น่ารักที่สุดเลยค่ะเจอกันนะคะ

เย็นของอีกวัน..

“อะ โอ้ย..” ใบหน้าสวยลืมตาขึ้นจากความฝันที่แสนเจ็บปวดแต่เพียงแค่ขยับตัวร่างกายเธอก็ร้าวไปหมด ยิ่งเมื่อลืมตากวาดมองให้ดีๆ แล้วเห็นไอ้คนเลวนอนหลับเป็นตายอยู่ข้างๆ ตัวเองก็ยิ่งอยากหายตัวไปจากตรงนี้ให้เร็วเหลือเกิน 

“อื้อ.. เจ็บจัง”

มันเจ็บไปทั่วทั้งร่างกาย มันร้าวระบมไปหมดทุกส่วนจนแทบจะไม่มีแรงหยัดยืนแต่ก็ต้องพยายามฝืนตัวเองประคองร่างกายที่แปดเปื้อนนี้ไปทำความสะอาดถึงจะจำอะไรได้ไม่มากนักแต่หลักฐานบนร่างกายก็เป็นคำตอบได้ดีถึงสิ่งที่เกิดขึ้น 

พอกันที..จบกันสักทีครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผู้ชายคนนี้จะรังแกเธอได้ ตามใจแบบนี้อีก

“อรขออยู่เงียบๆ ที่นี่สักพักนะคะ “

คำพูดสั้นๆ ที่เธอพูดกับพ่อและแม่เมื่อเธอมาถึงคำตอบทุกอย่างมันชัดเจนอยู่บนใบหน้าและแววตาของเธอหมดแล้วทั้งสองคนพยักหน้าเบาๆ ยืนมองลูกเดินเข้าห้องไปด้วยความเป็นห่วงแต่ก็เบาใจที่เธอกลับมาไม่ได้ไปเก็บตัวอยู่ที่อื่น .. 

หลายวันผ่านไปไม่มีคำพูดจาใดๆ ไม่มีคำขอโทษ ไม่มี..ไม่มีออะไรเลยมีแต่ควาวมว่างเปล่า ถึงจะไม่ได้คาดหวังแต่ลึกๆ ข้างในก็เสียใจอยู่ไม่น้อยที่คิดว่ากำลังจะเปิดใจให้แต่กลับต้องมาถูกกระทำแบบนี้.. 

จอมทัพนอนมองเพดานห้องตัวเองที่คอนโดเงียบๆ กับเรื่องที่คิดไม่ตกในหัวอยู่มากมาย เมื่อตื่นขึ้นมาไม่เจอในวันนั้นเขาก็ไม่ได้กลับเข้าไปที่บ้านหลังนั้นอีกเช่นกัน .. ไม่รู้ทำไม 

ไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำยังไงหรือแก้ไขยังไงกับสิ่งที่ได้ทำลงไปแม้แต่คำที่ควรจะพูดเป็นคำแรกก็คิดไม่ออก.. มันจุกอยู่ข้างในอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน 

ได้แต่ปล่อยให้เวลาผ่านเลยไปเรื่อยๆ .. 

ตืดดดดด ตืดดดดด 

“ครับปัด” 

“วันนี้คุณว่างหรือเปล่าคะ ปัดอยากเจอคุณจังเลยค่ะ “

เสียงออดอ้อนดังขึ้นจากปลายสายเหมือนทุกครั้งทำให้อดนึกถึงใบหน้าสวยเฉี่ยวของเธอขึ้นมาพร้อมกันไม่ได้

“ว่างสิงั้นเจอกันที่ร้านเดิมนะ” 

นอนจมกับความคิดและความรู้สึกผิดมาหลายวันได้ออกไปข้างนอกบ้างก็คงจะดีเหมือนกันเผื่อจะคิดอะไรออก..

“น่ารักที่สุดเลยค่ะเจอกันนะคะ” 

ลูกปัดยิ้มร่าตอบรับเสียงใสด้วยความดีใจแล้ววางสายไปจอมทัพเองก็คิดขึ้นได้ว่าคงต้องพูดเรื่องสำคัญที่ตั้งใจไว้กับเธอเสียทีหลังจากที่ลังเลอยู่นาน อย่างน้อยๆ ตอนนี้เขาก็ควรจะชัดเจนกับความรู้สึกของตัวเองก่อน..

ที่บาร์แห่งหนึ่งบนดาดฟ้าโรงแรงหรูใจกลางเมือง

“ปกติคุณไม่ดื่มขนาดนี้นี่คะ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าคะจอม” 

ลูกปัดที่คิดว่าจะต้องสร้างช่วงเวลาสวีตหวานรู้สึกทนไม่ไหวเมื่อมาถึงคนรักของเธอก็เอาแต่ยกแก้วเหล้าดื่มราวกับคนไม่เคยดื่มมาก่อนแบบนี้ แถมตอนนี้เขาก็ตาเยิ้มเมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว 

“ผมเป็นคนเลวเป็นคนไม่ได้ความมากเลยใช่ไหมปัด ..”

