Mag-log inShare
บทที่ 3 พบเจอ 2/2
Huling Na-update:
2025-04-15 16:13:08เมื่อตังมารับ ลมหนาวเดินตามตังเข้าไปในร้าน หลายคนหันมามองพวกเขาทั้งสอง อาจจะเพราะรูปร่างที่สูงเพรียว และหล่อของตัง ทำให้หลาย ๆ คนมองมา
แต่ก็มีอีกหลายคน ที่มองคนร่างบางด้านหลัง ที่สะกดสายตาใครต่อใคร ให้หันมามองได้ไม่ยาก แต่เจ้าตัวคงไม่รู้ เพราะไม่ได้สนใจใครเลย มองแต่แผ่นหลังของเพื่อน ที่เดินนำอยู่ข้างหน้าจนมาถึงโต๊ะ
ลมหนาวเจอเพื่อน ๆ จากต่างคณะ และต่างมหาวิทยาลัยหลายคน เมื่อทักทายกันเสร็จลมหนาวก็ยื่นของขวัญให้บาส เจ้าของวันเกิดทันที
“อะ ของขวัญเรา แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะ มีความสุขมาก ๆ ”
“ขอบใจหนาวมาก”
เจ้าของวันเกิดจับจ้องมองดวงหน้า ที่เขาเฝ้าคิดถึงอยู่ตลอด แม้เวลาผ่านมาหลายปี จนความรู้สึกเบาบางลงบ้าง แต่เมื่อนึกถึงมันก็เอ่อท่วมท้น ล้นออกมาจากใจดวงนี้เสมอ
บาสเขย่ากล่องของขวัญเบา ๆ “อะไรนะ ได้อะไรนะ”
บาสหยอกล้อคนที่เพิ่งให้กล่องของขวัญมา เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึก และเตือนตัวเอง
“ไปเปิดที่บ้านนะ” ผมบอกกับบาส เพื่อนจากมัธยมปลายที่เดียวกัน เพื่อนที่เขาแอบรู้สึกผิดอยู่ลึก ๆ
“โอเคครับ” เจ้าของวันเกิดฉีกยิ้มหวานให้ตอบกลับมา
บาสจะเป็นคนที่ไม่พูดคำหยาบ หรือใช้สรรพนามในการเรียกผม ว่ากูกับมึง ต่างจากเพื่อนคนอื่น ๆ เพราะอะไรนั้นผมรู้ดี
ยิ่งดึกคนยิ่งเยอะ เสียงเพลงดังไปทั่วทั้งร้าน ต่างคนต่างสนุกสนาน โยกย้ายร่างกายไปตามจังหวะเสียงเพลง ลมหนาวก็เริ่มจะมึน ๆ เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ที่เพื่อน ๆ ต่างพากันชนแก้วตลอด
“เดี๋ยวเราไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ผมพูดแข่งกับเสียงเพลงที่ดัง ให้ตังได้ยิน
“ให้ไปเป็นเพื่อนไหม” ตังถามขึ้น เพราะเห็นลมหนาวเริ่มเมาแล้ว
“เฮ้ย ไม่ต้อง ไปแค่นี้เอง” ผมส่ายหน้าปฏิเสธ เพราะไปแค่ห้องน้ำเอง
ลมหนาวเดินไปทางห้องน้ำ ที่อยู่อีกฝั่งกับโต๊ะที่เขา และเพื่อนนั่งอยู่ ตลอดทางมีคนพลุกพล่าน กว่าลมหนาวจะเดินไปถึงห้องน้ำก็ต้องเดินหลบ เดินเบียดคนอื่น ๆ ตลอดทาง
เมื่อทำธุระส่วนตัวเสร็จ ลมหนาวก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เพราะมัวแต่ก้มหน้า จึงทำให้ชนเข้ากับใครคนหนึ่งอย่างจัง ศีรษะของลมหนาวกระแทกเข้ากับแผ่นอกของผู้ชายคนหนึ่ง ที่สูงกว่าลมหนาวหลายเซนติเมตร ลมหนาวถอยหลังไป 2-3 ก้าว แล้วก้มหัวขอโทษคนที่ตัวเองเพิ่งจะชนไปเมื่อสักครู่ โดยที่ไม่ได้มองหน้าอีกฝ่ายเลย
