บทที่ 10

บทที่ 10

แต่สิ่งที่ได้รับกลับเป็นเสียงหัวเราะใสกังวานของหญิงสาว

“ใครกันจะโง่กลัวคนงาม หากหวาดหวั่นต่อความงดงาม เช่นนั้นคงเป็นโรคร้าย ที่สมควรหาวิธีรักษาเสียแล้วล่ะ”

ชายหนุ่มนิ่งค้าง สายตาแดงฉานนั้นพลันสั่นไหววูบหนึ่ง

แต่ในวินาทีนั้น เขากลับสังเกตเห็นแววตาของนาง

ใสกระจ่างราวหยดน้ำพุบริสุทธิ์ ปราศจากการเสแสร้งแม้เพียงเสี้ยวเดียว

เรือนผมสีเงิน ดวงตาสีโลหิตคุณลักษณะเช่นนี้ มีเพียงหนึ่งเดียวในความทรงจำของนาง

บุรุษผู้มีนามว่า “อ๋องเพลิงโลหิต หนานกงเยี่ยนหลัว”

องค์ชายแห่งแคว้นหนานเซี่ย ผู้ครองเพลิงอันเกรียงไกร

เล่าลือกันว่า หนานกงเยี่ยนหลัวคือโอรสที่ฮ่องเต้โปรดปรานที่สุด ทุกสิ่งที่เขาปรารถนา ล้วนต้องสมดังใจประหนึ่งเพียงเอ่ยขอ

แม้จะเป็นดวงดาวบนฟากฟ้า ฮ่องเต้ก็ยอมเด็ดลงมามอบให้

เล่าลือกันว่า เขาโหดเหี้ยมเย็นชา ไม่ได้มีเมตตาต่อผู้ใด

หากผู้ใดกล้าล่วงเกิน ไม่มีทางรอดเกินหนึ่งเค่อ

เล่าลือกันว่า เขาไม่เคยอนุญาตให้สตรีหน้าไหนเข้าใกล้

แม้เพียงปลายแขนเสื้อ หากใครกล้าฝ่าฝืน แขนทั้งสองก็ถูกสับทิ้งโดยไร้ความปรานี

เล่าลือกันว่า เขาเกิดมาพร้อมเคราะห์ร้ายคร่าชีวิตมารดาผู้ให้กำเนิดตั้งแต่แรกประสูติ เรื่องนี้แม้ไม่มีผู้กล้าเอ่ยปาก

แต่ล้วนซ่อนอยู่ในใจของทุกคน หากใครหลุดปากเพียงถ้อยคำเดียว ตระกูลทั้งเก้าชั่วโคตรย่อมถูกประหารสิ้น

เล่าลือกันว่า เขาครอบครอง “หยกกิเลนสีม่วง”

วัตถุวิเศษเท่าฝ่ามือทารก อัญมณีคู่กายที่มิอาจหาที่ใดเหมือน

ในวัยเยาว์ เขาเคยเป็นเพียงเด็กน้อยช่างเจรจา

ยิ้มสดใสราวน้ำผึ้งไหลริน ผู้ใดเห็นก็เอ็นดู ผู้คนทั้งวังหลวงต่างแย่งกันเข้ามาอุ้มมาเล่น

แต่แล้ว ในวัยเพียงสี่หรือห้าขวบ เขาก็พลันหายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย แรกเริ่ม ฮ่องเต้ถึงกับทรงบ้าคลั่ง ส่งทัพออกตามหาทั่วทั้งแผ่นดิน

ทว่าไม่นานนัก ทุกอย่างก็เงียบงันไปอย่างลึกลับ

ผู้คนร่ำลือกันว่า เขาไปฝากตัวเป็นศิษย์เซียนผู้ลึกลับ

และเมื่อปรากฏตัวอีกครั้ง

เขาเติบโตเป็นหนุ่มวัยสิบห้าหรือสิบหกปี ดวงจิตพลิกเปลี่ยนเป็นคนเย็นชา เงียบขรึมจนยากมีผู้ใดกล้าแม้แต่จะเอื้อนเอ่ยใกล้ แม้แต่บิดาผู้ให้กำเนิดยังต้องเกรงกลัว

เคยมีผู้ไม่เชื่อถ้อยคำล่ำลือ

ก็กล้าลองแตะต้องร่างกายของเขา ผลลัพธ์คือร่างนั้นถูกแช่แข็งทันที และไม่ละลายอยู่นานนับเดือน

ตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมา ไม่มีผู้ใดในใต้หล้าไม่หวั่นเกรงต่อเขา ครั้งหนึ่ง เขาเพียงออกมาเดินเล่นยามราตรีเพื่อคลายใจ

แต่กลับถูกผู้คนเข้าใจผิดว่าเป็นวิญญาณร้าย จนผู้คนแตกตื่น บ้างเสียสติ บ้างสิ้นใจด้วยความหวาดกลัว

จากเหตุการณ์นั้นเป็นต้นมา ทุกคราที่เขาออกจากจวน

หนานกงเยี่ยนหลัว จะสวมชุดดำทั้งชุด คลุมศีรษะด้วยผ้าหนา

และสวมหน้ากากเงินทับอีกชั้น เพื่อปกปิดเส้นผมสีเงินและดวงตาสีเลือดที่ผิดแปลกจากผู้คน

ในยามนี้เสียงครางแผ่วเบาหลุดออกจากริมฝีปากของเขา

“…อือ…”

ชายหนุ่มขมวดคิ้วแน่น แสงสีเงินเรืองรองวาบขึ้นที่หว่างคิ้ว ร่างทั้งร่างถูกห่อหุ้มด้วยไอเย็นเฉียบ

เปลือกตาของเขาถูกเคลือบด้วยน้ำแข็งบางใสราวหิมะยามเหมันต์ งดงามทั้งน่าเกรงขามและน่าสะพรึงในคราเดียว

แล้วทันใดนั้น

พื้นดินรอบกายเขาในรัศมีสิบจั้ง พลันถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งสีเงินขาว ราวกับฤดูเหมันต์กลืนกินสรรพสิ่ง ไปชั่วพริบตาความเย็นยะเยือกแทงลึกเข้ากระดูก

หลินเยว่ซินหรี่ดวงตาสีม่วงลึกล้ำ มองชายตรงหน้าด้วยสายตาจับจ้อง ใบหน้าเรียวขาวผ่องของเขาในยามนี้เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ริมฝีปากถูกขบเม้มแน่น

หากแต่แววตากลับยังทระนงไม่ยอมจำนน ตราสัญลักษณ์สีเงินเรืองแสงระหว่างคิ้วยิ่งชัดเจนขึ้นในยามต้องแสงจันทร์

เขางามดุจเซียนจากสวรรค์ งามจนเกินกว่าจะบรรยายว่าเป็นเพียงมนุษย์

หัวใจของหลินเยว่ซินพลันไหววูบ สองชาติภพที่ผ่านมา

นางไม่เคยพบชายใดรูปโฉมสะกดจิตถึงเพียงนี้มาก่อน

นางถอนหายใจแผ่วเบา ”เฮ้อ… ความหลงใหลในรูปลักษณ์งดงาม ช่างเป็นโรคร้ายเสียจริง“

ปลายนิ้วเรียวเอื้อมไปเขี่ยต้นแขนเขาเบาๆ พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้าแหย่

“เฮ้ ที่แท้ท่านอ๋องก็มีวันที่น่าเวทนาเช่นนี้ด้วยหรือ?”

เสียงของนางเสียดแทงใจยิ่งนัก

ชายหนุ่มเบือนหน้าหนีอย่างเย็นชา มิยอมสบตา เพราะยิ่งมองหน้านาง ความเจ็บก็ยิ่งแล่นลึกถึงหัวใจ

เขาตอบเพียงเสียงต่ำสั้นๆ “หึ!”

หลินเยว่ซินเบ้ปากเล็กน้อย ก่อนถามยิ้มๆ “เจ็บมากใช่หรือไม่?” เงียบ แม้ไร้คำตอบ แต่แววตาของเขากลับกู่ร้องออกมาอย่างชัดเจน นั่นมันแน่อยู่แล้ว!

หลินเยว่ซินหัวเราะเบาๆ ดวงตาทอประกายขบขัน

“ยามดึกเช่นนี้ แอบโผล่มาในเรือนข้า ไม่อายหรืออย่างไร?”

เขายังไม่ตอบ แต่ใจกลับตะโกน ‘เจ้าคิดว่าข้าอยากมารึ!‘

“ถ้าไม่พูด เชิญกลับไปเถอะ” นางกล่าวเสียงเรียบ ตัดบทอย่างไม่ใส่ใจ

ทันใดนั้นเขาขบกรามแน่น ดวงตาสีเลือดวาววับจ้องมาอย่างจะกลืนกิน พร้อมเอ่ยลอดไรฟัน

“คลายจุด!”

