขึ้นใหม่อย่างช้า ๆ ชีวิตในเรือนตระกูลสวี่กลับกำลังร่วงโรยลงทุกขณะ บรรยากาศที่เคยเต็มไปด้วยเสียงตวาดด่าและเสียงประจบประแจง บัดนี้กลับอึมครึมและเต็มไปด้วยความขุ่นข้องหมองใจ

นับตั้งแต่ไร้หลี่ชิงอีผู้เป็นดั่งวัวม้าให้ใช้งาน โม่หงชวนก็จำต้องลงมือทำงานบ้านด้วยตนเองเป็นครั้งแรกในรอบหลายสิบปี ความเหนื่อยยากทำให้โทสะของนางยิ่งเพิ่มพูน ส่วนสวี่จื่อเหวินนั้นเลวร้ายยิ่งกว่า เมื่อไม่มีเงินที่ได้จากงานปักผ้าของภรรยามาเจือจุน เขาก็ไม่สามารถใช้ชีวิตเสเพลร่ำสุรากับสหายได้เช่นเคย ทั้งยังถูกเจ้าหนี้บ่อนพนันตามทวงหนี้ที่เหลือไม่เว้นวัน สองแม่ลูกที่เคยสุขสบายอยู่บนความทุกข์ของผู้อื่น บัดนี้กำลังลิ้มรสความลำบากเป็นครั้งแรก

ยามบ่ายของกลางเดือนสิบสองในรัชศกจิ่งหยวนปีที่ห้า ขณะที่โม่หงชวนกำลังนั่งบ่นอุบอิบถึงชะตาชีวิตของตนเองอยู่นั้น สตรีข้างบ้านผู้หนึ่งซึ่งขึ้นชื่อเรื่องปากหอยปากปูก็แวะเวียนเข้ามาหาที่เรือน

“แม่เสี่ยวสวี่ ข้ามีเรื่องน่าประหลาดใจจะมาเล่าให้ฟังด้วยล่ะ!” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “เมื่อวานข้าน่ะไปตลาดมา ทายสิว่าข้าเจอใครมา ก็นางหนูหลี่ชิงอีอดีตสะใภ้ของเจ้าน่ะสิ!”

โม่หงชวนเบ้ปากด้วยความรังเกียจ “แล้วอย่างไร นางไปนั่งขอทานอยู่ข้างถนนรึไง”

“ขอทานที่ไหนกัน!” สตรีข้างบ้านรีบปฏิเสธ “นางไปตั้งแผงขายของอยู่ท้ายตลาดแน่ะ! เห็นว่าขายพวกถุงหอมผ้าเช็ดหน้าอะไรสักอย่างนี่แหละ ตอนแรกข้าก็คิดว่าคงจะไปไม่รอด แต่ที่ไหนได้ ลูกค้าติดกันตรึมเชียว! ได้ยินว่าหาเงินได้ไม่น้อยเลยในแต่ละวัน!”

คำพูดของนางเปรียบเสมือนชนวนที่ช่วยเพิ่มพูนความริษยาของโม่หงชวนให้มากยิ่งขึ้นไปอีก สตรีที่นางขับไล่ออกไปราวกับหมูหมา สตรีที่นางตราหน้ากลับกล้าไปมีชีวิตที่ดี เสมือนกับการตบหน้าตระกูลสวี่ของนางอย่างฉาดฉาน

เมื่อสวี่จื่อเหวินกลับมาถึงบ้านและได้ฟังเรื่องนี้จากมารดา ความรู้สึกของเขาก็ไม่ต่างกัน จากความดูแคลนแปรเปลี่ยนเป็นความอิจฉาและโกรธแค้น

“นาง! นางกล้าดีอย่างไร! วิชาปักผ้าพิสดารนั่นต้องเป็นของตระกูลเราแน่ ๆ นางคงขโมยมันไปใช้ทำมาหากิน!” เขาปั้นเรื่องขึ้นมาอย่างหน้าไม่อายเพื่อหาความชอบธรรมให้ความรู้สึกดำมืดในใจตนเอง

“ใช่! ต้องใช่แน่ ๆ!” โม่หงชวนรีบสนับสนุน คำพูดปั้นแต่งของบุตรชายเหลือขอ “เราจะปล่อยให้นางลอยนวลมีความสุขอยู่ฝ่ายเดียวไม่ได้! เราต้องไปทวงความยุติธรรมของเราคืนมา!”