“ผมขอโทษครับ ที่เดินไม่ระวัง เจ็บตรงไหนไหมครับ”
ผมกล่าวขอโทษทันที ด้วยกลัวคนตรงหน้าจะคิดว่าตัวเองหาเรื่อง เพราะสถานที่อโคจรแบบนี้ มันไม่น่าไว้ใจ
“พี่ไม่เป็นอะไรครับ เราล่ะเจ็บไหม” เสียงทุ้มนุ่มมีเสน่ห์ที่เปล่งออกจากปากสวยของคนตรงหน้า ทำให้ลมหนาวต้องเงยหน้าขึ้นมองทันที
ตึก ๆ ตึก ๆ ตึก ๆ
หัวใจของผมเต้นเร็วผิดจังหวะ ผมรู้สึกได้ เพียงแค่ได้ยินเสียง ได้เห็นหน้า คนที่ผมเพิ่งเดินชนเมื่อครู่ เสียงเหมือนคนในฝันของผมเลย ผมจำเสียงนั้นได้ดี
‘ใช่ หรือเปล่านะ’
“เราเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ” เมื่อเห็นคนตรงหน้านิ่งไป แล้วเอาแต่มองหน้าเขา เหมือนสับสนอะไรบางอย่าง ซันจึงเอ่ยถามคนที่เดินมาชนเขาอย่างห่วงใย
“เอ่อ ผมไม่เจ็บครับ ขอโทษอีกครั้งนะครับที่เดินชน” เมื่อได้สติ ผมก็บอกขอโทษอีกครั้ง
“ยังซุ่มซ่ามไม่เปลี่ยนเลยนะ เราน่ะ” ซันบอกพร้อมอมยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก
“พี่พูดเหมือนรู้จักผมเลย” ผมสงสัยกับประโยคก่อนหน้า ที่เหมือนคนตรงหน้าจะรู้จักผม
“อะไรกันหนิ ไม่เจอกันไม่เท่าไหร่ ลืมพี่แล้วเหรอ” คนตรงหน้าทำหน้าไม่เชื่อ
“เรารู้จักกันเหรอครับ ผมจำไม่ได้เลย” ผมพูดพร้อมกับจับจ้องใบหน้าหล่อเหลา ราวสวรรค์ปั้นแต่ง ดวงตาทรงเสน่ห์ที่มองสบตาผม จนผมต้องหลบสายตาไปมองที่อื่นชั่วคราว เพราะไม่อาจสู้สายตานั้นได้
ซันพยักหน้า และคิดว่าทำไมรุ่นน้องคนนี้ ถึงจำเขาไม่ได้
“ก็น้องอะ ซุ่มซ่ามเดินชนพี่ที่คณะบ่อย ๆ ครั้งล่าสุดเรายังไปทานข้าวด้วยกันอยู่เลย ลืมแล้วเหรอ”
คนตัวสูงเท้าถึงความหลัง เมื่อหลายเดือนที่ผ่านมา
ผมพยายามนึก แล้วมันก็มีภาพแว็บ ๆ ในหัว แต่ปะติดปะต่อเรื่องราวไม่ถูก ผมยกมือกุมขมับเพราะเริ่มตาลาย และปวดหัวจี๊ด ๆ
“น้องเป็นอะไรหรือเปล่า ไหวไหม” ซันเมื่อเห็นรุ่นน้องทำท่าไม่ดี ก็เข้าไปประคอง พาไปนั่งที่เก้าอี้แถว ๆ หน้าห้องน้ำ
ผมยอมให้คนตรงหน้าประคองไปนั่งที่เก้าอี้แต่โดยดี เพราะตอนนี้ตาลาย ปวดหัว และมึนไปหมด อยากนั่งพักเหมือนกัน
“เป็นอะไร เมาหรือเปล่า ให้พี่พากลับโต๊ะไหม” ซันถามอย่างห่วงใย
“ผมปวดหัวนิดหน่อยครับ ไม่เป็นอะไรมาก” เมื่ออาการดีขึ้น ผมจึงตอบออกไป พร้อมแอบสำรวจคนตรงหน้าอีกครั้ง
“พี่ครับ ผมจำพี่ไม่ได้จริง ๆ ขอโทษด้วยนะครับ” ผมพูดกับคนที่นั่งข้าง ๆ อย่างรู้สึกผิด
“พี่ไม่น่าจำขนาดนั้นเลยเหรอ” ซันพูดแบบหน้านิ่ง ๆ
“ไม่ใช่แบบนั้นครับ คือเมื่อหลายเดือนก่อน ผมเกิดอุบัติเหตุ พอฟื้นขึ้นมาก็มีบางเรื่องที่ผมจำไม่ได้ครับ” ผมรีบเล่าถึงสาเหตุให้ฟัง กลัวคนนั่งข้าง ๆ เข้าใจตัวเองผิด
