บังเอิญจังเลยนะคะ

“ทำไมต้องเจอผู้หญิงหน้าด้านที่นี่นะ”

คำพูดของลูกปัดดังพอที่จะทำให้ทั้งอรฤดีและกรองขวัญได้ชัดชัดเจนจนต้องเงยหน้ามามองตากันในทันที

ตอนนี้อรฤดีรู้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนรักของว่าที่สามีเธอและเป็นผู้หญิงเดียวกันกับที่เดินชนเธอในวันก่อน

ไม่รู้ทำไมเมื่อเรียบเรียงสถานการณ์ได้อย่างนั้นแล้วก็เกิดความความรู้สึกไม่พอใจบางอย่างขึ้นมาทันทีทั้งที่ตกตกลงกันไว้เรียบร้อยแล้วแต่ปล่อยให้มีเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง

อรฤดีหันไปมองลูกปัดด้วยแววตาเอาเรื่องแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปเพราะไม่อยากจะทำให้ เสียบรรยากาศอุตส่าห์ตั้งใจจะกินไอติมให้อารมณ์เย็นลงให้ใจดีขึ้นมา แต่กลับมาเจอต้นต่อตัวปัญหาเข้าเต็มๆ

“มองทำไมยะ ไม่เคยเห็นคนมากับแฟนรึไงหรือว่ามองเพราะอยากจะได้ของของคนอื่นจนตัวสั่น!”

“มันจะมากไปแล้วนะนังลูกปัด จะพูดจะจาอะไรหัดคิดก่อนซะบ้าง”

กรองขวัญเอ่ยพูดสวนขึ้นมาทันที เมื่อ รู้สึกว่าผู้หญิงที่สวยแต่เปลือกคนนี้นั้นพูดจารุนแรงเกินไป

“แหมก็เรื่องจริงทั้งนั้นทนฟังไม่ได้เหรอ จะคบเพื่อนก็เลือกคบหน่อยนะ ระวังจะโดนเพื่อนรัก สวมเขาให้รู้ตัว”

ลูกปัดเบะปากพูดจีบปากจีบคอหน้าระรื่นหันไปทางกรองขวัญเพื่อนที่สนิทและก็ไม่อยากสนิทสักเท่าไหร่

“ใครกันแน่ที่นิสัยไม่ดีฉันว่าคุณควรจะผิดพิจารณาตัวเองก่อนเป็นอันดับแรกเลยนะ”

อรฤดีเป็นฝ่ายตอบโต้กลับไปบ้างซึ่งก็ทำให้คนที่ได้ยินนั้นกำมือแน่นด้วยความโมโหเกลียดชัง แล้วเธอก็รีบทำท่าทางปกติและปรับใบหน้าให้ยิ้มแย้มเมื่อเห็นคนรักของเธอกำลังเดินมา

“ขอบคุณนะคะรักคุณที่สุดในโลกเลย”

เมื่อได้โอกาสลูกปัดก็รีบออดอ้อนคนรักของเธอเพื่อไม่ต้องการให้เขาชายตาไปมองนังผู้หญิงหน้าไม่อายคนนั้นที่นั่งอยู่ไม่ห่างกันเท่าไหร่

“เราไปกันดีกว่าอร หมดอร่อยแล้ว”

กรขวัญหันไปพูดกระแทกใส่ลูกปัดพร้อมกับ หยิบกระเป๋าของตัวเองมาสะพายแล้วพากันเดินออกจากร้านไปแน่นอนว่า จอมทัพเองก็ต้องหันไปมองว่าที่เจ้าสาวของเค้าอยู่แล้ว

“บังเอิญจังเลยนะคะ”

ลูกปัดจ้องหน้าคนรักของตัวเองแล้วพูดออกมาด้วยแววตาจับผิดอะไรบางอย่างเมื่อเห็น อรฤดีนั่งอยู่เขาก็ดูแปลกไปไม่ค่อยพูดแถมยังหันไปมองอยู่บ่อยๆ จนเธอเองรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเห็นอย่างนั้น

แต่จอมทัพก็ไม่ได้ตอบอะไร กลับมา แถมยังทำหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ตลอดเวลาอีกต่างหากบอกตรงๆ เลยว่าท่าทางของเขาในตอนนี้มันชวนให้คนที่กำลังจับสังเกตอยู่รู้สึกโมโหเหลือเกินมันเป็นอย่างที่คิดจริงๆ 

“ปัดไม่อยากกินแล้วค่ะเรากลับกันเถอะ”

เธอทนไม่ไหวกับสถานการณ์อึดอัดนี้อีกต่อไปแล้วจึงกระแทกมือกับโต๊ะลุกขึ้นเดินออกจากร้านไปโดยที่จอมทัพเองก็เดินตามมาเงียบๆ 

“จอมเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมคุณดูแปลกไปเวลาได้เจอแม่นั่น”

คุณหนูตระกูลไฮโซนั่งกอดอกอยู่บนรถที่กำลังแล่นออกจากห้างสรรพสินค้าพูดออกมาด้วยความไม่พอใจก็ภาพมันฟ้องซะขนาดนั้นจะให้เธอทนแบกความรู้สึกอึดอัดเหล่านี้ไว้คนเดียวได้ยังไง

“ผมก็แค่มีเรื่องอะไรให้คิดนิดหน่อยคุณอย่าคิดมากไปเลยนะอยากไปไหนอีกหรือเปล่าครับ”

“ไม่แล้วค่ะปัดอยากกลับบ้าน”

