บทที่ 1

บทที่ 1

ภารกิจ: ลอบสังหารรัฐมนตรีต่างชาติ ณ อาคารโบราณกลางกรุง เวลา: 03:17 น. สถานะ: ศูนย์สนับสนุนถูกตัดขาด

เสียงฝีเท้าไร้เสียงพุ่งผ่านเงาหลังคา

หญิงสาวในชุดดำเคลื่อนไหวรวดเร็วประหนึ่งเงาในความมืด

ใบหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ ไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม มีเพียงลมหายใจสม่ำเสมอของอารมณ์ “นักฆ่า”

“เข้าตำแหน่งแล้ว”

เสียงรายงานเบาๆ ดังผ่านหูฟัง…

ก่อนสัญญาณจะขาดหายไปในเสี้ยววินาที เธอชะงัก ไม่ใช่เพราะความหวาดกลัว แต่เป็นเพราะ รู้ทันว่านี่มันคือกับดัก

“พวกมันรู้…

ว่าพวกเราจะมา แล้วทำไมคำสั่งยังดำเนินต่อ”

สมองวิเคราะห์ทันควัน

ทว่าเสียงปืนก็ดังขึ้นจากด้านหลังในระยะประชิด กระสุนฝังเข้ากลางหลัง

แววตาของเธอเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

เลือดไหลทะลักราวน้ำพุสีชาด ร่างของเธอล้มทั้งยืน

เสียงฝีเท้าอีกคู่เดินเข้ามาอย่างเงียบงัน…

ในวินาทีนั้น ดวงตาคู่งามของเธอหม่นแสงลง

ชายคนนั้น คนที่เธอไว้ใจมากที่สุด

ทั้งที่ไม่กี่ชั่วโมงก่อนเขาเพิ่งสัญญาว่า ‘หากภารกิจนี้เสร็จสิ้น เราจะออกจากองค์กรไปด้วยกัน…’

แต่เหตุใด แล้วทำไม ถึงกลายเป็นเช่นนี้…?

“ทำไมกัน!”

บาดแผลที่กลางหลังยังเจ็บไม่เท่า

กับคำพูดของเขาที่ตามมา คำพูดซึ่งฉีกหัวใจยิ่งกว่ากระสุนใดๆ

“เยว่ซิน… ข้าขอโทษ…

แต่คำสั่งก็คือคำสั่ง ถ้าไม่ใช่เจ้าที่ตาย คนที่ต้องตาย…ก็คือข้า”

เขามองเธอด้วยแววตาเจ็บปวด มือสั่นเล็กน้อย แต่ยังเลือกจะพูดคำที่พรากเธอไปตลอดกาล

“ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ!!!

ข้าไม่เคยคิดเลย… ว่าคนที่หักหลังข้า จะเป็น เจ้า!

ชายผู้ที่อยู่ข้างข้ามา สิบกว่าปี!”

เธอหัวเราะทั้งน้ำตา ดวงตาเต็มไปด้วยเปลวเพลิง

“เจ้าทำได้ดีนัก เว่ยหลง!”

เขาเบือนหน้าหนี ไม่อาจสบตา

“ข้าขอโทษ… ข้าเองก็แค่อยากมีอิสรภาพ และวันนี้คือโอกาสเดียวในชีวิตข้า…”

เขารอวันเช่นนี้มามากว่ายี่สิบปี แต่เมื่อแลกอิสระด้วยชีวิต

ของหญิงสาวเพียงคนเดียวที่อยู่ข้างเขามาเสมอ

หัวใจของเขาก็แทบแตกสลาย

ทว่า หลินเยว่ซินกลับหัวเราะเบาๆ ด้วยแววตาเยือกเย็น

“เจ้าคิดหรือ… ว่าข้าจะยอมตาย ตามแผนของเจ้า”

เธอยกมือขึ้นเผยให้เห็น ตัวจุดชนวนระเบิดในฝ่ามือ

ที่ได้ติดตั้งไว้ล่วงหน้าแล้วทั่วอาคาร

“หากจะตาย… ก็ต้องตายไปด้วยกัน!” เสียงระเบิดดังกึกก้อง เปลวเพลิงแผดเผาทุกสิ่ง

ในเสี้ยววินาทีนั้น เธอยังเห็นชัดร่างของตนเอง…

ถูกแรงระเบิดฉีกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย อาคารทั้งหลังพังทลายลงมาในชั่วพริบตา…

“หลินเยว่ซิน” นักฆ่าลำดับหนึ่งของโลก พร้อมนักฆ่าอีกนับสิบ…สลายหายไปในพริบตา

ในห้วงยามนั้น ฟ้าผ่าคำรามระงม

ท้องนภาดำมืดปกคลุมทุกสรรพสิ่ง

ทว่าเช้าวันรุ่งขึ้นกลับคล้ายว่าไม่เคยเกิดอะไรขึ้นมาก่อน

สายฝนโปรยปรายบางเบา บรรยากาศเงียบสงบ… ทุกอย่างกลับคืนสู่ความนิ่งสงัดอย่างประหลาด

จวนกั๋วกง แคว้นเซี่ย

ลานหลังอันรกร้างถูกทอดทิ้งไร้ผู้เหลียวแล

ภายในห้องเย็นเฉียบเงียบงัน เฟอร์นิเจอร์เพียงไม่กี่ชิ้นต่างเก่าโทรม ไร้ซึ่งชีวิตชีวาบนเตียงแข็งกระด้าง…