เมื่อซันได้ฟังก็รู้สึกผิดทันที ที่เข้าใจผิด คิดว่ารุ่นน้องจอมซุ่มซ่ามคนนี้ ลืมเรื่องราวก่อนหน้านี้ได้อย่างง่ายดาย
“พี่ขอโทษเรานะ ที่เข้าใจเราผิด แล้วก็เสียใจด้วยเรื่องอุบัติเหตุ”
“ไม่เป็นไรครับ ตอนนี้ผมก็กำลังพยายามนึกอยู่ แต่ก็ยังไม่คืบหน้าเท่าไหร่”
“พี่ว่ามันต้องมีอะไรมากระตุ้นแหละ ถึงจะนึกออก” ซันบอกความคิด ที่คิดว่าเป็นไปได้ออกมา
“ผมก็ว่างั้นแหละ” ผมก้มหน้ายิ้มให้กับตัวเอง เหมือนปลงกับชีวิต
“งั้นเอางี้ไหม เดี๋ยวพี่แนะนำตัวกับเราใหม่ อย่างนี้เราก็รู้จักกันแล้ว โอเคป้ะ”
ลมหนาวพยักหน้าเข้าใจ “โอเคครับ”
“พี่ชื่อซันนะ เป็นรุ่นพี่เราปีหนึ่ง ตอนนี้อยู่ปี 3 คณะบริหารธุรกิจ เราสองคนเคยเจอกันหลายครั้งแล้ว แต่ละครั้งที่เจอเราจะเป็นคนเดินมาชนพี่ตลอดเลย พี่เคยพาเราไปห้องพยาบาลมาแล้ว ส่วนล่าสุดก็พาไปทานข้าวที่หน้ามอมา น่าจะ 5 เดือนแล้วมั้ง หลังจากนั้นพี่ก็ไม่เจอเราอีกเลย จนวันนี้แหละที่ได้เจอ”
ซันเล่าเรื่องราวให้รุ่นน้องฟัง เผื่อเจ้าตัวจะจำได้บ้าง
“โห วีรกรรมผมเยอะน่าดู แต่ละครั้งที่เจอ ก็ชนพี่ตลอด รู้สึกผิดเลย”
“อ๋อ นึกออกอีกอย่างเราลืมเลี้ยงข้าวพี่หนึ่งมื้อนะ” ซันพูดถึงสิ่งที่รุ่นน้องเคยบอกว่าจะเลี้ยงข้าวเขาอยู่
“จริงหรือครับ ผมจำไม่ได้” ผมยิ้มแหย ๆ ให้กับตัวเอง ลืมรุ่นพี่ยังไม่พอ ยังลืมเลี้ยงข้าวรุ่นพี่อีก ไอ้หนาวเอ๊ย
“จริง ก็ล่าสุดพี่เลี้ยงเรา เราก็เลยบอกว่าครั้งหน้าขอเลี้ยงพี่คืน” ซันกลัวรุ่นน้องไม่เชื่อ เลยอธิบายเพิ่ม
“งั้นก็ได้ครับ พี่สะดวกวันไหน นัดผมได้เลย” ผมคิดว่าคงต้องเลี้ยงข้าวรุ่นพี่ตามสัญญาที่เคยให้ไว้ ถึงแม้ผมจะจำไม่ได้ก็ตาม
“งั้นขอมายดีหน่อย เดี๋ยวพี่ทักไป” ซันควักโทรศัพท์ออกมา แล้วกดเข้าแอปพลิเคชันมายดีทันที
“อ๋อได้ครับ นี่ครับมายดีผม” ลมหนาวยื่นโทรศัพท์ที่โชว์คิวอาร์โคด ให้ซันสแกนเพิ่มเพื่อนในแอปมายดี
“โอเค เดี๋ยวพี่ทักไปนะ”
“โอเคครับ งั้นผมกลับโต๊ะก่อนนะครับ”
“แล้วเจอกัน”
ลมหนาวเดินกลับโต๊ะตัวเอง ส่วนซันเมื่อเข้าห้องน้ำเสร็จแล้วก็เพิ่งนึกออกว่า ลืมอะไรบางอย่าง
“แม่ง นี่กูลืมถามชื่อน้องเขาเหรอวะ รู้จักกันมาตั้งนาน ชื่อก็ไม่เคยรู้ พอจะถามก็มีอะไรมาขัดตลอด”
แต่เหมือนซันจะนึกอะไรออก จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูมายดีที่เพิ่งเพิ่มเพื่อน
“LN Wayuwat ชื่อเพราะจัง น่าจะเป็นชื่อจริง เลยไม่รู้ชื่อเล่นเลย ครั้งหน้าค่อยถามละกัน”
Pinakabagong kabanata