แววตาเย็นชานั้นราวกับจะทะลุทะลวงเข้าไปถึงวิญญาณ

คิดจะข่มขวัญนางหรือ? ได้เลย…

หลินเยว่ซินทำหน้าเหรอหรา แสร้งตาเลื่อนลอย

“อ่า… ท่านขู่ข้าจนตกใจ ข้าลืมไปแล้ว ไม่รู้คลายจุดอย่างไร”

น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสะใจ แม้คำพูดแสร้งซื่อไม่เนียนสักนิด

สีหน้าของหนานกงเยี่ยนหลัวมืดครึ้มทันตา เสียงเขาตะโกนดังลั่น เย็นยะเยือกจนสั่นสะท้าน

“จิ่วหยาง ออกมา!”

ทันทีนั้น คลื่นพลังสังหารพลันแผ่ซ่าน

คอของหลินเยว่ซินถูกปลายดาบเย็นเฉียบจี้เข้าอย่างเฉียดฉิว

บุรุษในชุดรัดกายสีดำ พุ่งข้ามกำแพงเข้ามาอย่างไร้สุ้มเสียง ใบหน้าคมสันสะอาดสะอ้าน ดูไปแล้วก็พอมีเสน่ห์อยู่บ้าง

“พรวด…”

หลินเยว่ซินกลับกลั้นหัวเราะไม่อยู่ หลุดหัวเราะคิกคักออกมา

“ฮ่าๆๆ …”

‘จิ่วหยางรึ’

ชื่อเช่นนี้ ไฉนทำให้นางหัวเราะได้ขึ้นมาดื้อๆ ก็ไม่รู้

หลินเยว่ซินถึงกับหลุดหัวเราะเสียงใสออกมา โดยไม่สนใจแม้คมดาบที่กำลังจี้อยู่ตรงลำคอ

“เจ้าชื่อ จิ่วหยาง บ้านเจ้าเปิดกิจการขายทำน้ำเต้าหู้ใช่หรือไม่ ฮ่าๆ”

คำพูดเสียดแทงดุจคมมีดทำเอาสีหน้าที่เย็นชา

มาตลอดขององครักษ์หนุ่มถึงกับแตกร้าว แม้เขาจะไม่รู้ว่า

ทำน้ำเต้าหู้ คือสิ่งใด

แต่ก็พอเข้าใจได้ว่ามันคือการดูแคลนอย่างร้ายกาจ

ปลายดาบขยับเข้ามาอีกครึ่งนิ้ว ความเจ็บแปลบแล่นผ่านลำคอ หยดโลหิตอุ่นๆ ไหลซึมลงมาเป็นทางแดงฉาน

ดวงตาของหลินเยว่ซินพลันเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว

ร่างบางพลิกกายไปด้านหลังอย่างฉับไว หลบคมดาบได้เฉียดฉิวก่อนจะหายวับไปจากสายตาในพริบตาเดียว

สองบุรุษตรงหน้าถึงกับชะงักงัน

ร่างของนาง หายไปต่อหน้าต่อตา

จิ่วหยางกวาดตามองทั่วลาน

แต่กลับเห็นเพียงท่านอ๋องที่บาดเจ็บกับสาวใช้ที่สลบอยู่

ไม่มีเงาหญิงสาวผมม่วงปรากฏอยู่เลย

ทว่าเพียงแสงสีขาววาบหนึ่ง นางก็กลับมาปรากฏตรงตำแหน่งเดิม ราวกับไม่เคยเคลื่อนที่ไปไหนมาก่อน

ยังไม่ทันที่หนานกงเยี่ยนหลัวจะได้เอ่ย

รอยยิ้มบางก็ผุดขึ้นที่มุมปากของหลินเยว่ซิน ร่างนางเคลื่อนไหวเพียงก้าวเดียว ก็ปรากฏอยู่ด้านหลังของจิ่วหยางทันที

ปลายนิ้วเรียวทั้งสิบสะบัดว่องไว เข็มเงินหลายเล่มพุ่งออกไปอย่างแม่นยำ ปักลงบนจุดชีพจรสำคัญทั่วร่างองครักษ์หนุ่ม

จิ่วหยางชะงักกึก ร่างทั้งร่างอ่อนแรงแทบทรุด ดาบในมือแทบร่วงหลุด

สีหน้าที่เคยเย็นชากลับซีดเคร่ง “เจ้า…ทำอะไรข้า!”

