ตอนที่ 4 ซื้อของเข้าบ้าน

เธอและเขาก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีกระหว่างทางที่เกวียนวิ่งไปเรื่อยๆ มีแค่เธอที่มองสองข้างทางอย่างสนอกสนใจ ที่นี่สองข้างทางมีแค่ป่า ทางที่เอาไว้สำหรับใช้เดินทางก็เป็นทางง่ายๆ มีหลุมตลอดทาง เวลาเกวียนวิ่งไปทำให้เธอรู้สึกเจ็บทุกครั้งที่เกวียนวิ่งผ่านหลุมเหล่านั้น เธอคิดในใจว่าเมื่อไหร่จะถึงเสียที

อี้เฉิงมองไปที่หญิงสาวที่มองดูตลอดสองข้างทาง เหมือนคนไม่เคยเห็น และทำหน้าเจ็บปวดทุกครั้งที่เกวียนวัวคันนี้ขับลงหลุมที่มีอยู่ตลอดเส้นทาง เขามองนางและคิดว่านางคงไม่เคยพบเจอกับความลำบากมาก่อนหรือเปล่า เขาคิดอะไรเพลินๆ ก็ถึงประตูเข้าเมือง เขาจ่ายค่าผ่านทางและบอกให้คนขับเกวียนขับไปที่ร้านอาหารตระกูลฉิ่น

“ถึงร้านอาหารตระกูลฉิ่นแล้ว”

อี้เฉิงเดินลงมาจากรถเกวียนวัว ลูกจ้างที่กำลังทำความสะอาดอยู่หน้าร้านก็วิ่งเข้าไปตามหลงจู๊ออกมา เพราะร้านอาหารตระกูลฉิ่นกับอี้เฉิงซื้อขายกันบ่อยครั้ง

“หลงจู๊ขอรับ นายพรานอี้เฉิงมาหาขอรับ”

“นายพรานอี้เฉิงมาหรือ เจ้าเรียกเขาเข้ามาข้างในร้านเลย”

“ได้ขอรับ” ลูกจ้างเดินออกไปเรียกอี้เฉิงให้เข้ามาคุยภายในร้าน แต่อี้เฉิงบอกว่ามีสินค้าชิ้นใหญ่นำมาขายเอาออกมาวางข้างนอกไม่ได้

“นายพรานอี้เฉิงให้คนขับเกวียนเข้าไปด้านหลังร้านได้เลยขอรับ”

“ข้าจะไปรอหลงจู๊ด้านหลังร้าน” อี้เฉิงบอกกับลูกจ้างคนนั้น

ลูกจ้างผู้นั้นรีบเดินเข้าไปรายงานหลงจู๊ หลงจู๊ที่ได้ฟังรายงาน ของที่ล่าได้วันนี้ที่นายพรายอี้เฉิงนำมาขายต้องเป็นของหายากอย่างแน่นอน เขาต้องรีบออกไปต้อนรับเสียแล้ว

“เจ้าไปรายงานนายท่านว่านายพรานอี้เฉิงมีสินค้าชิ้นใหญ่มาขาย” หลงจู๊สั่งงานกับลูกน้องเสร็จแล้วเขาก็รีบเดินมาด้านหลังร้านทันที

“ข้าต้องทำให้รอนานหรือไม่ท่านนายพรายอี้เฉิง วันนี้ท่านมีของดีอะไรมาขายให้ที่ร้านเล็กๆ ของเรากัน”

“ท่านก็พูดไป ถ้าร้านของหลงจู๊เล็กก็ไม่มีร้านที่ไหนใหญ่ไปกว่านี้แล้ว”

หลงจู๊หัวเราะกับคำตอบของอี้เฉิง “ไม่ทราบว่าสิ่งใดกันที่ท่านนำมาขายให้กับร้านของเรา”

“ท่านลองดูเองเถิดว่าสิ่งนี้พอจะเรียกว่าชิ้นใหญ่ได้หรือไม่”

หลงจู๊เดินไปดูที่หลังรถเกวียนวัวคันนั้น เขาเปิดใบไม้ที่คลุมอยู่ออก ก็เห็นเป็นหมีตัวใหญ่ เป็นหมีตัวเมีย ถ้าแยกชิ้นส่วนออกขายร้านเขาสามารถทำราคาเพิ่มขึ้นได้

“ของชิ้นใหญ่จริงๆ ตอนนี้ข้าให้ลูกน้องไปเรียกนายท่านเจ้าของร้านมาแล้ว ท่านโปรดรอสักครู่”