หมอกพรางรัก (Missing Love) ตอนพิเศษ 3 ซัน-ลมหนาว
หลังจากที่ลมหนาวและซันกลับจากเที่ยวทางภาคเหนือแล้ว ทั้งสองก็กลับมาเรียนต่อ ความสัมพันธ์ของทั้งสองดีขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อได้เรียนรู้กันและกันมากขึ้น คนทั้งมหาวิทยาลัยต่างรู้แล้วว่าทั้งสองคนคบกัน เพราะทั้งคู่ตั้งสถานะในแอปวีโฟร์เสียขนาดนั้น ว่ากำลังคบกัน“หนาวเย็นนี้ทำอะไรกินดีครับ” ซันถามคนรักในระหว่างที่กำลังเลี้ยวรถเข้าไปจอดในซูเปอร์มาร์เก็ตแห่งหนึ่ง“หนาวอยากกินแกงจืดเยื่อไผ่ ตุ๋นกับปีกไก่ครับ” ลมหนาวพูดบอกเมนูอาหารที่ตัวเองอยากกินออกไป“น่ากินจัง ขอพี่กินด้วยคนนะครับ”“แหม ถึงพี่ไม่บอกหนาวก็ต้องทำให้กินด้วยอยู่แล้วครับ ใครจะใจร้ายกับแฟนตัวเองได้ลงคอ” ลมหนาวพูดหยอกซัน“เดี๋ยวนี้พูดว่าเป็นแฟนกันได้ ไม่เขินแล้วเนอะ” ซันคิดถึงเมื่อก่อนที่ลมหนาวจะเขินเวลาพูดเรื่องนี้“ผมก็เริ่มชินแล้วหนิ” ลมหนาวเอนตัวไปซบไหล่ของคนรักซันยิ้มด้วยความเอ็นดู เขาเป็นแฟนกับลมหนาวมาได้ 3 ปีกว่าแล้ว ปีนี้ลมหนาวอยู่ปี 4 ส่วนเขานั้นเรียนจบเมื่อปีที่แล้ว ตอนนี้เขาทำงานในบริษัทของที่บ้าน เพื่อช่วยแบ่งเบาภาระของพ่อ เพราะท่านก็เริ่มแก่ตัวลงทุกวันส่วนความสัมพันธ์ของเขากับลมหนาวนั้น แรก ๆ ผู้เป็นพ่อก็ย
หมอกพรางรัก (Missing Love) ตอนพิเศษ 2 วาริช
หลังจากที่วาริชใช้เวลาคิดถึงเรื่องลมหนาว และตัวเองอยู่พักใหญ่นั้น เขาก็คิดได้ว่า ไม่ควรที่จะรั้งลมหนาวไว้ ในเมื่อเขาเจอคนที่ชอบแล้ว ก็ควรหยุดยื้อเขาไว้เสียที และเขาก็ควรที่จะหยุดใช้ลมหนาวเพื่อมาเป็นตัวแทนของเพียงดิน ชายหนุ่มกดโทรออกหาลมหนาวทันที[ฮัลโหลครับ] วาริชรอสายอยู่แป๊บหนึ่ง ลมหนาวก็กดรับ“ฮัลโหลครับ หนาว” วาริชพูดทักคนปลายสาย[ครับพี่วา พี่กลับมาแล้วเหรอครับ]“ครับ พี่กลับมาแล้ว”อยู่ ๆ บทสนทนาก็หยุดไปดื้อ ๆ เหมือนทั้งสองฝ่ายไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ“เสาร์นี้เรามาเจอกันไหม” วาริชพูดขึ้นหลังจากที่คิดมาดีแล้ว[เสาร์นี้ ได้ครับ เจอกันที่ไหนครับ]“ร้านกาแฟ D หน้ามอนะ 10 โมงเช้า” วาริชบอกสถานที่ และเวลากับลมหนาว[โอเคครับ แล้วเจอกันครับ]“ครับ”ประโยคการสนทนาจบเพียงเท่านี้ จากนั้นวาริชก็กดวางสายทันที ชายหนุ่มกดดูรูปในโทรศัพท์ ที่ตนเองได้ถ่ายรูปลมหนาวไว้ เขามองรอยยิ้มของคนในรูปแล้วยิ้มตาม เขาอยากซึมซับความรู้สึกที่มีความสุขนี้ไว้ สักนิดก็ยังดีเมื่อถึงวันที่นัดเจอลมหนาว วาริชไปที่คอนโดของลมหนาว เพื่ออยากมองลมหนาวเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะไม่ได้ทำแบบนี้อีกแล้ววาร
