ผู้หญิงของเดียร์มาส(2)

“คุณฌอนจะกลับบ้านเลยหรือว่ากลับบริษัทครับ”

เดฟ ยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาก่อนจะเอียงตัวกลับไปถามเจ้านายซึ่งนั่งอยู่ด้านหลังกับเรย์มีน ร่างอ้อนแอ้นนั้นแทบจะสิงร่างกำยำ เขารู้ตัวว่าหาก

จดจ้องมากไปคงเสียมารยาทจึงหลบตาแล้วหันกลับมานั่งตัวตรงเหมือนเดิม

ขณะกำลังตัดสินใจอยู่ว่าจะกลับบ้านหรือเข้าไปทำงานที่เดียร์มาสกรุ๊ปเหมือนเดิม ดวงตาเหลือบไปเห็นรูปร่างคุ้นตา

“จอดรถ!” ฌอนสั่งเสียงดัง

“จอดทำไมเหรอครับคุณฌอน”

ปกติแล้วหากผู้นำเดียร์มาสต้องการไปแห่งไหนแล้วจะไม่เคยจอดแวะที่ไหน เพื่อความปลอดภัยเพราะต้องมีบอดี้การ์ดหลายสิบคนตามอารักขา มันจึงเป็นเรื่องยุ่งยากหากต้องจอดแวะรายทาง

“ฉันบอกให้จอดก็จอด ไม่ต้องถามมาก” เขาพูดเสียงเครียด เรย์มีนแปลกใจจึงเป็นฝ่ายถามขึ้นมาแทน

“มีอะไรหรือเปล่าคะ ปกติคุณ...”

“ไม่มีอะไร...เดฟ ให้คนไปส่งคุณเรย์มีนด้วย”

ยังไม่ทันจะเอ่ยถามจบ เขาตอบขัดเสียงเรียบทำให้หญิงสาวขมวดคิ้ว เสียดายที่ใช้เวลาอยู่ด้วยกันน้อยนัก ถึงอย่างนั้นเธอก็ยอมให้เขาลงจากรถ และเดินตรงไปยังร้านเบเกอรี่แห่งหนึ่ง เหมือนเห็นเขากำลังเอื้อมไปจับแขนใครบางคน แต่ยังไม่ทันได้เห็นหน้ารถก็เคลื่อนตัวออกไปเสียก่อน

“ดะ...เดียร์มาส” เดวิสเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

ใครบ้างจะไม่รู้จักมาเฟียทรงอำนาจสูงสุดของกอเทียร์ แม้แต่รัฐบาลหรือตำรวจก็ไม่กล้าแตะต้อง แน่นอนว่าข่าวลือเรื่องโหดเหี้ยมในการจัดการคนที่หักหลังหรือมีปัญหากับเครือข่ายเดียร์มาส จุดจบไม่สวยสักราย

น่าแปลกใจมากกว่า เหตุใดมาเฟียหนุ่มถึงมาปรากฏกายในร้านขนมเล็ก ๆ ของเขาได้ แถมตอนนี้ยังดึงคนเจ้าเนื้อไปยืนข้างกาย

“ผู้ชายคนนี้เป็นใคร”

ถามเสียงหนักพลางจรดดวงตามองฝ่ายตรงข้ามราวกับพิจารณา เมื่อเห็นว่านับหนึ่งยังคงเงียบจึงถามขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงดุ

“ไม่ได้ยินที่ถามเหรอ?” ร่างอ้วนสะดุ้งโหยง ตวัดดวงตาขึ้นมองคนที่สูงกว่า แล้วตอบเสียงเบาพลางก้มหน้าลง ไม่กล้าสบตา

“เดวิสค่ะ...เขาชื่อเดวิส เป็นคนจ้างหนึ่งทำขนมไทย”

“จ้างทำขนมไทย?”

ฌอนทวนคำนั้นซ้ำ เงินที่ได้รับจากเขาทุกเดือนมันไม่เพียงพอให้การใช้หรือไง แล้วทำไมไม่ขอเพิ่ม หรือ ต่อให้ขอเพิ่มเขาก็คงไม่ให้ เพราะไม่อยากให้สองแม่ลูกมาเสวยสุขบนกองเงินของแม่และพ่อผู้ล่วงลับ

“ครับ คุณนับหนึ่ง ทำขนมมาส่งร้านเราเป็นประจำ”

คนพูดแทนเป็นเดวิส แม้จะพูดด้วยน้ำเสียงสั่นกลัว แต่ก็สัมผัสได้ว่าชายหนุ่มอยากปกป้องคนอวบอ้วนที่ยืนอยู่ข้างเขา ผู้ชายด้วยกันย่อมมองออกว่ามีบางอย่างในความสัมพันธ์ที่มากกว่าคนจ้างงานหรือคนรู้จัก

“ทำไมถึงออกมาคนเดียว เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าต้องมีคนติดตามออกมาด้วย” คราวนี้น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยถามพร้อมกับยกแขนขึ้นพาดไหล่แสดงความเป็นเจ้าของ

นับหนึ่งประหลาดใจกับท่าทีดังกล่าวทั้งที่ปกติแล้ว เขาแทบจะไม่คุยกับเธอเสียด้วยซ้ำ แน่ล่ะเกลียดเธอกับแม่ขนาดนั้น การพูดกันจึงไม่ใช่เรื่องจำเป็น แม้ว่าจะอยู่ภายใต้อาณาบริเวณเดียวกัน

“รีบค่ะ แต่เดฟก็ส่งคนตามมาทีหลังแล้วนี่คะ”

เขาพยักหน้ารับรู้ว่าเป็นจริงดังว่า แต่ไม่ได้ใส่ใจพฤติกรรมที่แสดงออกมาก่อนหน้าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ก็เพียงเพราะไม่อยากให้ใครมายุ่งกับของตัวเอง ถึงแม้จะเป็นสิ่งจองหรือคนที่เกลียดก็ตาม

“เสร็จแล้วใช่ไหม”

“คะ?”

“ฉันหมายถึงส่งขนมไทยเสร็จแล้วใช่ไหม” เป็นอีกครั้งที่เปิดปากพูดประโยคยาว ๆ ออกมา พลางตะกร้าในมือของเดวิส

เดฟรู้หน้าที่ของตัวเองรีบเอื้อมมือไปดึงตะกร้ามาถือเอาไว้เอง ก่อนจะส่งต่อให้ลูกน้องด้านหลัง

“เรียบร้อยแล้วค่ะ”

“ถ้าเรียบร้อยแล้วก็กลับ” เขาใช้มือแตะไหล่เบา ๆ ร่างกลมจึงขยับเท้าเดินนำหน้าออกไป

เดวิสเข่าแทบทรุดเมื่อมาเฟียกับลูกน้องที่ตามาทีหลังอีกเป็นกระพรวนขึ้นรถขับออกไป ความโล่งออกเกิดขึ้นทันตาเห็น แม้เขาจะเข้ามาในร้านไม่ถึงห้านาที แต่รู้สึกได้ว่าเหมือนห้าชั่วโมง

ตอนแรกแปลกใจที่เขามาเพราะผู้หญิงที่ชื่อนับหนึ่ง แต่พอเห็นการแตะต้องเนื้อตัวและแหวนคู่นิ้วนางข้างซ้ายของคนทั้งคู่ ความสงสัยและแปลกใจจึงหายไปจนหมดสิ้น ความรู้สึกดีๆ ที่เพิ่งจะก่อตัวได้ไม่นานต้องมลายหายไปทันที

‘...เพราะเธอคือผู้หญิงของเดียร์มาส’