๐๘ หากมีใครรังแกอีก ให้มาบอกข้า

ท่ามกลางวงล้อมของฝูงชนและความโกลาหล หลี่ชิงอีกำลังจะถึงขีดจำกัดของความอดทน นางกำหมัดแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือ ความโกรธและความอัปยศอดสูที่ถูกหยามเกียติต่อหน้าธารกำนัลทำให้ร่างทั้งร่างของนางสั่นสะท้าน แต่ก่อนที่นางจะได้เอ่ยคำพูดใด ๆ ออกไป...

ชาวบ้านที่กำลังมุงดูอยู่นั้นพลันแหวกออกเป็นทางอย่างเงียบเชียบ ราวกับมีพลังที่มองไม่เห็นบางอย่างกำลังเคลื่อนที่ผ่านเข้ามา

บุรุษร่างสูงใหญ่ในอาภรณ์ผ้าฝ้ายสีเข้มก้าวเข้ามาในวงล้อมด้วยฝีเท้าที่มั่นคงและหนักแน่น เขาไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้แสดงท่าทีคุกคามใด ๆ เพียงแค่เดินมาหยุดยืนอยู่ข้าง ๆ แผงค้าเล็ก ๆ ของหลี่ชิงอีอย่างสงบนิ่ง

เซียวจิ่นเหยียนเพิ่งเดินออกมาจากร้านยาที่อยู่ไม่ไกลนัก ในมือของเขายังคงถือห่อสมุนไพรสำหรับรักษาอาการบาดเจ็บภายในอยู่ แต่แล้วเขาก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายที่คุ้นเคยดังมาจากทิศทางของตลาด ด้วยสัญชาตญาณบางอย่าง เขารีบเดินตรงมายังต้นเสียงทันที และภาพที่เขาเห็นก็ทำให้ดวงตาที่เคยสงบนิ่งของเขาพลันฉายแววเย็นเยียบขึ้นมาวูบหนึ่ง

สตรีที่เขาเฝ้ามองดูนางลุกขึ้นสู้และสร้างชีวิตใหม่ด้วยสองมือของตนเอง กำลังถูกคนพาลสองคนรุมรังแกและใส่ร้ายป้ายสีอย่างน่ารังเกียจ

เขาไม่ได้ปรี่เข้าไปปกป้องนางอย่างโจ่งแจ้ง ไม่ได้ตวาดใส่สองแม่ลูกตระกูลสวี่ให้เสียกิริยา การกระทำของเขาละเอียดอ่อนและทรงพลังยิ่งกว่านั้นมาก

เขาเพียงแค่ยืนกอดอกนิ่ง ๆ แล้วหันไปจ้องมองโม่หงชวนและสวี่จื่อเหวินด้วยสายตาที่เรียบเฉย แต่กลับเย็นชาและลึกล้ำ มันเป็นสายตาของผู้ที่เคยผ่านสมรภูมิรบมานับครั้งไม่ถ้วน เคยเผชิญหน้ากับความเป็นความตายมาแล้วจนเป็นเรื่องปกติ รังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาโดยไม่รู้ตัวนั้นไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาสามัญอย่างสองแม่ลูกตระกูลสวี่จะสามารถต้านทานได้

โม่หงชวนที่กำลังอ้าปากเตรียมจะพ่นวาจาหยาบคายต่อไปถึงกับชะงักงัน คำพูดทั้งหมดพลันติดอยู่ที่ลำคอ เมื่อนางสบเข้ากับสายตาคู่นั้น ความรู้สึกเย็นวาบก็แล่นปราดไปทั่วทั้งสันหลังราวกับถูกอสรพิษร้ายจ้องมองอยู่ ส่วนสวี่จื่อเหวินที่เคยทำตัวกร่างเป็นบัณฑิตผู้ทรงภูมิ บัดนี้กลับรู้สึกว่าขาทั้งสองข้างของตนเองเริ่มสั่นเทาขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเพียงมดปลวกตัวเล็ก ๆ ที่กำลังเผชิญหน้ากับพญาราชสีห์