หมอกพรางรัก (Missing Love) ตอนพิเศษ 1 เรื่องในอดีต บาส-ลมหนาว 2/2
“เอ้า บาสแล้วจะให้เราทำยังไง พูดไม่ดีกับพี่เขาเหรอ แล้วบาสรู้ได้ยังไงว่าเราไม่ได้ชอบรุ่นพี่” ลมหนาวถามบาสอย่างสงสัยบาสเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา “หนาวมีคนที่ชอบแล้วไม่ใช่เหรอ”“เราเนี่ยนะ เราชอบใคร” ลมหนาวสงสัย“หนาวเรารู้ทุกอย่างแล้ว ไม่ต้องปิดบังหรอก”“เฮ้ย บาสเราไม่รู้จริง ๆ งงแล้วนะเนี่ย”“หนาวหยุดทำเป็นไม่รู้ ไม่ชี้ดิ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ที่เราแกล้ง ที่เราหยอด หนาวไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ” บาสจ้องหน้าเค้นหาความจริงกับลมหนาว“บาส เราเป็นเพื่อนกันนะเว้ย ที่บาสทำกับเราแบบนั้น เราก็คิดว่าบาสแค่แกล้ง ไม่ได้มีอะไร เราคิดกับบาสแค่เพื่อนเท่านั้น” ลมหนาวรีบพูดอธิบาย“แค่เพื่อนเหรอ แล้วที่หนาวแอบเอากล่องของขวัญไปไว้ใต้โต๊ะเรา มันคืออะไร หรือหนาวแค่แกล้งเรา ให้รู้สึกว่ามีคนมาแอบชอบงี้เหรอ”บาสเริ่มสับสน และก็เริ่มรู้สึกโมโหขึ้นมา ที่ลมหนาวมาทำแบบนี้ ทำให้จากคนที่ไม่ได้ชอบ แต่ตอนนี้กลับทำให้ชอบจนหมดใจ“เดี๋ยวบาส ฟังเราก่อนนะ คือใช่เราเป็นคนเอากล่องของขวัญ ไปไว้ที่ใต้โต๊ะบาสเอง แต่มันไม่ใช่ของจากเรา มีคนเขาฝากมาให้ช่วยน่ะ เราไม่ได้จะแกล้งหรือปั่นหัวบาสนะ” ลม
หมอกพรางรัก (Missing Love) ตอนพิเศษ 1 เรื่องในอดีต บาส-ลมหนาว 1/2
โรงเรียนมัธยมศึกษา WTNวันนี้ลมหนาวต้องรีบตื่นแต่เช้า เพื่อไปเข้าเรียน ที่โรงเรียนมัธยมปลายเป็นวันแรก เด็กหนุ่มต้องนั่งรถเมล์ไปลงที่หน้าโรงเรียน ระยะทางจากบ้านถึงโรงเรียน ก็ห่างกันหลายกิโลเมตรเลย มีโรงเรียนที่ใกล้บ้านกว่านี้ แต่ลมหนาวก็ไม่ได้เลือกเรียน เพราะตั้งใจจะมาเข้าเรียนที่นี่ตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว เพราะเป็นโรงเรียนที่ใหญ่ และมีชื่อเสียงมากในแถบนี้ การเรียนการสอนก็ดี กว่าเขาจะสอบติดที่นี่ก็ลุ้นจนตัวโก่งวันแรกที่เข้าเรียนเขาก็ได้เจอกับตัง เพราะตังหาห้องเรียนไม่เจอ จึงได้เดินมาถามลมหนาว ที่อยู่แถว ๆ นั้นพอดี นั่นจึงทำให้ทั้งสองรู้ว่าพวกเขาเรียนห้องเดียวกัน จึงพากันเดินสอบถาม จนเจอห้องที่จะเข้าเรียน ทำให้พวกเขาทั้งสอง นั่งเรียนด้วยกัน และกลายเป็นเพื่อนสนิทกันในที่สุดเพื่อนในกลุ่มของลมหนาวและตัง มีอีก 5 คน คือป้อง หนุ่มแว่นเนิร์ด ๆ ที่แต่งตัวเนี้ยบภู หนุ่มขี้เล่น กวนตีนคนอื่นไปทั่วก้อง สายฮา สายปาร์ตี้ฮลัน หนุ่มหล่อโคตร ๆ เดินไปไหนสาว ๆ มองตามเป็นแถวบาส หนุ่มหล่อ หน้านิ่ง นักกีฬาโรงเรียนพวกเขาทั้ง 7 คนเริ่มสนิทกันมากขึ้น เมื่อขึ้นเรียนชั้นมัธยมศึกษาปี