อี้เฉิงรอไม่นาน ก็เห็นเจ้าของร้านเดินออกมา เจ้าของร้านฉิ่นจางหย่ง เป็นชายหนุ่มหน้าหวานแต่สายตาว่องไว เหมาะสมกับคนทำการค้า

“ต้องทำให้ท่านนายพรานอี้เฉิงรอนานแล้ว ข้าขอดูสินค้าของท่านได้หรือไม่”

“เชิญท่านฉิ่นจางหย่งลองเปิดดูสินค้าก่อน”

จางหย่งเปิดดูสินค้าเป็นหมีตัวใหญ่ เขาก็มีราคาขึ้นมาในหัวทันที เขาต้องการเนื้อหมีอยู่พอดี เพราะอีกไม่กี่วันจะมีคนชั้นสูงมาเปิดห้องที่ร้านอาหารของเขา และต้องการกินเนื้อหมีซึ่งเป็นของหายาก

“ข้าขอบอกท่านตามตรง ทางเราก็กำลังต้องการเนื้อหมีอยู่พอดี ท่านเสนอขายในราคาเท่าไหร่”

“ข้าให้ท่านเป็นคนเสนอราคาดีกว่า วันนี้ข้าต้องรีบกลับบ้าน เลยไม่ได้ไปที่อื่น มุ่งตรงมาที่ร้านของท่านโดยตรง ท่านคิดว่าควรให้ราคาข้าเท่าไหร่ดี” อี้เฉิงพูดออกไปและบอกถึงเหตุผลที่เขานำหมีมาขายให้ร้านฉิ่น ถ้าเขาแยกชิ้นส่วนขายเขาจะขายได้ราคาที่ดีกว่า

จางหยงเข้าใจถึงคำพูดที่อี้เฉิงกล่าวออกมา เขามองไปด้านข้างรถเกวียนวัวก็เห็นหญิงสาวนางหนึ่ง นางมีใบหน้าน่ารัก และตัวขาวผ่อง เขาเผลอมองไปที่นางนานไปหน่อย จนได้ยินเสียงไอเบาๆ ของอี้เฉิงดังขึ้นมา

“ข้าขอแนะนำให้ท่านรู้จัก คนนี้ภรรยาของข้าเอง มีนามว่าเหมยฮวา ที่ข้าต้องรีบขายหมีเพราะข้าอยากพานางกลับไปที่บ้านเร็วขึ้น”

เหมยฮวามองไปที่อี้เฉิง ส่งสายตาเป็นคำถามว่า ทำไมท่านต้องบอกว่าเธอเป็นภรรยาด้วย?

อี้เฉิงเห็นสายตาของเหมยฮวา เขาก็ทำเป็นไม่สนใจ

“อ่อ ที่แท้แม่นางคนนี้ก็เป็นภรรยาของท่านนี่เอง ข้าชื่อฉิ่นจางหย่ง ยินดีที่ได้รู้จักกับแม่นางเหมยฮวา”

“ข้าเหมยฮวาก็ยินดีที่ได้รู้จักกับท่านฉิ่นจางหย่งเช่นกัน” เธอตอบออกไป พร้อมกับสำรวจชายหนุ่มตรงหน้า เธอคิดในใจว่า ผู้ชายจีนสมัยก่อนต้องหล่อขนาดนี้เลยหรือเนี่ย ผู้ชายที่ชื่อจางหย่งมีหน้าตาที่หล่อเหลาคล้ายบัณฑิต และมีรูปร่างสูงเพรียว

จางหย่งรู้สึกเสียดายที่หญิงสาวมีสามีเสียแล้ว เขาไม่ใช่ว่าจะถูกใจหญิงสาวได้ง่าย แต่พอถูกใจหญิงสาวสักคนก็มีเจ้าของเสียแล้ว

“ข้าเสนอราคาให้ท่าน หนึ่งร้อยตำลึงทองเป็นอย่างไร” อี้เฉิงคิดราคาไว้ในใจแล้วว่าไม่น่าจะเกินหนึ่งร้อยตำลึงทอง “ตกลง หนึ่งร้อยตำลึงทอง ข้าขอแลกเงินเป็นตำลึงเงินสองร้อยตำลึงเงิน ที่เหลือข้าขอเป็นตั๋วเงินทั้งหมด”

“ตกลงตามที่ท่านว่า หลงจู๊ท่านไปนำตั๋วเงินและตำลึงเงินมาสองร้อยตำลึงเงิน และเรียกคนมาขนหมีตัวนี้ลงจากเกวียนวัวคันนี้ด้วย”