ความเงียบเข้าครอบงำบริเวณนั้นอีกครั้ง แต่เป็นความเงียบที่น่าอึดอัดและเต็มไปด้วยแรงกดดันที่มองไม่เห็น ชาวบ้านที่มุงดูอยู่ต่างก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไปอย่างฉับพลันนี้ พวกเขามองบุรุษแปลกหน้าผู้นี้ด้วยความฉงนและยำเกรงในเวลาเดียวกัน

หลังจากปล่อยให้ความเงียบทำงานอยู่ชั่วครู่หนึ่ง เซียวจิ่นเหยียนก็เอ่ยปากขึ้นเป็นครั้งแรก น้ำเสียงของเขาราบเรียบแต่กลับก้องกังวานและทรงพลังอย่างน่าประหลาด

“ร้านค้าของนางมีปัญหาอะไรกับพวกเจ้ารึ?” แม้จะเป็นคำถามที่เรียบง่าย แต่กลับแฝงไว้ด้วยอำนาจที่ทำให้คนฟังไม่อาจเพิกเฉยได้

โม่หงชวนถึงกับพูดไม่ออกไปชั่วขณะ นางหันไปมองหน้าบุตรชายเพื่อขอความช่วยเหลือ สวี่จื่อเหวินสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี แสร้งทำเป็นใจดีสู้เสือ

“ทะ ท่านเป็นใคร! อย่าเข้ามายุ่งเรื่องของครอบครัวผู้อื่นจะดีกว่า! สตรีผู้นี้นางเป็นอดีตภรรยาของข้า นางกำลังสร้างความเสื่อมเสียให้ตระกูลเรา!” เขาพยายามอ้างสิทธิ์อันจอมปลอมของตนเองขึ้นมา

เซียวจิ่นเหยียนหรี่ตาลงเล็กน้อย แววตาคมกริบยิ่งขึ้น

“อดีตก็คืออดีตมิใช่รึ” เขากล่าวสวนกลับไปเรียบ ๆ “แล้วสินค้าของนางไปทำอะไรให้พวกเจ้าเดือดร้อน?” เขาย้ำคำถามเดิมอีกครั้งหนึ่ง เป็นการตอกย้ำให้เห็นว่าเขาไม่สนใจเรื่องส่วนตัวไร้สาระของพวกเขา แต่สนใจในการกระทำที่พวกเขากำลังก่อกวนการค้าขายของหลี่ชิงอีอยู่

คำพูดของเขาเป็นดั่งคมในฝักที่แม้จะไม่ได้ชักออกมาให้เห็น แต่ก็สัมผัสได้ถึงความคมกล้าที่ซ่อนอยู่ภายใน

สวี่จื่อเหวินถึงกับเหงื่อตก “กะ ก็... ก็นางขโมยวิชาปักผ้าของตระกูลข้าไป! แล้วยังใช้สมุนไพรที่อาจเป็นพิษอีก!” เขายังคงดันทุรังกล่าวหาต่อไป แต่คราวนี้น้ำเสียงของเขาขาดความมั่นใจไปอย่างเห็นได้ชัด

เซียวจิ่นเหยียนเหลือบมองสินค้าบนแผงของหลี่ชิงอีแวบหนึ่ง ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าปักลายดอกเหมยขึ้นมาหนึ่งผืน

“ข้าซื้อสินค้าของนางแทบทุกวัน” เขากล่าวกับฝูงชนที่กำลังตั้งใจฟังอยู่ “ข้ายังคงแข็งแรงดี ไม่มีอาการเจ็บป่วยใด ๆ ทั้งสิ้น และในฐานะที่พอมีความรู้เรื่องสมุนไพรอยู่บ้าง ข้าขอยืนยันว่าสมุนไพรที่นางใช้ล้วนเป็นของดีมีคุณภาพ”

คำพูดของเขาเปรียบเสมือนการตบหน้าสวี่จื่อเหวินอย่างฉาดฉาน การยืนยันจากลูกค้าประจำที่ดูน่าเชื่อถือและน่าเกรงขามเช่นนี้ มีน้ำหนักมากกว่าคำกล่าวหาลอย ๆ ของคนพาลเป็นร้อยเท่าพันเท่า