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 18 ไม่ปล่อยมือ (จบ)
หลังจากที่ลมหนาวออกมาจากวัด ก็ตรงมาขึ้นรถที่โฮมสเตย์จอดรอรับอยู่ หลังจากที่ได้พูดคุยกับหลวงพ่อ ทำให้ลมหนาวคิดอะไรได้หลาย ๆ อย่างเลย เขาไม่ควรจมอยู่แต่กับความผิดพลาด หรือความรู้สึกผิดในอดีต ชีวิตต้องเดินต่อไปข้างหน้าลมหนาวกลับมาถึงที่โฮมสเตย์ในตอนเกือบเที่ยง ชายหนุ่มมองไปที่โฮมสเตย์หลังข้าง ๆ แขกที่มาพักอยู่เมื่อวานน่าจะเช็กเอาต์ออกไปแล้ว เพราะเห็นแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาด ลมหนาวมองเพียงเท่านั้นก็ไม่ได้สนใจอีกชายหนุ่มกดเข้าไปเช็กโซเชียลที่แอปไอเจ เห็นเพื่อน ๆ หลายคนถ่ายรูปอวดที่เที่ยวต่าง ๆ เขากดเข้าไปดูไอเจของพี่ซัน แต่ก็ยังคงไม่มีอะไรอัปเดต เข้าไปเช็กที่แอปวีโฟร์ ก็ไม่มีอะไรอัปเดตเหมือนกัน‘ทักไปหาจะดีไหมนะ’ ลมหนาวคิดกับตัวเอง แล้วก็นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง“แต่เราบอกพี่ซันว่าจำพี่เขาไม่ได้หนิ จะอธิบายยังไงดีล่ะ” ลมหนาวรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที“เลิกคิด ๆ เรามาเที่ยวนะ ต้องมีความสุขสิ ไม่ใช่มานั่งเครียด ไปหาอะไรกินดีกว่า”ลมหนาวพูดบอกตัวเอง แล้วก็ออกไปหาอะไรกินที่ร้านอาหารของโฮมสเตย์ และกะว่าจะไปเดินเที่ยวในหมู่บ้านใกล้ ๆ ด้วยเพราะพนักงานที่โฮมสเตย์บ
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 17 ลืมอีกครั้ง 2/2
ตังทนไม่ได้ที่เห็นเพื่อนจมปลัก อยู่กับความรู้สึกผิดนี้ จึงต้องพูดให้ได้สติเมื่อลมหนาวได้ฟังก็น้ำตาไหล นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ได้แต่ก้มหน้าร้องไห้อยู่อย่างนั้น ไม่ได้พูดอะไรตังเมื่อเห็นเพื่อนร้องไห้ ก็รีบเข้ามากอดปลอบ “หนาวกูขอโทษ ต่อไปกูจะไม่พูดแบบนี้แล้ว มึงอย่าร้องเลย กูขอโทษนะ”ลมหนาวส่ายหน้า “ไม่ ไม่ใช่ความผิดตังหรอก” ดวงตาเศร้าหันไปสบตากับเพื่อน “เราแค่ยังให้อภัยตัวเองตอนนี้ไม่ได้เท่านั้น ขอเวลาเราหน่อย”“อือ อือ กูฟังมึง ไม่ร้องนะ เช็ดซะ” ตังยื่นทิชชูให้เพื่อนเช็ดหน้า“ปะ เดี๋ยวกูเลี้ยงข้าวมึงเอง อยากกินอะไรบอก เต็มที่เลยเพื่อน” ตังชวนเพื่อนไปกินข้าว ถือเป็นการไถ่โทษที่ทำให้เพื่อนร้องไห้ด้วยใกล้ถึงวันสิ้นปีแล้ว มหาวิทยาลัยก็หยุดหลายวัน เพื่อน ๆ แต่ละคนต่างก็วางแผนจะไปเที่ยวในสถานที่ต่าง ๆ“ซัน ปีใหม่ไปเที่ยวทะเลทางใต้ด้วยกันไหม เพื่อนไปกันหลายคนเลย” เมฆถามเพื่อน“โทษทีว่ะ กูคงไม่ได้ไปด้วย” ซันบอกเพื่อนออกไป“มึงจะไปตามน้องลมหนาวเหรอวะ” เมฆที่รู้เรื่องราวก็ทำให้พลอยเครียดกับเพื่อนไปด้วย เพราะกว่าซันจะเจอคนที่ถูกใจจริง ๆ ก็มีแต่อุปสรรคเหลือเกิน“อือ กูให้คนสืบอยู