จอมทัพเงยหน้าขึ้นมาถามเสียงยานยืดแต่ก็ยังกระดกเหล้าต่อ

“ไม่จริงเลยนะคะจอมใครบอกคุณอย่างนั้นคะ คุณเป็นคนดีในสายตาปัดมากนะคะปัดถึงรักคุณอย่างนี้ไงอย่าไปฟังคนอื่นสิคะ” 

“หึ แล้วทำไมทุกคนถึงหลอกผมล่ะ .. ทำไมถึงหนีผมไปกันหมด ทำไมชอบทำอะไรลับหลังผม”

เขาเอ่ยถามพร้อมกับจ้องมองใบหน้าสวยตรงหน้าด้วยแววตาแข็งกร้าวจนลูกปัดรู้สึกกลัวกับคำถามของเขาขึ้นมา..มันเหมือนกับว่าเขารู้ความจริงว่าเธอเป็นคนส่งคนไปทำร้ายนังผู้หญิงคนนั้นอย่างนั้นแหละ 

“อะ เอ่อ เพราะว่าคุณคิดมากเกินไปไงคะ ถ้าเรารับมาแบกไว้เองคนเดียวซะทุกเรื่องแล้วเราจะเอามือข้างไหนคว้าความสุขไว้ล่ะคะจอม อย่าไปคิดมากเลยนะเชื่อปัดสิ” 

เมื่อได้คำตอบแบบนั้นจอมทัพก็ยกแก้วขึ้นมากระดกอีกครั้งทีเดียวจนหมดแก้ว ให้ตายเถอะทำตัวเละเทะแบบนี้จะคุยกันรู้เรื่องได้ยังไง คำพูดก็แปลกๆ ท่าทางก็ห่างเหินไม่ได้สนใจเธอเลยสักนิด แถมแววตาที่เขามองมามันไม่เหมือนกับที่เขามองเธอเมื่อก่อนเลย 

เขาเปลี่ยนไปมากเหลือเกินไม่ใช่ว่าตอนนี้ในใจเขาคงเต็มไปด้วยเรื่องของนังนั่นและกำลังลังเลที่จะกลับมาหาเธออย่างนั้นเหรอ.. 

ถึงต่อหน้าเธอจะพยายามปลอบโยนพูดดีกับเขามากแค่ไหนแต่ลึกๆ ในใจก็รู้สึกเจ็บแค้นอรฤดีอยู่ไม่น้อย ปากก็บอกไม่ได้เต็มใจแต่งงาน ไม่ได้อยากรู้จักกันแต่การกระทำตอนนี้มันตรงกันข้ามสิ้นดี คงจะตั้งใจทำให้จอมทัพหลงเสน่ห์และใช้คำว่าเมียผูกมัดเขาเอาไว้อย่างแน่นอน .. เลว อีผู้หญิงชั้นต่ำ.. 

ยิ่งคิดก็ยิ่งเพิ่มความแแค้นในใแล้วคิดแผนอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ในทันที 

“ปัดว่าเรากลับกันดีกว่าค่ะ ปัดรู้สึกเวียนหัวแปลกๆ” 

เห็นทีวันนี้คงทำอะไรได้ไม่มากอีกคนก็เอาแต่ดื่มแทบไม่ได้สนใจเธอเลยสักนิดไม่ชอบความรู้สึกนี้เลยจริงๆ 

.

.

หลายวันต่อมา 

“นี่ร้านเด็ดเลยอร่อยมากพึ่งเปิดได้ไม่นานแต่หมดไวตลอด เราโชคดีนะที่จองโต๊ะได้อ่ะ ชิมสิๆ “

กรองขวัญส่งซ่อมด้ามยาวให้เพื่อนสนิทได้ชิมขนมเค้กหลายรส หลายจานตรงหน้าด้วยความตื่นเต้นไม่รู้ทำไมอยู่ๆ อรฤดีก็บ่นอยากทานของหวานขึ้นมาจนเธอต้องนั่งหาดูรีวิวร้านที่คิดว่าน่าจะถูกใจเพื่อนสนิทแน่นอน 

“โอโหน่ากินทั้งนั้นเลย งั้นชิมละนะ “

“ลุยยยยยยย”

แล้วสองสาวก็พากันจัดการเค้กชิ้นเล็กชิ้นน้อยในจานตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อยพร้อมกับเสียงหัวเราะคิกคักสนุกสนาน 

“ทำไมอยู่ๆ กินเยอะขนาดนี้อะ ไม่กลัวอ้วนหรือไง เป็นแม่บ้านแล้วจะปล่อยตัวไม่ได้นะ มานี่เดี๋ยวที่เหลือชั้นกินแทนเอง ง่ำๆ “

“อื้มม อร่อยอ่ะ สั่งอันนี้อีกได้ไหม นานๆ กินทีไม่เป็นไรหรอกมั้งขออีกสักสองชิ้นนะ” 

แล้วอรฤดีก็ลุกขึ้นไปสั่งขนมเค้กมาอีกสองชิ้นถึงจะดูรู้ว่าเพื่อนมีเรื่องไม่สบายใจอยู่แต่กรองขวัญก็ไม่ได้เอ่ยถามถ้าหากอยากจะเล่าเดี๋ยวเธอก็เล่าเองเมื่อเธอพร้อมตอนนี้ก็อยู่ข้างๆ สร้างรอยยิ้ม และให้ความสบายใจเท่าที่ทำได้ไปก่อนก็แล้วกัน 

ชีวิตคนเราก็มีเท่านี้.. ทุกข์บ้างสุขบ้างสลับกันไปทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดก็พอแล้ว..

แต่ความสงสัยมันก็ไม่เข้าใครออกใครจะว่าไปแล้ว… ไปหิวมาจากไหนขนาดนี้นะ ปกติก็ไม่ได้ชอบขนมหวานกินทีละหลายๆ ชิ้น หลายๆจานแบบนี้สักหน่อย..​หรือแต่งงานแล้วเครียด.. เห้อ ไม่เคยแต่งซะด้วยสิ ไม่เข้าใจเลย