“ได้ขอรับนายท่าน” หลงจู๊ไปทำตามคำสั่งเจ้านาย และเดินออกมาพร้อมกับส่งตั๋วเงินและตำลึงเงินให้ผู้เป็นนาย

จางหย่งส่งตั๋วเงินและตำลึงเงินให้อี้เฉิง อี้เฉิงรับมาก็เก็บเข้ากระเป๋าทันทีโดยไม่ได้นับ

“ท่านไม่นับหน่อยหรือ”

“ข้าไว้ใจท่าน เรายังต้องทำการค้ากันอีกนาน”

จางหย่งหัวเราะ “ดี ข้าชอบคนเช่นท่านจริงๆ ท่านจะเข้าไปทานอาหารด้านในหรือไม่ข้าให้เด็กๆ เตรียมไว้ให้ท่าน

“ข้าต้องขอปฏิเสธคำชวนของท่านจางหย่งเสียแล้ว ข้าต้องรีบพาภรรยาของข้ากลับบ้าน เพราะนางคงจะเพลียมาก” อี้เฉิงพูดออกไปพร้อมกับมองไปที่เหมยฮวา

เหมยฮวาหน้าแดงขึ้นมาทันที เหนื่อยมากอะไร ใช่เธอเดินทางในป่าเหนื่อยมาก แต่เขาไม่จำเป็นต้องพูดคำพูดกำกวมแบบนี้ก็ได้ อีกอย่างเธอก็หิวมาก ตลอดการเดินทางในป่า เธอได้กินแค่ผลไม้เท่านั้น คนใจร้ายนี่ทำไมไม่พาเธอไปหาอาหารกินบ้าง เธอหิวจะตายอยู่แล้ว

“ถ้าแบบนั้นข้าไม่รั้งพวกท่านไว้แล้ว เดินทางกลับอย่างปลอดภัย ไว้พบกันใหม่นายพรานอี้เฉิง และแม่นางเหมยฮวา”

“ไว้พบกันใหม่เช่นกัน ท่านจางหย่ง”

หลังจากกล่าวลาเสร็จ เธอและอี้เฉิงก็ขึ้นมานั่งบนเกวียนวัว อี้เฉิงจ้างคุณลุงให้ไปส่งที่บ้านต่อ

“นี่ข้าหิวจะแย่แล้ว ใจคอนายจะให้ฉันอดตายหรือไง” เธอพูดเบาๆ เพื่อให้อี้เฉิงได้ยิน

“เจ้าไม่บอกข้า ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าอยากกินข้าว”

เธอรู้สึกโกรธจนอยากร้องไห้ออกมา ผู้ชายคนนี้ช่างใจร้ายนัก ถึงเธอจะจน แต่เธอก็ไม่เคยปล่อยให้ตัวเองอดอยาก

อี้เฉิงมองไปทางเหมยฮวา ก็นึกสงสาร เขาแกล้งนางมากเกินไปหรือไม่ เขาหันไปบอกกับคนขับเกวียนวัว ให้แวะร้านขายของกินที่ยังเปิดอยู่ เป็นร้านข้าวปั้นชุบไข่ธรรมดา เขาลงไปซื้อมาหลายชิ้น เขาแบ่งให้คนขับเกวียนวัวไปหนึ่งชิ้น เขาส่งข้าวปั้นที่มีขนาดใหญ่ให้เหมยฮวาไปสองชิ้น เขาคิดว่าเธอต้องหิวข้าวมากแน่ๆ

เหมยฮวารับมา ใครว่าเธอจะไม่รับ ถึงเธอจะโกรธแต่เธอก็ไม่อยากอดตายด้วยเช่นกัน “ขอบคุณที่หวังดี ถ้าข้าหาเงินได้ข้าจะใช้คืนท่าน”

ผู้หญิงคนนี้เห็นว่าเขาเห็นแก่เงินมากนักหรือไง “ลุงแวะร้านผ้าให้ข้าหน่อย ข้าอยากซื้อผ้านวมสักผืน”

“ได้ขอรับ” ลุงขับเกวียนตอบออกไปด้วยอารมณ์ที่ดี วันนี้เขาได้เงินตั้งเยอะ เงินที่ได้เท่ากับเขาขับเกวียนแทบทั้งเดือนเลยด้วยซ้ำ แถมยังได้ข้าวชุบไข่มากินอีกด้วย