จากนั้น เขาก็หันกลับไปจ้องมองสองแม่ลูกอีกครั้ง “ส่วนเรื่องวิชาปักผ้า หากพวกเจ้ามีหลักฐานก็จงไปแจ้งทางการให้มาตรวจสอบ แต่หากไม่มี การกล่าวหาผู้อื่นลอย ๆ เช่นนี้ถือเป็นการหมิ่นประมาท มีความผิดตามกฎหมาย”

เมื่อได้ยินคำว่าแจ้งทางการและกฎหมาย สองแม่ลูกตระกูลสวี่ก็ถึงกับหน้าซีดเผือดเป็นไก่ต้มทันที พวกเขาเป็นเพียงกบในกะลาครอบที่เคยแต่ข่มเหงคนที่อ่อนแอกว่า เมื่อเจอเข้ากับบุรุษที่ดูไม่ธรรมดาและมีความรู้เรื่องกฎหมายเช่นนี้ ก็ถึงกับไปไม่เป็นทันที

โม่หงชวนรู้ดีว่าสถานการณ์ตอนนี้ไม่เป็นใจให้นางแล้ว นางรีบดึงแขนเสื้อของบุตรชายเป็นสัญญาณให้ล่าถอย “ชะ ช่างมันเถอะ! ข้าไม่อยากลดตัวลงไปเกลือกกลั้วกับคนชั้นต่ำ!” นางแผดเสียงออกมาเพื่อรักษาหน้าเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะรีบจูงมือบุตรชายแหวกฝูงชนและเดินหนีไปอย่างหัวซุกหัวซุน

เมื่อตัวต้นเหตุจากไปแล้ว ฝูงชนที่มุงดูก็เริ่มสลายตัวไปอย่างรวดเร็ว เรื่องราวในวันนี้คงจะกลายเป็นหัวข้อสนทนาของพวกเขาไปอีกหลายวัน แต่ที่แน่ ๆ คือความน่าเชื่อถือของสองแม่ลูกตระกูลสวี่ได้พังทลายลงแล้ว ส่วนหลี่ชิงอีนั้น แม้จะยังคงรู้สึกเจ็บปวดกับคำพูดเหล่านั้น แต่ก็มีคนจำนวนไม่น้อยที่เริ่มมองนางด้วยสายตาที่เข้าใจและเห็นใจมากขึ้น

หลี่ชิงอียืนนิ่งอยู่กับที่ นางยังคงรู้สึกชาไปทั้งตัวกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น นางหันไปมองบุรุษที่ยังคงยืนอยู่ข้าง ๆ นางด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งขอบคุณ ทั้งซาบซึ้ง และทั้งประหลาดใจ

เซียวจิ่นเหยียนวางผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นลงบนแผงตามเดิม พร้อมกับวางเหรียญเงินก้อนหนึ่งทับไว้ “ผืนนี้ข้าซื้อ”

“ท่าน... ข้า...” หลี่ชิงอีพูดไม่ออก นางไม่รู้จะขอบคุณเขาอย่างไรดี

เขามองลึกเข้ามาในดวงตาของนาง แววตาที่เคยเย็นชาเมื่อครู่ บัดนี้กลับอ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัด เขารู้ว่านางคงจะบอบช้ำกับเหตุการณ์ในวันนี้ไม่น้อย

เขาไม่ได้พูดปลอบใจ ไม่ได้พูดจาหวานเลี่ยนใด ๆ เขาเพียงแค่เอ่ยประโยคสั้น ๆ ด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและหนักแน่นประโยคหนึ่ง...

“หากมีคนมารังแกอีก ให้มาบอกข้า”

คำพูดนั้นมันไม่ใช่แค่คำพูดปลอบใจ แต่มันเสมือนคำมั่นสัญญา เป็นการประกาศจุดยืนที่ชัดเจนว่านับจากนี้ไปนางจะไม่ได้ต่อสู้อย่างโดดเดี่ยวอีกแล้ว

หลี่ชิงอีก้มหน้าลงเพื่อซ่อนน้ำตาที่เริ่มเอ่อคลอขึ้นมาในดวงตา นางพยักหน้ารับเบา ๆ เป็นการตอบรับ