มีร่างบอบบางนอนแน่นิ่ง อยู่ร่างนั้นไข้ยังไม่หาย

ใบหน้าแดงจัดผิดปกติ เหงื่อเย็นผุดซึมทั่วกายริมฝีปากขยับพร่ำละเมอ คิ้วเรียวขมวดแน่น ราวกำลังทุกข์ทรมารมาเนิ่นนาน

อุณหภูมิร่างกายจึงค่อยๆ ลดลงคิ้วที่เคยเกร็งแน่นค่อยๆ คลายออก

จนกระทั่ง ดวงตาคู่นั้นพลันลืมขึ้นฉับพลัน!

เพดานแปลกตาที่ไม่คุ้น ทำให้เธอชะงักไปหลายวินาที

หัวใจเต้นถี่ รีบลุกพรวดขึ้นนั่ง แต่ร่างกายกลับเจ็บปวดราวทุกกระดูกถูกแยกประกอบใหม่

ทันใดนั้น… ความทรงจำแปลกประหลาด ก็ไหลทะลักเข้ามาในสมองภาพจำที่ไม่ใช่ของเธอ ฉายซ้อนกันไม่หยุด

หญิงสาวขดตัว กอดศีรษะแน่น หลับตาแนบเพื่อทนความทรมานที่ไม่อาจห้าม ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไรเธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้งใบหน้าซูบซีด ผอมแห้ง แต่แววตากลับเปล่งประกายเย็นชา

ริมฝีปากคลี่ยิ้มเยาะเย้ยเย็นชา

“กลับชาติมาเกิด…!”

ดูเหมือนสวรรค์… จะไม่ยอมปล่อยให้ข้าตายง่ายๆ

เพราะนาง ได้ถือกำเนิดใหม่ในโลกที่แตกต่างโดยสิ้นเชิง สายตากวาดมองร่างที่เหลือเพียงหนังหุ้มกระดูก

นางแค่นเสียงในลำคออย่างดูแคลน ร่างกายนี้

แม้แต่ชื่อ “หลินเยว่ซิน” ก็ยังเหมือนเดิม

ทว่ากลับอ่อนแอเหลือเกิน นางกลายมาเป็นบุตรสาวคนที่สามแห่งจวนกั๋วกงตระกูลหลิน แถมยังเป็นบุตรหญิงโดยชอบธรรมของภรรยาเอก

เดิมที… หลินเทียนหยู่มีภรรยารองอยู่ก่อนแล้ว แต่เงื่อนไขในการได้รับตำแหน่งและอำนาจทั้งหมด

คือจะต้องแต่ง “ซูเหยา” บุตรีของโหวหยวนหยาง

ให้เป็นภรรยาเอก หลังจากซูเหยาให้กำเนิดหลินเยว่ซินได้ไม่นาน นางก็ตายเพราะการคลอดยาก

จากไปโดยไม่เหลือใครเคียงข้าง ทิ้งทารกน้อยให้ถูกโยนไปยังลานหลังที่ไม่มีใครเหลียวแล

ให้มีชีวิตอยู่หรือตายก็สุดแล้วแต่เวรกรรม

และน่าแปลก… หลินเยว่ซินเกิดในวันเดียวกับหญิงสาวที่โด่งดังที่สุดแห่งเมืองหลวง “อวิ๋นเมิ่งจิน”

วันนั้น… ท้องฟ้าแยกออกเป็นสองสี

ด้านหนึ่งเป็นสีแดงฉานราวโลหิต อีกด้านเป็นทองระยับเจิดจ้า

ว่ากันว่า… วันนั้นหงส์และมังกรส่งเสียงร้องสะท้อนทั่วฟ้า เสียงนั้นไม่เคยเลือนหาย แม้เวลาจะผ่านเนิ่นนานเพียงใด

อาณาจักรหนานเซี่ย มีคำทำนายที่สืบต่อกันมากว่าหมื่นปี

เมื่อถึงยามนั้น หากมีทารกหญิงเกิดมาพร้อมนิมิตประหลาด

ฟ้าดินจะแปรเปลี่ยน หงส์เพลิงจะคืนชีพ สตรีผู้นั้นจะเป็นผู้ลิขิตโชคชะตาแห่งแผ่นดิน

ผู้ใดได้ครอบครอง…จะได้ครองแผ่นฟ้า

ผู้ใดคิดขัดขวาง…จักตกสู่นรกชั่วนิรันดร์!