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 17 ลืมอีกครั้ง 1/2
ซันหลังจากที่รู้ว่าลมหนาวเข้าโรงพยาบาล ก็รีบมาที่โรงพยาบาลทันที แต่เมื่อมาถึงแล้วกลับพบว่า คนที่เขาจะมาเยี่ยม ได้ออกจากโรงพยาบาลไปแล้วซันยกโทรศัพท์ขึ้นมา กดโทรหาหมายเลขคนที่ตนกำลังเป็นห่วงอยู่ทันที แต่โทรเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถติดต่อปลายทางได้ ยิ่งทำให้ซันยิ่งเป็นห่วงลมหนาวมากขึ้น“ปิดเครื่องเหรอ ทำไมโทรไม่ติด” ซันตัดสินใจขับรถไปที่คอนโดของลมหนาวทันทีคอนโด SSKก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่มีวี่แววใครมาเปิดประตู จนคนตัวสูงต้องกลับไปที่คอนโดตัวเองก่อน“พรุ่งนี้ค่อยเจอที่มอก็ได้” ซันกลับไปด้วยความผิดหวังทันที ทำไมเมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้ เขาจึงไม่ใช่คนแรก ๆ ที่ลมหนาวจะติดต่อหานะมหาวิทยาลัย Kวันนี้ซันตั้งใจมารอลมหนาวที่หน้าคณะ หลังจากวันนั้นที่ลมหนาวเข้าโรงพยาบาล นี่ก็ผ่านมา 3 วันแล้ว ที่เขามาดักรอลมหนาว แต่ก็ไม่มีวี่แววของคนที่เขาคอยเลย โทรไปก็ติดต่อไม่ได้ ไปหาที่คอนโดก็ไม่อยู่ ถามจากเพื่อนสนิทของลมหนาวก็ไม่ยอมบอกอะไรมันเกิดอะไรขึ้นกันนะ ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ในขณะที่ซันกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ก็ปรากฏร่างของใครคนหนึ่ง คนที่ซันกำลังคิดถึง และเป็นห่ว
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 16 เสียใจ 2/2
“หมอเสียใจด้วยครับ” หมอที่ผ่านการรักษามาหลายครั้ง เมื่อเจอกรณีแบบนี้ ก็อดที่จะเศร้าและเสียใจตามไม่ได้ แต่หมอก็รักษาจนสุดความสามารถแล้ว หวังเพียงให้คนที่อยู่ข้างหลังทำใจให้ได้“ไม่จริง ไม่จริง ฮือ ฮือ ไม่จริง พี่วายังไม่ตาย เขายังอยู่ ม่ายยยย” ลมหนาวร้องไห้จนเป็นลมไป หมอก็เข้ามาช่วยปฐมพยาบาล แล้วพาลมหนาวกลับห้องพักในห้วงฝันของลมหนาว วาริชเดินเข้ามาหาลมหนาว ที่กำลังกดชัตเตอร์ถ่ายรูปอยู่ริมทะเล“ถ่ายแต่รูปวิว ไม่ถ่ายรูปพี่บ้างเลย” วาริชเอ่ยบอกอย่างแง่งอน“หือ อย่างอนสิครับ ผมก็แค่ถ่ายไปเรื่อย เก็บไว้เป็นความทรงจำ ว่าได้มาเที่ยวทะเลที่สวย