หลินเยว่ซินไม่ตอบ เพียงย่อตัวลงนั่งข้างกายหนานกงเยี่ยนหลัว แววตาสีม่วงเป็นประกายระยับ

นางยกยิ้มบางเหมือนไม่มีพิษภัย ทว่าคำพูดกลับแฝงคมเขี้ยวอันร้ายกาจ

“ขอเตือนด้วยความหวังดี หากเจ้าขยับแม้เพียงนิดเดียว

อาจสิ้นชีวิตโดยไม่รู้ตัว

ตอนนี้ชีวิตของเจ้าอยู่ในกำมือข้า เอาอย่างไรดีล่ะ?

ขอร้องข้าสักคำ ข้าก็อาจจะเมตตาช่วย”

หนานกงเยี่ยนหลัวใบหน้าแทบเปลี่ยนสี ดวงตาสีเลือดแทบพุ่งไฟ เขาอยากกระอักเลือดออกมาเสียให้ได้

ให้เขา…ขอร้อง?

เสียงเขาต่ำลึก กัดฟันกรอดเอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“เชื่อเถิด… หากข้าได้พบเจ้าอีกครา ข้าจะทำให้เจ้าตายไม่เป็นชิ้นดี”

แต่หลินเยว่ซินกลับเพียงยักไหล่ ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มเย็นชา

“ข้าจะตายอนาถหรือไม่ นั่นมันเรื่องของอนาคต

แต่ถ้าเจ้าไม่ขอร้องข้าเสียตอนนี้… เจ้าก็จะตายอนาถทันที”

หนานกงเยี่ยนหลัวกัดฟันแน่น คำรามเสียงต่ำ

“ให้ข้าขอร้องเจ้า…เรื่องอะไร”

“ก็ขอให้ข้าช่วยเจ้าเสียสิ” หลินเยว่ซินตอบกลับทันควัน ราวกับรอคำถามนี้อยู่แล้ว

ชายหนุ่มแทบกลั้นหัวเราะ เสียงหัวใจเขาเต้นแรงด้วยโทสะและความขบขันผสมกัน

ช่วยเขา?

นางผู้นี้นะหรือ? เรือนผมสีม่วงรูปร่างบางเช่นนี้…

คิดว่าจะช่วยเขาได้จริงๆนะรึ น่าขันสิ้นดี

เขากลอกตาเบาๆ แฝงแววดูแคลนในที

หลินเยว่ซินกลับยังยิ้มละมุนอย่างมีเลศนัย

“เจ้าไม่ยอมเอ่ยปาก… เจ้าก็อาจตายจริงๆ ได้นะ”

เสียงนั้นเบาราวลมพัด แต่แฝงความกดดันจนบรรยากาศรอบตัวขมึงเกลียว

จิ่วหยางที่ยืนข้างๆ เอ่ยเสียงสั่น

“นายท่าน…” ทว่าดาบในมือกลับหนักอึ้งจนยกไม่ขึ้นแม้แต่นิ้วเดียว หนานกงเยี่ยนหลัวยังคงเงียบ ดวงตาแดงฉานจ้องนางนิ่ง

สายตาคมวาวราวกับเพลิงที่พร้อมเผาผลาญได้ทุกเมื่อ

หลินเยว่ซินจงใจขยับกายเข้าไปใกล้ ยกดวงตาสีม่วงทอประกายวาววับ มองเขาด้วยรอยยิ้มที่ทั้งล้อเลียนและยั่วยวน

“ดูเจ้าเถิด งามสง่าถึงเพียงนี้ แต่ยังไม่ทันมีภรรยา

หากมาตายเอาวันนี้… ช่างน่าเสียดายนัก”

เขายังคงไม่เอ่ย แต่ภายในใจกลับคำรามก้อง

เขาจะไม่มีวันพูดคำนี้เด็ดขาด!

ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิต ก็จะไม่มีวันเสียศักดิ์ศรีเพราะสตรีผู้นี้

หลินเยว่ซินเห็นเขานิ่งเฉย ไม่ไหวติง จึงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นกดดันและหยิ่งผยอง

“ข้าให้เวลาเจ้าเพียงห้าลมหายใจ หากยังไม่ยอมขอร้อง…

ข้าจะปิดจุดไป่ฮุ่ยของเจ้า ครานี้เจ้าจะได้ลิ้มรสความตายที่ยิ่งกว่าความตายเสียอีก!”

คำว่า จุดไป่ฮุ่ย เพิ่งหลุดออกจากปากนาง หนานกงเยี่ยนหลัวก็ถลึงตาใส่ทันที ไฟโทสะแล่นพล่านไปทั่วร่าง