“อวิ๋นเมิ่งจิน” จึงถูกยกย่องขึ้นสู่สถานะ ผู้ลิขิตชะตา

อย่างสูงส่ง แม้แต่ราชวงศ์ยังต้องให้ความเคารพอย่างน้อยสามส่วน

ส่วนหลินเยว่ซิน… เด็กน้อยที่ทำให้มารดาแท้ๆ ต้องตาย

ตั้งแต่กำเนิดไม่มีผู้ใดจักคิดว่านางจะมีพรสวรรค์เทียบเท่า

แต่ว่า ก่อนอายุหกขวบนางกลับเป็นเด็กหญิงที่น่าเอ็นดู

เฉลียวฉลาดนัก ความฉลาดปราดเปรื่องเกินวัย บวกกับนิสัยแสนจะซุกซนขี้เล่น ทำให้ได้รับความรักจากผู้คน

ไม่ว่านางจะเรียนรู้สิ่งใด เพียงฟังเพียงครั้งเดียว ก็เข้าใจแจ่มชัด นางเคยโด่งดังไปทั่วทั้งเมืองหลวง

ได้รับสมญานามว่า “เทพธิดาแห่งปัญญา”

ถึงขั้นที่ในยุคนั้น จักรพรรดิยังมีพระราชโองการพระราชทานหมั้นหมาย ให้นางแต่งกับองค์ชายผู้เปรียบดั่งบุตรแห่งสวรรค์อ๋องอี้

“หนานกงอี้เฉิน” ทว่าความโชคร้ายได้มาเยือน…

ในวันครบรอบหกขวบของนาง

นางกลับลอบหนีออกจากจวนอย่างไร้สาเหตุ

รุ่งเช้าวันถัดมา นางถูกพบในสภาพไข้สูงไม่หยุด ร่างกายอ่อนแรงหมดสติ ยาวนานนับเดือน

และเมื่อดวงตาคู่นั้นลืมขึ้นอีกครั้ง… เด็กหญิงผู้ฉลาดหลักแหลมกลับกลายเป็นคนโง่เขลา เบาปัญญา พูดจาไม่รู้ความ

ความจำเลอะเลือน มีเพียงใบหน้าของ “หนานกงอี้เฉิน“

ที่ยังคงฝังแน่นอยู่ในใจ

นับแต่นั้นเป็นต้นมา ทุกครั้งที่พบเขา นางจะหัวเราะโง่ๆ มองเขาอย่างเหม่อลอย ประหนึ่งคนเสียสติ เพียงชั่วพริบตาเดียว “เทพธิดาแห่งปัญญา” ผู้เคยรุ่งโรจน์กลับสิ้นชื่อเสียง เกียรติยศพังทลาย เหลือเพียง “คนบ้าแห่งเมืองหลวง”

หญิงโง่เขลาเยี่ยงนี้ จะคู่ควรเป็นชายาของอ๋องได้อย่างไร

หนานกงอี้เฉินย่อมไม่พอใจ และถึงขั้นรังเกียจอย่างยิ่ง

เมื่อวานนี้… คือวันคล้ายวันเกิดปีที่สิบหกของหลินเยว่ซิน

และก็คือวันสมรสของนางกับอ๋องอี้เช่นกัน แม้เวลานี้นางจะกลายเป็นสตรีโง่เขลา ไร้ค่า แต่ราชโองการ…ก็คือราชโองการ!

พระราชดำรัสของฮ่องเต้ ย่อมเปลี่ยนไม่ได้ตามอำเภอใจ

ดังนั้นงานสมรสจึงยังคงต้องจัดขึ้นตามกำหนด

การอภิเษกของท่านอ๋อง ย่อมเป็นงานยิ่งใหญ่สะเทือนทั้งเมือง

แต่วันนั้น ไม่มีผู้ใดคาดคิดเลยว่า…

คืนสมรส

เมื่อหนานกงอี้เฉิน ดื่มจนเมามายและก้าวเข้าห้องหอ

สิ่งที่ปรากฏต่อสายตา กลับมิใช่เจ้าสาวในชุดแดงสดดุจเปลวเพลิง

หากเป็นภาพของหลินเยว่ซิน…

นางนอนอยู่บนเตียงในสภาพเสื้อผ้าไม่เรียบร้อย

ร่วมอยู่กับบ่าวผู้หนึ่ง!

ร่างเปลือยเปล่า ส่วนใหญ่เผยให้เห็นรอยฟกช้ำดาษดื่นทั่วเนื้อตัว เพียงเท่านั้นก็เพียงพอจะก่อให้เกิดจินตนาการ

อันบิดเบี้ยวและชวนแสลงใจ บนผ้าปูเตียงสีขาวสะอาด

ยังมีผ้าเช็ดหน้าสีขาวอีกผืนหนึ่ง ที่ปรากฏรอยแดงจางๆ

อย่างชัดเจน สายตาของหนานกงอี้เฉินแทบแตกเป็นเสี่ยง!

ความเมาที่เกาะกุมอยู่หายวับไปในพริบตา เขาคำรามออกมาด้วยความเดือดดาล

“นังสตรีต่ำทราม! เจ้าช่างน่าขยะแขยงยิ่งนัก!

กล้าหลับนอนกับบ่าวไพร่ในคืนสมรส!

เจ้า… ช่างต่ำช้าเสียจริง! เจ้าโหยหาผู้ชายถึงเพียงนี้เชี่ยวรึ!”