สองแม่ลูกมองหน้ากัน แววตาเต็มไปด้วยความละโมบและแผนการอันชั่วร้าย พวกเขาไม่ได้ต้องการความยุติธรรม แต่ต้องการทำลายชีวิตที่ดีของหลี่ชิงอีให้ย่อยยับลงมาอีกครั้ง

***

ทว่าอีกด้านหนึ่งของท้ายตลาด หลี่ชิงอีกำลังค้าขายอย่างมีความสุข กิจการของนางกำลังไปได้สวย วันนี้นางทำผ้าพันคอผืนเล็กสอดไส้สมุนไพรที่ช่วยให้ความอบอุ่นมาขายเป็นพิเศษ ซึ่งได้รับความสนใจจากลูกค้าเป็นอย่างมาก

ลูกค้าประจำผู้เงียบขรึมของนางเพิ่งแวะเวียนมาซื้อผ้าเช็ดหน้าผืนใหม่ไปเมื่อครู่นี้เอง บทสนทนาสั้น ๆ และสายตาที่ให้เกียรติของเขายังคงทิ้งความรู้สึกอบอุ่นไว้ในใจของนาง

“นั่นไง! อยู่นั่นไง! นางแพศยาไร้ยางอาย!”

เสียงแหลมเล็กที่คุ้นเคยดังขึ้นราวกับเสียงอีกาที่น่ารังเกียจ มันตัดผ่านเสียงจอแจของตลาดจนทุกคนต้องหันไปมอง หลี่ชิงอีใจหายวาบเมื่อเห็นร่างของโม่หงชวนและสวี่จื่อเหวินกำลังแหวกฝูงชนตรงมาที่แผงของนางด้วยท่าทีคุกคาม

“ดูนางสิพี่น้องทุกท่าน! ดูอดีตลูกสะใภ้ของข้า!” โม่หงชวนชี้นิ้วมาที่หน้านางพลางป่าวประกาศด้วยเสียงอันดัง “ถูกขับออกจากตระกูลไปไม่ทันไร ก็ออกมานั่งให้ท่ายั่วยวนบุรุษอยู่กลางตลาด! ไม่มียางอายหลงเหลืออยู่เลยแม้แต่น้อย!”

คำกล่าวหาที่ร้ายแรงไร้มูลความจริงทำเอาผู้คนในบริเวณนั้นถึงกับตกตะลึงและเริ่มจับกลุ่มซุบซิบกันทันที หลี่ชิงอีกำหมัดแน่น พยายามอย่างยิ่งที่จะรักษาน้ำขุ่นไว้ใน น้ำใสไว้นอก ข่มความโกรธและความเจ็บปวดเอาไว้

“ท่านป้าสวี่ ท่านพูดอะไรของท่านน่ะเจ้าคะ” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้ราบเรียบที่สุด “ข้าเพียงทำมาค้าขายอย่างสุจริต ไม่ได้ทำเรื่องเสื่อมเสียอย่างที่ท่านกล่าวหา”

“สุจริตรึ!” โม่หงชวนหัวเราะเยาะเสียงแหลม “แล้วบุรุษร่างสูงใหญ่ที่มาหยุดยืนคุยกับเจ้าแทบทุกวันเล่า! หากไม่ใช่ว่าเจ้ากำลังอ่อยเขาอยู่ แล้วมันจะเรียกว่าอะไร! ถูกสามีหย่าแล้วก็รีบหาผัวใหม่ทันที ช่างร่านเสียจริง!”