ดูเหมือนทั้งสองคนจะคิดตรงกันหลังจากนั้นตลอดทางลูกปัดก็ไม่ได้พูดอะไรกับคนข้างๆ อีกเลยจนถึงบ้านแถมในระหว่างทางก็ยังคิดแผนการอะไรบางอย่างออกมาได้ก่อนจะหันหน้ามองออกนอกกระจกรถแล้ว แสยะยิ้ม ร้ายๆ มาไม่ให้คนข้างๆ ได้เห็น

ข้อความ

“ผมต้องขอโทษแทนลูกปัดด้วยที่ทำตัวเสียมารยาทในร้านไอศครีม”

มือหนานั่งคิดก่อนจะกดพิมพ์ข้อความส่งไปให้ว่าที่เจ้าสาวของตนเองเพื่อเป็นการขอโทษกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

อรฤดีได้อ่านข้อความแล้วก็เบะปากคว่ำมองบนแทบไม่ทัน..ได้แต่คิดว่าต่อไปคงจะไม่นั่งร้านนั้นแล้วแหละ

“คนที่ควรพูดขอโทษไม่ใช่คุณแต่ก็เอาเถอะ..ฉันไม่ได้ใส่ใจ”

“คุณก็ชอบทานไอศครีมร้านนั้นเหรอ”

“ไม่ใช่เรื่องของคุณ”

“พรุ่งนี้ต้องเข้าไปดูการ์ดแต่งงานกับของชำร่วยผมจะไปรับคุณแต่เช้านะ”

“ไปตอนบ่ายก็ได้ไม่เห็นจะต้องรีบเลย”

“ตอนบ่ายผมมีธุระ”

“ถ้างั้นฉันไปคนเดียวได้เดี๋ยวถ่ายรูปส่งให้ดู”

“พ่อกับแม่ผมเอาตายแน่นอนถ้าเกิดทำแบบนั้น”

ใบหน้าสวยพ่นลมหายใจออกอย่างแรงเมื่อไม่อาจจะปฏิเสธได้ สรุปว่านี่เค้าอยากจะแต่งมากเลยหรือยังไง ไหนบอกว่าไม่อยากแต่งพูดอย่างนั้นอย่างนี้ แต่ตอนนี้กลับให้ความร่วมมือดีซะเหลือเกิน

อรฤดีนั่งยู่ปากมุ่ยหน้า คิดหาคำพูดที่จะทำให้ไม่ต้องได้เจอกับเขา

“เอาเป็นว่าเจอกันพรุ่งนี้มาฝันดี”

“เฮ้อเอาแต่ใจจริงๆ เลยคนบ้าอะไร”

วันรุ่งขึ้น

“เอาตามนั้นนั่นแหละค่ะ” “ เอาแบบนั้นเลยค่ะ”  “ทำมาเลยค่ะ”

“เดี๋ยวๆ คุณ..คุณจะไม่เลือกให้ดีๆ หน่อยเหรอ”

“เลือกไปก็เท่านั้นแหละคุณยังไงเราก็ต้องยะ..”

“เอ่อเดี๋ยวผมขอตัวคุยกับเจ้าสาวของผมสักครู่นะครับ”

ไม่รอให้เธอได้พูดคำนั้นออกจอมทัพก็พูดแทรกขัดขึ้นมาทันทีก่อนจะคว้าข้อมือของหญิงสาวจับไว้แน่นแล้วพาเดินออกไปดูเหมือนวันนี้จะดื้อกว่าทุกวัน

“นี่คุณเป็นอะไรของคุณฮะ”

“เป็นคนที่ไม่อยากแต่งงานค่ะ ไหนๆ เราก็ต้องหย่ากันอยู่แล้วฉันไม่เห็นว่าจะต้องมาเสียเวลาเลือกอะไรแบบนี้เลยแบบไหนก็ใช้ได้ทั้งนั้นแหละ”

“ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะนะคุณ แต่ก็ต้องทำให้มันออกมาดีหน่อยสิ ทำส่งๆ แบบนี้เสียชื่อครอบครัวผมหมด”

จอมทัพพูดอึกอักดูไม่ค่อยจะเป็นธรรมชาติสักเท่าไหร่สายตาก็เลิกลั่กมองไปทางโน้นทีทางนี้ที

“เอาน่าคุณอย่างน้อยๆ พ่อกับแม่ของเราทั้งสองฝ่ายก็คาดหวังกับงานนี้เอาไว้มากนะ”

ชายหนุ่มพยายามพูดให้เป็นปกติมากที่สุดพยายามโน้มน้าวให้คนตรงหน้าใจเย็นซึ่งการเอาพ่อและแม่ของทั้งสองฝ่ายขึ้นมาเป็นเมนหลักในประโยคก็ดูได้ผลอยู่ไม่น้อยนอกจากเธอจะยอมเดินกลับเข้าไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มถึงแม้จะดูออกว่าจะเสแสร้งแต่ก็ยังให้ความร่วมมือในส่วนที่เหลือเป็นอย่างดี

“คุณอยากกินอะไรวันนี้เดี๋ยวผมพาไป”

เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยก็กลายเป็นกิจวัตรไปแล้วว่าทั้งสองจะต้องไปทานข้าวด้วยกันก่อนถึงจะกลับบ้านได้ดูท่าแล้วแผนการกระชับความสัมพันธ์ของผู้มากประสบการณ์ชีวิตอย่างพ่อและแม่ของทั้งสองฝ่ายจะประสบความสำเร็จอย่างดี

“อันที่จริงชั้นไม่ได้หิวแล้วก็ไม่ได้อยากไปกับคุณด้วยถ้าคุณอยากไปใช้เวลากับคนรักของคุณชั้นไม่ได้ว่าอะไรนะเราแยกกันตรงนี้เลยก็ได้”

“นี่คุณยังไม่หายโกรธผมเรื่องนี้อีกเหรอ”