ๆ แบบนี้” ลมหนาวหันหน้ามาตอบด้วยรอยยิ้ม“ส่วนพี่น่ะ มานี่เลย ผมจะถ่ายให้เมมเต็มเลย” ลมหนาวจับมือพาวาริช ไปยืนในจุดที่เหมาะจะถ่ายรูปเมื่อทั้งสองถ่ายรูปเสร็จ ก็พากันมานั่งอยู่ริมทะเล มองดูคลื่นน้ำที่สาดซัดเข้าฝั่งไม่มีจบสิ้น“มีความสุขไหมครับ” วาริชหันหน้าถามคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ“มีสิครับ ที่นี่สวยมาก ขอบคุณที่พามานะครับ” ลมหนาวหันไปฉีกยิ้มจนตาปิดให้กับวาริชวาริชยิ้มน้อย ๆ “พี่หมายถึงอยู่กับพี่ แล้วมีความสุขไหม”ลมหนาวอึ้งไปแป๊บหนึ่
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 16 เสียใจ 1/2
แสงแดดในตอนเช้าสาดส่องเข้ามาในห้อง บ่งบอกว่าถึงเวลาของเช้าวันใหม่แล้ว ลมหนาวลืมตาตื่น แล้วมองหาคนที่อยู่ด้วยกันเมื่อคืนนี้‘พี่ซันไปไหนนะ’ร่างบนเตียงลุกไปเข้าห้องน้ำ เมื่อทำธุระเสร็จแล้ว ก็เดินออกไปนอกห้อง ลมหนาวได้ยินเสียงดังจากในครัว เมื่อเดินเข้าไปดูก็เจอเข้ากับคนที่ตามหา“ทำอะไรแต่เช้าครับ” ลมหนาวเดินเข้าไป เอาคางเกยที่ไหล่ของคนตัวสูงอย่างออดอ้อนซันหันมามองคนที่เพิ่งตื่น แล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน“ก็ตื่นมาทำอาหารให้คุณแฟนไงครับ หิวรึยัง ฮึ”“หิวนิดหน่อยครับ มีอะไรให้หนาวช่วยไหมครับ” ลมหนาวเสนอตัวช่วยทันที“งั้นหนาวล้างจานก็ได้ พี่ทำข้าวต้มเกือบเสร็จแล้ว เหลือแค่ปรุงรสนิดหน่อย”“ได้ครับ”เมื่อข้าวต้มเสร็จแล้ว ทั้งสองก็มานั่งกินมื้อเช้าที่โต๊ะอาหาร“อร่อยไหม” ซันถามลมหนาว ที่ก้มหน้าก้มตากินไม่พูดเลย“อร่อยครับ” ลมหนาวเงยหน้ามาบอก แล้วก็ก้มหน้ากินข้าวต้มต่อซันยิ้มให้ลมหนาว แล้วก็ลงมือทานข้าวต้มในชามของตัวเองมหาวิทยาลัย Kครืด ๆ ครืด ๆ เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าสั่น ลมหนาวเลยหยิบออกมาดูว่าใครโทรมาพี่วา ลมหนาวชั่งใจอยู่แป๊บหนึ่ง ก่อนที่จะกดรับโทรศัพท์“ฮัลโห
Maaari mong magustuhan
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ภาค3
ต๋อง น่ะ465 viewsเกือบหอบลูกหนีเพราะสามีไม่รัก[PWP]-Omegaverse
ระมุณณ์ มิโกะ173 viewsปฏิบัติการล่าของหลวง (You’re mine)
Saturnlonely 52245 viewsย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90
ต๋อง น่ะ801 viewsพี่ติวเตอร์ครับ...ช่วยสอนผมหน่อยนะครับ[PWP]
ระมุณณ์ มิโกะ212 viewsผมก็แค่พี่เลี้ยงเด็ก ที่ดันได้พ่อเค้าเป็นสามี [PWP]
ระมุณณ์ มิโกะ186 viewsลูกอนุ
รวิวร, จุฑารัตน์725 viewsMy little boy ปูนปั้นน้อยของเฮีย
Plearn9356 views