คำพูดของนางเป็นดังการสาดโคลนใส่ชื่อเสียงของหลี่ชิงอีอย่างโหดเหี้ยมที่สุด ลูกค้าบางคนของนางที่อยู่ในเหตุการณ์พยายามจะช่วยพูดแก้ต่างให้ แต่ก็ถูกเสียงของโม่หงชวนตวาดกลับไปจนหงอ

สวี่จื่อเหวินเห็นว่ามารดาเปิดประเด็นได้อย่างงดงามแล้ว จึงรีบก้าวเข้ามาร่วมวงเสริมทัพทันที เขาแสร้งทำทีเป็นบัณฑิตผู้ทรงภูมิ ใช้เหตุผลจอมปลอมเพื่อทำลายความน่าเชื่อถือของนาง

“ท่านทั้งหลายโปรดไตร่ตรองดูให้ดี” เขากล่าวกับฝูงชนที่เริ่มเข้ามามุงดูมากขึ้นเรื่อย ๆ “สินค้าของนางดูภายนอกงดงาม แต่ใครจะไปรู้ว่าสมุนไพรที่นางยัดไส้เข้าไปข้างในนั้นคืออะไรกันแน่ อาจจะเป็นยาพิษที่มีฤทธิ์ค่อยเป็นค่อยไปก็ได้ ซื้อไปวันนี้ พรุ่งนี้อาจจะล้มป่วยโดยไม่รู้สาเหตุ!”

“นั่นมันเรื่องโกหก!” หลี่ชิงอีเถียงกลับทันควัน “สมุนไพรของข้าทุกชนิดซื้อมาจากร้านยาที่เชื่อถือได้ มีแต่คุณไม่มีโทษ!”

“แล้ววิชาปักผ้าพิสดารเช่นนี้เล่า!” สวี่จื่อเหวินยังคงกล่าวหาต่อไปไม่หยุด “นางเป็นเพียงเด็กกำพร้า จะไปร่ำเรียนวิชาชั้นสูงเช่นนี้มาจากไหนได้ หากไม่ใช่ว่านางแอบขโมยเคล็ดวิชาปักผ้าประจำตระกูลของข้าไปใช้ทำมาหากิน!”

คำโป้ปดมดเท็จคำนี้ร้ายกาจยิ่งกว่าข้อหาใด ๆ มันทำลายทั้งเกียรติภูมิของนางและยังลบหลู่ไปถึงวิชาของบรรพบุรุษตระกูลเดิมของนางอีกด้วย

“ข้าไม่ได้ขโมย!” น้ำเสียงของนางเริ่มสั่นด้วยความโกรธ “วิชานี้เป็นของตระกูลเดิมของข้า! ไม่เคยเกี่ยวข้องอันใดกับตระกูลสวี่ของท่านแม้แต่น้อย!”

“ใครจะเชื่อเจ้า! เจ้ามีหลักฐานอะไรมาพิสูจน์!” สวี่จื่อเหวินย้อนถามอย่างผู้ถือไพ่เหนือกว่า

สถานการณ์เริ่มเลวร้ายลงเรื่อย ๆ ผู้คนที่มุงดูเริ่มส่งเสียงกระซิบกระซาบที่เต็มไปด้วยความหวาดระแวง ลูกค้าบางคนที่กำลังจะซื้อของจากนางถึงกับชะงักและถอยห่างออกไป

หลี่ชิงอียืนหยัดอย่างโดดเดี่ยวอยู่ท่ามกลางวงล้อม นางพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะตอบโต้ข้อกล่าวหาที่เลื่อนลอยเหล่านั้น แต่เสียงของนางคนเดียวจะไปสู้เสียงของคนพาลสันดานหยาบสองคนได้อย่างไร นางรู้สึกเหมือนกำลังจมลงไปในทะเลโคลนที่สองแม่ลูกตระกูลสวี่สาดเข้ามาไม่หยุดหย่อน

ความสุขที่นางเพิ่งสร้างขึ้นมาด้วยสองมือกำลังจะถูกทำลายลงในพริบตา

นางมองไปรอบ ๆ ตัว เห็นแต่สายตาที่ว่างเปล่า สายตาที่สงสัย และสายตาที่สมเพชเวทนา ไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ ไม่มีใครเชื่อในคำพูดของนาง

ในชั่วขณะนั้นเอง นางรู้สึกเหนื่อยล้าและอ้างว้างอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ถึงกระนั้นนางก็ยังไม่ยอมก้มหัวให้ แววตาของนางยังคงฉายแววไม่ยอมจำนน